คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [2MIN]เด็กน้อยก็ต้องคู่กับไอติม
อะแฮ่ม~ ก่อนเข้าเรื่อง ไรเตอร์ก็ขอเกริ่นนำก่อนจั๊กหน่อยนะจ๊ะ แบบว่าฟิคสั้นเรื่องนี้ ไรเตอร์ได้แนวคิดมาจากตอนที่ไปเป็นพี่เลี้ยงค่ายรับน้องที่โรงเรียน เห็นพี่เลี้ยงค่ายทีมสันทนาการเขาร้องเพลงนี้กัน ไรเตอร์ก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที เพลงนี้บางคนอาจเคยได้ยินแล้ว แต่บางคนอาจไม่เคย ไรเตอร์อยากร้องให้ฟังจริงๆนะ ถ้าเป็นไปได้ งั้นเอาเนื้อเพลงไปก่อนละกันนะคะ
ไอติมไอติมมาแล้ว เสียงแจ้วๆเด็กน้อยฮ้องไห้
ท่าแหน๊ ท่าแหน่ ท่าแหน๊ ท่าแหน่ อีพ่อ อีแม่ หนูอยากกินไอติม
(แปลศัพท์ ฮ้องไห้-ร้องให้ ท่าแน่-รอหน่อย)
******************************************************************************************************************************
กุ๊งกิ๊ง ตุ๊งติ๊ง นุ๊งนิ๊ง ปุ๊งปิ๊ง เสียงรถไอติมดังขึ้นและหยุดลงที่ใจกลางสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่มีพวกเด็กแสงนอนกลิ้งเกลือกอยู่แถวนั้นพอดี
“อ๊ะ ไอติมมา*0*”แทมินเห็ดน้อยน่ารักน่าหยิกน่ากดน่าฟัดน่าเหวี่ยง(เอ่อมากไป) หูดีมากกับเรื่องพวกนี้ลุกขึ้นนั่งจากเสื่อโผล่หัวพ้นไม้ดัดที่เคยอยู่บนหัวตอนที่เขานอนเมื่อกี้ เพื่อชะเง้อชะแง้หารถไอติม
‘อยู่นั่นเองรถไอติมรอเดี๋ยวนะ แทมินกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ อนยูฮยองกับคีย์ฮยองไปซื้อเสบียงช้าจริงเพราะฉะนั้นน้องแทมต้องหาอะไรรองท้องก่อน แล้วจะช้าอยู่ใย ไปเดี๋ยวนี้แหละจ้าไอติมจ๋า แต่เดี๋ยวก่อนต้องหาแนวร่วมก่อน พี่เป็ดอยู่ไหนน้า อ้าวไปนอนสลบอยุ่นั่นเอง เดี๋ยวก็กลิ้งตกน้ำซะหรอก อีตากบล่ะ คอพับเชียวตอนแรกก็บอกจะอ่านหนังสือๆ ไม่หลับหรอก เผลอแป๊บเดียว ให้หนังสืออ่านตัวเองซะงั้น ไม่สนล่ะ เดี๋ยวไอติมไปก่อน ไปล่ะ’
ในขณะที่แทมินกำลังจะก้าวข้ามไม้ดัดที่ยาวเป็นกำแพงเมืองจีนจนแทบหาจุดสิ้นสุดไม่เจอ (แล้วมันมาจากทางไหนว่ะตอนแรก เออ ช่างมันเหอะ) เขารู้สึกถึงแรงบางอย่างที่ยื้อขอบกางเกงเขาไว้
“จะไปไหนน่ะ-_-“
-Taemin Part-
“อ่ะ เอ่อ ไปซื้อไอติมตรงนู้นแน่ะ ไปนะ อ๊ะ พี่จะจับผมไว้ทำไมอ่า กางเกงจะหลุดแล้วปล่อยเหอะน่า” ตากบกระชากผมกลับมาขณะที่ผมกำลังจะก้าวไปอีกครั้ง จนผมล้มลงนั่งแหมะอยู่บนตักเขา
“อ๊ะโทษที”
ตากบปล่อยมือจากขอบกางเกงของผมแต่ก็ยังกอดผมไว้แน่นอยู่บนตัก
“ปล่อยผม ผมจะไปซื้อไอติม เด็กน้อยก็ต้องคู่กับไอติมสิ พี่จะห้ามผมมันก็สายไปแล้วล่ะ ไอติมกับเด็กเป็นสิ่งที่ไม่ว่าจะยังไงก็แยกออกจากกันไม่ได้หรอก”
