คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Re-Chapter 6 ความไว้ใจที่หมดไป 100%
Chapter
6
ความไว้ใจที่หมดไป
ขาเรียวเล็กเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องแฟนหนุ่ม แบมแบมไม่ได้บอกยูคยอมก่อนว่าจะมาหา ก่อนหน้านี้เธอส่งข้อความบอกยูคยอมว่าไม่ต้องมารับ โกหกเขาว่าวันนี้จะเลิกเรียนช้า และตรงกับช่วงบ่ายที่ยูคยอมมีเรียนพอดี แต่ที่แบมแบมทำอย่างนั้นเพราะอยากจะมาเซอร์ไพรส์ต่างหาก
มือเล็กเสียบคีย์การ์ดสำรองที่ยูคยอมเคยให้ไว้ ก่อนจะผลักบานประตูเข้าไป ห้องของยูคยอมฝาผนังทั้งหมดทาด้วยสีขาว
การตกแต่งเน้นสีสันสดใส เดินตรงเข้ามาจะเป็นห้องนั่งเล่น
และห้องครัวขนาดเล็กจะอยู่ในโซนข้างๆ
ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปยังรอบๆห้องที่ไม่มีใครอยู่
ก่อนจะเอาถุงขนมเค้กและกระเป๋าสะพายวางบนเคาน์เตอร์
ตอนนี้กำลังเที่ยงครึ่ง เป็นไปได้ว่ายูคยอมอาจจะออกไปเรียนแล้ว แบมแบมหยิบขนมเค้กสองสามชิ้นในถุงออกมาก่อนจะเดินไปใส่ไว้ในตู้เย็น
“อ…อ๊า”
มือที่จัดของให้เข้าที่นิ่งชะงัก
ทันทีที่ได้ยินเสียงประหลาด หญิงสาวหันมองรอบๆห้องอย่างสงสัย ว่าเสียงที่เธอได้ยินคือเสียงอะไรกันแน่
“ซีดส์
อะ…อะ…อะ อ๊า”
เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง
เป็นเสียงผู้หญิง…แบมแบมนิ่งฟังครู่นึกจับทิศทางของเสียง และเธอไม่ใช่เด็กแปดขวบที่จะไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ว่าเสียงร้องครางนี่หมายถึงอะไร
สายตาจับจ้องมองไปยังประตูห้องนอนยูคยอมด้วยใจเต้นระรัว
ได้แต่ภาวนาว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิด
….ได้โปรด
ตัดสินใจรวบรวมความกล้าเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนที่ปิดสนิท
ยิ่งใกล้ เสียงก็ยิ่งดังและชัดเจนมากขึ้น แบมแบมหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เรียกกำลังใจให้ตัวเอง
มือที่สั่นเอื้อมไปเปิดประตูให้เปิดออกเบาๆ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
วินาทีที่ลืมตา ภาพแรกที่เห็นคือแผ่นหลังแข็งแกร่งเปลือยเปล่าที่แบมแบมจำได้ดีว่านั้นคือแฟนหนุ่มของเธอ คิมยูคยอม ภายใต้ร่างพันธนาการมีสาวน้อยร่างบางหน้าตาสลวย ลำแขนเล็กของหล่อนโอบกอดแฟนหนุ่มของเธอไว้หลวมๆ พร้อมกับเสียงครางกระเซ่าอันเร่าร้อนที่ฝ่ายชายเป็นคนมอบความสุขสมให้
“อ้าส์…”
แบมแบมยืนนิ่ง ร่างกายเธอตอนนี้ชาไปทั้งตัว
รู้สึกเจ็บแปล๊บตรงหัวใจดวงน้อย ขอบตาที่แดงและร้อนผ่าว ปล่อยให้น้ำตาเอ่อล้นไหลรินเป็นสาย
แวบหนึ่งที่สายตาผู้หญิงของยูคยอมหันมาเห็นเธอที่ยืนอยู่หน้าประตูพอดี หล่อนส่งสายเหมือนต้องการจะเย้ยหยัน หนำซ้ำยังทำเป็นร้องครางเสียงดังกว่าเดิม
“อ่าห์….อ๊า ร…แรงอีก”
มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดปากตัวเองไว้ ไม่ให้ส่งเสียงร้องไห้ออกมา
เมื่อยูคยอมตอกสะโพกแรงและถี่ระรัวเข้าใส่คนที่นอนเปลือยใต้ร่างนั้น
พวกเขามีความสุขกัน โดยไม่ได้สนใจสายตาเจ็บปวดคู่หนึ่งที่มองมา….
