คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แฟรี่ภูตตัวน้อย -7- 100%
-7-
Now
@คลับXX
เสียงดนตรีที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งคลับปลุกเร้าอารมณ์ให้คนทั้งคลับต้องลุกขึ้นมาเต้นกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นเธอ แบมโบล่า! ที่กำลังมองดูผู้ชายที่กำลังกระดกเหล้าอยู่ตรงหน้าอย่างเครียดสุดๆ เพราะเมื่อหลายชั่วโมงเขาพึ่งโดนบอกเลิกจากคนรักของเขา
“ขอเพิ่มครับ!”มาร์คตะโกนเรียกบาร์เทนเดอร์ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา
“แต่ว่า…เออ…คุณดื่มไปเยอะแล้วนะครับ”บาร์เทนเดอร์ชายที่กำลังทำความสะอาดแก้วอยู่บอกอย่างระมัดระวัง
แต่เขาก็ดื่มมันไปเยอะจริงๆนะ แบมโบล่านั่งตรงขอบบาร์เฝ้าเขามาเกือบสามชั่วโมงแล้วเนี่ย
“เอามาเถอะน่า เทๆมาเถอะ”เขาบ่นงึมงำไม่เป็นภาษา ก่อนที่จะ…
ตุ๊บ! ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เป็นผลทำให้ตอนนี้เขาสลบคาบาร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“คุณครับๆO_o!”บาร์เทนเดอร์ตะโกนร้องออกมาอย่างตกใจ แล้วเอื้อมมือมาเขย่าตัวเขา
หมดกัน…เทพบุตรของแบม - -^^ถ้าเขาเป็นอย่างนี้แล้ว…เธอจะต้องแบกเขากลับไปในสภาพนี้?
แค่คิดแล้วทำไมมันรู้สึกเหนื่อยอย่างนี้นะ…เขาหนักสักกี่โลกันเนี่ย
แบมโบล่ามองไปรอบๆก่อนที่จะบินไปตรงมุมหนึ่งของคลับ แล้วแปลงร่างจากภูตจิ๋วเป็นร่างที่พอจะแบกรับน้ำหนักของเขาได้ เธอจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปหาเขาที่บาร์ บาร์เทนเดอร์ชายที่เห็นเธอกำลังเดินมาหยุดอยู่ที่มาร์คก็เอ่ยถาม
“คุณรู้จักคุณผู้ชายคนนี้หรือเปล่าครับ คือ…เขาพึ่งหมดสติไปเมื่อกี้”แบมโบล่าพยักหน้าตอบ เธอมองไปที่มาร์คก่อนจะขอร้องบางอย่างกับบาร์เทนเดอร์ชายคนนั้น
หลังจากที่แบมโบล่ากล่าวขอบคุณบาร์เทนเดอร์ชายคนนั้นที่ช่วยพามาร์คมาที่รถ เธอก็เปิดประตูเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ หันหน้าไปมองมาร์คด้านข้างที่กำลังหมดสติแล้วบ่นพึมพัมให้เขาฟัง
“เชื่อเลยสิว่าตอนนี้นายคือ มาร์ค ต้วน ที่ฉันรู้จัก ขนาดเมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้ยังเซ็กซี่ได้อีก ฉันอยากพานายบินไปคอนโดนะ แต่สภาพนายตอนนี้…ถ้านายจับมือฉันไม่แน่น ฉันกลัวว่านายจะร่วงลงมาก่อนจริงๆ เพื่อความปลอดภัยของนาย เราขับรถไปกันดีกว่าเนาะ^^”พอเธอบ่นเสร็จก็จัดการคาดเข็มขัดนิรภัย เสียบกุญแจ สตาร์ทรถคันหรูออกไปทันที
“อะ…อะ…โอ๊ย…!><”
“คนอะไรทำไมตัวหนักอย่างนี้เนี๊ย!”(แหม…ไอ่เราก็คิดไปไกล คึคึ)
