โกดัง Fic Detroit Become Human

ตอนที่ 10 : [Fic Detroit Become Human AU] Aggressive Cat -3-

[Fic Detroit Become Human AU] Aggressive Cat -3-

*ฟิคนี้เป็นฟิคAUของเกมส์Detroit Become Human เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในฟิคนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้เขียนเท่านั่น ดังนั่นคาร์แรคเตอร์ตัวละครอาจจะมีการผิดเพี้ยนไปบ้างตามแต่เนื้อเรื่องจะดำเนินไป*

“ผมไปก่อนนะครับแฮงก์!”

“เออ!! รีบๆไปเถอะ”

เด็กหนุ่มเดินออกจากบ้านพร้อมกับยิ้มบางๆให้กับชายวัยกลางคนเจ้าของเส้นผมและเคราสีดอกเลาที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่ในห้องครัว ดูแล้วคล้ายกับลูกที่บอกลาคุณพ่อเลยไปโรงเรียน แต่ต่างตรงที่ทั้งคู่ไม่ใช่พ่อลูกกัน...

ใบหูสามเหลี่ยมสีดอกเลากระดิกน้อยๆคล้ายกับรับรู้ประโยคบอกลาของคอนเนอร์ หางพวงฟูสีเดียวกันแกว่งไปมาบอกถึงอารมณ์ที่คงที่

และคงไม่มีคุณพ่อที่ไหนที่มีหูและหางแมว...

.

.

.

.

หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ความจริงแปลกประหลาดที่สุดที่คอนเนอร์ได้รับรู้

แฮงก์เรียกตัวเองว่าครึ่งสัตว์ เด็กหนุ่มไม่เคยได้ยินเรื่องราวแบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคยคิดว่าสิ่งมีชีวิตที่เคยได้ยินจากในเทพนิยายจะมีอยู่จริงในโลกใบนี้

‘เลิกทำหน้าเหมือนเห็นผีสักทีไอ้เด็กเวร!’ แถมอีกฝ่ายยังพูดคำหยาบคาย ลบภาพสิ่งมีชีวิตจากเทพนิยายสวยงามในความคิดไปได้เลย

คอนเนอร์ยิ้มเล็กๆกับตัวเองกับปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเมื่อคืน เขารับรู้ได้ถึงความกังวลบางอย่างของเจ้าแมวยักษ์เมื่อแฮงก์บอกว่าจะออกจากบ้านนี้เมื่อเขารับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริง แฮงก์เรียกตัวเองว่าสัตว์ประหลาด ดวงตาสีฟ้าสดดุๆคู่นั่นฉายแววอารมณ์เสียใจ ทุกข์ใจหรือแม้กระทั่งหวาดกลัว

กลัวว่าเด็กหนุ่มจะไล่ออกจากบ้านด้วยความรังเกียจ

‘ไม่ครับ ถ้าไม่มีที่ไปก็อยู่กับผมเถอะ’ คอนเนอร์พูดออกไปแบบนั่น เขาเหมือน...เห็นตัวเองในอดีต อดีตที่เขาไม่อยากจะจดจำ

บางที...คนที่แปลกอาจจะเป็นตัวเขาเองที่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้ามาอาศัยในบ้านของตัวเอง แต่บางอย่างบอกเขา...แฮงก์เป็นคนดี เขาเชื่อแบบนั่น เป็นครั้งแรกที่คอนเนอร์รู้สึกดีที่มีคนคอยต้อนรับเขาอยู่ที่บ้าน

เย็นนี้...ทำอะไรให้ทานดีนะ?

เขาคิดแบบนั่นในระหว่างที่นั่งฟังอาจารย์สอนในห้องเรียน

แฮงก์คิดว่าตัวเขาชักจะเพี้ยนเข้าไปทุกที

ร่างสูงใหญ่เอนหลังพิงโซฟา หลังจากเหตุการณ์ที่คอนเนอร์รู้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้เป็นแค่แมวธรรมดาๆ ชายวัยกลางคนก็ไม่คิดว่าตัวเขาจะได้อยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปอีก ในความคิดของเขาคือ การถูกเด็กคนนี้ไล่ออกจากบ้าน จินตนาการไปถึงสายตารังเกียจที่จะได้รับเหมือนอย่างปกติที่เคยเห็น

