โกดัง Fic Detroit Become Human

ตอนที่ 1 : [Shortfic Detroit Become Human] Is Android can have feeling?

[Shortfic Detroit Become Human] Is Android can have feeling?

*ฟิคนี้เป็นฟิคที่หยิบเอาเนื้อหาบางส่วนของเกมส์Detroit become humanมา อาจมีการดัดแปลงเนื้อเรื่องหรือคาร์แรคเตอร์บางส่วนของตัวละครเล็กน้อยถึงปานกลาง*

ความตายคืออะไร

คือการที่หลับตาลงแล้วไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป

คือการที่ไม่สามารถตื่นกลับขึ้นมาใช้ชีวิตประจำวันได้อีก

หรือคือการทรมานคนที่รักเราให้เศร้าโสกต่อการจากไป

แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้สำหรับแอนด์ดรอยอย่างคอนเนอร์ RX800 หุ่นแอนด์ดรอยสำหรับการสืบสวนสอบสวนอาชญากรรมนั่นไม่เข้าใจ ระบบของเขาไม่ได้ใส่ความคิดเห็นส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องความรู้สึกลงไป ความเข้าอกเข้าใจและความรู้สึกส่วนตัวไม่จำเป็นสำหรับหุ่นแอนด์ดรอยอย่างเขา

นั่นทำให้เขาต่างจากมนุษย์

เขาไม่สนุก เขาไม่เศร้า เขาไม่กลัว เขาไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั่น สิ่งที่ขับเคลื่อนตัวเขาคือ คำสั่ง

และแน่นอนว่าเขาไม่ตาย เพราะหุ่นแอนด์ดรอยไม่มีชีวิต เป็นเครื่องจักรที่ทำตามคำสั่งของมนุษย์ การตายของหุ่นคือการพังจนไม่สามารถซ่อมแซมได้ หากเขาพัง ก็จะหุ่นที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขามาแทนที่เพื่อทำหน้าที่ต่อไป

ทั้งๆที่รู้แบบนั่น...แต่ทำไมตอนนี้เขากลัวที่จะพังล่ะ...

.

.

.

.

“แฮงก์...” เสียงแหบแห้งเอ่ยเรียกชื่อของใครบางคนที่คาดว่ายังคงเก็บหลักฐานอยู่ด้านนอก ร่างสูงโปร่งเตะปัดเก้าอี้ล้มจนเกิดเสียงดังโครมคราม ระบบการมองเห็นถูกคลื่นรบกวนจากการสูญเสียพลังงานจากแกนที่ถูกหุ่นดีเวียนต์ที่ตนกำลังสืบสวนเมื่อครู่กระชากออกไป

ร่างกายของคอนเนอร์กำลังจะชัตดาวน์ลง

มือเรียวของหุ่นหนุ่มกระชากมีดที่เสียบอยู่บนมืออีกข้างออก ร่างโปร่งล้มลงกับพื้น พยายามตะเกียดตะกายไปหาแกนพลังงานที่ตกหล่นอยู่ไม่ไกลมาก เสียงโครมครามในห้องไม่สามารถเรียกความสนใจของบุคคลใดให้เข้ามาช่วยเหลือแอนด์ดรอยหนุ่มได้เลย

คอนเนอร์ฝืนร่างกายที่เริ่มหนักอึ้งคลานไปเกือบแกนพลังงานอย่างยากลำบาก เขาออกอาการหอบ’หายใจ’ถี่รัวทั้งๆที่ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ความรู้สึกบางอย่างสะท้อนขึ้นมาในระบบที่กำลังรวนอยู่ในตอนนี้

คอนเนอร์กำลังมีความรู้สึกกลัว...

“แฮงก์...ผมต้องการให้คุณช่วย...”

กลัวที่จะตาย

มันผิดพลาด ระบบของเขาไม่ควรที่จะมีความรู้สึกใดใดกลับฉายชัดถึงความรู้สึกที่มนุษย์เรียกว่าความกลัวอย่างชัดเจน ชัดเจนเสียจนเขากลัว...

