คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Re-Chapter 7 มาร์คต้วนออกโรง 100%
Chapter 7 มาร์ค ต้วนออกโรง
…เหนื่อย
แบมแบมไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเท่าวันนี้มาก่อน
ไม่ใช่เหนื่อยกับการเรียนหรือทำงาน
แต่เหนื่อยกับเรื่องราวร้ายๆทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็เท่านั้นเอง
ไม่รู้ว่าการเลิกกับยูคยอมจะเป็นการตัดสินใจที่ดีสุดรึเปล่า
แต่อย่างน้อยการทำแบบนี้คงช่วยพิสูจน์ความรู้สึกของเธอและตัวยูคยอมให้ชัดเจนขึ้น
แม้จะต้องเสียใจและเจ็บปวด แต่ฟ้าหลังฝนนั้นย่อมสดใสเสมอ…
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายออกมาระหว่างทางเดินกลับบ้าน ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกเหมือนกำลังมีคนแอบตามข้างหลังยังไงอย่างงั้น อีกอย่างเธอไม่กล้าหันหลังไปมอง เลยใช้หน้าจอโทรศัพท์เป็นกระจกดูแทน ทำท่าเดินเหมือนปกติ แต่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเล็กน้อย เพื่อที่จะได้ถึงบ้านไวๆ
เธอไม่อยากถูกฉุดระหว่างทางหรอกนะ!
แบมแบมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ก่อนจะชูโทรศัพท์ขึ้นทำท่าเหมือนกำลังส่องกระจก
เธอเดินไปด้วยและแกล้งจัดผมหน้าม้าไปด้วย สายตาแอบมองภาพที่สะท้อนในหน้าจอโทรศัพท์
ว่ามีคนกำลังตามเธอจริงๆรึเปล่า แต่สิ่งที่เห็นก็เอาแบมแบมเผลอยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวให้กับตัวเองเบาๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์กลับใส่ที่เดิม
โฮ่ง โฮ่ง
ทันทีที่เข้าบ้านมาก็ถูกหมาน้อยโคโค่ส่งเสียงทักทาย
เจ้าตัวเล็กกระโดดลงจากโซฟาส่ายหางดุ๊กดิ๊กวิ่งมาอ้อนคนเป็นเจ้าของทันที
“อ้อนใหญ่เลยนะเรา” สองมืออุ้มโคโค่ขึ้นมาลูบหัวอย่างน่าเอ็นดู
เดินไปนั่งตรงโซฟาให้หมาน้อยนั่งบนตักตัวเอง
แบมแบมพึ่งนึกได้ว่าวันนี้ทั้งวันเธอไม่ได้เปิดโทรศัพท์ เลยหยิบเครื่องสี่เหลี่ยมในกระเป๋าขึ้นมาเปิดเครื่อง
ระหว่างที่รอโทรศัพท์เปิด
แบมแบมก็จัดการสำรวจความเรียบร้อยบนตัวโคโค่ว่าไปแอบทำวีรกรรมอะไรมาบ้าง
ขนสีขาวปุกปุยบนตัวโคโค่ที่เริ่มยาวทำให้คิดหนักกับการพาเจ้าตัวนี้ไปตัดขน ไม่งั้นมันจะกลายเป็นหมาจอมซกมกที่สุดเลยล่ะ
หน้าจอปรากกฏการแจ้งเตือนนับสิบ และข้อความเหล่านั้นคงหนีไม่พ้นข้อความของยูคยอมที่เจ้าตัวส่งมาตั้งแต่เมื่อวาน
43 สายที่ไม่ได้รับ
YUGYEOMMY
แบมรับสายหน่อยนะ
แบมแบมครับบบบ
เค้าขอโทษ
กดล้างการแจ้งเตือนทั้งหมดและไม่คิดจะกดเข้าไปอ่านข้อความพวกนั้นสักนิด โคโค่ที่มีนิสัยไม่อยู่นิ่งกระโดดลงจากตักแบมแบม วิ่งไปกินอาหารสุนัขที่อยู่ในชาม แบมแบมมองเห็นเลยปล่อยมันไป เอาหมอนที่วางบนโซฟาแถวนั้นมาวางบนหัวและล้มตัวลงนอนเล่นโทรศัพท์ไปพลางๆ
เธอเข้าเล่นอินสตราแกรม
เลื่อนดูหน้าจอเรื่อยๆ
จนนิ้วเรียวชะงักไปเมื่อเห็นยูคยอมโพสรูปดวงดาวสองดวงพร้อมกับข้อความหนึ่งลงเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว
มีดาวสวยอยู่ดวงหนึ่ง
ดาวที่ฉันอยากไหลไปด้วยกัน
ดาวดวงนี้แค่ใกล้เข้าไปอีกนิด
หรือไกลออกไปสักหน่อย
มันก็จะกลายเป็นการจากลา….