‘ถ้าลำบากใจจะให้ฉันอยู่ ฉันออกจากที่นี่ก็ได้’ หลังจากที่เห็นท่าทางเกร็งๆและแววตาตื่นตระหนกของคอนเนอร์ แฮงก์ตัดสินใจพูดออกไปแบบนั่น ยังไงมนุษย์ส่วนใหญ่ก็รังเกียจเผ่าพันธุ์อื่นนอกจากเผ่าพันธุ์ของตัวเองอยู่แล้ว คอนเนอร์ก็คงไม่ต่างจากมนุษย์คนอื่นสักเท่าไหร่

แต่เด็กคนนั่นกลับบอกให้เขาอยู่ที่นี่ต่อ

พวงหางฟูสะบัดไปมาอย่างครุ่นคิดว่าทำไมอีกฝ่ายถึงยอมให้เขาอยู่ในบ้านต่อไป

อาจจะเป็นเพราะความสงสารหรือสมเพชสัตว์ประหลาดอย่างเขาก็ได้ใครจะไปรู้ แต่ลึกๆในใจของแฮงก์ไม่เชื่อว่าที่คอนเนอร์ยอมให้เขาอยู่ในบ้านเป็นเพราะความรู้สึกพวกนั่น

“โว้ย!! คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ!” มือใหญ่ขยี้เส้นผมสีดอกเลาอย่างหงุดหงิดที่ต้องมานั่งเดาความคิดของเจ้าเด็กที่ตอนนี้อยู่ที่โรงเรียน

ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นเรียนเป็นยังไงบ้างนะ

และเผลอตัวคิดถึงเด็กหนุ่มโดยไม่รู้ตัว

“เหมียว...” เสียงร้องเล็กๆดังขึ้น นั่นทำให้แฮงก์ละความคิดแล้วมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ดวงตาสีฟ้าสดคู่คมมองเห็นแมวรูปร่างเพรียวสีเทานั่งอยู่บนกำแพงรั้วบ้านของคอนเนอร์ จมูกโด่งขยับเล็กน้อย กลิ่นหวานๆของแมวเพศเมียทำให้เขารู้สึกสนใจ

แม้จะยังไม่ถึงฤดูผสมพันธุ์ แต่ผูกมิตรไว้ก็คงไม่เสียหายล่ะนะ

ร่างสูงใหญ่ค่อยๆลดรูปร่างลง เพียงแค่ชั่วพริบตา ร่างของเมนคูนตัวใหญ่สีเทาดอกเลาก็เข้ามาแทนที่ชายวัยกลางคนเมื่อครู่นี้ แมวร่างใหญ่กระโดดขึ้นบนตู้ข้างหน้าต่าง ใช้อุ้งเท้าปลดกลอนหน้าต่างก่อนที่จะเล็ดลอดตัวออกจากบ้าน

แมวเพศเมียแปลกหน้าเดินเข้ามาใช้จมูกแตะเข้ากับจมูกของแฮงก์เพื่อทักทาย ร่างใหญ่กว่าใช้ศีรษะเข้าคลอเคลียกับหล่อนเล็กน้อยเพื่อทักทายกลับไป

“เหมียว(ฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย)” สาวเจ้าเอ่ยทัก หล่อนไม่เคยเห็นแมวตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อนในระแวกนี้ แฮงก์เองก็ไม่ค่อยคิดจะออกจากบ้านของคอนเนอร์ ทำให้ไม่เคยเจอแมวในระแวกนี้เช่นกัน

“แง้วว(ผมเพิ่งย้ายมาน่ะ)” เมนคูนสีเทาเอ่ยตอบกลับไปก่อนที่จะเอ่ยแนะนำตัวให้อีกฝ่าย “แง้ววๆ(ผมแฮงก์ ถาไม่รังเกียจ ช่วยพาผมเที่ยวแถวนี้ได้มั้ยครับ)”

แมวสาวเดินนวยนาดผ่านหน้าเมนคูนตัวใหญ่ หางเรียวเกี่ยวพาดผ่านปลายคางของแฮงก์อย่างจงใจ

“เหมียว(ได้สิค่ะ)” ก่อนที่แมวทั้งสองตัวจะกระโดดขึ้นกำแพงแล้วออกเดินไปข้างกัน

.