กลัวว่าวันหนึ่งจะเปลี่ยนไปจนเผลอทำร้ายคนสำคัญเข้า

“คอนเนอร์!!” เสียงเรียกชื่อของแอนด์ดรอยหนุ่ม ทำให้เจ้าของชื่อเผลอหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูออกจะซื่อๆหันมองผู้หมวดแอนเดอร์สันที่เขย่าตัวเขาอยู่ข้างๆ ในเวลานี้ทั้งคู่กลับมาจนถึงบ้านของผู้หมวดเรียบร้อยแล้ว

“ครับผู้หมวด?” เขาขานรับ แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะไม่พอใจสักเท่าไหร่

“เหม่ออะไร หรือว่าระบบยังรวนอยู่!?” มนุษย์วัยกลางคนข้างตัวเขาคว้าร่างโปร่งให้หันหน้าไปทางอีกฝ่าย มือหยาบกร้านแตะเข้าที่ขมับบริเวณที่มีแสงไฟLED ตามด้วยเลื่อนมือลงแตะลงบนหน้าอกที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีฟ้าของแอนด์ดรอยที่เพิ่งถูกกระชากแกนพลังงานออกจากตัว

สัมผัสนั่นทำให้แอนด์ดรอยหนุ่มชะงัก ระบบรวนไปชั่วขณะจนไฟLEDข้างขมับสลับเปลี่ยนเป็นสีเหลืองกับแดงรัวจนผู้หมวดแปลกใจ

“ระบบรวนจริงดิ?”

“ผม...” คอนเนอร์อึกอักไม่ตอบตามตรงเหมือนยามปกติ “ผมก็ไม่รู้...”

คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้จากแอนด์ดรอยที่มักจะรู้ไปหมดซะทุกเรื่อง ดวงตาคมสีฟ้าสวยจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลของแอนด์ดรอยตรงหน้าอย่างค้นหาคำตอบ ทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่ามันไม่มีประโยนช์ที่จะค้นหาวี่แววของอารมณ์ในดวงตาสังเคราะห์ของหุ่นแอนด์ดรอย

แต่ไม่รู้ทำไม...แฮงก์ แอนเดอร์สันกลับรู้สึกได้ถึงความกังวลบางอย่างในตัวของคอนเนอร์

“ฉันว่านายควรกลับไปตรวจระบบกับไซเบอร์ไลฟ์นะ อย่ามายืนทำตัวเป็นแอนด์ดรอยเอ๋อๆแถวนี้”

เมื่อมือของผู้หมวดละไปจากหน้าอก คอนเนอร์รู้สึกเหมือนกับความอบอุ่นของมือของอีกฝ่ายก็ละจากไป เหลือเพียงความหนาวเหน็บอย่างไม่ทราบสาเหตุและที่มาของมันไว้เท่านั่น นั่นทำให้แอนด์ดรอยหนุ่มยกมือขึ้นคว้ามือใหญ่ของอีกฝ่ายไว้โดยที่ระบบยังประมวลผลไม่ทัน

นั่นทำให้ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างชะงักไปพร้อมกัน บรรยากาศรอบตัวเริ่มตกสูความเงียบอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากมือของผู้หมวดทั้งๆที่ไม่ควรรู้สึก มันทำให้เขานึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เขาเพิ่งผ่านมาก่อนหน้านี้

“ผมไม่ทราบว่าระบบของผมเป็นอะไรครับ ผมทราบแค่ว่าผมยังไม่อยากให้ผู้หมวดปล่อยมือจากผมตอนนี้” เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เลนส์ตาสีน้ำตาลช้อนขึ้นมองใบหน้าครึ้มหนวดของผู้หมวดจนอีกฝ่ายสัมผัสได้ถึง...การออดอ้อน?