ดวงตากลมโตสั่นไหวเมื่ออ่านข้อความจบ
แบมแบมออกจากแอป คว่ำหน้าจอโทรศัพท์วางลงบนโต๊ะ
หลับตาลงตั้งสติกับตัวเองว่าไม่ให้กลับไปหวั่นไหวอะไรอีก
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
“พี่มาร์คคะ”
เสียงผู้หญิงที่เรียกชื่อเขา ทำให้เขาที่ยุ่งกับการเช็คกล่องถ่ายรูปเงยหน้าขึ้นมองตามต้นเสียง
แจ็คสันที่นั่งกินไอศกรีมโคนอยู่ตรงนั้นเองก็เช่นกัน
“ครับ?”
หญิงสาวหน้าตาออกหมวยๆคนหนึ่งมองมาทางเขา แล้วยิ้มเขินๆ
ก่อนจะส่งขวดน้ำผลไม้ที่แอบไว้ข้างหลังให้
“น้ำผลไม้ค่ะ”
มาร์คเอื้อมมือรับมา
กล่าวขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มบาง
“อ่า
ขอบคุณครับ”
ทุกการกระทำของมาร์คส่งผลให้ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกดีไม่น้อย เธอโค้งลาแล้วรีบวิ่งไปหาพวกเพื่อนสาวที่ซุ้มมองอยู่หลังต้นไม้
หวัง
แจ็คสันนั่งเลียไอศกรีมโคนอยู่ถึงกับมองบน มันก็แอบน้อยใจนะ
เห็นอยู่มานั่งด้วยกันสองคน แต่กลับเอาน้ำมาให้ไอ้มาร์คคนเดียว เลยแกล้งแซวเพื่อนเล่นๆสักหน่อย
“สาวๆเข้าหาเยอะจังนะครับพ่อคนหล่อ”
“เอาไหม
รสนี้กูไม่ชอบ” มาร์คยื่นขวดน้ำผลไม้ที่ผู้หญิงเมื่อกี้ให้แจ็คสัน
ได้โอกาสเขาก็รีบคว้าไว้ทันที
“เอา!”
วางขวดน้ำผลไม้ไว้บนโต๊ะ แล้วสมองมันก็นึกเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นได้
“ตกลงแบมแบมกับหมอนั้นเลิกกันจริงแล้วป่ะ”
“อือ
คงงั้นแหละ” มาร์คตอบเสียงเรียบพลางจัดกล้องใส่กระเป๋า
“แล้วมึงไม่ดีใจ”
ท่าทีที่มาร์คแสดงออกตอนนี้มันดูเหมือน...แบบ เขาเลิกกันก็เรื่องของเขาดิ อะไรประมาณเนี่ย
เหมือนมันไม่เคยมีโมเม้นแอบรักแบมแบมมาก่อนเลยว่ะ ถ้าเป็นเรื่องนี้มันต้องดีใจปิดมหาลัยฉลองดิโว้ยยย!!!