.

.

.

“คอนเนอร์!” เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นจากการเก็บของลงกระเป๋า ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วและตัวเขาเองก็กำลังจะไปซื้อของทำอาหารเย็นก่อนที่จะเข้าบ้านที่ตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตเข้ามาอาศัยร่วมกันอีกหนึ่ง

คิดมาถึงตรงนี้คอนเนอร์ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“คอนเนอร์! คอนเนอร์…!” เสียงเรียกชื่อทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ดวงตาคู่สวยเลื่อนไปมองร่างเล็กที่เอ่ยเรียกชื่อเขา คาร่าหอบหยุดหอบแรงๆ คอนเนอร์มองร่างเล็กที่วิ่งมาอย่างรีบร้อนอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นบอกเรื่องที่เจ้าตัวรีบร้อนวิ่งมาหาเขา

“คอนเนอร์ มาร์คัสเรียกให้ไปเจอที่เจอริโก!”

เกิดอะไรขึ้น...

“ช่วงนี้นักเรียนโรงเรียนของเรามักถูกดักทำร้ายมาก แถมยังมีสารเสพติดที่ลือกันในโรงเรียนอีก ฉันคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกันแน่ๆ” มาร์คัสยืนอยู่หน้าห้องสภานักเรียนที่มักถูกเรียกกันว่า เจอริโก ซึ่งคอนเนอร์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเรียกกันแบบนั่น

สารเสพติด เรดไอซ์ที่กำลังโด่งดังในโรงเรียน คอนเนอร์เองก็พอจะได้ยินมาบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะลามมาจนถึงมีการทำร้ายร่างกายเด็กโรงเรียนเราเกิดขึ้น เขารู้ว่าสภานักเรียนกำลังตามสืบเรื่องสารเสพติดที่ขายในโรงเรียนอยู่

เรื่องมันบานปลายจนถึงขั้นมีการนองเลือดกันแล้ว...

“ยังไงก็ตาม ขอความร่วมมือจากหัวหน้าของทุกห้องให้ร่วมมือกัน สอดส่องนักเรียนในโรงเรียนของเรา ผมกับสภานักเรียนคนอื่นๆจะตามสืบเรื่องสารเสพติดในโรงเรียนต่อไป” เสียงทุ้มมีพลังของมาร์คัส ทำให้ทุกๆคนยอมรับในความเป็นประธานนักเรียนของอีกฝ่ายอย่างไม่มีความสงสัยแม้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ห้องศิลป์ก็ตาม

การประชุมดำเนินไปไม่นาน ในที่สุดหัวหน้าห้องแต่ล่ะคนก็แยกย้ายกันเพื่อกลับบ้าน รวมถึงคอนเนอร์ด้วย

“เฮ้ คอนเนอร์ ไปหาอะไรกินกับพวกเรามั้ย?” เสียงของมาร์คัสเอ่ยเรียกเขาพร้อมกับเพื่อนๆอีก3คนรวมถึงคาร่าด้วย

“ไม่ดีกว่าครับ ผมต้องกลับไป เอ่อ...ให้อาหารแมว” เด็กหนุ่มพูดติดขัดนิดหน่อยเมื่อพูดถึงแฮงก์ เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่แมวจริงๆเขาถึงเรียกคำไม่ถูก

“ไม่เอาน่า มาด้วยกันเถอะ ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันตั้งนานแล้ว ใช่มั้ยคาร่า” ไม่ว่าเปล่า ร่างสูงยังหาแนวร่วมอีกต่างหาก ซึ่งคาร่าก็ทำตัวเป็นลูกคู่ได้ดีทีเดียวโดยการพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้กับเขา คอนเนอร์รู้สึกเหมือนถูกทั้งคู่ต้อนจนมุม

“แล้วเพื่อนๆของคุณ...” ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลนัทเลื่อนสายตาไปยังเพื่อนของมาร์คัสอย่างหาข้ออ้างไม่ได้