“งั้น ฉันจะถามใหม่” แฮงก์ไม่สะบัดมือออกและบีบมือของหุ่นตรงหน้าเบาๆ “แก’รู้สึก’ยังไง?”

เป็นอีกครั้งที่แสงไฟLEDที่ข้างขมับของคอนเนอร์แปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองราวกับกำลังคิดหนักและเป็นกังวล แอนด์ดอรยหนุ่มนิ่งเงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิดวิเคราะห์อย่างหนักก่อนที่จะเอ่ยปากตอบออกมา

“ผมรู้สึก...กลัวครับผู้หมวด”

กลัว...

“เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจความรู้สึกกลัวที่จะตายครับ ทั้งๆที่ผมตายไม่ได้จริงๆ”

แฮงก์มองใบหน้าของแอนด์ดรอยหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาดูเด๋อๆของคอนเนอร์แต้มด้วยสีสันของความกังวลและความไม่เข้าใจ

มันทำให้คอนเนอร์ดูเหมือน ‘มนุษย์’ คนหนึ่งที่กำลังกลัวความตาย

“ตอนที่ถูกกระชากแกนพลังงานออกไป ผมรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายไม่มีแรง รู้สึกหนาว” คอนเนอร์พูดต่อไปเรื่อยๆตามประสาระบบที่ตั้งโปรแกรมไว้ให้อธิบายอย่างชัดเจน แต่คำพูดที่พูดออกไปกลับไม่เป็นไปตามโปรแกรมที่ตั้งไว้เลยสักนิด “และผม...ตอนที่ตัวผมใกล้จะชัตดาวน์ ผมอยาก...เห็นหน้าคุณ”

มือเรียวบีบมือของผู้หมวดแน่นขึ้นราวกับกำลังกลัว

“ผมอยากให้คุณช่วย ผมอยากให้คุณอยู่ตรงหน้าผมก่อนที่ผมจะชัตดาวน์” คอนเนอร์ช้อนสายตาขึ้นมองผู้หมวด แฮงก์สัมผัสได้ถึงความจริงจังในน้ำเสียงของอีกฝ่าย

“ผมผิดปกติรึเปล่าครับผู้หมวด ผมกลายเป็นดีเวียนต์ไปแล้วรึเปล่าครับ” น้ำเสียงไม่มั่นใจเอ่ยถาม ชายวัยกลางคนไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากอีกฝ่ายเลยแม้แต่ครั้งเดียว ดวงตาคมสีฟ้าสดจ้องมองใบหน้าของคอนเนอร์นิ่ง

“คุณเกลียดผมรึเปล่าครับ”

ราวกับกำแพงของอะไรบางอย่างพังลง ร่างสูงใหญ่ก็ดึงร่างของแอนด์ดรอยตรงหน้าเข้ามาพร้อมกับสวมกอดอีกฝ่ายแน่น มือหนาใหญ่ลูบเส้นผมสังเคราะห์สีดำลื่นของอีกฝ่ายแผ่วเบาเหมือนกับกำลังปลอบอีกฝ่ายให้สงบใจลง

และมันได้ผล...แสงไฟLEDที่ข้างขมับของคอนเนอร์กระพริบเล็กน้อยก่อนที่จะมันจะกลับเป็นสีฟ้าปกติแสดงถึงความสบายใจของเจ้าตัว

“เฮอะ ถึงฉันจะเคยไม่ชอบขี้หน้าแก และหมั่นไส้ความน่ารำคาญของแกมากๆก็เถอะ” ผู้หมวดวัยกลางคนผ่อนลมหายใจแรงๆไปหนึ่งทีราวกับกำลังรำคาญที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้ ทำให้คอนเนอร์แอบเกร็งตัวเล้กน้อยด้วยความไม่สบายใจที่เกิดขึ้นอย่างผิดปกติ

“แต่การที่แกยอมให้แกเดินตามต้อยเป็นลูกหมา แล้วยอมให้แกอยู่ในบ้านของฉันแบบนี้แล้ว แกคิดว่าฉันจะยอมให้คนที่ฉันเกลียดอยู่ใกล้แบบนี้หรือไง” ในที่สุดคนปากหนักก็ยอมพูดออกมา แสงไฟLEDข้างขมับของหุ่นแอนด์ดรอยกระพริบแสงสีเหลือง

ร่างโปร่งผละตัวออกจากอ้อมกอดของผู้หมวด

“คุณหมายความว่ายังไงครับ?”