“กูดีใจจนจะเป็นบ้าละเนี่ย”
คนแมนเอามือสองข้างขึ้นปิดหน้าเขินอาย ยิ้มหน้าบานจนตีนกาบนใบหน้าออก
ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ร้ายกาจ อย่างงี้มึงก็ลุยเลยดิ
เดี๋ยวโดนคนอื่นตัดหน้าไปจะมาร้องไห้ทีหลังไม่ได้นะเว้ย”
“หวัดดีแบมแบม” ระหว่างที่แบมแบมเดินเข้าประตูมหาลัยมานั่นเอง แทฮยองก็เดินมาทักทายข้างๆ เธอเองก็แอบตกใจเหมือนกัน ก่อนจะหันไปทักและส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“หวัดดี”
“วันนี้เราเรียนที่ตึกคณะวิทย์ใช่ป่ะ” แทฮยองเอ่ยถามระหว่างที่ทั้งคู่เดินไปเรียนพร้อมกัน
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กคณะจิตวิทยาจะไปเรียนตึกคณะวิทย์
เพราะการเรียนจิตวิทยาของมหาลัยนี้นั้นจะไม่เน้นการสะกดจิต ทฤษฎีปากเปล่าอย่างเดียว
แต่เราต้องทำการทดลอง วิจัย และให้เหตุผลตามหลักวิทยาศาสตร์ได้ด้วย
“อือใช่”
“แล้วตอนนี้เป็นไงมั้ง”
แบมแบมหันไปหาวีอย่างมึนๆ
เพราะเมื่อกี้เธอเหม่อไปเรื่อยจนไม่ได้ฟังว่าเขาถามว่าอะไร
“หือ?”
“เรื่องเมื่อวาน…แบมโอเคใช่ไหม”
เรื่องเมื่อวานก็มีอยู่เรื่องเดียวแหละนะ….
“อ่อ
ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” แบมแบมฝืนยิ้มเหมือนบอกว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ
แทฮยองเลยพยักหน้ากับคำตอบอีกฝ่าย แบมแบมจะเจ็บได้อีกไม่นาน...เพราะเขาจะเป็นคนรักษารอยแผลพวกนั้นให้เอง ไม่ให้รอยเก่าหลงเหลืออยู่แม้แต่นิดเดียว...
30%
ยองแจที่มาถึงก่อนเพื่อนกำลังนั่งอ่านนิยายฆ่าเวลาอยู่โต๊ะแถวที่สอง
เธอเงยหน้าขึ้นมองประตูทางเข้าห้องเรียนเป็นครั้งคราวดูว่าเมื่อไหร่เพื่อนรักทั้งสองจะมาสักที
จนเห็นแบมแบมเดินเข้ามาพร้อมกับวี และทั้งคู่ต่างแยกย้ายกันไปนั่งที่ของตัวเอง
อู้วววววววววววววววววว
ยองแจปิดหนังสือนิยายตรงหน้า
ก่อนจะแกล้งแซวแบมแบมเล่นเรื่อเดินมาพร้อมกับหนุ่มฮอตของคณะอย่าง
“อะไรยังไงเนี่ย”
“เปล่า
แค่บังเอิญเจอกันเฉยๆ” แบมแบมตอบหน้าเฉย
แล้วนั่งลงเก้าอี้ด้านขวามือยองแจ
“แกบังเอิญเจอ
แต่อีกรายอาจจะไม่บังเอิญก็ได้นี่หน่า…” คนขี้แซวเท้าคางบนโต๊ะพลางส่งสายตามองแบมแบมอย่างยิ้มๆ
แต่แบมแบมก็ไม่มีปฏิกิริยาเขินอายแต่อย่างใด
“ว่าไปเรื่อย
เอ่อ…แกขอเบอร์พี่มาร์คหน่อย”
“เอาไปทำไม
เอ๊ะ...” ยองแจมองแบมแบมอย่างจับผิด
แบมแบมกับมาร์คก็ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นทำไมต้องขอเบอร์…
ยัยแบมจะจีบพี่มาร์คงั้นรึ!!!
นี่มันเรื่องอะไรกันคะ!!
“จะเอาของคืนพี่เขาเฉยๆ”
“ของอะไร?