แบมโบล่าพยุงมาร์คออกมาจากลิฟต์อย่างทุลักทุเลเพราะน้ำหนักตัวที่มากของเขาทำให้ตอนนี้เธอดูเหมือนเมาไปด้วย เดี๋ยวก็เดินเซไปซ้ายทีขวาที
“อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว นิดเดียวๆ ฮึบ…ทนไว้ แต่นายนี่จริงๆเลยทำไมต้องเลือกห้องไปไกลจากลิฟท์ด้วยเนี่ย!!”เธอตะโกนออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“แต่เพราะนายครั้งก่อนนายก็เคยแบกฉันมาเหมือนกัน ฉันจะถือว่านี่เป็นการไถ่โทษละกันT^T”
จนในที่สุดหญิงแกร่งแบมโบล่าก็สามารถพยุงมาร์คมาถึงหน้าถึงได้สำเร็จ จัดการปลดล็อครหัสประตู พอประตูเปิดจึงรีบเข้ามาทันที
“ฮู่ววววว ในที่สุด”เธอพยามจะพยุงเขาเข้าไปในห้องนอน แต่แล้วความโก๊ะของเธอก็เป็นเหตุ…
“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ ว้ายยยย….อุ๊บOxO”
จู่ๆเธอก็เดินสะดุดขาตัวเองถึงกับล้มไปนอนกับพื้น ตามมาด้วยร่างของมาร์คที่ทับอยู่บนตัวของเธอ และริมฝีปากของมาร์คประกบทับลงบนริมฝีปากของแบมโบล่าอย่างจัง
OxO
OxO////
อะ….อะ…อะ….อะ….อะ…ไรน่ะ
“อื้มม หอมม นุ่มจัง”ในขณะที่แบมโบล่ากำลังอึ้งอยู่นั้น มาร์คก็กดริมฝีปากของเขาลงมาอย่างแผ่วเบา จนอีกฝ่ายถึงกับต้องอึ้งยกกำลังสอง
OxO////
สัมผัสที่แสนนุ่มนวลและอ่อนโยน ทำให้คนที่อยู่เบื้องล่างแทบจะหลอมละลาย แต่มันต้องไม่ใช่เวลานี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เมื่อตั้งสติได้เธอก็ผลักร่างที่ทับอยู่ออกไปด้านข้างอย่างแรง เด้งตัวขึ้นนั่งกรี๊ดร้องออกมาเสียงดัง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ขวับ! เธอหันหน้าไปหามาร์คที่กำลังนอนหมดสติอยู่ที่พื้น
“นายยยยยยยยย!!!!!!!”
“Zzzzz”
“จูบฉัน T/////T”นิ้วเรียวยาวของเธอสัมผัสกับริมฝีปากตัวเองแล้วลูบไปมาเบาๆ
ตึกตัก ตึกตัก
“ฉันอุตส่าห์เก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดีตั้งร้อยกว่าปี ไม่มีใครได้สัมผัสมัน แต่นาย….แต่นายมันฮื่ออๆๆ คนนิสัยไม่ดี งื้อ L” เธอเบ้ปากแล้วยันตัวเองลุกขึ้น เดินกระทืบเท้าไปนั่งตรงโซฟาหน้าทีวี แล้วเชิดหน้าใส่!
“เหอะ นอนอยู่ตรงนั้นแหละ ฉันไม่แบกนายเข้าไปในห้องหรอก เชอะ!”สะบัดบ๊อบเต็มที่
10 นาทีต่อมา
“สุดท้ายฉันก็ยอมแบกนายมาที่เตียงจนได้ หงุดหงิดตัวเองโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”เธอจิกตาใส่มาร์คที่กำลังนอนหล่อไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
“เชอะ!!!!!”
วันต่อมา
มาร์คที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เขาดื่มทำให้เขารู้สึกจี๊ดๆที่หัว พอสายตาของเขาเริ่มปรับเข้ากับแสงได้ ก็มองไปรอบๆห้องเกิดคำถามโลดแล่นเข้ามาในหัวของเขามากมาย
ฉันมานอนในห้องนี่ได้ไง? เมื่อคืน…เกิดอะไรขึ้น?