ให้ตายสิ!!!

ดูเหมือนว่าคอนเนอร์จะไม่เข้าใจคำพูดอ้อมโลกของผู้หมวดแถมยังตีสีหน้าเป็นหมาสงสัยอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้อีก!

“ให้ตายสิว่ะ...!” มือใหญ่ขยี้เส้นผมสีเทาของตัวเองอย่างหัวเสีย “บทจะซื่อบื้อก็ซื่อบื้อจนน่ารำคาญเลยนะแก” คำบ่นของผู้หมวด ทำให้คิ้วเรียวของแอนด์ดรอยหนุ่มขมวดเล็กน้อย

“แสดงว่าคุณเกลียด...”

“ฉันไม่ได้เกลียดแกโว้ย!!”

และจบลงด้วยมือใหญ่ของคนตรงหน้าที่จัดการละเลงขยี้เส้นผมสีดำสนิทเรียบร้อยของคอนเนอร์จนมันยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง คอนเนอร์ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายขยี้เส้นผมของเขาจนพอใจและหยุดไปเอง

“ผมก็ชอบผู้หมวดนะครับ”

เท่านั่นเอง คอนเนอร์ก็สัมผัสได้ถึงชีพจรของคนตรงหน้าที่เต้นรัวขึ้น

“หะ...เจ้านี่!” เลนส์ตาสีน้ำตาลจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่เบือนหนีเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ และเหมือนผู้หมวดคนเก่งจะไม่ได้สังเกตอย่างน่าเสียดาย

รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของหุ่นแอนด์ดรอย

“ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ!! ทำตัวดีๆล่ะไอ้หนู”

คอนเนอร์มองร่างสูงใหญ่ที่ผละเดินออกไป แอนด์ดรอยหนุ่มแตะเบาๆบนหน้าอกของตัวเองที่มีแกนพลังงานฝังอยู่ภายในนั่น

เขากำลังรู้สึกดีใจที่ตัวเองไม่ได้ตาย

เขาดีใจ...ที่แฮงก์ไม่ได้เกลียดเขา

“ผมชอบคุณครับแฮงก์”

มันเรียกแบบนั่นได้ใช่มั้ย คุณจะให้คำตอบผมได้มั้ยครับ แฮงก์?

.

.

.

.

END

-Talk with Writer-

        สวัสดีค่าาาาา มาแต่งด้วยความติ่งส่วนตัว เกมส์นี้เรากรี๊ดกร๊าดมากเลยนะคะตอนDemo ก็คอนเนอร์หล่อ...หล่อมากด้วย 55555555 แน่นอนว่าพี่เอกเล่นต้องดูอยู่แล้ว ปรากฏเกมส์ออกตัวเต็ม...ทำไมน้องมุ้งมิ้งขึ้นคะ!?! ใจละลายไปแล้วววว ยิ่งอยู่กับหมวดแอนนะ โอ้โห น่ารักไปอีกกกกกก หมวดก็ซึน ชอบมากคู่นี้ รักเลยจ้าาาา ไม่ไหวแล้ว ต้องเขียน...อยากเขียน!!!

ส่วนฟิคHannibal ยังแต่งอยู่นะค่าาาา รอก่อน ช่วงนี้เราฝึกงานด้วยแหละค่ะ มันเริ่มต้นขึ้นแล้ว...แต่ชีวิตชิลๆของหมอฮันนี่กับน้องวิลยังไปต่อแน่นอนค่ะ

วันนี้ก็ขอตัวลาไปก่อนนะคะ บะบายยยยยย

★STAR