…ไม่มีคิมยูคยอมแฟนหนุ่มแสนดีอีกต่อไป
เขามันยิ่งกว่าปีศาจร้าย…
แบมแบมวิ่งหนีออกจากเหตุการณ์ทุกอย่างตรงหน้า
ไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายที่วางบนเคาน์เตอร์มาด้วย เธอเปิดประตูออกไปจากห้องนั้นและปิดลงอย่างแรง
ปัง!!
ยูคยอมหยุดการสนุกของเขากระทันหัน
เพราะเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมา หันไปมองด้านหลังเห็นประตูห้องที่อ้าออก ทำให้เขาเลิกคิ้วสงสัย
เพราะก่อนหน้านี้ก็ปิดเรียบร้อยดี แล้วทำไมประตูถึงเปิดออกได้….ถ้าไม่มีคนมาเปิด
“ไม่อะไรหรอก
อย่าไปสนใจเลย” หญิงสาวลูบไล้ตามร่างกายคนตรงหน้า ประคองใบหน้าได้รูปนั้นมารับสัมผัสจากเธอ
ยูคยอมเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบที่ดูดดื่มและร้อนแรง แต่แล้วภาพในวันที่เขาให้คีย์การ์ดสำรองห้องตัวเองกับแบมแบมก็ลอยเข้าในหัว เขาถอนริมฝีปากออก รีบผละตัวเองออก หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่ปลายเตียงขึ้นมาสวมผูกสายที่เอวไว้อย่างลวกๆ เมื่อเดินออกมาดูนอกห้อง สายตาหันไปเห็นถุงขนมร้านเค้ก ที่เขาไม่ได้เป็นคนซื้อมาวางทิ้งไว้อยู่สองสามถุง
“แบม!”
ร่างสูงรีบเปิดประตูวิ่งออกจากห้องเพื่อที่จะตามแบมแบมไปให้ทัน
เพราะมีแบมแบมคนเดียวเท่านั้นที่จะเข้าออกห้องนี้ได้
เธอเห็นทุกอย่างแล้วแน่ๆ…
ยูคยอมลงลิฟต์วิ่งออกมาในสภาพที่ทั้งตัวสวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำ ไม่สนใจสายตาผู้คนที่มองมา พยายามเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เธอได้ฟัง แบมแบมอยู่ตรงหน้าเขาไม่กี่เมตรเท่านั้น
แต่แล้วทุกอย่างก็สายเกินไปเมื่อเธอขึ้นแท็กซี่คันหนึ่งออกไปแล้ว
มือใหญ่ขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย
ก็ไหนเมื่อเช้าแบมแบมส่งข้อความว่าไม่ต้องไปรับ แล้วทำไมถึงเป็นอย่างงี้ไปได้วะ
โธ่ เว้ยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!
20%
“แบม แบม
เปิดประตูให้หน่อย!”
คนที่ถูกเรียกอยู่ในบ้านมองการกระทำของชายหนุ่มที่เกาะรั้วประตูตะโกนโหวกเหวกเสียงดังอย่างไม่สะทกสะท้าน หลังจากกลับมาได้ไม่นาน ยูคยอมก็ขับรถตามมาถึงบ้าน เขาคงรู้ตัวแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ตามมาแล้วทำตัวบ้าๆแบบนี้
ถามว่าเสียใจไหม...ภาพที่แฟนตัวเองร่วมรักกับผู้หญิงคนอื่นยังคงติดตาไม่หาย เธอคิดมาตลอดว่ายูคยอมจะไม่มีวันนอกใจ เพราะเขาดูแลและใส่ใจทุกอย่างดีมาก เป็นแฟนหนุ่มที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนต้องอิจฉา ตลอดเวลาที่คบกัน แบมแบมไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวของยูคยอมเลย เขาเองก็เช่นกัน ไม่มีใครยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร เพียงแค่เราไว้ใจกันและกัน
หรืออาจเพราะความไว้ใจที่แบมแบมมีให้มากเกินไป
….ทำให้เธอต้องเจ็บมากขนาดนี้
“แบมแบม!!”