มาร์คค่อยๆยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียง แล้วไล่ลับดับเหตุการณ์ทั้งหมด ตั้งแต่เขาถูกซูจีบอกเลิก เขาเสียใจมาก เลยไปดื่มที่คลับแล้วเขาก็เมา แล้วหลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ภาพเหตุการณ์หลังจากนั้นมันเป็นภาพเลือนลางที่พยามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
หรือจะเป็นพนักงานที่คลับมาส่ง แล้วพวกเขาจะรู้รหัสห้องได้ไง แต่เดี๋ยวนะ…หรือว่าพวกเขาจะโทรเรียกใครมา?
ว่าแล้วเขารีบมองหาโทรศัพท์รอบตัว เมื่อในห้องนี้ไม่มีเขาก็ออกไปหาด้านนอก หาทุกซอกทุกมุม รื้อข้าวของทุกอย่าง จนแบมโบล่าที่กำลังมองอยู่ไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไร
“อยู่ไหนวะ”
‘หือ เขาหาอะไรอยู่เนี่ย’แบมโบล่าพูดในใจ
~ครืด ครืด~
มาร์คลองจับกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างดู เขาจะรู้สึกมีอะไรสั่นๆ และลองหยิบออกมาก็เป็นโทรศัพท์ที่เขากำลังหาอยู่นั้นเอง
“อ้าว มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงหรอกหรอ?”
‘จูเนียร์’ เขามองชื่อที่โทรมาแล้วเลื่อนรับสาย
‘อั๋นแน่! หายแฮงค์ยังมึง ได้ข่าวว่าเมื่อคืนแอบไปดื่มมากับสาวไม่ใช่หรออออออ’ทันทีที่รับสายจูนเนียร์ก็พูดขึ้นมาทันที
“ข่าวถึงหูไวจังนะมึง เออ เมื่อคืนกูไปดื่มแต่ นั้นนะถูกละ แต่กูไปดื่มคนเดียวเว้ย ข่าวอันหลังนี่มั่วละ”
‘มั่วที่หนาย กูมีพยานเห็นเหตุการณ์นะเว้ย’
หรือว่า….
“ไหนมึงลองเล่ามาดิ พยานของมึงว่าไง”
‘ก็พี่ที่กูรู้จักอะ ทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่คลับนั้น แล้วพี่เขาก็คุ้นหน้ามึงว่าเหมือนจะรู้จักกับกู ก็เลยโทรมาถามว่าใช่หรือเปล่า แล้วพี่เขาก็ไม่ค่อยชัวกูเลยส่งรูปมึงให้พี่เขาดู แค่นั้นแหละฟันธงเลยว่าเป็นมึง! แอบไปแล้วไม่ชวนร้ายนักนะ^^’
“แล้วสาวที่มึงว่าอะ มาได้ไง”
‘เหาะมามั้งกูจะไปรู้หรอ’
“- -^^”
เงิบ….นี่มุขหรือเปลือกหอย พอมาร์คได้ยิน ก็นิ่งไปวิงเวียนศรีษะคล้ายจะเป็นลม
‘อ้าว ไม่ขำหรอ โทษทีวะ ก็พี่เขาบอกว่ามึงมานั่งดื่มตั้งสามชั่วโมง ตอนแรกมึงก็เข้ามาคนเดียวนะ แล้วพอมึงดื่มไปดื่มมา สลบคาบาร์ อยู่ดีๆผู้หญิงจากไหนก็ไม่รู้เว้ยเดินเข้ามาหามึง พี่เขาเลยถามไปว่ารู้จักมึงหรอ ผู้หญิงคนนั้นก็ว่าใช้เว้ยยยยยยยยยย’จูเนียร์เล่าเรื่องให้มาร์คอย่างเมามัน อินเนอร์น้ำเสียงจัดเต็ม ไม่มีใครเท่าเทียม
“….”
