Mystery Dimension

ลำดับตอนที่ #73 : -EVENT : Hogwarts Of Dream-

EVENT

Hogwarts Of Dream

ตัวละคร ดังนี้

1. ลอร์ดโวลเดอมอร์ รับบทโดย ซี

2. อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ รับบทโดย แกนนอน

3. เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ รับบทโดย อาโออิ

4. รอน วิสลี่ย์ รับบทโดย คุมะ

5. เดรโก มัลฟอย รับบทโดย ไอริณ

และสุดท้าย...แฮร์รี่ พอตเตอร์ รับบทโดย เจนิส...

Let's Start the Story!!

ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลมมองรอบตัวด้วยความตื่นเต้น ทุกสิ่งล้วนแปลกตา

สำหรับเจสซี่ พอตเตอร์(เจนิส) เด็กสาวที่เพิ่งจะได้รับรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนธรรมดาเพียงช่วงข้ามคืน

ในวันเกิดอายุ11ปีของเธอ

เธอเป็นแม่มดแถมยังได้รับการกล่าวขานว่าเป็น 'เด็กสาวผู้รอดชีวิต'อีกด้วย

จากคนธรรมดาที่แทบจะไร้ตัวตน อาศัยอยู่กับครอบครัวของญาติกลับกลายเป็นคนดังที่ใครๆต่าง

ก็รู้จัก นั่นทำให้เธอค่อนข้างจะประหม่า โดยเฉพาะเมื่อหลายๆคนมองเห็นรอยแผลเป็นรูปสายฟ้า

บนหน้าผากของเธอแล้วตะโกนว่า 'โอ้พระเจ้า! นั่นเจนนี่ พอตเตอร์!!' ยิ่งทำให้เจสซี่ไม่ค่อยอยากจะ

ออกจากบ้านสักเท่าไหร่

แต่ว่า...นั่นก็แทบจะเล็กน้อยไปเลยกับเรื่องมหัศจรรย์มากมายที่เธอได้พบเห็น ไม่ว่าจะเป็นการเคาะหิน

เพื่อเปิดเป็นทางเข้าร้านหม้อใหญ่รั่ว ธนาคารกริงกอตส์ที่มีก๊อบลินทำงานอยู่ ตรอกไดแอกอนกับบรรดา

ร้านขายอุปกรณ์ทางเวทย์มนต์มากมายจนน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเธอที่ไม่เคยเห็นเวทย์มนต์อย่างจริงจัง

มาก่อน

"ฉันมาส่งถึงแค่นี้นะเจสซี่ บังเอิญต้องไปทำธุระให้กับอาจารย์ใหญ่" เสียงของแฮกริตดังขึ้น ทำให้เจสซี่

ต้องเงยหน้าขึ้นมองร่างใหญ่โตข้างๆเธอ อีกฝ่ายยื่นตั๋วรถไฟให้กับเธอ "นี่ตั๋วของเธอนะเจสซี่ เราจะได้เจอ

กันอีกที่โรงเรียน"

"อา...ค่ะ" เด็กสาวก้มลงมองตั๋วรถไฟในมือของเธอก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบบางอย่างที่ไม่น่าจะ

เป็นไปได้ "เอ่อ...ในนี้เขียนว่าชานชะลาที่9 3/4 แต่ว่ามันไม่มีนี่ค่ะ ใช่มั้ยคะ แฮกริต อ่ะ...!" เธอเงยหน้า

ขึ้นหมายจะขอการยืนยันสิ่งที่ผิดพลาด แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกฝ่ายก็หายไปเสียแล้ว!

ทะ...ทิ้งกันอย่างนี้เลยหรอคะ...

และในเมื่อไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว เจสซี่ก็คงต้องพึ่งตัวเองแล้วล่ะ!

"แล้ว...จะไปถามใครได้ล่ะคะ...จะให้ถามคนธรรมดาเพื่อหาสถานีรถไฟไปที่โรงเรียนสอนเวทย์มนต์

คงจะไม่ได้สินะคะ..." เด็กสาวได้แต่พึมพำกับตัวเองอย่างปลงๆก่อนที่ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์จะกวาดมอง

ไปรอบๆเผื่อจะมีตัวช่วยให้เธอสามารถไปถึงจุดหมายได้!

"เดินเร็วๆหน่อยสิ จะถึงมั้ยวันนี้"

"พี่คอน(คุมะ)ต่างหากที่เดินเร็ว! รอกันมั้งสิค่ะ! ชานชะลาที่9 3/4ไม่หนีไปไหนหรอกน่า!"

"คอน! เดินรอคนอื่นมั้ง พวกเราไม่ได้ขายาวอย่างนายนะ!"

"พวกลูกจะเสียงดังกันทำไม! รีบๆเดินไปเลย!"