ชายหนุ่มยังคงตะโกนไม่หยุด เพื่อให้เธอออกมาเปิดประตู
เขาอยากอธิบายเรื่องทุกอย่าง ไม่อยากให้แบมแบมเข้าใจผิดในตัวเขามากกว่านี้
แบมแบมยืนกอดอกหายใจออกมาเหนื่อยๆ
มือหนึ่งยกปาดน้ำตาบนแก้ม ก่อนจะเดินออกไปหายูคยอมที่หน้าบ้าน ไม่ใช่ว่าเธอกำลังใจอ่อน
แต่เขาเสียงดังเกินไปและมันอาจจะทำให้บ้านละแวกนั้น…รำคราญ
ชายหนุ่มเมื่อเห็นแฟนสาวยอมออกมาก็ยิ้มกว้าง
แบมแบมเดินมาอยู่ตรงหน้าและมีประตูรั้วสูงระดับออกกั้นระยะห่างระหว่างพวกเขาไว้
“แบมฟังก่อนนะ”
ส่งสายตาอ้อนวอน แต่แบมแบมกลับตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“….”
“ขอโทษ
ยูคขอ…”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่…”
แบมแบมพูดแทรกขึ้นมา
สายตาแข็งกระด้างมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
“…”
“ไม่ได้รู้สึกอะไรทำไมไม่บอกตรงๆ”
น้ำตาที่อดกลั้นไว้ไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ไม่ใช่อย่างนั้นแบม
ยูครักแบมจริงๆ”
“รัก…รักแล้วไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ”
“ยูคขอโทษ
ให้อภัยได้ไหม ต่อไปสัญญายูคจะไม่ทำให้แบมเสียใจอีก”
“…”
แบมแบมยืนเงียบ พลางเม้มริมฝีปากแน่น
เธอควรให้อภัยในสิ่งที่เขาทำงั้นเหรอ…?
“ยูคยอมรับว่าสิ่งที่ทำมันผิด
ผิดมากๆเลยด้วย แบมจะด่าจะว่า จะให้ยูคทำอะไรที่แบมต้องการก็ได้
แต่อย่าหลบหน้าแบบนี้ได้ไหม ดีกันนะ” สายตาเว้าวอนของคนที่ทำผิด
ทำให้แบมแบมต้องหลบตามองต่ำลงพื้น
ให้กลับไปดีกันก่อนตอนนี้
ยังไม่พร้อม…
“แบมอยากให้ยูคกลับ”
บอกด้วยเสียงสั่นคลอน เงยหน้าสบตาอีกคนนิ่งๆ
ยูคยอมมองเธออย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“แบม…”
ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน วินาทีที่น้ำตาของแบมแบมไหลออกมาเหมือนกับหัวใจของยูคยอมโดนน้ำกรดร้อนๆสาดเข้าอย่างจัง
จนในที่สุดเขายอมแพ้และเลือกที่จะเป็นฝ่ายไปตามความต้องการ “โอเค…ก็ได้”
เวลา 11.50
คณะจิตวิทยา
“วันนี้กินอะไรกันดี?”
จูเนียร์หันไปถามเพื่อนๆทั้งสองคนหลังจากที่เก็บชีทเรียนใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
“ยองแจ
จูเนียร์ ฉันมีเรื่องจะบอก” ทุกคนหันมามองแบมแบมอย่างสนใจทันที
วันนี้ตั้งแต่เช้าแบมแบมเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาสักคำ
ถามคำตอบคำ จนยองแจและจูเนียร์ก็อดสงสัยในอาการแปลกๆของเพื่อนคนนี้ไม่ได้ แต่ไม่กล้าถามอะไรมากนัก
ถึงจะเป็นเพื่อนกัน…แต่ใช่ว่าต้องรู้หมดทุกเรื่อง ถ้าแบมแบมอยากบอกก็คงบอกเอง
“ใช่เรื่องที่ทำให้แกซึมแบบนี้รึเปล่า”
จูเนียร์เท้าคางถาม
“ฉันเห็นยูคมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่คอนโดเขา”
แบมแบมบอกออกไปอย่างไม่ลังเล
อย่างน้อยเพื่อนของเธอก็ต้องรู้เรื่องนี้
“ว่าไงนะ!!”
ยองแจอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่
นี่คงเป็นเรื่องที่ทำให้แบมแบมซึมมาทั้งวันจริงๆด้วย
“แกพูดจริงดิ!”
จูเนียร์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เธอก็เห็นทั้งคู่รักกันอยู่ดีๆ…ทำไมเรื่องมันถึงกลายไปเป็นอย่างนั้นได้ล่ะ?