‘แล้วทีนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ขอช่วยแบกมึงไปที่รถมึง แถมยังรู้ด้วยว่ามึงเอากุญแจรถไว้ไหน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนขับรถออกไป โดยที่มึงสลบไม่รู้เรื่อง’
“แล้วรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
‘ฉันเอง คึคึ กำลังนินทาฉันอยู่ละซิ’แบมโบล่ากระซิบออกมาเบาๆ
‘แล้วกูจะไปรู้หรอครับ ขนาดมึงยังไม่รู้เลย=_=’
“แล้วผู้หญิงคนนั้นรู้รหัสห้องกูได้ไงวะ ขนาดพวกมึงยังไม่รู้เลย แปลกวะ”
‘ก็ตอนนั้นแบบมึงเมา แล้วพอผู้หญิงเขาถามรหัสมึง มึงก็บอกไปไง’
“ใช่หรอ”
‘นั่นมึงควรถามตัวเองมากกว่าปะ แล้วตอนมึงตื่นมามันแบบไม่ได้เหมือนในละครหรอ แบบเจอผู้หญิงนอนหันหลังร้องไห้ ฮื่อๆ ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรแบบเนี๊ย แล้วมึงก็แบบ ผมขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อคืน พอดีผมดื่มมากไปหน่อย อะไรแบบเนี๊ย -.,-’
“นั่นมันสำหรับมึง”มาร์คเดินไปนั่งที่โซฟา เขารู้สึกเมื่อยเบาๆ
‘ไม่! ของกูตื่นขึ้นมาแล้วจัดต่อต่างหาก คึคึ’
“แค่นี้นะ =_=^”
‘เห้ยๆ เดี๋ยวดิ ยังคุย….!’
ตู๊ด!
มาร์คกดวางสายโดยไม่รีรอ แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ พลางนึกถึงเรื่องที่จูเนียร์เล่าเมื่อกี้
‘แล้วทีนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ขอช่วยแบกมึงไปที่รถมึง แถมยังรู้ด้วยว่ามึงเอากุญแจรถไว้ไหน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนขับรถออกไป โดยที่มึงสลบไม่รู้เรื่อง’
“รถ ใช่แล้วรถ!”เมื่อนึกได้ เขาก็วิ่งหากุญแจรถทั่วห้อง มันเจอมันแล้วเขาก็รีบออกไปยังลานจอดรถของคอนโดทันที
‘ไม่รอฉันอีกแล้ววววววว’จะรออะไรอยู่แบมโบล่ารีบบินออกตามมาร์คไปอย่างรวดเร็ว
@ลานจอดรถ
“ก็ยังอยู่นี่หว่า”มาร์คมองรถคันหรูของเขาโดยที่สภาพรถดีหมดทุกอย่าง
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”ตอนนั้นเองที่สายตาแหลมคมของเขา ก็เหลือบไปเห็นกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ลานจอดรถ ทำให้เขานึกบางอย่างได้
“กล้องวงจรปิด เยี่ยมเลย ทีนี้จะได้รู้สักที่ว่าเป็นใคร”
‘O[]O ตายแน่แบมเอ๋ยยย ลืมนึกไปเลยว่าคอนนี้ติดกล้องด้วยT^T’
@ห้องระบบรักษาความปลอดภัย
“จะขอดูกล้องวงจรปิดหรอครับ ทำไมละครับ”เจ้าหน้าชายอายุราวสี่สิบกว่าในชุดเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ของคอนโด เอ่ยถามมาร์ค
“คือว่า เมื่อคืนครับผมมเมาแล้วผมมากับผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วของในห้องของผมหายอะ แต่ผมจำหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ จะขอดูภาพของเมื่อคืนหน่อยได้ไหมครับ”เขาบอกอย่างสุภาพ