"คร้าบบบ คุณนายมอลลี่"

แน่นอนว่าเธอฟังบทสนทนาตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลมประ

กายด้วยความยินดี ในที่สุดเธอก็พบทางรอดแล้ว!

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ..." เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีขาวหยักศกถึงกลางหลังเดินเข้าไปใกล้กับคนกลุ่มใหญ่

นั่นด้วยท่าทีสุภาพ "ไม่ทราบว่า...คุณทราบทางไป เอ่อ...ชานชะลาที่9 3/4รึเปล่าคะ?"

"โอ้ แน่นอน รู้สิจ๊ะ หนูมากับพวกเราก็ได้นะ เพราะพวกเราเองก็กำลังจะไปส่งลูกชายคนสุดท้องเข้ารถ

ไฟบอกดี" หญิงสาววัยกลางคนร่างท้วมเอ่ยด้วยท่าทางใจดี 

"ขอบคุณนะคะ" เด็กสาวโค้งขอบคุณอีกฝ่ายก่อนที่จะเข็นรถเดินตามคนกลุ่มนั่นไป

"เฮ้!" ชายหนุ่มคู่หนึ่งซึ่งหน้าตาเหมือนกันราวกับแกะเอ่ยทักเธอ นั่นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองทั้งคู่

"ฉันเฟร็ด ส่วนนั่นจอร์จ เธอจะเข้าปี1ที่ฮอกวอตส์สินะ งั้นก็เท่ากับน้องเราเลย!" แล้วทั้งคู่ก็หันไป

มองเด็กชายตัวสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า...และเขาสวมหัวหมีไว้! "ตัวสูง ว่ามั้ย แถมยังแปลกๆอีก นั่นแหละน้อง

ชายคนเล็กของเรา!"

"งะ...งั้นสินะคะ..." เธอหัวเราะแห้งๆก่อนจะยิ้มอย่างสุภาพ "ฉัน เจสซี่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณเฟร็ด 

คุณจอร์จ"

"ไม่ต้องเติมคำว่าคุณข้างหน้าชื่อพวกเราหรอกน่า! คนกันเองทั้งนั้น!"

"อา...ค่ะ เฟร็ด จอร์จ" เธอยิ้มเล็กๆส่งให้คนทั้งคู่

"เอาล่ะ! ถึงแล้ว!" เสียงนั่นทำให้เจสซี่เงยหน้าขึ้นมองป้ายชานชะลา9กับ10อย่างมึนงง แล้วยังไงต่อนะ...?

ดูเหมือนหญิงวัยกลายคนคนนั่นจะสังเกตเห็นใบหน้าที่มึนงงของเธอเข้า เธอจึงเรียกเด็กชายตัวสูงซึ่งสวม

หัวหมีมา

"การข้ามไปชานชะลาที่9 3/4นั่นง่ายมาก เอ้า! คอน ลูกไปก่อนเลย"

 เด็กชายคนนั่นพยักหน้าก่อนจะเข็นรถเข็นวิ่งเข้าใส่กำแพงระหว่างป้าย9กับ10อย่างรวดเร็วจนเด็กสาวอ้าปากค้าง

ดะ...เดี๋ยวก่อนนะคะ!!

ร่างของเด็กชายคนนั้นหายวับเข้าไปในกำแพงท่ามกลางความอึ้งขอเจสซี่

"นั่นแหละจ๊ะ เราก็แค่วิ่งเข้าใส่กำแพงระหว่างป้ายชานชะลา9กับ10เท่านั้นเอง อ้อ จริงๆเดินก็ได้นะคะ

แต่ฉันแนะนำให้วิ่งเข้าไปจะดีกว่านะ" หญิงคนนั่นพูดก่อนจะผายมือเชิญให้เธอไปต่อเด็กคนนั่นเลย

เอาไงเอากันค่ะ...

เจสซี่ผ่อนลมหายใจก่อนจะเริ่มออกตัวเข็นรถเข็นวิ่งเข้าใส่กำแพงตรงหน้า!

จะ..จะชนแล้วค่ะ!!

"เอ๊ะ?" ดวงตาสีอเมทิสต์เบิกกว้างอย่างประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆอย่างมึนงง สภาพแวดล้อม

เปลี่ยนไปแล้ว เสียงผู้คนคุยกันเรื่องปีนี้เรื่องอะไรดี ลงวิชาไหนดีดังขึ้น ไม่แม้แต่การพูดคุยพื่อบอกลาและ

ส่งเหล่าลูกหลานขึ้นรถไฟ เธอเงยหน้าขึ้นมองป้ายชานชะลา

'9 3/4'

เธอมาถึงแล้ว!!