“มีตังรึไงถึงจะไปซื้อน่ะ”
10 นาทีต่อมา
“แผล็บๆ อร่อยจัง”
“เฮ้ แทมิน แล้วส่วนของฉันล่ะ”
“ก็พี่ให้ตังค์ไปน่ะ มันไม่พอซื้อ เลยได้แค่อันเดียว ซึ่งมันก็เป็นของผม”ไม่ว่าเปล่าผมเลียไอติมยั่วน้ำลายพี่มินโฮไปทีหนึ่ง
“แต่เงินฉันนะ”
“แต่ผมเป็นคนไปซื้อ ไม่รู้แล่ะ ความผิดมันเป็นของพี่ต่างหากล่ะ ผิดที่พี่ให้ตังค์ไม่ครบ นี่ถ้าอยู่กับพี่คีย์หรือเฮียอนนะก็คงเหลือไปหยอดกระปุกอยู่บ้าน”พูดไม่พอผมทำท่าเลียไอติมใส่พี่เขาอีกครั้ง 555+ สะใจนิดนึง
“นี่เอาไปอีก ไปซื้อให้หน่อยดิ”พี่มินโฮยัดตังค์ใส่มือผมแล้วชี้มั่วซั่วไปทั่วให้ผมไปซื้อไอติมอีก
“คงไม่ได้แล้วล่ะ ป้าคนขายเขาไปซะแล้วละ งั้นถ้าผมกินไม่หมดละก็ผมจะแบ่งส่วนนั้นให้นะ”
“...”
“อิอิ แผล็บๆ ^^”
“เดี๋ยว ไอติมเลอะ”
“อ๊ะ ตรงไหนหรือครับ”
“ตรงนี้ไง”พูดจบพี่มินโฮก็ยื่นหน้ามาและเลียบริเวณที่ไอติมเลอะ ซึ่งนั่นคือ ที่มุมปาก
“อ๊ะ ทำอะไรของพี่น่ะ”
“ก็ไอติมมันไม่เข้าปาก แสดงว่านายไม่อยากกินมัน มันเป็นส่วนที่นายไม่กิน แสดงว่าต้องเป็นของฉันไงล่ะ”
“จ จะบ้าเหรอ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้นะ”
“แล้วหมายความว่าอย่างไรล่ะ หืม”พูดจบพี่มินโฮก็เริ่มเลื่อนหน้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“อย่านะ”ผมได้แต่โวยวายวาดมือไปทั่วแต่แล้วก็
แผละ ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นชั่วขนะหนึ่งบนร่างกายของผม มันคือไอติมเจ้ากรรมนั่นเอง มันตกมาจากโคนลงสู่ต้นคอของผม ผมเงยหน้ามองพี่มินโฮช้าๆ และก็พบว่าใบหน้านั้นกำลังอมยิ้มอยู่ โดยที่ตาไม่ไม่ขยับหนีจากไอติมที่ต้นคอผมเลย
“พ พี่มินโฮ”
“นายอิ่มเร็วจัง”พูดน่าเกลียดยังกินได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ
“เอ่อ คือ”
“งั้นฉันขอละนะ ไอติมที่นายเลิกกินแล้ว”
“จะบ้าหรือฮะ ถอยไปเลยนะจะทำอะไร ปล่อยมือผมน้า~~”
“ก็นายบอกเองนี่ว่าจะแบ่งส่วนที่ไม่กินให้ฉันน่ะ”
“ก็บอกว่ามันไม่ใช่ไงเล่า ปล่อยผ...”
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ ลิ้นร้อนได้ตวัดมาที่ต้นคอลิ้มรดไอติมอย่างรวดเร็ว ผมนิ่งราวกับถูกสาบ
“อืม หวานดีนะ ไอติมของนาย”
แล้วพี่มินโฮก็เลื่อนหน้ามาอีกครั้งที่ต้นคอ แล้วก็กินไอติมไปอีกคำหนึ่ง
“กินไอติมแบบนี้อร่อยดีเหมือนกันนะ”
ผมรู้สึกร้อนที่หน้าและอึ้งมากๆ แต่ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรพี่มินโฮก็เลื่อนหน้ามาอีกครั้ง และ...