‘ฉันไปขโมยของนายตั้งแต่เมื่อไรย่ะT^T’แบมโบล่าตอบในใจอย่างเศร้าสร้อย
“อ่อ แล้วประมาณกี่ทุ่มครับ”
“ราวๆห้าทุ่มครับ”
เจ้าหน้าที่ชายสอบถามข้อมูลกับมาร์คอย่างละเอียด ไม่นานภาพเหตุการณ์ของเมื่อวานก็ปรากฏภาพบนจอคอม เมื่อประตูลิฟชั้นที่เขาอยู่เปิดออก ไม่นานผู้หญิงที่เขาสงสัยก็ก้าวออกจากลิฟต์มาพร้อมกับประคองร่างไม่ได้สติของเขาด้วย เธอเดินโซเซออกมา หลังพ้นจากประตูลิฟต์เธอก็หยุดบ่นใบหน้าใส่อารมณ์เหมือนคนไม่พอใจเต็มที่
‘อายตัวเองซะมัด ยัยโง่TOT’
พอมาถึงจุดที่กล้องสามารถจับหน้าได้ชัด มาร์คก็ขอให้เจ้าที่ซูมหน้าเข้าไปที่เธอ
‘ไม่นะ ห้ามซูมนะ ม่ายยยยทันแล้วTTOTT’
“คุณพอจำได้รึยังครับ แล้วจะแจ้งตำรวจหรือเปล่า”เจ้าหน้าที่ชายหันหน้ามาถามมาร์คเพ่งมองภาพบนหน้าจอ
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”เขาแสระยิ้มออกมา ก่อนจะกล่าวขอบคุณ แล้วออกจากห้องนั้นตามมาด้วยแบมโบล่าที่แทบจะร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด ระหว่างทางที่เขาเดินไปหาลิฟต์นั้น ชื่อหนึ่งก็ถูกเอ่ยออกมาจากปากเขา ชัดๆเน้นๆ
“แบม-โบ-ล่า หึ เธอเองสินะJ”
‘เรียกฉันทำมายยยยยยย แง่งงๆๆๆ’เธอพูดออกมาโดยไม่มีเสียง
“ขอบคุณที่ใช้บริการคะ”
มาร์คก้มหัวตามมารยาทให้พนักงาน เขาหอบข้าวของพะรุงพะรังออกมาจากร้านสะดวกซื้อเพื่อนำไปเติมในตู้เย็นที่กำลังว่างเปล่า เขาเดินมาหยุดหน้าไปแดงห้ามข้าม ข้างๆเขามีคนที่มายืนรออยู่ก่อนแล้วประมาณห้าหกคน เวลานี้รถบนถนนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ทั้งที่ไม่ใช่วันหยุดแต่รถบนถนนวันนี้ดูโล่งจนมาร์ครู้สึกแปลกใจ
ไม่นานไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวบอกว่าสามารถข้ามได้ เขาก้าวขาขวาออกเดิน
ตุ๊บ!
เดินไปไม่ถึงครึ่งทาง ถุงที่เขาหิ้วมาดันมาหล่นของบางอย่างที่อยู่ในนั้นก็กระเด็นออกมาด้านนอก ทำให้มาร์คต้องหยุดแล้วก้มลงเก็บของอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นเองตรงมุมโค้งของถนนมีรถส่งน้ำหักโค้งเข้ามาและขับตรงมาทางที่เขากำลังเก็บของที่ทำหล่นอยู่ ด้วยอัตราเร็วที่คาดไม่ถึง
‘มาร์ครีบเก็บหน่อยสิ!!!’แบมโบล่าพูดแผ่วเบาแต่ในใจเต็มไปด้วยความรีบร้อนและกระวนกระวาย
รถส่งน้ำขับตรงมาทางนี้ไม่มีท่าทีว่าจะผ่อนความเร็วของรถเร็วสักนิด มาร์คที่เก็บของชิ้นสุดท้ายใส่ในถุงแล้วยืนขึ้นเดินก้มหน้าต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น…
‘ไม่นะ ไม่ได้นะ!!!!’