"จะยืนอยู่ตรงนั่นอีกนานมั้ย..." เสียงทุ้มไม่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้เด็กสาวละความสนใจจากสิ่งรอบข้างไป

มองเด็กชายตัวสูงผู้สวมหัวหมีกำลังยืนรออยู่ คงรอครอบครัวของเขาล่ะนะ

"อ่ะ! ค่ะ!" เด็กสาวรีบเดินไปหาอีกฝ่าย ไม่นานนักครอบครัวของเด็กชายคนนั่นก็เดินมา "ขะ...ขอบคุณที่ช่วย

เหลือนะคะ!" เธอโค้งขอบคุณให้กับหญิงวัยกลางคนคนนั้น

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะหนู ว่าแต่ หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ"

"เจสซี่ค่ะ" เธอยิ้มเล็กๆพลางเอ่ยแนะนำตัวก่อนจะขอตัวเอาสัมภาระไปให้นายสถานีขนขึ้นรถไฟ

.

.

.

.

"เฮ้อ..." เด็กสาวนั่งพิงขอบขอบหน้าต่างภายในห้องโดยสารอย่างเหนื่อยๆ ดวงตาสีอเมทิสต์หลังกรอบแว่น

กลมมองออกไปนอกหน้าต่าง รถไฟกำลังแล่นไปที่โรงเรียนเวทย์มนต์ ฮอกวอตส์ "ต่อจากนี้คงวุ่นวายเพิ่มขึ้น

อีกแน่ๆเลย..." เธอพึมพำกับตัวเอง

ครืด...

เสียงเปิดประตูทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง ตรงหน้าประตูคือเด็กชายสวมหัวหมีคนนั่นนั่นเอง

"นั่งด้วยได้มั้ย..." น้ำเสียงนิ่งๆดังขึ้นเชิงขออนุญาต

"อ่ะ! ได้สิค่ะ!" เจสซี่ยิ้มบางๆพลางผายมือเชิญให้อีกฝ่ายเข้ามานั่งข้างใน เมื่ออีกฝ่ายเข้ามานั่งดรียบร้อย

ห้องโดยสารก็ตกอยู่ในความเงียบทันที เด็กสาวขยับตัวไปพิงขอบหน้าต่างรถไฟเหมือนเคยอย่างอึดอัด

ไม่รู้จะพูดอะไรกับอีกฝ่ายดี

"คอน วิสลี่ย์" อยู่ๆอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมา ทำให้เธอทำหน้ามึนงงเล็กน้อย "ฉันชื่อ คอน วิสลี่ย์" อีกฝ่ายพูด

อีกครั้ง

"อ่ะ...ค่ะ! ฉัน เจสซี่ พอตเตอร์ค่ะ" เด็กสาวยิ้มพลางเอ่ยแนะนำตัวด้วยเช่นกัน

"เด็กสาวผู้รอดชีวิต...อย่างนั่นหรอ...?" คอนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเหมือนเคย

"คงอย่างนั่นล่ะคะ ฉันเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนกัน" เจสซี่หัวเราะแห้งๆพลางยกมือขึ้นเกาแก้มเล็กน้อย

"เธอคือเด็กคนเดียวที่รอดชีวิตจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร...รอดจากคำสาปพิฆาตได้" อีกฝ่ายอธิบายให้ละเอียด

ขึ้นก่อนจะหันไปหยิบขนมขึ้นมาทาน

"คนที่คุณก็รู้ว่าใคร...อย่างนั้นหรอคะ??"

"พวกเราไม่เอ่ยชื่อเขาหรอก...เขาเป็นจอมมารที่ทุกคนต่างหวาดกลัวต่อให้เขาจะตายไปแล้วก็เถอะ..."

"ยะ...อย่างนั่นหรอค่ะ..." นี่เธอรอดชีวิตจากคนแบบนั่นมาได้อย่างนั่นหรอ

"เอาขนมมั้ย?" เด็กชายที่สวมหน้ากากหมีเอ่ยขึ้นพลางยื่นช็อคโกแล๊ตแท่งมาให้เธอ

"อ่ะ...ขอบคุณค่ะคอน" เด็กสาวยิ้มก่อนจะรับช็อคโกแล๊ตแท่งจากอีกฝ่ายมา หลังจากนั่นทั้งคู่ก็เริ่มแลกขนม

กินกันเนื่องจากเจนิสเองก็ซื้อขนมมาจากรถเข็นบนรถไฟเหมือนกัน

หลังจากนั่นไม่นานนัก ประตูห้องโดยสารก็เปิดขึ้นอีกครั้ง นั่นทำให้ทั้งเจสซี่และคอนเงยหน้าขึ้นมองพบเด็กสาว