“พวกนี้ไม่เป็นไรหรอกน่า ใช่มั้ย ไซม่อน นอร์ธ จอร์ช” ชายตาสองสีหันมองเพื่อนๆที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ” ร่างโปร่งที่ดูเหมือนว่าจะตัวเล็กกว่าคอนเนอร์ยืนบางๆจนทำให้เขาดูสุภาพและสว่างไสว ยิ่งเจ้าตัวมีเส้นผมสีบลอนด์ทองกับดวงตาสีฟ้าซีดแล้วด้วย คอนเนอร์บอกเลยว่าอีกฝ่ายดูเหมือนเทวดาตกลงมาจากสวรรค์เลย

“ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน” ชายผิวสีเข้มอีกคนส่ายหน้านิดๆเชิงบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร ส่วนผู้หญิงใบหน้าสะสวยโดดเด่นเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลออกสีส้มยาวที่ถักเปียพาดไว้บนบ่าก็ยักไหล่นิดอย่างไม่ออกความเห็นใดใด

นั่นทำให้คอนเนอร์หมดข้ออ้างอย่างช่วยไม่ได้

“ไปก็ได้ครับ...”

คงต้องให้แฮงก์รอไปก่อนนะครับ...

“สรุปแล้วเจ้าแมวนั่นคือแฮงก์หรอ มันยอมให้นายลูบขนแล้วหรอเนี่ย” มาร์คัสร้องถามด้วยความแปลกใจแล้วยกเบอร์เกอร์ขึ้นกัดไปคำ คอนเนอร์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้นบ่งบอกได้ถึงความยินดีขนาดไหนที่สามารถลูบหัวแมวตัวนั่นได้

“อ่ะ คุณคอนเนอร์เลี้ยงแมวด้วยหรอครับ ผมเองก็เลี้ยงนะครับชื่อราล์ฟ เขาน่ารักๆมากเลยล่ะครับ” ไซม่อนเมื่อได้ยินว่าเพื่อนใหม่เลี้ยงแมวเหมือนกันก็เริ่มชวนคุยมากขึ้น หัวข้อสนทนากลายเป็นหัวข้อเกี่ยวกับแมวไปได้ยังไงก็ไม่รู้

นอร์ธกอดอกยกแก้วโค้กขึ้นดื่ม ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลจับจ้องไปที่ใบหน้าขาวเนียนของเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จัก ศอกของจอร์ชที่นั่งข้างๆสะกิดเด็กสาวเบาๆ

“เธอว่า...” จอร์ชเอ่ยเสียงเบา

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็เป็นไปได้” นอร์ธตอบกลับทันที

“ว่างๆให้ผมไปเจอแมวของคุณบ้างได้มั้ยครับคอนเนอร์ ผมเองก็จะพาราล์ฟไปให้รู้จักเหมือนกัน” ชายร่างเล็กเอ่ยด้วยความกระตือรือร้นอย่างลืมตัวขนาดเพื่อนสนิทยังไม่เคยเห็นไซม่อนกระตือรือร้นที่จะพูดคุยขนาดนี้มาก่อน

คอนเนอร์ชะงักไป

พาเพื่อนไปบ้านหรอ...

บรรยากาศรอบตัวคอนเนอร์เริ่มหนักอึ้งขึ้นโดยไม่รู้ตัวจนเพื่อนใหม่ทั้งสามคนสัมผัสได้ ไซม่อนเริ่มหน้าเสียนิดหน่อย นี่เขาพูดอะไรผิดไปรึเปล่า... คาร่ากับมาร์คัสมองหน้ากันก่อนที่คาร่าจะช่วยเปลี่ยนสถานการณ์ที่คอนเนอร์กำลังเงียบไป

“เอ่อ...จะว่าไปแล้วคอนเนอร์ค่ะ การแข่งขันวิทยาศาสตร์ระดับโรงเรียนคราวหน้า คุณช่วยลงแข่งหน่อยได้รึเปล่าคะ?” เสียงของคาร่าทำให้คอนเนอร์กระพริบตาเล็กน้อยเรียกสติของตัวเองกลับมา

รอยยิ้มแห้งๆของคอนเนอร์ปรากฏบนใบหน้า เพื่อนอีกสามคนมองอย่างสงสัย แต่ก็ได้แต่เงียบไว้ไม่ได้ถามไป