“อือ
ฉันควรทำไงดีอ่ะ ฮรึก” แบมแบมก้มหน้าร้องไห้
ทั้งที่เธอไม่อยากจะร้องด้วยซ้ำ
แต่น้ำตาบ้านี่ก็ไหลออกมาทุกทีที่พูดถึงผู้ชายคนนั้น…
“ฉันอุตส่าห์ไว้ใจมัน
ทำไมถึงทำกับเพื่อนฉันอย่างนี้เนี่ย” ยองแจทุบโต๊ะอย่างเคืองแค้น
ใช่สิ! เธออุตส่าห์เป็นแม่ยกเชียร์ยูคยอมมาแต่ไหนแต่ไรให้รักกับแบมแบม
แต่วันนี้หมอนั้นกลับทำเพื่อนเธอเสียใจ มันน่า…ฮึ่ยยยยยย
“หมอนั่นน่าจับฆ่าหั่นศพซะจริง
อย่าให้ได้เจอนะ” จูเนียร์หยิบทิชชู่ในกระเป๋าก่อนจะส่งให้แบมแบมเช็ดน้ำตา
และใช้มือลูบแผ่นหลังคนตัวเล็กอย่างปลอบโยน
แต่ก่อนก็น่าอิจฉาแบมแบมนะ
แต่ตอนนี้เธอน่าสงสารมากกว่า
เท้าเล็กเขี่ยเศษใบไม้บนพื้นดินไปมา
มือหนึ่งยกปาดน้ำตาบนแก้มอย่างลวกๆ แบมแบมนั่งอยู่ในสวนหย่อมหลังตึกเรียนคนเดียว
ยองแจกับจูเนียร์ไปกินข้าวที่โรงอาหาร
แต่เธอไม่ค่อยหิวเลยมาหาที่สงบพักผ่อนจิตใจก็เท่านั้นเอง อย่างน้อยกลิ่นดิน เสียงนกร้อง
สายลมพัดเย็นๆก็อาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้น
จู่ๆเจ้าของมือปริศนาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีขาวก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า
แบมแบมเงยหน้าหันไปมองอย่างงุนงง
หัวใจของเธอกระตุกไปวูบหนึ่ง เมื่อรู้ว่าคนที่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้คือใคร
“พ…พี่มาร์ค” แบมแบมสบตากับอีกคนก่อนจะเอื้อมมือไปรับผ้าเช็ดหน้าที่พี่เขายื่นให้ “ขอบคุณค่ะ”
มาร์คอมยิ้มเล็กๆ
ตอนนี้แบมแบมรับผ้าเช็ดหน้าของเขาไปเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอ
อีกอย่างวันนี้ทำไมโชคดีอย่างนี้!!!
ร้อยวันพันปี ไม่เห็นจะเจอแบมแบมที่นี่ แต่วันนี้เธอกลับมานั่งอยู่ตรงนี้ซะงั้น
พระเจ้าเข้าข้างมาร์คแล้วสินะ
“มานั่งร้องไห้ทำไมตรงนี้”
มาร์คเอ่ยถาม เขาพยายามจะไม่เขิน เขาต้องทำได้ แมนๆครับ
“เปล่าค่ะ…”
แบมแบมตอบเสียงเนือยๆ ทำให้มาร์คแอบชะงักไปพักหนึ่ง
“รู้ไหม
ตรงนี้เป็นที่สงวนของพี่เลยนะ” ร่างสูงยืนกอดอกเหมือนภูมิใจนำเสนอพื้นที่ตรงนี้สุดๆ
“งั้นแบมไปก่อนนะคะ…”
แบมแบมลุกขึ้นทันที บางทีการที่เธอมานั่งในพื้นที่นี้
พี่มาร์คอาจจะไม่ชอบก็ได้
มาร์คเห็นท่าแบมแบมจะกลับ
ร่างสูงรีบดักหน้าแบมแบมไว้ทันที ถ้าแบมแบมหยุดก้าวเท้าช้ากว่านี้
หน้าของเธอได้ซบกับแกอกมาร์คเต็มๆแน่ จนคนตัวเล็กต้องถอยห่างเว้นระยะห่างออกมานิดหนึ่ง
“พี่พูดเล่น
แล้วแบมมีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าถึงได้มานั่งร้องไห้ตรงนี้”
“…”
“เรื่องงาน
เพื่อน…หรือว่าเรื่องแฟน” พูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่แบมแบมนั่งเมื่อกี้
แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบ
“…”
“นอกจากพี่จะหล่อแล้วพี่ยังเป็นที่ปรึกษาที่ดีด้วยนะ
มีอะไรก็บอกพี่ได้นะแบม ดีกว่ามานั่งเครียดอยู่คนเดียว”
