คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ดาวดวงที่ 3
3
เวลา 15:50 <W-024E Time zone +00>
ผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงที่ผมเงยหน้าจ้องมองไปยังอวกาศที่กว้างใหญ่ เจ้ารันโซก็พูดแนะนำไปเรื่อยยังไม่ยอมหยุด ในขณะที่ผมตาปรือๆ ความรู้สึกกระตุกวูบก็เกิดขึ้นมา ผมสะดุ้งลุกขึ้นมาหลังแข็ง เจ้ารันโซโผเอามาเกาะขา
“มะ เมื่อกี้มันอะไร”
“...”
“รันโซ! เมื่อกี้มันอะไร?”
“อะ อ๋อ อาจจะเป็นแค่การกระตุกของเครื่องล่ะมั้งครับ แหม่ๆ คุณโซระนี่หละก็ขี้กลัวจริงๆเลย”รันโซกระโดดออกไปยืนเท้าเอวเชิดหน้าพูด
“เหรอ”ผมชายตามอง
“คะ ครับ เอาหละครับกระผมจะอธิบายถึงการกระตุกของเครื่องนะครับ เนื่องจากเป็นการเปิดบริการครั้ง... หวะ หวา ช่วยผมด้วยคร้าบบบบบ”
เจ้ารันโซยังไม่ทันพล่ามจบก็กระเด็นมาเกาะขาผมอีกรอบ เกร์บริดดกระตูกวูบลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูแตกต่าง
ภาพวิวนอกเกร์บริดวูบด้วยความเร็วที่ผิดปกติ เครื่องยนต์สั่นเป็นจังหวะเดียวกับเจ้ารันโซที่ท่องคำว่าพระบิดา พระบุตรและพระจิต ทันใดนั้นเสียงที่ผมไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น
กึก กึก เคร้งงงงงงงงง
ทันใดนั้นเกร์บริดก็หมุนคว้าง ข้าวของภายในกระเด็นกระดอน ที่น่าลำบากใจกว่านั้นข้าวของสำรองที่อยู่ที่ที่เก็บของสี่มิตินี่สิเพิ่มพื้นที่ที่เล็กอยู่แล้วก็ถูกอัดแน่นไปด้วยข้าวของอีกจนผมถูกอัดไปติดที่กระจกด้านขวาซึ่งกำลังแล่นเฉียดกับดวงจันทร์ของดาวดวงหนึ่ง
ผมใจหล่นวูบ
ผมรับรู้แล้วว่าตอนนี้เครื่องนี้คอนโทรลไม่ได้แล้ว ดูจากการแล่นที่เฉียดฉิวพื้นผิวเมื่อกี้ ผมพยายามตั้งสติแล้วก็พยายามเอ่ยปากถามรันโซว่าควรทำไง
“รันโซ มีสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉินไหม”
“หะ หา คุณโซระว่าอะไรนะครับ”รันโซร้องไห้ไปพูดไป
“เจ้ากระต่ายบ้า ฉันถามว่าเราทำอะไรได้บ้าง”ทันทีที่สิ้นเสียงผม เครื่องเกร์บริดก็กระแทกบางสิ่งอย่างรุนแรง
“ขอผมชะ เช็คกับระบบก่อนนะครับ”รันโซหลับตาที่มีน้ำคลออยู่ กระต่ายสังเคราะห์นี่ร้องไห้ได้ด้วยเหรอ
ผ่านไปแค่ไม่กี่วิ เครื่องเกร์บริดเริ่มแสดงอาการเลวร้ายยิ่งขึ้นจากอาการวูบที่เกิดขึ้นกับร่างกาย เครื่องเกร์บริดเครื่องนี้กำลังดิ่งลงอย่างควบคุมไม่ได้
“การติดต่อถูกตัดคะ ครับ แว๊กกกกกกกกกก พ่อจ๋า”รันโซเข้ามากอดผมต่อพอๆกับกล่องพลาสติกใบใหญ่พุ่งเข้ามาทับกังผม
‘ช่างโชคดีเหลือเกิน ผมนี่ช่างดวงดีเหลือเกิน’
ผมมองไปยังกระจกเพื่อชมบรรยากาศภายนอก น้ำตาผมไหลมาด้วยความปลื้มปิติ เจ้ารันโซเอาหัวโขกไหล่ผม
“บ้าไปแล้วรึไง คุณโซระ หาวิธีแก้สิ หาสิ!”
ผมส่งสายตาอาฆาตไปให้รันโซ
“เจ้ากระต่ายไร้ประโยชน์”
“อย่ามาว่ากระผมนะ เจ้าโง่คุณโซระ แง้ๆ”รันโซเอาหัวมาซุกไหล่ผม ผมตันไปหมด ถ้าผมไม่ได้กลับไปที่สถานีการเชื่อมต่อทางประสาทผมอาจถูกตัด ผมอาจจะตายได้ไม่ก็หากสติกลับไปได้ผมก็อาจจะเป็นอัมพาตทั้งตัว
การดิ่งของเครื่องเกร์บริด ความจริงไม่สามารถบอกได้ว่างเครื่องนี้ดิ่งอยู่ แต่ที่ผมรู้สึกว่าดิ่งเพราะร่างกายผมแล้วของถูกอัดติดเครื่องเกร์บริดด้านขวาในระนาบแนวนอน ระดับความเร็วที่ผมรู้สึกว่ามันน่ากลัวเพราะวิวข้างนอกเป็นขีดตรง เจ้ารันโซยังคงกอดคอผมแน่น
ตื้ดดดดดดดดดด
“นะ นั่นคือเสียงสัญญาณเตือนวัตถุภายนอกครับ”
“หา อะไรนะ สัญญาณอะไรนะ”
“สัญญาณเตือนวัตถุใกล้เซนเซอร์เกร์บริดครับ ตรวจจับวัตถุในระยะใกล้กว่า4ล้านกิโลเมตรครับ”
“แล้วทำไมตอนที่ชิดดวงจันทร์ไม่มีสัญญาณเตือนหละ”
“สัญญาณคงพังแหละคะ... คร้าบบบบบบบบบบบบบบ”ความเร็วเกร์บริดเพิ่มขึ้นอีกจากแรงอัดที่ผมรู้สึก ดาวสีฟ้าอยู่ตรงหน้า
คว้าง
ทันทีที่เห็นดาวสีฟ้าเครื่องเกร์บริดก็ลดความเร็วจนลอยคว้าง ผมคิดว่าถ้าลองยืนมองข้างนอกคงจะเป็นภาพที่สวยทีเดียว ดาวสีฟ้าสดใสที่มองจากอวกาศกับเครื่องยนต์ประหลาดที่กำลังค่อยๆถูกแรงดึงดูดดูดลงไปยังดาวนั้น
อย่างน้อยผมก็มีโอกาสรอด 20%
บางทีนะ
บางทีอาจจะ 10%
…
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ความคิดเห็น