เจ้าของเรือนผมสีทองสั้นท่าทางมั่นใจในตัวเองยืนอยู่หน้าประตูห้อง

"ไง" อีกฝ่ายส่งเสียงทักพลางยิ้มให้ทั้งเธอและคอน "แค่จะมาบอกว่าใกล้ถึงฮอกวอตส์แล้ว ควรเปลี่ยนชุด

ได้แล้วล่ะนะ"

"อ่ะ ขอบคุณค่ะ คุณ..." เจสซี่ลุกขึ้นโค้งขอบคุณอีกฝ่ายเล็กน้อย

"ฉันชื่อ อาโอไมนี่ เกรนเจอร์(อาโออิ) ยินดีที่ได้รู้จักนะ" รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจและมีสเน่ห์ปรากฏบนใบหน้า

ของเธอ

"คอน วิสลี่ย์" และเช่นเคย เด็กชายสวมหน้ากากหมีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

"อุ่ย สวมหน้ากากหมีด้วย เป็นคนที่แปลกจังนะ" ถึงอาโอไมนี่จะพูดเชิงล้อเลียนแบบนั่น คอนก็ยังไม่สนใจอะไรอยู่ดี

"แล้วเธอล่ะ" อีกฝ่ายหันมาทางเจสซี่บ้าง

"เจสซี่ พอตเตอร์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" เด็กสาวยิ้มพลางเอ่ยแนะนำตัวเอง แต่ชื่อของเธอก็ทำให้อีกฝ่าย

แปลกใจ

"เด็กสาวผู้รอดชีวิตหรอเนี่ย" เธอมองเจสซี่เล็กน้อยก่อนจะยิ้ม "เจอคนดังเข้าซะแล้ว!"

"ไม่ถึงขนาดนั่นหรอกค่ะ" เจสซี่ยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อจะเปลี่ยนชุด "ขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ"

ว่าแล้วเธอก็เดิมออกจากห้องโดยสารไป เหลือเพียงอาโอไมนี่กับคอนเพียงสองคน

"นายเองก็ควรจะเปลี่ยนชุดได้แล้วนะ" เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีทองสั้นเอ่ยกับเด็กชายสวมหัวหมีที่นั่งนิ่ง

อยู่บนโซฟา

"เธอก็ออกไปสิ ฉันจะได้เปลี่ยนชุด" คอนพูดพลางหันไปมองเด็กสาวที่พิงประตูห้องโดยสารอยู่นิ่งๆเชิงกดดัน

ให้ออกไปเสียที อีกฝ่ายไหวไหล่เล็กน้อยก่อนจะขยิบตาเบาๆแล้วเดินออกจากห้องโดยสารไป

ทางด้านเจสซี่ ตอนนี้เธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนของฮอกวอตส์เรียบร้อยแล้ว ดวงตาสีอเมทิสต์หลังกรอบแว่น

จ้องมองตัวเองในกระจกเล็กน้อยเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย น่าจะโอเคแล้วล่ะมั้ง... แล้วเธอก็เดินออกมาจากห้อง

น้ำ

แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกมาพ้นเลย...

"โอ้ย!" สองเสียงดังขึ้นประสานกัน ร่างของเจสซี่ถอยไปด้านหลังเล็กน้อย ยังดีที่คว้าลูกบิดประตูทัน ไม่อย่างนั่น

คงลงไปนอนก้มอยู่บนพื้นแน่ๆเลย

"เดินระวังๆหน่อยได้มั้ย!" เสียงเล็กเอ่ยขึ้น นั่นทำให้เจสซี่ลืมตาขึ้นมองคนที่เธอเพิ่งจะชนเมื่อครู่ เด็กสาวเจ้าของเรือน

ผมสีแดงยาวสวยกับใบหน้าสวยนิ่งๆกำลังมองเธออย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

"ขะ...ขอโทษนะคะ" เจสซี่รีบเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายก่อนจะช่วยพยุงให้เด็กสาวอีกคนลุกขึ้นยืนดีๆ แต่อีกฝ่ายกลับปัดมือ

เธออย่างแรง

"ไม่ต้อง" แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง เมื่อลุกขึ้นมาได้ เธอก็ยืนจ้องเจสซี่นิ่งๆ

"อะ...อะไรหรอคะ..?" เจสซี่ชักจะทำตัวไม่ถูกแล้วจริงๆนะ

"เธอ...พอตเตอร์?" ดวงตากลมโตของอีกฝ่ายเลื่อนขึ้นมาจับจ้องที่หน้าผากของเจสซี่จนเธอต้องรีบเกลี่ยเส้นผม

มาปิดหน้าผากเอาไว้ ปิดรอยแผลเป็นรูปสายฟ้านั่น "ฉัน เอริณ มัลฟอย(ไอริณ)" อยู่ๆก็ถูกแนะนำตัวอย่างกระทันหัน

"เจสซี่ พอตเตอร์ค่ะ!" ดวงตากลมโตของอีกฝ่ายกวาดมองเจสซี่ตั้งแต่เส้นผมสีขาวสะอาดจรดปลายเท้า

"หวังว่าจะเป็นมิตรต่อกันได้นะ พอตเตอร์" ว่าจบ อีกฝ่ายก็เดินจากไป ปล่อยให้เจสซี่ทำหน้ามึนงงอยู่ตรงนั่น

นึกว่าจะโดนหาเรื่องซะแล้วสิ...