แบมโบล่ามองสลับมาร์คและรถคันนั้นไปมา มาร์คเดินอยู่ครึ่งทางของถนนขณะนั้นเองรถส่งน้ำก็ขับพุ่งมาทางนี้เช่นกันในระยะที่อันตราย เธอตัดสินใจแปลงร่างเป็นปกติ รีบพลักร่างของมาร์คออกไปอย่างเต็มแรงอย่างเฉียดฉิว
เอี๊ยดดดดดดดด!!
รถส่งน้ำที่พุ่งมาทางนี้นั้นหักหลบไปข้างทางเสียหลักชนกับป้ายรถเมล์เข้า ร่างของมาร์คนอนอยู่แถวๆริมฟุตบาต ข้าวของที่เขาซื้อมาเมื่อกี้อยู่กระจัดกระจายไปหมด เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วพยามใช้แขนดันตัวเองขึ้น ความรู้สึกปวดบริเวณที่แขนขวาก็แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนเขาต้องเอามืออีกข้างไปกุมด้วยความเจ็บปวด
แบมโบล่าที่ล้มอยู่แถวๆนั้นหันมามองมาร์คแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาเขาทันทีด้วยความเป็น ‘ห่วง’
“นายเป็นอะไรมากไหม…เจ็บตรงไหนรึเปล่า…”
“…!!!”มาร์คเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง เขาดูตกใจไม่น้อยแต่ในความตกใจนั้นมันมีความรู้สึกดีปนอยู่ด้วย เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของแบมโบล่าที่มีน้ำตาคลอเบาๆ
ทำให้เขาเผลอ ‘ยิ้ม’ ออกมาโดยไม่รู้ตัว ‘อีกแล้ว’…
“นายเสียสติไปแล้วหรอ ยิ้มทำไม?”
นั้นสิ…เขาคงจะเสียสติไปแล้วจริงๆ
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอกJ”
“เหอะ รถบ้านี่ ขับมาเร็วแบบนี้ได้ไง! หัดดูสัญญาณไฟซะบ้างสิ!!”แบมโบล่าหันไปมองค้อนใส่รถส่งน้ำที่จอดดับสนิท จู่ๆประตูรถฝั่งคนขับก็เปิดออกโดยชายร่างท้วม หันมามองสถานการณ์ทางนี้ก่อนจะวิ่งหนีไป ทำให้แบมโบล่าปรี๊ดแตก รีบลุกขึ้นแล้วตะโกนด่าออกไปสุดเสียง
“นี่ลุง!! จะหนีไปไหน มานี่เลยนะ ทำไมหนีไปอย่างนี้เนี๊ย ลุงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!”
เธอคงไม่รู้สินะว่าคนที่อยู่ข้างหลังตอนนี้ หัวเราะกับท่าทางของเธอมากเท่าไหร่
@โรงพยาบาล
มาร์คนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ในสภาพที่แขนขวาของเขาต้องใส่เฝือกกลายเป็นมัมมี่ไปแล้ว ข้างเตียงมีแบมโบล่า หมอหนุ่มหล่อในชุดกาวน์สีขาว เยื้องๆไปนั้นมีพยาบาลผู้ช่วยหมอคอยจดรายละเอียดต่างๆของผู้ป่วยอยู่
“คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงบริเวณกระดูกข้อศอก มีบางส่วนแตกหักหมอจึงต้องให้คนไข้ใส่เฝือกไว้ก่อน เกรงว่าหากกระดูกได้รับแรงกระทบกระเทือนมากกว่านี้จะเป็นอันตราย แล้วเดี๋ยวหมอจะนัดดูอาการอีกทีนะครับ”หมออธิบายถึงอาการบาดเจ็บของมาร์คให้ฟัง
“แล้วผมต้องใส่นานเท่าไหร่ครับ”มาร์คที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยถาม
