คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยังคงเฝ้ารอ
1
ยังคงเฝ้ารอ
ณ หมู่บ้านของท่านคาเอเดะ
“ริน” เสียงอันราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น เอ่ยเรียกเด็กน้อยตรงหน้าของตนที่กำลังเหม่อลอยอยู่
“...คะ?”
“เจ้าอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหม?”
“ค่ะ รินอยู่ได้”
“ไว้ข้า กับจาเค็น จะมาเยี่ยมเจ้าบ่อยๆ ก็แล้วกัน”
“...” รินยืนนิ่งไป ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จนเสียงของอสูรหนุ่มดังขึ้น ทำให้เธอออกจากภวังค์
“ริน…”
“เอ่อ..คือ… ท่าน...ได้โปรดอย่าลืมรินนะคะ” รินรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดให้อสูรหนุ่มรับรู้เรื่องที่เธอคิดอยู่เนิ่นนาน
“แน่นอน...ข้าสัญญา” อสูรหนุ่มตอบด้วยเสียงที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นไปด้วยความจริงใจที่มีให้กับเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าของเขา ก่อนจะเดินหันหลังให้ แล้วเหาะจากไปพร้อมกับจาเค็นที่เกาะอยู่บนขนอันฟูฟ่อง
“...ข้าจะไม่ลืมเจ้าหรอกนะริน ไว้เจ้าเติบโตพอที่จะเลือกทางของเจ้าเองได้เมื่อไหร่ เมื่อนั้นข้าจะกลับมา กลับมาฟังคำตอบของเจ้า ขอแค่เจ้าบอกว่าต้องการข้า ไม่ว่ามนุษย์หรือปีศาจหน้าไหน ข้าก็ไม่ให้มันได้เจ้าไปทั้งนั้น...” อสูรหนุ่มคิดขณะที่กำลังเหาะกลับไปยังปราสาทจิ้งจอกเงินของเขาที่อยู่ทางตะวันตก
นับจากเรื่องของลูกแก้วสี่วิญญาณและการไล่ล่านาราคุจบลงแล้ว เส็ตโชมารูได้ตัดสินใจฝากรินไว้ที่หมู่บ้านของคาเอเดะ เพื่อให้รินเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา อยู่ร่วมกับผู้อื่นได้
ส่วนเส็ตโชมารูเอง ก็ยังต้องแบกรับหน้าที่ของทายาทเผ่าพันธุ์จิ้งจอกเงินต่อจากผู้เป็นบิดาของเขา ดังนั้นการจะดูแลรินที่ยังเป็นเด็กอายุ 7 ปี อาจจะยากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า เพราะการรวบรวมอาณาจักรนั้นค่อนข้างที่จะยุ่งยาก และมีอันตรายแฝงอยู่มากมาย การให้รินอยู่ในที่ของมนุษย์ น่าจะเป็นหนทางที่ทำให้รินปลอดภัยและมีความสุขมากกว่าที่จะต้องติดสอยห้อยตามตัวเขาอย่างครั้งอดีตที่ผ่านมา
-------------------------------------------------
13 ปีต่อมา
“กรรรร…”
เสียงของอะอุนร้องเรียกรินอยู่หน้ากระท่อมของคาเอเดะ
รินในตอนนี้โตเป็นสาวสะพรั่ง นัยน์ตาสีน้ำตาลรับกับดวงตาและคิ้วที่โก่งได้รูป พวงแก้มและริมฝีปากมีสีชมพูระเรื่อบางๆ ราวกับสีของดอกซากุระ ผมสีนิลที่ยาวคลุมหลังถูกมัดไว้ด้านหลังด้วยผ้าสีขาวสะอาด ชุดมิโกะที่สวมใส่นั้นบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้เธอทำหน้าที่อะไรในหมู่บ้านแห่งนี้ เธอเดินไปหาอะอุนพร้อมกับลูบหัวทั้งสองของมันอย่างเบามือ
“อะอุน คิดถึงจังเลย”
“กรรรร…” อะอุนร้องราวกับตอบรับคำกล่าวของริน
“วันนี้เจ้ามีอะไรมาฝากข้ารึ?” รินพูดพลางเดินสำรวจของที่วางอยู่บนหลังอะอุน ห่อกระดาษที่รูปลักษณ์คุ้นตา เพราะเป็นของที่เธอนั้นได้แทบจะทุกครั้งที่อะอุนมาหาเธอ “คงจะเป็นกิโมโนสินะ” เธอหยิบห่อกระดาษเข้าไปวางไว้ในกระท่อม ก่อนจะจูงอะอุนไปลำธารหลังหมู่บ้านเพื่ออาบน้ำให้มันเหมือนกับทุกครั้ง
สิบสามปีที่ผ่านมานั้นมีอะไรหลายต่อหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป
แต่สำหรับรินแล้ว ถึงแม้ทุกอย่างรอบตัวของเธอจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ความรู้สึกลึกๆ ในใจของเธอนั้นกลับ...
