คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : ตำหนักฮองเฮา
หวุนนั่รถม้านถึเราวั โยทหารหิวบม้านำรถม้าไปที่ประูให่บานสีแสอบานทาทิศะวันอออเำแพวัหลว เมื่อรถม้าหยุล หวุน็ลารถม้า ทหารหิ 4 น ยืนรอหวุน
" เิท่านหวุน " ทหารหิล่าวเสียเรียบแล้วเินนำหน้าหวุนไปหน้าประูบานให่ แล้วประู็เปิออ หวุนเินามทหารหิทั้ 4 เ้าไปภายในเราวัทาทิศะวันออ ึ่ภายในป็นพื้นปูนว้าให่ วึ่ปลายทาเป็นำแพอีั้นและเป็นทาเ้าทรลมที่ไม่มีบานประู เมื่อเินเ้าไปภายในอีั้น ็เป็นทาเินพื้นหินอ่อน ้าน้าเป็นสวนอไม้สีแสวยสามหลาหลายนิพันธุ์และว้าให่อลัารสมเป็นราวั มี้ารับใู้แลอไม้โยเพาะว่า 30 น หวุนมอูวามามอสวนอไม้้วยรอยยิ้มบาๆ
" ที่นี่มีแ่อไม้สีแทั้นั้นเลยนะ " หวุนพูึ้นะมอูรอบๆ
" ฮอเฮาทรโปรอไม้สีแมา ึให้ปลูแ่อไม้สีแทั้หมภายในเพระำหนัฮอเฮา " ทหารหิผู้หนึ่พูึ้น
" อ่อ… อย่านี้เอ " หวุนพูโยที่มอไปรอบๆ
‘ ูยิ่ใหย่ริๆ ทำแบบนี้ที่วนเมือหูอันีไหมนะ ’ หวุิในใพลายิ้มมุมปา
ทหารหิพาหวุนเินมาถึหน้าำหนัไม้สันาให่แสนวิิรแ่้วยสีทอและสีแ มีทหารหิว่าร้อยนยืนล้อมำหนันาให่เอาไว้ หวุนยืนอยู่หน้าำหนันาให่้วยวามรู้สึื่นเ้นบอไม่ถู
‘ บ้าเอ้ย! ทำไม่รู้สึื่นเ้นนานี้ัน ใเย็นเย็นสิเรา ’ หวุนิในใแล้วำหนิลวามื่นเ้นอนเอล นลับมาเป็นปิ านั้นไม่นาน้ารับใ้อฮอเฮา เป็นสาวให่รูปร่าอวบบาส่วนใสุ่นาในสีแสปัลวลายสวยามสีเินเินออมาาภายในวน้วยท่าทาสบนิ่
" ้าพาท่านหวุนมาแล้วเ้า่ะ " ทหารหิยืนรพู้วยน้ำเสียเรียบเย
‘ นี่นะเหรอ.. หลานายอราเลาินถ หน้าาีผิวพรราวพ่อท่าทาส่าสมับเป็นลูหลานระูลมีื่อ ไม่นึเลยว่านอาฝ่าบาทแล้ว เ็หนุ่มนนี้ะเป็นนที่สอที่ไ้เ้ามาในำหนั้อห้ามแห่นี้ ’ นาในิในใมอูหวุนอย่าระเอีย
" อบใพวเ้ามา ้าะพาท่านหวุนเ้าไปภายในเอ " นาในล่าวอย่าสุภาพ
" ้ามีนามว่า ฝูเหนีย เป็นนาในส่วนพระอ์อฮอเฮาเว่ยื่อฝู่ ้าะพาท่านเ้าเฝ่าฮอเฮาภายในำหนัหฮวาแห่นี้เ้า่ะ " นาในนาม ฝูเหนีย พูอย่าสุภาพ หวุนุมมือำนับ
" อบุอรับ ลำบาท่านฝูเหนียแล้ว " หวุนพู้วยรอยยิ้ม นฝูเหนียเห็น็ยิ้มาม
‘ แู่ไปแล้ว็แ่าาุายนอื่นที่เยพบเอมาอยู่นะ ’ ฝูเหนียิในใ
" เิทานี้เ้า่ะ " ฝูเหนียล่าวพร้อมับผายมือเิหวุนเ้าไป้านในำหนั
ภายในำหนัหฮวา ึ่เป็นทาเินยาวไปยัเรือนไม้แะสลัอย่าวิิร ึ่ทาเินภายในำหนัเื่อมถึันโยมีเรือนนี้เป็นเรือนหลัที่มีทาเินเื่อมถึเรือนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ ภายในำหนั หวุนเินามฝูเหนียไปหยุอยู่หน้าเรือนหลั หวุน็สัมผัสพลัที่หวุนเยสัมผัสมา่อนไ้ทันทีาภาในเรือนหลั
" ฮอเฮาเพะ ท่านหวุนมาแล้วเพะ " ฝูเหนียพูพลาุมมือำนับอย่านอบน้อม หวุน็ุมมือำนับเ่นัน