หืม...?

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นจ้องมองออกไปสุดทางเดินอย่างรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่า...เธอกำลังถูกจ้องมองอยู่อย่างไง

อย่างนั่น แต่ที่ตรงนั่นก็ไม่มีใครอยู่สักหน่อยนี่นา...

คิดไปเองล่ะมั้งคะ...

เจสซี่คิดแบบนั่นก่อนที่จะเดินออกจากบริเวณนี้ไปเพื่อกลับห้องโดยสาร

คล้อยหลังของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีขาวสะอาดหยักศก ชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากความว่างเปล่า

ดวงตาคมจ้องมองแผ่นหลังของเด็กสาวก่อนจะแสยะยิ้มกวนๆออกมา

เจอตัวแล้วนะ เจสซี่ พอตเตอร์

.

.

.

.

เมื่อเธอกลับมาถึงก็พบว่าทั้งอาโอไมนี่และคอนนั่งอยู่ในห้องกันทั้งคู่

"อ่ะ! เจสซี่มาแล้ว หายไปนานจังเลยนะ" อาโอไมนี่ทักเธอเป็นคนแรก เมื่อเด็กสาวทักคอนจึงเงยหน้าขึ้น

มองเธอด้วย รู้สึกได้ถึงแววตำหนินิดๆ คงเพราะเธอหายไปนานกว่าที่ควรล่ะมั้ง

"พอดีเจอปัญหานิดหน่อยน่ะคะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ" เด็กสาวยิ้มก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง

ที่ตอนนี้วิวข้างนอกเริ่มเป็นภาพของเมืองแล้ว บ่งบอกว่าพวกเธอใกล้ถึงโรงเรียนสอนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทย์มนต์ศาสตร์

ฮอกวอตส์ แล้ว

ตื่นเต้นจังเลยค่ะ...

.

.

.

.

ตื่นเต้นจริงๆด้วยค่ะ!

หลังจากที่พวกเธอลงมาจากรถไฟเรียบร้อยแล้ว เหล่าปีหนึ่งต้องขึ้นเรือเพื่อเข้าโรงเรียนตามธรรมเนียม เจสซี่มองสิ่งรอบตัว

ด้วยความตื่นเต้นมากกว่าเด็กคนอื่นๆเล็กน้อย ยิ่งพอเข้ามาภายในปราสาทเก่าแก่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนฮอกวอตส์แล้วก็ยิ่ง

มีอะไรแปลกตามากขึ้นไปอีก ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพที่ขยับได้ เทียนลอยได้ และบนเพดานของห้องอาหารที่เป็นท้องฟ้ายาม

ค่ำคืน อาโอไมนี่ที่ดูท่าทางจะรู้อะไรมากกว่าเธอเอ่ยถึงเรื่องเวทย์มนต์ที่สามารถเปลี่ยนเพดานเป็นท้องฟ้าภายนอกได้

ดูท่าทางเธอจะเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือจริงๆ

"เอาล่ะ ต่อไปจะเป็นการคัดสรรบ้านของเหล่านักเรียนปีหนึ่งในปีนี้" ศาสตราจารย์หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นท่าทางจะเป็นคน

เจ้าระเบียบน่าดูเลย... "ถ้าฉันเรียกชื่อใครก็ก้าวออกมานั่งบนเก้าอี้ตัวนี้" เธอชี้ไปที่เก้าอี้เตี้ยๆข้างตัวเธอก่อนจะหยิบม้วน

กระดาษม้วนหนึ่งออกมา

"ฉันจะได้อยู่บ้านไหนเนี่ย..."

"โอ้ย ตื่นเต้นจัง"

"อย่างฉันน่ะ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สลิธีริน" อยู่ๆอาโอไมนี่ก็พูดขึ้น ทำให้เจสซี่หันไปมอง ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ได้เลยเอ่ย

ต่อ "ก็ส่วนใหญ่คนที่จบจากบ้านสลิธีรินน่ะจะเป็นพวกฝักใฝ่ในศาสตร์มืดน่ะสิ คนที่คุฯก็รู้ว่าใครเองก็จบจากบ้านสลิธีริน

เหมือนกัน"

เจสซี่พยักหน้ารับเล็กน้อยด้วยท่าทางเป็นกังวลนิดๆ หวังว่าเธอจะไม่ได้อยู่บ้านนั่นนะ...