“ประมาณเจ็ดถึงแปดอาทิตย์นะครับ แต่ถ้าคุณปฏิบัติตามที่หมอบอกก็คงไม่นานหรอกครับพยามอย่าเคลื่อนไหวแขนข้างที่หักมากนะครับ แล้วเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้านี่ก็ต้องระวังหน่อยนะครับ เลือกใส่เสื้อที่ใส่สบายนะครับ คอกว้างๆ จะได้ไม่ต้องเคลื่อนไหวเยอะ ถ้ามีคนคอยช่วยก็จะดีมากเลยนะครับ”
“ออ ครับ”
“เดี๋ยวรอรับใบนัดด้วยนะครับ^^”
“ขอบคุณคะ/ครับ”มาร์คและแบมโบล่าโค้งเป็นการขอบคุณ หมอและผู้ช่วยก็เดินออกไป เหลือเพียงพวกเขาและความเงียบ
ทำไมเวลาเผชิญหน้ากันจริงๆชอบ เงียบ กันจัง - -^^ มีเพียงแค่เสียงหมอ พยาบาล และคนป่วยที่อยู่แถวนั้นคุยกันเบาๆเท่านั้น
“เออ….ขอโทษนะ”ท่ามกลางความเงียบแบมโบล่าพูดขึ้น ถ้าเธอไม่เริ่มก่อนวันนี้คงได้แต่มองหน้ากันละมั้ง
“เรื่องอะไรละ”มาร์คที่เหมือนเด็กห้าขวบหยุดเขี่ยเฝือกเล่น(- -^^)แล้วเงยหน้าขึ้นมา
“ก็ที่นายต้องลำบากแบบนี้…ฉันไม่น่าผลักนายแรงเลย”ทั้งๆที่ตั้งใจจะช่วยให้มาร์คปลอดภัยแต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องลำบากกว่าเดิม
“ไม่หรอก ถ้าแบมโบล่าไม่ช่วยป่านนี้ผมอาจไม่แค่ใส่เฝือกก็ได้”
“แล้วนายจะแจ้งตำรวจไหม ฉันแอบจำทะเบียนรถคันนั้นมาด้วยนะ แต่ถ้านายแจ้งฉันก็มีส่วนผิดด้วยอะนะ ก็ฉันทำแขนนายเป็นแบบนี้นิ”
“ไม่ดีกว่า ผมไม่อยากทำให้มันเป็นเรื่องน่ะ อีกอย่างผมก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากสักหน่อย”แค่ใส่เฝือก…-_-
“อย่างนั้นหรอ งั้น…ก็ตามใจนายละกัน^^”
“คือ…ผมขอถามอะไรหน่อยสิ…”
อย่าบอกนะว่า…
“เมื่อคืนแบมโบล่าพาผมมาส่งที่คอนโดใช่ไหม ที่คลับนั้นนะ”มาร์คเอียงคอถาม
เอาแล้วววว
“เออ…เออ…ละ…แล้วนายรู้ได้ไง ฉันนึกว่านายจะจำไม่ได้ซะอีก ก็…เออ ก็เมื่อคืนฉันไปเที่ยวแล้วบังเอิญเจอนายหมดสติอยู่ไง ก็เลย….พานายมาส่ง แหะๆ”
ช่างโกหกแนบเนียนซะจริง ปรบมือๆ
“แต่จะว่าไปทำไมเรา ‘บังเอิญ’ เจอกันบ่อยจังเลย”
“นั้นสิเนาะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆ”เธอพยายามหัวเราะให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด ทั้งๆที่ในใจมันอยากจะร้องไห้ใจจะขาดเพราะความสะเพร่าของเธอเอง
“จริงสิ แล้วนายจะกลับแท็กซี่ไปคนเดียวหรอ?”เธอพยามยามเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถ้าให้คุยเรื่องนั้นไปนานๆเธอไม่รู้ว่าจะต้องสรรหาคำมาโกหกเท่าไหร่ - -^^
“ก็คงจะเป็นอย่างงั้น ตอนมาก็นั่งแท็กซี่มานี่หน่า”มาร์คส่งยิ้มหวานให้แบมโบล่าจนขาเธอแทบจะอ่อนระทวยกันเลยทีเดียว
อ่อก ตายแปป มาร์คได้โปรดอย่ายิ้มแบบนั้น เดี๋ยวจะกลายเป็นผู้ต้องหาโดยไม่รู้ตัวน๊า >///<
“อ๋อ อ๋อ ออ…โอเค” กำลังเรียกสติตัวเองกลับมา “อ่า ฉันลืมไปเลยว่ามีธุระต่อ งั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ บาย^^”นาทีนี้ต้องหนี แล้วค่อยกลับมาใหม่ในแบบที่เขาไม่รู้ว่าเธอมีตัวตน -*-
แบมโบล่ายกมือขึ้นบ๊ายบายมาร์คที่นั่งตาแป๊วอยู่บนเตียง เขางงไม่น้อยที่อยู่ๆเธอก็ขอกลับ
หมับ!