“อ้าว รินจัง” รินตื่นออกจากห้วงภวังค์ทันที่ที่ได้ยินเสียงเรียกอันสดใสของเพื่อนบ้านที่คุ้นเคย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านคาโงเมะ ท่านซังโกะ” รินกล่าวทักทายทั้งสองที่นั่งอยู่บนโขดหินข้างลำธารด้วยน้ำเสียงที่สดใสเช่นกัน
“อรุณสวัสดิ์จ้า” คาโงเมะและซังโกะพูดพร้อมกัน
“เด็กๆ ไปไหนกันหมดรึค่ะ” รินถามเพราะปกติจะเห็นพวกเธอมากับลูกๆ เพื่อจับปลาไปทำอาหารในตอนกลางวันกัน แต่วันนี้กลับเห็นแค่ผู้เป็นแม่เท่านั้น
“ข้าน่ะให้เด็กๆ ไปฝึกล่าปีศาจของจริงกันน่ะสิ ข้าก็เลยปล่อยให้ไปกับพวกพ่อๆ เขาน่ะ” ซังโกะพูด
“แล้วท่านคาเอเดะล่ะจ๊ะ วันนี้พี่ยังไม่เห็นท่านเลย” คาโงเมะถามขึ้น เพราะช่วงหลังๆ มาไม่ค่อยจะเห็นท่านคาเอเดะออกไปไหนมาไหนซักเท่าไหร่
“ท่านคาเอเดะเห็นว่าปวดเข่าน่ะค่ะ รินก็เลยให้นอนพักผ่อน”
“ก็นะ ท่านเองอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วหนินะ อีกไม่กี่ปีก็ 80 แล้ว ท่านเนี่ยก็อายุยืนไม่ใช่เล่นเลย” ซังโกะพูด
“นั่นสินะ จะปวดนู้น เจ็บนี่ ก็เป็นปกติแหละพี่ว่า” คาโงเมะเสริม
“ไว้กลับไปในหมู่บ้าน พวกท่านเข้าไปเยี่ยมได้นะคะ ท่านคาเอเดะอยู่ในกระท่อมนั่นแหละค่ะ” รินพูดพลางจูงอะอุนลงไปในน้ำ แต่แล้วคำพูดที่ไม่ค่อยถูกใช้ถามกับเธอบ่อยนักก็ดังขึ้นมา
ใช่..เพราะมันเป็นคำถามที่ทุกคนรู้ว่าเธอเองก็คงยากที่จะตอบ แล้วคำถามนั้นก็ทำให้รินหยุดชะงัก
“นี่รินจัง เส็ตโชมารู...ไม่ได้มาด้วยหรือจ๊ะ?”