"คอน วิสลี่ย์" เสียงของอาจารย์เอ่ยเรียกชื่อของเด็กชายสวมหน้ากากหมี นั่นทำให้เขาเดินขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้

เสียงวิจารณ์ถึงความแปลกของเด็กชายไม่อาจทำให้เขาตื่นเต้นได้เลย

วินาทีที่มวกคัดสรรถูกวางลงบนหัวของคอนมันก็พูดขึ้น

"อา...วิสลี่ย์อีกคนแล้วอย่างนั่นหรอ อืม...ไหนดูสิ...กริฟฟินดอร์!"

เสียงเชียร์โหร้องด้วยความดีใจดังขึ้น ร่างของคอนก็เดินไปร่วมโต๊ะกับบ้านกริฟฟินดอร์ทันที การเรียกชื่อดำเนินต่อไป

จนถึงอาโอไมนี่

"อืม...มีความฉลาด...ใช่...ฉลาดแถมยังกล้าได้กล้าเสียอีกด้วย...เอาไปไว้ไหนดีนะ...

กริฟฟินดอร์!"

อาโอไมนี่ยิ้มกว้างก่อนจะขยิบตาเล็กๆส่งให้เจสซี่แล้วเดินไปนั่งรวมกับโต๊ะกริฟฟินดอร์

"เอริณ มัลฟอย" เสียงทุกอย่างเงียบลง ร่างของเด็กสาวคนหนึ่งก้าวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้

"มัลฟอยอย่างนั่นหรือ...อืม...สลิธีริน!" เอริณลุกจากเก้าอี้เดินไปที่โต๊ะของบ้ายสลิธีรินอย่างไม่ใส่ใจกับความ

เงียบเสียเท่าไหร่นัก มีเพียงบ้านสลิธีรินที่ต้อนรับเธออย่างสนุกสนาน

"เจสซี่ พอตเตอร์"

เสียงฮือฮาดังขึ้น

"นั่นเด็กสาวผู้รอดชีวิตนี่"

"ได้ยินมาว่าพอตเตอร์ก็เข้าเรียนปีนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นจริง"

เสียงต่างๆทำให้เจสซี่รู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่เธอก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเตี้ยด้วยท่าทีนิ่งสงบ หมวกคัดสรรถูกวางลงบนหัว

ของเธอ

"อืม...มีทั้งความกล้าหาญ ความกระหายที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ความสุภาพ จะเอาไปไว้ที่ไหนดีนะ..." เสียงของหมวกคัดสรร

ดังขึ้น ดวงตาสีอเมิทสต์หลังกรอบแว่นกลมหลับลงแน่นพลางภาวนา

ไม่เอานะ...ไม่ไปบ้านสลิธีรินนะคะ...

"เอาอย่างนั่นรึ ก็ได้...กริฟฟินดอร์!!" นั่นทำให้เจสซี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มสดใส

เสียงร้องยินดีต้อนรับเธอสู่บ้านกริฟฟินดอร์ดังขึ้น ทำให้เธอหัวเราะเบาๆด้วยความดีใจ

"ดีใจที่ได้อยู่บ้านเดียวกันนะเจสซี่" อาโอไมนี่เอ่ยทักเธอด้วยรอยยิ้ม คอนเองก็พยักหน้าเบาๆให้เธอคล้ายกับ

จะบอกว่ายินดีด้วยเช่นกัน

กริ้งๆ

เสียงช้อนเคาะกับแก้วดังขึ้น พร้อมๆกับร่างของอาจารย์ใหญ่ที่เดินขึ้นมาบนแท่นด้วยท่าทีเขินอายและประหม่า

"ขะ...ขอแสดงความยินดีให้กับนักเรียนปีหนึ่ง และหวังว่าพวกเธอคงจะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆอย่างเต็มที่" แกนบัส ดัมเบิ้ลดอร์(แกนนอน)

เอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย "ขอให้ดื่มด่ำกับอาหารและเครื่องดื่มของเราให้เต็มที่ เชิญครับ..."

ตลอด7ปีนี้คงจะสนุกน่าดู

.

.

.

.

ทั้งๆที่คิดเอาไว้แบบนั่น...