ไปกุ๊กกิ๊กอะไรกันตอนไหนอีกเนี่ย” ยองแจถามเสียงตื่นเต้น
พลังการเป็นแม่สื่อของเธอกำลังจะลุกโชนอีกครั้ง
“ไม่ได้กุ๊กกิ๊กอะไรทั้งนั้นแหละ
เอาเบอร์พี่มาร์คมาเร็วๆ” แบมแบมตอบเสียงเนือยๆ
ใช้มือตีที่ต้นแขนยองแจทีหนึ่ง เพราะเธอต้องการเบอร์พี่มาร์คจริงๆ
คนถูกตีได้แต่เบ้ปากมองแรงใส่เพื่อนรัก
ในใจคิดไปเรื่อยเปื่อยว่าทั้งมาร์คและแบมแบมต้องแอบมีซัมติงกันแน่ๆ หึหึ
เรื่องนี้ชักจะไม่ธรรมดาซะแล้ว
อย่างนี้ต้องสืบบบบบบ
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
สุดท้ายก็ต้องมาหาถึงคณะ…
เวลาใกล้เที่ยงแบมแบมยืนรอใครบางคนอยู่ใต้ตึกคณะสถาปัตยกรรม
ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะเธอโทรไปหาคนนั้นหลายสายแล้ว แต่เขาก็ไม่รับ
ทำให้แบมแบมต้องมารอด้วยตัวเธอเอง
สายตากวาดมองไปยังนักศึกษาที่พลุกพล่าน
แต่ก็ไม่พบบุคคลที่ต้องการเจอ จนเห็นผู้ชายผมทองคนหนึ่งในระยะร้อยเมตร
เดินล้วงกระเป๋ามาทางนี้ แบมแบมไม่รอช้ารีบเข้าไปทักทันที
“พี่แจ็คสัน!”
คนถูกทักตาโตขึ้นเล็กน้อย
เมื่อหันไปตามเสียงเรียกแล้วพบว่าเป็นแบมแบม ผู้หญิงของเพื่อนรัก
เลยยกมือขึ้นทักทายตามปกติทั้งทีในใจยังคงสงสัยว่าเธอว่าทำอะไรที่คณะนี้
“หวัดดีน้องแบมแบม”
“พี่แจ็คสันเห็นพี่มาร์คไหมคะ?”
เห้ย!!!
ถามหาเพื่อนเราด้วยวุ้ยยย
“มันเข้าห้องน้ำอยู่
ทำไมเหรอ”
“เปล่าค่ะ
ห้องน้ำใต้อาคารนี่เปล่าคะ” ชี้นิ้วไปยังห้องน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“ใช่ๆ”
“งั้นแบมขอตัวก่อนนะคะ”
แบมแบมยิ้มหวานก่อนจะโค้งลาให้แจ็คสันตามมารยาท
ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำใต้อาคารที่มาร์คเข้า
แจ็คสันมองตามแผ่นหลังบางไป
ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงในสิ่งดีๆที่จะตามมา
“เพื่อนกูจะสมหวังแล้วเว้ย”
แบมแบมนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งหน้าห้องน้ำชาย
กี่คนที่เดินออกมาก็ไม่ใช่มาร์คสักที เธอแอบคิดว่าบางทีอาจจะมาช้าไป
มาร์คจะออกจากห้องน้ำไปก่อนหน้านี้แล้วก็ได้
แต่แล้วในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด
เมื่อร่างสูงผู้ชายผมทองคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
ก้มหน้าก้มตาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และพอเงยหน้าขึ้นมาสายตาดันปะทะเข้ากับแบมแบมที่นั่งรออยู่พอดี
เลยแอบมีตกใจหน้าเหวอไปบ้างเล็กน้อย
“!!!!”
นั้นแบมแบมจริงหรอวะ…!?
ร่างบางลุกจากที่นั่งเมื่อเห็นคนที่ต้องการพบยืนอยู่ตรงหน้า
เรียกชื่ออีกคนให้รู้ว่าเธอมีอะไรบางอย่างจะคุยด้วย
“พี่มาร์คคะ”
มาร์คยังคงงุนงงกับสถานการณ์ตอนนี้
ไม่เชื่อว่าแบมแบมจะเรียกชื่อเขา แถมแบมแบมมารอเขาหน้าห้องน้ำชาย!!!!
ค่อยๆก้าวเดินไปหาคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นแรง
เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเดี๋ยวนี้ชอบเจอแบมแบมแบบไม่ทันตั้งตัวตลอด มันตื่นเต้นนะโวยยยย
“คือแบมเอาของมาคืนพี่มาร์คค่ะ”
“ของ?
ของอะไร?”