ปึก หนังสือเล่มหนาประมาณ 300 หน้าจากมือบางคนเคาะหัวพี่มินโฮเบาๆก่อนเอ่ยอย่างรำคาญเต็มที
“ทำอะไรเกรงใจคนนอนหน่อยโว้ย ไอ้กบ ถ้าจะกินไอติมอย่างนี้ ก็ไปกินที่ห้องนู่นไป”
เป็นพี่จงฮยอนนั่นเอง พี่เป็ดตื่นพอดี พี่เป็ดที่แสนดี พี่เป็ดช่วยชีวิตผมได้ทันเวลา แล้วพี่มินโฮก็ผละออกจากผมไปอย่างเขินๆ
“แทมิน นายจะเก็บไอติมไว้ให้ไอ้กบมันกินต่อรึไง ยังไม่เช็ดไม่อะไรเดี๋ยวมันก็คึกใหญ่หรอก”
ค คึกอะไร๊ พูดอะไรของแก๊อีตาพี่เป็ด แต่นั่นก็ช่วยเตือนสติผมได้ดี ผมหยิบทิชชู่ที่อยุ่ในกระเป๋าพี่คีย์ออกมาเช็ดอย่างลวกๆ พอเหลือบมองไปทางตัวต้นเหตุก็เห็นนั่งก้มหน้าหูแดงสำรวมอยู่อีกฝั่งของเสื่อ บ้าจริงทำไมหน้าร้อนผ่าวอย่างนี้ก็ไม่รู้ ก็แค่พี่มินโฮกินไอติมเท่านั้น ไอติมบนต้นคอผมเท่านั้น0////0 อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
“เสบียงมาแล้วจ้า แทมินมีของโปรดนายด้วยนะเยอะแยะเลย พี่จง ฉันกับเฮียซื้อไอ้นี่มาให้พี่แหละ อ่ะนมสดแท้ร้อยเปอร์เช็นต์”หลังสมองของผมฟุ้งช่านตีกันได้ประมาณ10นาที พี่คีย์กับเฮียอนยูก็เดินมาพร้อมของในมือเต็มไปหมด
“ซื้อมาเพราะหวังดีหรือตั้งใจมาล้อปมกันวะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ถ้าคีย์ซื้อให้พี่ก็กิน”
“นี่ๆ ขวดนั้นเฮียก็ตั้งใจเลือกให้ด้วยนะเว้ย ขอบคุณฉันซะสิ”
“ครับๆ ขอบคุณครับคุณเฮีย โอ๊ะนี่อะไร อ๋อ แทมินนี่ส่วนของนาย ไอติมไงล่า”พี่จงฮยอนพูดพร้อมยื่นไอติมถ้วยมาให้ผม และส่งยิ้มกวนประสาทแล้วก็ทำปากเป็ดไปทางพี่มินโฮ
“อ เอ่อ แทม เอ่อ แทม แทมปวดฟันน่ะฮะ แทมกินไอติมไม่ได้หรอกวันนี้ พี่จงกินไปเถอะนะ”
“แทมินปวดฟันหรือ ปวดซี่ไหน ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นละบอกพี่มานะ”
“แทมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น แทมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆฮะพี่คีย์ แทมแค่ปวดฟันมากไป”
“แทมินอ่า นายบอกเองไม่ใช่เหรอเด็กน้อยก็ต้องคู่กับไอติม ไม่มีอะไรที่แยกมันออกจากกันได้ ไม่เป็นไร ถ้านายกินไม่หมด ไอ้มินโฮมันคอยรับช่วงต่อส่วนที่เหลืออยู่แล้ว จริงไหม มินโฮ”
“.....”
“แทม บอกแล้วไงพี่จง ว่าแทมปวดฟัน แทมไม่ใช่เด็กแล้วด้วย อย่าเซ้าซี้น่า เฮีย พาพี่จงไปกินไก่ที แทมจะไปซื้อน้ำแข็งไส แทมไม่อยากกินไอติมมมมมมมมมมมมมม”
--The end--
ความคิดเห็น