"สตูเปฟาย!!" คาถาสะกดนิ่งสีแดงถูกยิงออกจากปลายไม้กายาสิทธิ์พุ่งเข้าใส่ผู้เสพความตายที่เข้ามาใกล้

ใบหน้าน่ารักชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่เธอก็ไม่ลดฝีเท้าลงเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอผลัดหลงกับเพื่อนๆเสียแล้วสิ

"อะวาดา เคดาฟ-รา" คำสาปพิฆาตพุ่งเข้ามา ทำให้เจสซี่ต้องพุ่งตัวเข้าหลบหลังกำแพง

"ออกมาเถอะพอตเตอร์! หนีไปไหนไม่รอดแล้ว!" น้ำเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมๆกับ

คำสาปที่พุ่งเข้ามา ทำให้เธอต้องกลิ้งตัวหลบไปได้อย่างฉิวเฉียด ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลม

จ้องมองหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดที่ชี้ไม้กายาสิทธิ์มาที่เธอ

"เอริณ...อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ!" เจสซี่ร้องบอกออกไป เธอไม่ได้อยากจะสู้กับอีกฝ่ายแม้แต่นิดเดียว

"ไม่ได้...ถ้าฉันไม่ทำ..พ่อของฉันก็คง..." เอริณไม่มีท่าทีว่าจะลดไม้ลงเลยแม้แต่น้อย แต่มือเรียวที่กำไม้

กายาสิทธิ์ดูสั่นไหวราวกับกำลังฝืนตัวเอง "ขอโทษนะพอตเตอร์ แต่ว่า..."

ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลมฉายแววเจ็บปวดแต่เธอจะไม่ยกไม้กายาสิทธิ์ขึ้นมา

"อะวาดา..."

"เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส!" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของเอริณที่ถูกคาถาที่ทำให้ร่างกายติดกัน

จนลงไปนอนนิ่งอยู่บนพื้น ร่างของอาโอไมนี่ก็กระโดดเข้ามาหาเธอ "ไม่เป็นอะไรนะเจสซี่"

"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ..."

"ดีแล้วล่ะ รีบออกไปกันเถอะ" ว่าจบ หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองสั้นก็จูงมือเธอออกมาจาก

ห้องต้องประสงค์มาสมทบกับคอนที่รออยู่หน้าประตู ชายภายใต้หน้ากากหมีมองสำรวจตัวเธอก่อนจะ

ถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นว่าเจสซี่ไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากรอยถลอก

"รีบๆทำลายเจ้าฮอร์ครักซ์เจ้าปัญหานี่กันเถอะ" อาโอไมนี่รีบเตือนสติเจสซี่ เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อน

จะยกดาบของกริฟฟินดอร์ขึ้นปักลงกลางรัดเกล้าของเรเวนคลอ เสียงกรีดร้องของฮอร์ครักซ์ดังขึ้น

พอๆกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของลอร์ดซีเดอมอร์(ซี)ที่ดังก้องไปทั่วปราสาท

เหลืออีกไม่กี่ชิ้นแล้ว

.

.

.

.

"ฮอร์ครักซ์อย่างนั้นหรอคะ?" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ใหญ่ที่กำลังถือแหวนวงหนึ่ง

ไว้ในมือ

"ใช่แล้วล่ะครับ..." แกนบัสเอ่ยขึ้นพลางวางแหวนในมือลงบนโต๊ะ "ผะ...ผมเชื่อว่าซีเดอมอร์

ได้สร้างฮอร์ครักซ์ของเขาไว้"

"ฮอร์ครักซ์เปรียบเหมือนการแยกดวงวิญญาณของเจ้าตัวใส่ลงในสิ่งของ เพื่อทำให้ตัวเองเป็น

อมตะ ตราบใดที่เรายังไม่ทำลายฮอร์ครักซ์ ซีเดอมอร์ก็จะไม่มีวันตายครับ"

ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลมมองแหวนบนโต๊ะที่มีร่องรอยถูกดาบทำลาย

"นั่นคือหนึ่งในฮอร์ครักซ์อย่างนั้นหรอคะ?"

"ชะ...ใช่ครับ" อีกฝ่ายมีสีหน้าลังเลนิดหน่อยก่อนที่แกนบัสจะวางมือลงบนไหล่ของเจสซี่เบาๆ

"ผมคง...ต้องขอฝากหน้าที่นี้ไว้กับคุณนะครับ คุณเจสซี่"

เจสซี่นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

เป็นไปได้...ก็ไม่อยากฆ่าเลยนะคะ...

.

.

.

.

"ไง เจอกันอีกแล้วนะ ยัยโง่" น้ำเสียงกวนประสาทดังมาจากร่างในชุดคลุมสีดำสนิท "ไล่ทำลาย

ฮอร์ครักซ์ของฉัน สนุกมากมั้ยล่ะ"

"ไม่เห็นจะสนุกเลยสักนิดค่ะ" เจสซี่ยืนประจันหน้าอยู่กับเจ้าแห่งศาสตร์มืด ลอร์ดซีเดอมอร์

"หึ..." ไม้กายาสิทธิ์ถูกยกขึ้นประจันกัน

"อะวาดา เคดาฟ-รา!"