ว่าแล้วก็เปิดกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวส่งคืนให้เจ้าของ
“นี่ค่ะ
ผ้าเช็ดหน้าที่พี่มาร์คให้แบมเมื่อวาน” มาร์คเอื้อมมือไปรับมันมา
“รวมถึงผืนที่ให้ใต้อาคารวันฝนตกด้วย”
มาร์คเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าแบมแบมจะจำเขาและเรื่องราวในวันนั้นได้
อีกอย่างเขาคิดว่าแบมแบมน่าจะทิ้งผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ แต่นี่เธอยังเก็บมันอยู่…
“จริงๆแบมไม่ต้องคืนก็ได้นะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ
ไม่ใช่ของของแบมสักหน่อย”
แต่พี่คนนี้ตั้งใจให้อะ
งือออออออ
“แล้วแบมรู้ได้ไงว่าพี่เข้าห้องน้ำอยู่?”
มาร์คถามในสิ่งที่เขาสงสัยออกไป
“พี่แจ็คสันบอกค่ะ”
แจ็คสันเพื่อนรัก กูจะไม่ลืมบุญคุณมึงเลยเพื่อน
“พี่มาร์คคะ
คือแบมถามอะไรหน่อยได้ไหม?” มาร์คพยักหน้าตอบ “ภาษาจีนที่ปักบนผ้าเช็ดหน้านั้นแปลว่าอะไรหรอคะ”
“ก็ชื่อจริงพี่ไง
ต้วน อี้เอิน”
“จริงหรอคะ!”
ถ้าแบมแบมตั้งใจเรียนภาษาจีนมากกว่านี้อีกนิด
ป่านนี้เธอคงหาตัวเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ได้ตั้งนานแล้ว เราก็อุตส่าห์สงสัยมาตั้งนานว่าใครคือเจ้าของกันแน่
แต่จริงๆแล้ว เขาเป็นคนอยู่ใกล้ตัวนี่เอง…
“อื้อ
ยายพี่เป็นคนปักให้เองกับมือเลยแหละ”
“อย่างนี้นี่เอง”
และแบมแบมก็นึกได้ว่าเธอหายมานานแล้ว ไม่ได้บอกเพื่อนๆด้วยว่าจะมาหามาร์ค
ถ้าไปช้าคงโดนบ่นแหงๆ “จริงสิ! แบมขอตัวไปก่อนนะคะพี่มาร์ค
เดี๋ยวยองแจกับจูเนียร์จะรอ”
แบมแบมส่งยิ้มกว้างให้ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาเพื่อนทั้งสองที่โรงอาหารคณะจิตวิทยา
มาร์คยกมือขึ้นโบกมือมองตามร่างเล็กจนหายลับไปด้วยสายตาหวานหยดย้อย ยืนอ้างปากยิ้มกว้างอยู่หน้าห้องน้ำคนเดียว…
“บ๊ายครับ -///-”
โอยยยย
มาร์คจิเป็นลม
โรงอาหารคณะจิตวิทยา
“ไฮ สาวสวยทั้งหลาย”
ทุกคนที่นั่งทานอาหารอยู่บนโต๊ะต่างเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทันที
พบบุคคลหัวทองสองคนเดินมานั่งลงข้างๆ พร้อมกับจานข้าวคนละจาน โดยมาร์คนั่งลงข้างยองแจ
แจ็คสันนั่งลงข้างแบมแบม ส่วนทางซ้ายมือเธอจะเป็นจูเนียร์ และเวลามาร์คเลยหน้าขึ้นมามันจะสบตาเข้ากับแบมแบมพอดี
ยองแจเลิกคิ้วมองบุคคลจอมเพี้ยนทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“อะไรของพวกพี่เนี่ย”
“อะไร