ขณะที่เธอจะหันหลังกลับ มาร์คก็ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บคว้าข้อมือเธอไว้ซะก่อน เมื่ออีกฝ่ายโดยสัมผัสก็ถึงกับนิ่งค้างเหมือนแช่แข็งเลยทีเดียว
“เดี๋ยวสิ”
“อะ อะไรหรอ”เธอค่อยๆหันมา โดยที่มือของเขายังจับอยู่
“ตอนที่ช่วยผม เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ถลอกนิดหน่อยเอง”
“ข้างไหน”
“ข้างซ้าย”
“ไหน ผมขอดูหน่อย”ว่าแล้วก็ดึงแขนแบมโบล่าข้างที่ถลอกมาดู จนอีกฝ่ายถึงกับงงไปเลยสิครับ เขาดูแผลตรงที่ถลอกเป็นทางยาว เลือดออกนิดหน่อย ตามจริงแล้วแผลของเธอถลอกหนักกว่านี้ แต่เธอปล่อยไว้เฉยๆแผลก็จะค่อยๆหายไปเอง ไม่ได้หายรวดเร็วทันใจเหมือนกับพวกแวมไพร์
“พยาบาลครับ เดี๋ยวมาทำแผลให้ผู้หญิงคนนี้ด้วยนะครับ ข้อศอกเธอถลอก”มาร์คหันไปบอกนางพยาบาลที่กำลังทำแผลให้ผู้ป่วยเตียงข้างๆ
“รอสักครู่นะคะ^^”นางพยาบาลส่งยิ้มก่อนจะก้มลงทำแผลให้ผู้ป่วยต่อ
“นี่…นี่ ฉันยังไม่ได้บอกสักคำเลยนะว่าจะทำแผลน่ะ-*-”
“ก็แผลถลอกขนาดนี้ก็ต้องทำสิ แล้วเชื้อโรคก็เข้าหรอก”
“ชิ ว่าแต่จะปล่อยได้ยัง มือนายน่ะ-///-”
“อ๋อ โทษที”เขาตอบอย่างเขินๆแล้วรีบปล่อยมือทันที
นาทีนี้ ต่างฝ่ายต่างเขิน คุคิ -////- มันน่าเขินตรงไหนเนี่ย ตรงหนายยยย
***************
เอาแล้ววววววววววววววววววววววววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แบมเสียจูบให้มาร์คแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว หุหุหุหุหุคึคึคึ =////=
ปล.ไม่ได้เขีบน%ไว้อีกละ กะไม่ถูก>/////////////////<
ถามจริงฟินป่ะ 55555
โด่ววว ตอนมาร์คจะถูกรถชนมันไม่มันส์เลยอะ- - ถ้าอ่านแล้วงงก็บอกนะ ไรท์จะได้แก้ให้ใหม่ ตามจริงตอนนี้มันเยอะกว่านี้ แต่ไรท์ก็จะเอาไปไว้ตอนหน้าละกัน พยายามไม่ให้มันเกิน100%
เม้นท์กันเยอะๆเด้อ
ความคิดเห็น