“…”
“พี่ไม่เอาเรื่องที่แบมพูดไปบอกคนอื่นหรอก
เพราะมันผิดจรรณยาบรรณที่ปรึกษา”
“มีอย่างงั้นด้วยหรอคะ”
ในที่สุดแบมแบมก็ยอมพูดกับมาร์ค แค่นี้ก็ดีใจตัวแทบบินแล้วล่ะ
“ก็มีที่พี่นี่แหละ”
มาร์คยิ้มกว้างแล้วเขยิบที่นั่งไปด้านซ้ายหน่อยหนึ่งให้แบมแบม “มานั่งนี่สิ”
แบมแบมเดินไปนั่งข้างๆตามที่มาร์ค
เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูกนิดหน่อยเมื่อต้องอยู่กับผู้ชายที่เป็นที่หมายปองของผู้หญิงทั้งมหาลัยแบบนี้
แถมยังอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่ลับตาคนอีก…
“ว่าไง
มีเรื่องอะไรรึเปล่า” เขาใช้สายตาหันไปมองแบมแบมด้านข้าง
รู้สึกหัวใจเต้นแรงและฟินมากที่ได้ใกล้ชิดกับแบมแบมขนาดนี้
งืมๆ เขินอะ
แบมแบมนั่งก้มหน้าเงียบไปสักพัก
เธอคงรู้สึกไม่ไว้ใจสินะ ก็ไม่ได้สนิทอะไรแล้วจะให้เล่าเรื่องส่วนตัวมันก็ยังไงๆอยู่
“พี่มาร์คเป็นผู้ชายรึเปล่า?”
มาร์คแอบตกใจกับคำถามที่ถูกยิงมาเล็กน้อย
“หืม แน่นอนสิ แล้วพี่ดูเป็นไง เกย์?”
“เปล่า…แล้วพี่มาร์คมีแฟนยังคะ?” ดวงตากลมโตที่เปื้อนน้ำตาหน่อยๆหันมาสบตากับมาร์ค
คือแบบ….นั่งอยู่ใกล้กันแค่เนี่ย เก้าอี้มันก็ไม่ได้ยาวป่ะ แบบใกล้มาก
ล่ะพอแบมแบมหันมานี่…ดีเท่าไหร่ที่หน้าไม่ชนกันอะ….แบบนี้ก็ทำเอาหัวใจมาร์คเต้นชักกระตุกไปกันสิครับบบบ
แต่เพราะมาร์คเป็นผู้ชายขี้อาย
ไม่สามารถต่อต้านสายตาของแบมแบมเอาไว้ได้
เขาเลยแกล้งทำเป็นมองนกมองต้นไม้รอบๆนั้นไปเรื่อย
“ล่าสุดตอนป.สามนะ ทำไมจะจีบพี่เหรอ อ่า…ลืมไปว่าแบมมีแฟนแล้ว”
น้ำเสียงท้ายประโยคตัดพ้อเหมือนน้อยใจนิดๆ
“ถ้าพี่มาร์คมีแฟน…พี่จะรักแฟนพี่ไหม?” คำถามนี้มาร์คถึงกับหันหน้าไปสบตากับแบมแบมอีกครั้ง…มองทะลุเข้าไปในใจเธอ
“รักสิ
คนเป็นแฟนกันก็ต้องรักกัน”
“แล้วพี่จะนอกใจเธอไหม?”
ดวงตาของแบมแบมสั่นไหวเล็กน้อยตอนเธอถามคำถามนั้นกับเขา
ไม่ต้องทายก็รู้ว่าเป็นเรื่องของไอ้เปรตยูคยอม
“ในเมื่อมีแฟนแล้วทำไมต้องนอกใจด้วยล่ะ”
“นั่นสิคะ…เฮ้ออ” เธอบอกเสียงเศร้าพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ก่อนที่ใบหน้าสวยจะหันไปมองต้นไม้ใบ้หญ้าตรงหน้าแทน แต่ยังมีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องแบมแบมไม่ละสายตาไปไหน ดวงตาที่มองแบมแบมเหมือนจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
และหัวใจ…
มีแค่คนเห็นแก่ตัวเท่านั้นแหละ
ที่คิดจะจับปลาสองมือ…แบมแบม
มาร์คไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างแบมแบมกับยูคยอม ตอนแรกที่เห็นแบมแบมวิ่งลงมาจากคอนโดไอ้ยูคยอม
แล้วหมอนั้นดันใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำวิ่งตามลงมา
จะไม่ให้เขาคิดว่ามันพยายามข่มขืนแบมแบมได้ไง สภาพเหตุการณ์มันน่าคิดมากซะขนาดนั้น
แต่พอได้ฟังคำถามแบมแบมเมื่อกี้
เขาอาจคิดผิด เพราะแบมแบมถามว่า มีแฟนจะนอกใจแฟนไหม