ก็กินข้าวไง” แจ็คสันตอบพร้อมกับตักข้าวเข้าปากคำโต
“ไม่
แล้วมากินตรงนี้ทำไม โรงอาหารแถวคณะพี่ก็มีหนิ”
“นี่รู้อะไรไหมจ้ะหนูยองแจ
พวกพี่สองคนไปกินข้าวทุกโรงที่มีในมหาลัยมาหมดแล้ว เหลือที่นี่ที่สุดท้ายแหละที่ยังไม่ได้กิน^^”
เอาจริงๆนี่เป็นแผนของทั้งสองคนต่างหาก
โดยคนบงการเรื่องทุกอย่างเป็นแจ็คสัน มาร์คถูกลากมาที่นี้โดยถูกคำเป่าหูของแจ็คสันที่ว่า
‘ถ้ามึงอยากได้แบมแบม มึงก็ต้องหน้าหนาเข้าไว้’ แค่นั้นแหละ
รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่คณะแบมแบมแล้ว
“เอ้า! แล้วมานั่งยัดพวกหนูตรงนี้ทำไมอ่ะ ที่อื่นก็มีเยอะเยะ”
เหมือนเป็นศึกปากเสียงระหว่างยองแจและแจ็คสันสองที่นั่งเถียงกันฉอดๆไม่หยุด
จนทุกคนในโต๊ะได้แต่นั่งเงียบกริบฟังสองคนนี้เถียงกันสนุกๆ ยกเว้นมาร์คที่นั่งเขินเวลาแบมแบมมองมาก็หลบตาทีหนึ่ง
เวลาเธอมองที่อื่นก็จ้องซะจะกินแบมแบมแทนข้าวเที่ยง…
“พี่ก็แค่อยากมานั่งกับสาวสวยทั้งสอง
อย่างแบมแบมและจูเนียร์ก็เท่านั้นเอ็งงงง” หันไปส่งยิ้มเทพบุตรให้แบมแบมและจูเนียร์
“-0-”
“แก
พี่เขาทำฉันเขินอ่า” รอยยิ้มนั้นทำจูเนียร์หลอมละลายเลยค่ะพวกเธอ…
“แต่หนูไม่ชอบอ่ะ
เห็นไหมคนทั้งโรงอาหารมองมากันเต็มแล้วเนี่ย”
โดยเฉพาะสายตาของพวกผู้หญิงคณะนี้
ที่ไม่ค่อยจะได้เจอตัวมาร์คเท่าไหร่
ต่างให้ความสนใจและมองมายังโต๊ะพวกเธอเป็นตาเดียว
“ก็ปล่อยเขามองไปดิ
อีกอย่างนะ…เขามองพี่กับไอ่มาร์ค ไม่ได้มองน้องครับ
ทีนี้ห้ามเถียง จะกินข้าว หิว!!”
ยองแจได้แต่ถลึงตาใส่เพื่อนพี่ชายตัวเอง
นอกจากมาร์คที่ชอบเถียงฉอดๆกับเธอ ก็มีแจ็คสันนี่แหละ
ที่เจอหน้ากันต้องมีด่าหรือเถียงกันสักชุดก่อนจะเข้าสู้สภาพปกติก่อนได้อ่ะ
และสถานการณ์ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความปกติ
ทุกคนบนโต๊ะต่างก้มหน้ากินอาหารในจานของตัวเอง มาร์คแอบลอบมองแบมแบมเป็นระยะ
เห็นว่าเธอใช้ตะเกียบเขี่ยแผ่นหัวไชเท้าไว้ตรงขอบจาน
“แบมไม่กินหัวไชเท้าดองหรอ”
“ค่ะ”
แบมแบมเงยหน้าขึ้นมาตอบ ก่อนจะก้มเขี่ยหัวไชเท้าดองออกให้หมด
“งั้นพี่ขอนะ”
ว่าแล้วก็ใช้ตะเกียบคีบหัวไชเท้าทองดองมาโดยไม่รอให้เจ้าของอนุญาต แบมแบมได้อ้าปากค้างแล้วมองอย่างอึ่งๆ
การกระทำเมื่อกี้ทำให้แจ็คสันแอบอมยิ้มในใจคนเดียวอย่างมีความสุข
ยองแจกับจูเนียร์ได้แต่มองตาปริบๆ เหมือนกำลังส่งซิกว่า…แกสัมผัสถึงอะไรแปลกเหมือนกันไหม?