ไว้ถามมาร์คัสกับคาร่าทีเดียวเลยแล้วกัน

“ได้สิครับ”

“มีคอนเนอร์ก็ชนะใสๆแล้ว” มาร์คัสหัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของอีกฝ่ายจนผมที่เซ็ทมาดียุ่งเหยิงซึ่งแน่นอนว่าเจ้าตัวก็ขยับมือดันมือของมาร์คัสให้ห่างจากศีรษะของตัวเองทันที

ทั้งหมดนั่นอยู่ในสายตาของใครอีกคนมาตลอด ใบหน้าที่มีรอยยิ้มดูเจื่อนลงไปเล็กน้อย นอร์ธกับจอร์ชมองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่รู้จะช่วยเพื่อนคนน่ารักยังไงดี ว่าแล้วก็ถอนหายใจ

เฮ้อ แอบชอบคนที่ไม่เคยจะรู้ตัวอย่างมาร์คัส แถมเจ้าตัวยังดูเหมือนจะชอบคนที่เพิ่งพาเข้ามาให้รู้จักใหม่อีก ไม่รู้ว่าเปิดตัวคนที่ตัวเองชอบรึเปล่าซะด้วย สงสารไซม่อนแต่ก็ไม่รู้จะช่วยทำให้เจ้าคนนิสัยเป็นผู้นำแต่ดันทำตัวนิสัยเสียโดยไม่รู้ตัวให้รู้ตัวสักทีว่ามีคนแอบชอบอยู่ยังไงดีเนี่ยสิ...

“ฉันว่าเรากลับบ้านกันดีมั้ยคะ?” เวลาล่วงเลยไป ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนสีเป็นสีส้มแล้วบ่งบอกว่าตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ควรกลับบ้านกันสักที คาร่าเลยเอ่ยบอกชวนให้ทุกคนกลับบ้าน ซึ่งทุกคนเองก็พยักหน้ารับเบาๆแล้วเก็บขยะเอาไปทิ้งลงถัง

“ผมกลับบ้านทางนี้นะครับ” ร่างโปร่งชี้ไปอีกทางซึ่งเปนคนละทางกับบ้านของพวกมาร์คัส

“โอเคๆ กลับบ้านดีๆล่ะ” ร่างสูงเจ้าของนัยต์ตาสองสีพยักหน้าพลางโบกมือลาอีกฝ่ายยิ้มๆ

แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้แยกย้ายกันกลับบ้าน...

“โอ้ย!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นจากในตรอกมืด นั่นทำให้พวกเขามองหน้ากันก่อนที่เด็กหนุ่มร่างสูงเจ้าของนัยต์ตาสองสีจะค่อยๆย่องเข้าไปดูสถานการณ์ ไม่นานนัก สีหน้าของมาร์คัสก็ฉายแววตึงเครียดปนๆกับวิตกกังวล

“เด็กโรงเรียนเรา...” เพียงเท่านั่น ทุกคนก็ตกสู่ความตึงเครียดในทันที คอนเนอร์ส่งสัญญาณให้คาร่าโทรตามเจ้าหน้าที่ตำรวจ ส่วนไซม่อนโทรตามรถพยาบาล คอนเนอร์ จอร์ชและนอร์ธค่อยๆย่องเข้าไปหามาร์คัส ภาพตรงหน้าคือเด็กนักเรียน2คนน่าจะอยู่ในช่วงเกรด11กำลังถูกล้อมด้วยผู้ชายร่างสูงดูท่าทางน่ากลัว3คน คนหนึ่งถูกกระทืบอยู่กับพื้น ส่วนอีกคนกำลังถูกกระชากคอเสื้อซึ่งคาดว่าเป็นคนที่ร้องขอความช่วยเหลือ

“ไอ้เด็กนี่!! ไม่มีเงินแล้วยังหน้าด้านมาซื้อยากับพวกฉันอีกหรอ ห๊ะ!?!” เสียงทุ้มต่ำของชายท่าทางน่ากลัวคนหนึ่งตะคอกใส่เด็กชายก่อนที่จะต่อยซ้ำเข้าที่ใบหน้าอย่างรุนแรง มาร์คัสกำมือแน่น