ก็แสดงว่าไอ้ยูคยอมกำลังนอกใจแบมแบม ซึ่งมันก็ทำมานานแล้วด้วย
และดูเหมือนว่าแบมแบมคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วสินะ…
ระหว่างที่มาร์คจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองนั้น
เสียงแบมแบมก็เรียกสติเขากลับมากับปัจจุบัน
“แล้วพี่มาร์คยังไม่มีแฟนจริงๆหรอคะ”
แบมแบมถามเหมือนไม่เชื่อว่ามาร์คยังไม่มีแฟนจริงๆ ก็พี่เขาออกจะหน้าตาดี
ผู้หญิงรุมชอบเยอะ อาจจะแปลกสักหน่อยที่จะโสด
“ไม่มีจริงๆ”
“แบมก็นึกว่าพี่มาร์คมีแฟนแล้วซะอีก
ผู้ชายอย่างพี่มาร์คคงมีผู้หญิงเข้าหาเยอะจะตาย”
“ผู้หญิงคนนั้น
พี่กำลังรอเธออยู่ต่างหากล่ะ” แบมแบมคงไม่รู้ตัวหรอกว่า
ประโยคนี้มาร์คเจาะจงมาที่ตัวเธอมากแค่ไหน แต่กลับคิดว่าผู้หญิงที่มาร์คพูดถึงคือคนอื่น
“รอ??”
“รอเขาเลิกกับแฟนไง…”
แบมแบมตาโตทันทีที่ได้ยิน มาร์คเห็นแล้วก็อดยิ้มขำไม่ได้แต่เขาก็ต้องทำเป็นเข้มไว้ก่อน
“เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดเลยนะจะบอกให้
มีแค่แบมกับแจ็คสันที่รู้”
“ยองแจก็ไม่รู้หรอคะ”
แล้วทำไมพี่เขาต้องบอกเรื่องนี้กับเธอด้วย…??
“เป็นการแลกเปลี่ยนที่แบมมาปรึกษากับพี่ไง
ห้ามบอกยองแจเด็ดขนาดนะ เดี๋ยวเด็กนั้นล้อพี่ตายเลย” มาร์คทำหน้ามุ่ยเป็นเด็กๆ
เมื่อนึกถึงเวลาที่ยองแจชอบล้อเขาเรื่องไร้สาระ
เด็กนั้นร้ายกาจที่สุด
“โอเคค่ะ
แบมจะเก็บเป็นความลับ แต่แอบตกใจนิดหน่อยนะคะ ที่รู้ว่าคนหล่ออย่างพี่แอบชอบผู้หญิงมีแฟนแล้ว”
“นั่นสิ พี่ผิดเองแหละที่มาช้าไป เธอถึงไปคบกับคนอื่นก่อน” อีกคนพูดน้ำเสียงเสียใจสุดๆ
ก็นะ…คิดแล้วมันเศร้า
“แล้วผู้หญิงคนนั้นรู้ไหมคะว่าพี่มาร์คชอบเธออยู่”
“อืมม
เหมือนจะรู้…แต่ก็ไม่รู้นะพี่ว่า”
“แบมว่าเธอน่าดีใจนะคะที่มีผู้ชายอย่างพี่มาร์คมาชอบ”
“พี่ก็หวังไว้แบบนั้นเหมือนกัน”
ตอนที่แบมแบมหันมามองหน้ามาร์คพูดนั้น
เขาได้สบตากับแบมแบมตอนพูดประโยคนั้นพอดี
ทันทีที่ถูกดวงตาเสน่ห์ของมองมา
หัวใจของแบมแบมรู้สึกเต้นผิดจังหวะแปลกๆไปวูบหนึ่ง และถ้าลองมองแววตาของมาร์คดีๆนั้น
เหมือนเขากำลังมีความหวัง…แต่แอบแฝงไปด้วยเศร้ายังไงอย่างงั้น…
…คิดไปเองรึเปล่านะ
เวลา 15.10 นาที
คณะจิตวิทยา
แบมแบมและเพื่อนๆพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
พากันเดินลงมาจากตึกเรียนและแยกย้ายกลับบ้าน แต่ร่างสูงใหญ่ของยูคยอมที่มาจากไหนไม่รู้ ก็เดินมาขวางทางเดินแบมแบมและเพื่อนทั้งสองคนไว้
ยองแจกับจูเนียร์ได้แต่มองหน้ากันว่าจะเอาไงดี
ไม่คิดด้วยซ้ำว่ายูคยอมจะตามมาตื้อถึงที่นี้ นับถือในความกล้าของหมอนี้เลยจริงๆ
“มีอะไร” แบมแบมถามน้ำเรียบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าแฟนหนุ่มเลยด้วยซ้ำ
“ก็มารับแบมกลับบ้านไงครับ หรือจะแวะกินอะไรก่อนดี” ยูคยอมยังคงยิ้มและทำเป็นไม่มีเรื่องบาดหมางอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