คาโงเมะถามขึ้น เพราะ 7-8 ปี หลังมานี่ เห็นรินจูงอะอุนมาอาบน้ำอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยเห็นวี่แววของเจ้าของของมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ขนาดอินุยาฉะเองก็ยังสงสัย ทั้งที่เมื่อก่อนมักจะได้กลิ่นของเส็ตโชมารูอยู่แถวหมู่บ้านอยู่บ่อยๆ แต่พักหลังมาราวกับหายสาบสูญไปจนไม่เหลือกลิ่นเลย
“...” รินคิดถึงคำถามนั้น ครั้งสุดท้ายที่เจอกับเส็ตโชมารูก็เมื่อ 8 ปีก่อน คำสุดท้ายที่เขาบอกกับเธอไว้
“ข้าอาจจะไม่ได้มาพบเจ้าซักพักนะ...ริน จาเค็นก็ด้วย…”
ถึงจะบอกว่าซักพัก แต่มันก็ล่วงเลยมาตั้ง 8 ปีแล้ว เธอเองก็ลืมที่จะหาคำตอบไปแล้วว่าเหตุใดถึงไม่มาเยี่ยมเยียนเธออย่างเคย เพราะยังไงซะ อสูรผุ้ยิ่งใหญ่ท่านนั้นก็คงมีภาระมากมายที่มนุษย์อย่างเธอเองก็คงไม่อาจจะเข้าใจได้หมด แต่อย่างน้อยก็ยังส่งอะอุนมาเป็นเพื่อนเล่นและส่งของต่างๆ มาให้เธออยู่เสมอๆ นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับมนุษย์ธรรมดาๆ อย่างเธอ
“เอ่อ...รินจังจ๊ะ…” คาโงเมะทักขึ้นเพราะเห็นรินเงียบไปนาน
“อ..อ่อ..ท่านเส็ตโชมารูไม่ค่อยว่างน่ะค่ะ พักหลังๆ ก็เลยไม่ได้มาด้วย” รินตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ ให้ทั้งสองคน
“งั้นหรอจ๊ะ รินจังไม่เป็นอะไรนะ พวกพี่เป็นห่วง”
“รินสบายมากค่ะ แค่มีอะอุนมาก็ยังดีกว่าไม่ติดต่อมาเลย”
รินยิ้มออกมาบางๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่เห็นเบาใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“งั้นพวกข้าไปก่อนนะ อยากไปเยี่ยมท่านคาเอเดะน่ะ” ซังโกะพูดพลางตีไหล่คาโงเมะเบาๆ เพื่อเป็นสัญญาณว่ากลับได้แล้ว
“นั่นสิ ยังไงรินจังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ช่วงนี้พวกปีศาจมันผ่านแถวนี้บ่อยๆ ด้วย”
“คาโงเมะจัง เธอห่วงผิดคนรึเปล่า รินจังน่ะ พลังวิญญาณพอๆ กับคิเคียวเลยนะ เก่งกว่าเธอซะอีก” ซังโกะพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“มันก็จริงแฮะ งั้นพี่ไปล่ะจ๊ะรินจัง”
“ค่า ท่านซังโกะ ท่านคาโงเมะ”
ใบหน้างามเชยมองขึ้นบนท้องฟ้า นัยน์ตาสีน้ำตาลจับจ้องปุยเมฆสีขาวสะอาดตาพลางถอนหายใจเบาๆ
รูปลักษณ์ของเมฆนั้นช่างคุ้นตา
ท่านเส็ตโชมารู...
-------------------------------------------------
TBC…
NEXT
v
v
โคฮาคุก้มหน้าลงไปแนบชิดกับเด็กสาวที่อยู่บนตักของเขา โคฮาคุค่อยจุตพิตเบาๆ ลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างอ่อนโยน แต่ทว่า...
“ท่า..ท่าน..เส็ตโช...มารู!!”
“เจ้า...รักรินงั้นรึ”
“คือ..ข้า...เอ่ออ..”
“ตอบข้ามาสิ!!!”
v
v
NEXT
***02/11/60___แก้ไขการจัดหน้าเล็กน้อย
***13/12/60___แก้ไขคำผิด, แก้ไขการจัดหน้า, เพิ่มเติมเกริ่นนำตอนต่อไป, เพิ่มรูปภาพ
***16/08/61___แก้ไขคำผิด, แก้ไขการจัดหน้า, เพิ่มเติม/แก้ไขเนื้อหาบางส่วน, เปลี่ยนชื่อตอนใหม่
ความคิดเห็น