“เอายังไงดีมาร์คัส” เสียงของนอร์ธเอ่ยถาม เธอทนไม่ไหวที่ต้องเห็นรุ่นน้องในโรงเรียนของพวกเธอถูกทำร้ายแบบนี้

“เราควรรอให้เจ้าหน้าที่มานะมาร์คัส เรื่องนี้มันเกินกำลังพวกเรา” จอร์ชเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าทั้งนอร์ธ ทั้งมาร์คัสดูท่าอยากจะออกไปช่วยเด็กสองคนนั่นจะแย่แล้ว

“ว่ายังไงนะจอร์ช!? กว่าตำรวจจะมา เด็กพวกนั่นก็ตายกันพอดี!” เด็กสาวกระซิบเสียงดุ

“ผมจะถ่วงเวลาให้เองครับ” เสียงนุ่มติดจะแหบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทำเอาทั้งสามหันมองกันเป็นตาเดียว

“ฉันไม่ให้นายเสี่ยงหรอกคอนเนอร์ ลืมไปได้เลย” เป็นมาร์คัสที่ค้านเสียงเครียด นัยต์ตาสองสีบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ยอมรับเรื่องที่คอนเนอร์พูดเด็ดขาด แต่คอนเนอร์แค่ยิ้มก่อนที่จะก้าวแสดงตัวหใพวกนั่นเห็นโดยที่ทั้งสามฉุดไม่ทัน!

เขาน่าจะจำได้ว่าคอนเนอร์ดื้อเงียบ!!

มาร์คัสสถบในใจ

“ผมขอให้พวกคุณหยุดเท่านั่นแหละครับ!” แน่นอนว่าเสียงของคอนเนอร์เรียกความสนใจของทุกคนในตรอกนั่นได้ทันทีที่แสดงตัวออกไป

“แกเป็นใครว่ะ!?! เสื*กไม่เข้าเรื่อง อยากเจ็บตัวนักใช่มั้ย!?!” หนึ่งในชายท่าทางน่ากลัวตะหวาดใส่เด็กหนุ่มก่อนที่จะละจากเจ้าเด็กสองคนนั่นเดินเข้ามาใกล้จนคอนเนอร์ต้องร่นเท้าถอยออกห่าง

“อย่าดีกว่าครับ ผมโทรเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้ว” เด็กหนุ่มพูดดักพร้อมกับชูมือถือขึ้นแสดงหลักฐานว่าเขาได้โทรเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วเรียบร้อย เด็กสองคนนั่นดูท่าทีดีใจที่มีคนมาช่วย ชายร่างสูงอีกสองคนหน้าซีดผิดกับคนที่เดินเข้ามาที่ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวตำรวจเลยแม้แต่น้อยแต่ยังเดินเข้ามาประชิดตัวคอนเนอร์อย่างรวดเร็วจนเด็กหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน

“ลูกพี่!! หนีกันเถอะตำรวจกำลังมา!!” เสียงของหนึ่งในนั่นร้องเตือนด้วยความตื่นตระหนก

“เฮอะ กะอิแค่ตำรวจ ฉันขอซ้อมแกก่อนแล้วกัน!!” มือหยาบกระชากคอเสื้อของเด็กหนุ่มพร้อมกับชกเข้าที่ใบหน้าขาวของเด็กหนุ่มจนเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากโพรงจมูกและมุมปาก คอนเนอร์หน้าซีดลงด้วยความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด มือเล็กใช้เล็บจิกเข้าที่มือหยาบที่กระชากคอเสื้อเขาไว้อย่างแรง พวกมาร์คัสกำลังจะออกไปช่วยแต่ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลนัทมองเตือนว่าอย่าออกมา คอนเนอร์ไม่อยากให้เพื่อนเจ็บตัวไปด้วย ก่อนที่ใบหน้าขาวจะถูกฝ่ามือหยาบข้างหนึ่งของคนร้ายพลิกกลับมาดู

“จะว่าไปหน้าแกก็สวยดีนี่หวา ถ้าเอาไปขายคงได้ราคาดี” มันว่าพร้อมกับแลบลิ้นเลียปากเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเงินที่จะได้รับ