“เนี่ยๆ
หนูก็กินแตงกวาไม่ได้เหมือนกัน เอาไหมๆ” เด็กจอมซนใช้ตะเกียบคีบแตกกวาจะใส่ในจานมาร์ค
แต่เขาใช้มือมาดันห้ามไว้
“โทษทีวันนี้กระเพาะพี่งดรับแตงกวา”
มาร์คยิ้มหวานปฏิเสธแตกกวาจากยองแจ ทำเอาอีกคนถึงกับบึนปากใส่กับความลำเอียงของพี่บ้าคนนี้
“โอ๋
ไม่งอนนะ เดี๋ยวพี่ป้อนอ่ะ” แขนยาวโอบไหล่ยองแจไว้
ก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวยัดเข้าปากคนน้อง โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
กรี๊ดดดดดดดด พี่มาร์คป้อนข้าวยัยนั้นด้วย
กรี๊ดดดดดดด อร๊ายยยย *(*%$^
เสียงเหล่าชะนีทั้งหลายส่งเสียงร้องกรี๊ดลั่นกันเป็นระนาว
กับสิ่งที่มาร์คทำกับยองแจ เพราะทุกคนในมหาลัยไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองเป็นญาติกัน
ทำให้คิดไปต่างๆนานาว่ายองแจคือผู้หญิงที่มาร์คกำลังเล่นกันในตอนนี้
ยองแจใช้มือสองข้างอุดหู
เอาหัวเขกตัวเครียด
พลางคิดถึงอนาคตที่จะเกิดกับเธอหลังจากที่พี่ชายสร้างวีรกรรมอันน่าปวดหัวให้
ตั้งแต่นี้ไปมีหวังชีวิตยองแจคนนี้อยู่ไม่สุขแน่ๆ
แบมแบมใส่กุญแจรั้วประตูให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
โคโค่ที่จำกลิ่นเจ้านายตัวเองได้ก็รีบวิ่งเข้ามาเลียล้อมขาแบมแบมไว้อย่างน่ารัก ส่ายหางดุ๊กดิ๊ก
ครืด
หยิบโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋าขึ้นมาดู
หน้าจอสี่เหลี่ยมโชว์เบอร์มาร์คที่เธอพึ่งได้จากยองแจมาวันนี้ ก่อนจะเลื่อนรับสาย
(สวัสดีครับ
นี่…เบอร์ใครครับ) เสียงทุ้มลึกดังจากปลายสาย
“แบมเองค่ะพี่มาร์ค”
เธอโทรศัพท์ไปด้วยพร้อมกับเดินไปนั่งบนโซฟา
(อ้าว
แบมเองหรอ เมื่อเช้าแบมโทรหาพี่มีไรรึเปล่า)
“ก็เรื่องที่แบมจะคืนผ้าเช็ดนั้นแหละค่ะ
พอพี่มาร์คไม่รับแบมเลยไปหาที่คณะ”
(โทษทีนะ
พอดีตอนนั้นพี่เข้าห้องน้ำอยู่ แหะๆ)
“ไม่เป็นไรค่ะ”
(งั้นเดี๋ยวพี่จะเมมเบอร์แบมไว้นะ)
“ได้ค่ะ”
(แล้วแบมล่ะ
เมมเบอร์พี่ไว้ยัง?)
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
(ออ โอเค) ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง (แบมไม่เล่นไลน์หรอ
พี่เมมเบอร์แบมแล้วทำไมไลน์แบมไม่เด้งขึ้นอ่ะ)
“พอดีแบมปิดการเพิ่มชื่อด้วยเบอร์ มันเลยไม่ขึ้นค่ะ”
(งั้น…พี่ขอไอดีไลน์หน่อยดิ หรืออะไรก็ได้ที่แบมเล่นอ่ะ)
“เอาไลน์ละกันนะคะ
ชื่อไอดีคือ แบมแบมตัวพิมพ์เล็ก เลขหนึ่งแล้วก็เอตัวพิมพ์ใหญ่ค่ะ”
(อ่านว่าแบมแบมวันเอรึเปล่า)
“ใช่ค่ะ”
(งั้นเดี๋ยวพี่แอดไปนะ)
“โอเคค่ะ”
เพียงเท่านั้นก็จบประโยคสนทนา
ไม่นานการแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของแบมแบมก็เด้งขึ้น
M.Tuan ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากไอดีไลน์
ความคิดเห็น