"สตูเปฟาย!"

ไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป คาถาของทั้งคู่เข้าปะทะกันอย่างรวดเร็วอย่างไม่มีใครยอมใคร เจสซี่กระโดด

หลบไปอีกด้านหนึ่งก่อนจะร่ายคาถาโจมตีต่อเนื่องเช่นเดียวกับอีกฝ่าย

ศึกที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปแทรกแซงได้ดำเนินต่อไป

"เอ็กซ์เปลิอามัส!" หญิงสาวร่ายคาถาปลดอาวุธออกไปโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว นั่นทำให้ไม้กายาสิทธิ์

ของจอมมารกระเด็นหลุดไปอยู่ในมือของเจสซี่จนได้ "ยอมแพ้เถอะค่ะ คุณไม่มีวันชนะฉันหรอกนะคะ"

"เหอะ จะฆ่ากันก็รีบฆ่าซะสิ" ลอร์ดซีเดอมอร์ไหวไหล่อย่างไม่หยี่ระอะไร ราวกับความตายไม่ใช่เรื่อง

น่ากังวลอะไรนักหนา เจสซี่เม้มปากแน่นก่อนจะส่ายหน้า

"ไม่ค่ะ...ฉันทำไม่ลง ฉันฆ่าใครไม่ลงหรอกนะคะ" หญิงสาวลดไม้กายาสิทธิ์ในมือลง ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์

หลังกรอบแว่นกลมประกายมุ่งมั่นจนเจ้าแห่งศาสตร์หัวเราะในลำคอ

"เธอยังเป็นยัยโง่เหมือนเคยเลยนะ เจสซี่ พอตเตอร์" ถึงแม้คำพูดจะฟังดูเหมือนกำลังด่า แต่อีกฝ่ายกลับพูด

ด้วยน้ำเสียงอ่อนใจซะอย่างนั่น "จับฉันส่งกระทรวงล่ะสิ ฉันไม่มีอีกแล้วซึ่งอำนาจ หรือแม้แต่ไม้กายาสิทธิ์

ก็ถูกเธอยึดไปแล้วเรียบร้อย จะทำอะไรได้ล่ะ"

"ฉันเชื่อว่าคุณยังมีส่วนที่ดีหลงเหลืออยู่ในตัวนะคะท่านลอร์ดซีเดอมอร์" หญิงสาวยิ้มเล็กๆส่งให้อีกฝ่าย ทำเอา

เจ้าแห่งศาสตร์มืดชะงักไปก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ชิดกับเจสซี่ นั่นทำให้หญิงสาวชะงัก

ไปอย่างหวาดๆนิดๆ "จะทำอะไรคะ!?"

"ช่างเป็นผู้หญิงที่ทำให้แปลกใจได้ตลอดจริงๆนะ เจสซี่ พอตเตอร์"

สัมผัสอุ่นๆจรดลงบนผิวแก้มขาวของเธออย่างรวดเร็วเสียจนหญิงสาวได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่ทันจะได้โวยวาย

ร่างของอีกฝ่ายก็ถอยห่างออกไปเรียบร้อยแล้วพร้อมกับไม้กายาสิทธิ์...ของเธอ!!

"แล้วเราจะได้เจอกันอีกเจสซี่ พอตเตอร์"

"ดะ...เดี๋ยวสิค่ะ!!" เจสซี่พยายามจะเอ่ยห้ามแต่อีกฝ่ายก็กระโดดลงจากสะพานหล่นลงไปข้างล่าง

เรียบร้อยแล้ว มือเรียวกำไม้กายาสิทธิ์ของลอร์ดซีเดอมอร์แน่น ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลม

เบิกกว้างด้วยความตกใจ มองลงไปก็ไม่เห็นร่างในชุดคลุมสีดำเสียแล้ว

ให้ตายเถอะค่ะ...

"ว่าแต่ฉัน คุณเองก็เป็นผู้ชายที่ทำให้ฉันประหลาดใจได้ทุกครั้งที่เจอเหมือนกันนั่นแหละค่ะ..." เจสซี่นั่ง

ลงพิงขอบสะพาน ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์หลังกรอบแว่นกลมมองเหล่าผู้รอดชีวิตของทั้งสองฝ่ายพากัน

เดินออกมาจากปราสาทอย่างช้าๆ ดวงตาหลายคู่จ้องมองเธอด้วยความยินดี

ครั้งนี้เหล่าผู้วิเศษก็มีชัยเหนือเจ้าแห่งศาสตร์มืดอีกครั้ง

หวังว่าจะไม่ได้สู้กันอีกแล้วนะคะ...

.

.

.

.

END

★STAR