มาร์คัสส่ายหน้าพร้อมจะพุ่งออกจากที่ซ่อนเข้าไปช่วยเพื่อน นอร์ธกระชากตัวมาร์คัสไว้ไม่ยอมให้อีกฝ่ายออกไปช่วยคอนเนอร์

“ปล่อยฉันนะนอร์ธ! ฉันจะไปช่วยคอนเนอร์!” ร่างสูงเจ้าของนัยต์ตาสองสีพูดกับเพื่อนสาวเสียจนน้ำเสียงใกล้จะกลายเป็นออกคำสั่ง

“ไม่ ฉันไม่ยอมให้นายต้องเจ็บตัวฟรีหรอกนะมาร์คัส นายเป็นประธานนักเรียนจะออกไปวิวาทแบบนั่นไม่ได้!” เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ต่างจากการตะคอก ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำของคนร้ายจะดังขึ้น

“เฮ้ย เอาไอ้เด็กนี่ไปด้วยแล้วไปกัน เดี๋ยวตำรวจมาจะซวยกันหมด” ไม่ว่าเปล่า มือก็รวบตัวของคอนเนอร์ที่พยายามขัดขืนการจับกุม ทั้งเตะทั้งข่วนแต่ก็เหมือนจะคนร้ายจะไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั่น ดวงตาคู่สวยสีเฮเซลนัทฉายแววหวาดกลัวแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ “ไอ้เด็กนี่ดิ้นจังว่ะ”

“อึก...” ร่างโปร่งงอตัวลงเมื่อถูกชกเข้าที่ช่วงท้อง มาร์คัสตัดสินใจไม่ยอมอยู่เฉยอีกต่อไป มือหนาผละมือเล็กของนอร์ธที่รั้งตัวเขาไว้พร้อมกับพุ่งออกไปหมายจะชกเจ้าคนที่อุ้มตัวของคอเนอร์ไว้

หากแต่...

“อ้าก!!” หนึ่งในพวกนั่นร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับกุมต้นคอที่ตอนนี้เลือดสีแดงสดกำลังไหลออกมา แม้จะไม่ลึกจนถึงตายแต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้เจ้าตัวได้มากอยู่ดี

“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!?!” อีกคนร้องอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลากเพื่อนคนที่ถูกอะไรสักอย่างทำร้ายชิดกำแพง

ร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากความมืด กรงเล็บฉาบไปด้วยสีแดงของเลือดบ่งบอกได้ว่านี่คืออาวุธที่ทำร้ายชายคนเมื่อครู่ไป ดวงตาคมดุสีฟ้าสดฉายแววของความโกรธจนน่าขนลุก

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ร่างสูงใหญ่นั่นก็พุ่งเข้าหาชายที่อุ้มร่างของคอนเนอร์อยู่ก่อนที่กรบเล็บคมจะข่วนเข้าที่แขนของคนร้ายจนเขาต้องปล่อยร่างโปร่งลง ไม่เพียงเท่านั่น คมเขี้ยวใต้เคราขรึมสีดอกเลาก็จัดการกัดเข้าที่ลำคอของอีกฝ่ายกะเล่นเอาให้ตาย

ดวงตาของเหยื่อเบิกกว้างเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ

ชายคนนี้มีใบหูแมวสีเทาบนศีรษะกับพวงหางสีเดียวกัน...

“พวกครึ่งสัตว์...ทำไมถึง...”

แฮงก์ปล่อยร่างของเหยื่อทิ้งลงกับพื้น มือใหญ่ยกขึ้นเช็ดเลือดที่เปื้อนริมฝีปากออกด้วยสีหน้าขยะแขยง

“ไอ้พวกรกโลก ตายๆไปซะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและขยะแขยงปนๆกันไป ไม่น่าเสียเขี้ยวไปกัดมันเลยให้ตายสิ

“แฮงก์...ครับ...” เสียงนุ่มติดจะแหบเอยเรียกด้วยร้ำเสียงอ่อนแรง เรียกความสนใจของแฮงก์ผละจากคนร้ายแล้วเดินเข้าไปหาคอนเนอร์ มือใหญ่พยุงร่างโปร่งเข้ามาในอ้อมแขนซึ่งคอนเนอร์ก็ไม่ได้ปฏิเสธและยอมที่จะขยับตัวเข้าหาความอบอุ่นของแมวยักษ์ราวกับต้องการมัน