‘ เศษเสี้ยวลมปราที่เราสัมผัสไ้ในท้อพระโร เป็นอฮอเฮาเอสินะ ลมปราอันแ็แร่แ่ยัไม่สมบูร์ในอนนั้น แม้พลัลมปราสีทออันสูส่อฮ่อเ้ลบลิ่นอายพลัลมปราอนในห้อโถนหมสิ้น แ่้วยวามไม่สมบูร์นี้ทำให้เราำไ้ี เพราะเหุนี้ ฮอเฮาเลยะปรับหยินหยาับเรา แ่ทำไม้อเป็นเรานะ ’ หวุนิในใ้วยสีหน้าริั
" ให้เาเ้า แล้วหาไม่มีำสั่อนุาา้า ห้ามผู้ใเ้ามาภายในห้ออ้าเ็า " ฮอเฮาล่าวเสียเรียบาภายในห้อส่วนพระอ์
" ทราบแล้วเพะ " ฝูเหนียอบพลายิ้ม็ที่ะเินไปเปิประูห้อให้ับหวุน
" เิเ้า่ะ " ฝูเหนียหันมอหวุนพลาล่าว หวุนเินเ้าไปในห้อฮอเฮา้วยท่าทานิ่เย เมื่อหวุนเาไปแ้วฝูเหนีย็ปิประูทันที หวุนหันับไปมอ้วยวามรู้สึแปลประหลา
‘ ไม่มีอะไรหรอมั่.. นะ ’ หวุนิในใ
า็มอูรอบๆ ภายในห้อแ่้วยสีแและสีทออย่าวิิร อไม้ แัน โมไฟ และผ้าม่านา็เป็นสีแทอทั้หม รหน้าหวุนเป็นเ้าอี้ทอำลวลายห์เพลิ ั้อยู่ภายในมีาหลัเป็นภาพวาภูเาและแม่น้ำ้วยสีแและสีทอ หวุนยืนมอื่นมในวามสวยามและวิิรอภาพวาพื้นนี้ นระทั้หวุนสัมผัสถึฮอเฮาที่เินออมาาหลัาให่
หวุนุมมือุเ่า้มหน้าทำวามเารพทันที โยที่ไม่ไ้มอฮอเฮาเลยแม้แ่น้อย ฮอเฮาเินไปยืนอยู่้าเ้าอี้ทอำสายา้อมอหวุน้วยวามประหลาใ เพราะนาสัมผัสลมปราาหวุนไม่ไ้
" เยหน้าึ้นเถอะ " ฮอเฮาพู หวุนเยหน้าึ้นมอ ็พบว่าฮอเฮานั้นใสุ่ยาวสีแสลวลายลูไม้ ผมรยาวสลวยสีแเ้ม วามามอฮอเฮาทำให้หวุนื่นมอยู่ภายในใ
" อบใเ้ามาที่เ้ายินี่วยเหลือ้าวันนี้ " ฮอเฮาล่าว้วยรอยยิ้มบาๆ
" เป็นเียริ้าน้อยแล้วที่ไ้่วยเหลือ ฮอเฮาเ่นนี้อรับ " หวุนพูอย่าสุภาพ
" ี.. เ่นนั้น็อย่าเสียเวลา าม้ามาสิ " ฮอเฮาพู แล้วเินไป้านหลัาให่ หวุน็เินามไป ็พบว่า้านหลัาเป็นเียนอนนาให่ พอหวุนเห็นเียนอนิใอหวุน็เริ่มสั่นไหว
‘ ไม่หรอมั้~ ’ หวุนิในใแล้วลืนน้ำลายอึให่
ฮอเฮาึ้นไปนั่พับเพียบบนที่นอนสีาวทาหัวเียรอยยิ้มบาๆ เพราะนาื่นเ้นที่ะไ้ปรับหยินหยาทำให้ัวนาแ็แร่สัที แ้้วยำแหน่ฮอเฮาึ้อเ็บำวามื่นเ้นนี้ไว้ และแสวามสุุมออมา
" เ้ารู้หรือไม่ นอาฮ่อเ้แล้ว เ้าือนที่สอที่ไ้ึ้นมาบนเียนี้ ึ้นมาสิ… ึ้นมานั่รหน้า้า " ฮอเฮาพู้วยนำเสียเรียบเย หวุนที่ไ้ยิน็รู้สึอึอันใอย่าบอไม่ถู ใบหน้าอฮ่อเ้็ลอยเ้ามาในหัวอหวุน
" ะีเหรออรับ ้าน้อยิว่า… " หวุนพูเสียสั่น ฮอเฮามวิ้ว้อหวุนาเม็
" ทำไมเหรอ? หรือว่าเ้ารัเีย้า " ฮอเฮาล่าวเสียแ็
" ไม่อรับ! ้าน้อยไม่ล้ารัเียอรับ (อึ) เ่นนั้น้าน้อยอเสียมารยาท " หวุนพูบ็รวบรวมสมาธิแล้วเินึ้นไปบนที่นอนอย่า้าๆ แล้วไปนั่พับเพียบรหน้าฮอเฮา สาวยามประสานัน ทว่าสายาอทั้สอนั้นแ่าันอย่าสิ้นเิ
" เรามาเริ่มันเลยีไหม.. ารปรับพลัหยินหยานะ " ฮอเฮาล่าว้วยรอยยิ้มมุมปา หวุนพยั้วยสีหน้าัวลและวามอึอัอยู่ภายในใ
ความคิดเห็น