คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ดาวดวงที่ 5
5
‘เจ็บ’
ความรู้สึกเจ็บถาโถมเข้ามา รู้สึกกระดูกจะหักเกือบทั้งตัวยังไงยังงั้น บางทีอาจจะทะลุโผล่ออกมาก็ได้
‘แต่... นั่นหมายความว่าผมมีชีวิตอยู่สินะ”
ใช่แล้ว ถ้าผมรู้สึกเจ็บหละก็ ผมต้องมีชีวิตอยู่สินะ ถึงแม้จะเป็นการใช้ร่างอวตาร แต่เมื่อประสาททุกอย่างถูกตัดถ่ายโอนมายังร่างอวตาร สิ่งที่ต้องยอมรับคือความเจ็บปวดที่แม้จะเกิดขึ้นกับร่างอวตาร
ถ้าเป็นแบบนี้ บางทีตอนนี้ผมอาจนอนอยู่บนเตียงในห้องจากการระงับสัญญาณฉุกเฉิน บางทีนะ
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกหลังจากเลนส์นัยน์ตาโฟกัสได้คือโคมไฟแชนเดอเลียร์ขนาดใหญ่ เพดานที่ถูกทาสีแดงเลือดหมู แต่ห้องผมเป็นเพดานเรืองแสงนี่หน่า
ผมยันตัวลุกขึ้นมาแต่ความพยายามกลับไม่เป็นผล ร่างกายผมยอมแพ้ต่อแรงจนล้มตึงลงไปที่เตียงอีกรอบ ผมหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
“อย่าขยับ...”เสียงผู้หญิงดังขึ้น ผมค่อยๆปรือตาขึ้นมา “ฉะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงนายหรอกนะ”
นัยน์ตาสีม่วงจ้องมาที่ผม สายตานั้นดูกำลังกังวลอะไรสักอย่าง เส้นผมสีน้ำเงินปล่อยยาวจนมาเกยที่แขนผม
“ใคร”
“ตะ ตาบ้า”เธอยกมือกอดอก “หัดพูดให้มันเพราะๆหน่อยซิ”ตามด้วยทำหน้าบึ้งแก้มป่องใส่ แต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงดี วัตถุทรงกลมมีหูสีฟ้าก็พุ่งใส่หาผม
“เจ้าคุณโซระงี่เง่า นึกว่าเดดสะมอเร่ม่องเท่งกลับบ้านเกิดไปซะแล้ว โฮๆ เสียดายจริงๆครับ”
“แกเนี่ยแหละจะเดด รันโซ”ผมพยายามยกมือจับหูรันโซแล้วเหวี่ยงออกไปข้างเตียงจนมันนอนแหมะในสภาพไร้สติไป เธอทำสีหน้าตกใจก่อนวิ่งไปหยิบรันโซที่นอนแผ่บนพื้นมากอดไว้ก่อนที่จะเดินดุ่มๆกลับมาที่ผมและ...
พลั่ก!!
เธอสับมือลงกลางหน้าผากผมอย่างแรง แรงจนผมรู้สึกว่าสมองสั่นเลยทีเดียว
“โอ๊ย เธอคิดว่าเธอเป็นใครเนี่ยถึงมาทำกับคนเจ็บเนี่ย”
“หน้าผากนายไม่ได้พันแผลไว้สักหน่อย”เธอวางรันโซไว้ข้างๆผมก่อนสะบัดผมแล้วหันมาจ้องหน้าผม
“ฉันเจ้าหญิงซีเวียร์ พอร์สเพอโร่ ทายาทลำดับที่สองแห่งราชอาณาจักรโรซาลินด์ รู้แล้วสินะว่าฉันสูงส่งแค่ไหน”ซีเวียร์แลบลิ้นใส่ผม
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
“สะ เสียมารยาทที่สุด ตาบ้า”
พลั่ก
“อะไรของเธออีกเนี่ย”ผมจับหน้าผากที่เดิม บางทีมันอาจจะเป็นรอยบุ๋มแล้วหละ
“นายก็บอกชื่อนายมาก่อนสิ เห้อ สามัญชนก็งี้แหละ ช่างไร้มารยาทซะเหลือเกิน”เธอส่งสายตาเหยียดหยามมาระหว่างพูด
“ครับๆ ผมขอประทานอภัยนะครับคุณเจ้าหญิง...”
“ซีเวียร์ย่ะ”
“นั่นแหละครับ ผมเป็นสามัญชนธรรมดาชื่อโซระครับ ผมขอเสียมารยาททูลถามคุณเจ้าหญิงหน่อยนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น”ผมจีบปากจีบคอพูดและคุณเธอก็หน้าแดงขึ้นมาซะดื้อๆ
“เจ้าคนชั้นต่ำ จำอะไรไม่ได้ตั้งแต่แรกเลยหรือไงยะ”
พลั่ก !!
อีกแล้วครับ มือเรียวๆของแม่นั่นฟาดเข้ามากลางกบาลผม เมื่อเธอเตรียมตัวจะฟาดครั้งที่สองก็มีอีกมือหนึ่งมายึดไว้พอดี
“ทะ ท่านพี่”ซีเลียร์ค่อยๆขยับปากพูด ผู้หญิงปริศนาที่ถูกเรียกว่าท่านพี่ก็เอามือลูบหัวซีเลียร์
“น้องอยู่ที่นี่มาทั้งคืนแล้วนะ ไปอาบน้ำนอนพักเถอะ”
“ค่ะ ท่านพี่”เธอก้มหัวให้ก่อนเดินออกไปที่ประตู แต่ก็ไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาให้ผม
“ขอโทษด้วยนะ น้องสาวฉันก็เป็นแบบนี้แหละ”เธอยิ้มบางๆให้ นัยน์ตาเธอเป็นสีม่วงเช่นเดียวกับน้องสาวแต่สีผมกลับเป็นสีแดงเพลิง
“ฉันชื่อลาวินเนียร์ เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งที่หนึ่งจ้ะ”
“คุณลาวินเนียร์ครับ เกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอ”ปกติผมเป็นคนไม่ค่อยพูดสุภาพแต่เหมือนเธอคนนี้มีออร่าทำให้ผมพูดคำลงท้ายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เท่าที่เราเห็น เธอร่วงลงมาจากฟ้าพร้อมกับกระต่ายตัวนี้”เธอชี้ไปที่เจ้ารันโซ
“แล้วเกร์บริดหละครับ ผมหมายถึงยานพาหนะที่ผมใช้...”
“มันตกใกล้ๆกับที่เธอตกลงมาจ้ะ”เธอยิ้มให้อีกครั้ง ผมคิดในใจว่า
‘แล้วผมออกมาจากเกร์บริดได้ไง’
แต่คำถามนี้ก็ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วจากเสียงแหลมๆ
“กระผมใช้ปุ่มเด้งฉุกเฉินออกนอกตัวรถหนะคร้าบบบบบ”เจ้ารันโซพูดขึ้นมา แต่ตัวก็ยังคงไม่ขยับ สงสัยผมเขวี้ยงแรงไปหน่อย
“นั่นก็เป็นเรื่องดีสินะ แล้วเครื่องที่เธอพูดถึงนั่นตกลงทับพวกโจรที่กำลังจะเข้ามาจับซีเลียร์พอดี ส่วนเธอก็พุ่งเข้าใส่พื้นแถมกระเด็นกลับขึ้นมาทับซีเลียร์เต็มๆเลย”ลาวินเนียร์หัวเราะเบาๆ
ความคิดเห็น