“แบมกลับคนเดียวได้ ต่อไปนี้ไม่ต้องมารับอีก เสียเวลาเปล่าๆ”
คำพูดของแบมแบมทำเอายูคยอมนิ่งไปพักใหญ่
ก่อนจะเอื้อมแขนไปกุมมือแบมแบมไว้ทั้งสองข้าง พร่ำบอกขอโทษในความผิดที่เขาทำ
จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นต้องหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
“แบมยังไม่หายโกรธอีกหรอ…ขอโทษ ขอโทษนะครับ” เธอสลัดมือออกอย่างแรง พยายามคุมน้ำเสียงสั่นคลอนให้เป็นปกติ
และห้ามน้ำตาแม้แต่หนึ่งหยดไม่ให้ไหลออกมา
“แล้วคิดว่าทุกอย่างมันน่าหายโกรธง่ายๆเหรอ
ลองมาเห็นแบมกับผู้ชายคนอื่นบ้างไหมล่ะ
ว่าความรู้สึกเจ็บและถูกหักหลังมันเป็นยังไง”
“….”
ยูคยอมได้แต่มองหน้าแบมแบมและส่ายหน้าเบาๆ ถ้าเป็นอย่างที่แบมแบมพูดจริง
เขาก็ยอมรับไม่ได้เหมือนกันที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น
หัวใจเธอคงเจ็บมากสินะ…
ใช่สิ
ก็เขาเป็นคนทำลายมันเองกับมือ
ตอนนั้นเองมาร์คกับแจ็คสันก็วิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ข้างๆยองแจ
สายตาเหลือบมองถามคนน้องว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ยองแจก็ทำเพียงชี้นิ้วไปที่แบมแบมแค่นั้น
ให้อธิบายตอนนี้คงไม่ได้
แบมแบมสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่
คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เธอต้องพูดประโยคนั้นออกไป ไม่ใช่ว่าพึ่งมาคิดได้เอาตอนนี้
แต่เธอคิดมาทั้งวัน ตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำ เวลาเรียนในหัวก็มีแต่เรื่องยูคยอม
และแบมแบมคิดว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปนั้น เธอพูดถูกแล้ว…
“เราเลิกกันนะ จบแค่นี้เถอะ”
“เลิก? ไม่ ยูคไม่เลิก!” สองมือจับไหล่แบมแบมไว้แน่น
สายตายังคงอ้อนวอนต่อผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก “แบมให้โอกาสได้ไหมครับ สัญญาจะไม่ทำให้แบมเสียใจอีก จะปรับปรุงตัวทุกอย่างเพื่อเป็นแฟนที่ดีของแบม”
ยูคยอมเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เขาไม่เคยคิดจะผูกพันธ์กับผู้หญิงคนไหนเลย นอกจากแบมแบม ทุกอย่างที่เขาทำเป็นแค่ความสุข ความสนุกเล็กๆน้อยๆก็เท่านั้น ความสนุกแค่เป็นชั่วข้ามคืน ไม่มีอะไรเกินเลยต่อจากนั้น แต่แบมแบมคือผู้หญิงที่เขาพร้อมจะให้ทุกอย่างในชีวิต ผู้หญิงที่เขาอยากดู และใช้ชีวิตอยู่ด้วย
แต่ในตอนนี้ฝันทุกอย่างได้พังลงแล้ว
“ขอโทษนะ…แต่โอกาสของนายหมดไปตั้งแต่นอนร่วมเตียงกับผู้หญิงคนนั้นแล้วล่ะ
คิมยูคยอม”
น้ำตาที่แบมแบมกลั้นไว้
เมื่อไม่ไหวเต็มทีมันก็เอ่อล้นไหลออกมาเป็นสายอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง
ก่อนจะเดินหนียูคยอมออกมา ทั้งมาร์ค แจ็คสัน