“ให้ตายสิ นี่โง่หรือเพี้ยนกัน ห๊ะ! เดินออกไปล่อเท้าพวกมันแบบนั่น” เสียงทุ้มเอ่ยด่าปนๆกับบ่นความบ้าบิ่นของเด็กหนุ่ม หากแต่มือใหญ่ก็ลูบๆตัวคอนเนอร์ที่ถูกชกถูกกระชากจนเป็นรอยอย่างอ่อนโยนเสียจนเด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะไอออกมา “ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ไอ้เด็กเวร”

“คุณมาช่วยผมด้วย...ขอบคุณครับ” ใบหน้าขาวที่มีรอยเลือดบริเวณจมูกกับมุมปากเผยยิ้มสดใส

ยัง...ยังจะยิ้มอีก

พวงหางฟูสีเทาสะบัดไปมาอย่างหงุดหงิดกับรอยยิ้มสดใสของเด็กที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา ไม่ดูสถานการณ์เลยสักนิดว่าคนเข้าเป็นห่วงอยู่!!

“เฮ้คุณ!...คอนเนอร์!” เสียงของมาร์คัสดังขึ้นเรียกให้ทั้งคู่หันไปมองก็เห็นเด็กหนุ่มเจ้าของนัยต์ตาสองสีกำลังจ้องมาที่แฮงก์อย่างอึ้งๆ คอนเนอร์เห็นอีกฝ่ายขยับสายตามองใบหูแมวกับหางฟูพร้อมกับขยี้ตาคล้ายกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “คือว่า...นี่คือ...”

และเกิดอาการพูดไม่ออก รวมถึงคนที่เหลือด้วย

แฮงก์ทำหน้าเซ็งโลกพร้อมกับหางฟูที่สะบัดไปมาราวกับกำลังหงุดหงิด ในขณะที่คอนเนอร์ยิ้มแห้งๆ

“นี่...แมวที่ผมเลี้ยงไว้ครับ ชื่อแฮงก์”

คอนเนอร์ก็ได้แต่ตอบไปแบบนั่นเท่านั่นเอง...

.

.

.

.

TO BE CONTINUED

-Talk with Writer-

         สวัสดีค่าาาา ขอโทษที่มาช้านะคะ แต่มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ 555555 ต้อขอโทษจริงๆค่ะ เราเพิ่งมีเวลาว่างมาแต่งค่ะ แง้! ฝึกงานเหนื่อยมากเลยค่ะ ไหนจะเดินทาง...ยังโกรธBTSไม่หาย เราไปทำงานสายเพราะBTSค่ะ!! วันนั่นหัวร้อนมากอ่ะ ตอนกลับก็กว่าจะถึงบ้าน 3ทุ่มมมมม!! อมก.

          ตอนนี้เริ่มเข้าเนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น(จริงอ่ะ---) คือความแบบ กว่าจะเขียนตอนนี้ออกมาได้ เขียนลบๆอยู่3-4รอบกว่าจะมาเป็นตอนนี้ มีความไม่พอใจตัวเอง แต่งไปได้3หน้าก็ลบทิ้ง โอ้ย โมโหตัวเองค่ะ 555555 ยังไงก็ขอโทษสำหรับบางฉากที่อาจจะกาวไป(ไม่)หน่อยด้วยนะคะ 

            ยังไงก็ตามขอฝากหมวดแมวผู้เกรี้ยวกร้าดไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นและการเข้ามาอ่านด้วยค่ะ รักผู้อ่านทุกคนนนนน <3 พรุ่งนี้น่าจะมาอีกตอน วันนี้ขอลาไปก่อนนะคะ บะบายยยยย

ปล.ไปเจอแฟนอาร์ตคนต่างชาติที่วาดหมวดแฮงก์เวอร์แมวด้วยค่ะ เมนคูนตัวใหญ่สีเทาแบบที่คิดไว้เลยล่ะคะ 555555 แต่เราไม่ได้เซฟมา ลองไปคุ้ยในทวิตก็ได้นะคะ ถ้าอยากเห็น//แว่บมาบอก

★STAR