ยองแจและจูเนียร์ต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามาก แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้
เพราะนั้นคือปัญหาของคนสองคนที่ต้องเคลียร์กัน
แต่ยูคยอมยังคงไม่ยอมที่จะเลิกกับแบมแบมง่ายๆ
ร่างสูงรีบไปวิ่งโอบกอดคนรักจากด้านหลังทันที แบมแบมแอบชะงักหน้าเหวอเล็กน้อย
ชายหนุ่มเกยคางบนไหล่แล้วกอดแบมแบมไว้แน่น น้ำตาลูกผู้ชายที่ใครก็ไม่สามารถเห็นได้ง่าย
ตอนนี้น้ำตานั้นกลับไหลออกมาอย่างนั้นเหมือนเขื่อน จนแบมแบมรู้สึกเปียกชุ่มบริเวณไหล่ที่ยูคยอมเกยคางอยู่
“อย่าพูดว่าเลิกกันได้ไหม ยูคไม่อยากเสียแบมไปนะ”
แม้จะโดนขอร้องหลายครั้ง
แบมแบมก็ต้องบอกตัวเองไม่ให้ใจอ่อน ถึงการทำแบบนี้จะทำให้เขาเสียใจ
และตัวเธอเองก็เหมือนกัน แต่เธอต้องทำ…
“แล้วตอนทำทำไมไม่คิด เราเลิกกันดีแล้ว ถึงแบมจะให้โอกาส…แต่ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อยู่ดี”
“…”
“ความรู้สึกดีๆ ความไว้ใจทุกอย่างมันพังไปหมดแล้ว ฮรึก” มือเล็กพยายามจะแกะอ้อมแขนที่รัดแน่นของยูคยอมออก แต่เขาเปลี่ยนกอดให้แบมแบมหันหน้าเข้าหาเขาเอง
และเธอก็พยายามจะดันแผงอกอีกฝ่ายออกอยู่ดี แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย
“ไม่เอาอะ อย่าไปนะ” ตอนนั้นเองที่จู่ๆร่างของแบมแบมก็เป็นลมไปในอ้อมแขนยูคยอม
และเขาดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย
“เห้ยแบม!”
เพื่อนๆของแบมแบมรวมทั้งมาร์คและแจ็คสันต่างวิ่งกรูเข้ามา
รุมแบมแบมที่เป็นลม มาร์คพยายามจะเอาร่างแบมแบมอุ้มไปที่ห้องพยาบาล
แต่ยูคยอมก็พูดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนที่แตะตัวแบมแบมนั้นคือบุคคลที่เขาหมายหัวไว้อยู่
“แฟนกู กูทำเอง” สายตาดุดันมองหน้ามาร์คอย่างหาเรื่อง
มาร์คเองก็ตอบกลับด้วยสายตาดุดันไม่แพ้กัน
“ปล่อยเพื่อนฉันนะยูคยอม!” เสียงจากยองแจทำให้ยูคยอมต้องหันไปมองหน้ายองแจครู่หนึ่ง
เขาเลยต้องจำใจปล่อยแบมแบมให้มาร์คประคองร่างที่หมดสติ ก่อนจะให้แจ็คสันพาไปส่งที่ห้องพยาบาล
จนในพื้นที่มีเพียงมาร์คกับยูคยอมเผชิญหน้ากันอยู่สองคน
มาร์คลุกขึ้นยืนเต็มตัว
ตามด้วยยูคยอม ทั้งสองมองหน้ากันเหมือนอาฆาตกันมาเป็นสิบปี ก่อนที่มาร์คจะช่วยเตือนสติยูคยอมอีกครั้ง
ในฐานะรุ่นพี่ที่หวังดี
“มึงคงจำไม่ได้สินะ คำว่า แฟน ของมึงตอนนี้กลายเป็นอดีตไปแล้ว”
“แล้วไง มึงมีสิทธิ์ไรมาอุ้มแบมแบม”
“สิทธิ์ของกูนี่แหละ” มาร์คเดินก้าวเข้าไปใกล้ยูคยอม
ก่อนจะใช่นิ้วชี้หน้า “มึงพลาดมากเลยนะ
ที่ทำให้แบมเสียใจแต่ก็ดีเหมือนกัน แบมจะได้ไม่มีคนเลวๆอย่างมึงเป็นแฟน เหอะ”
มาร์คแสระยิ้มอย่างผู้ชนะ
ก่อนจะเดินออกจากที่ตรงนั้นไปยังห้องพยาบาลเพื่อดูอาการแบมแบมต่อ ยูคยอมเหลียวหลังมองตามแผ่นหลังมาร์คจนลับสายตา
หัวเราะหึให้กับความน่าสมเพชของตัวเองที่พลาดเสียผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตไปอย่างแบมแบม…
ความคิดเห็น