คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แฟรี่ภูตตัวน้อย -6- 100%
-6-
แบมโบล่าในร่างภูตจิ๋วแหงนมองดูคอนโดสูงเฉียดฟ้าที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ พลางนึกถึงคำพูดของยูคยอมที่ได้พูดไว้เมื่อหลายวันก่อน
‘ความฝันที่คุณเล่าให้ฟัง…ผมว่ามันแปลกๆนะ ส่วนใหญ่ไม่มีใครที่จะฝันถึงเหตุการณ์เดิมๆซ้ำๆแบบนั้นหรอก หรือว่าบางที………’
’บางทีอะไร!’
‘ความฝันนั้นมันกำลังบอกอะไรบางอย่างอยู่ก็ได้…เพราะผมก็เคยเป็น แต่ก็ไม่เชื่อ จนในที่สุดสิ่งที่ผมฝันเห็นนั้นมันเกิดขึ้นจริง…ไม่แน่ คน ที่คุณเห็นในฝันอาจจะต้องเจอกับ สิ่งนั้น เร็วๆนี้ก็ได้’
‘…’
‘ถ้าไม่อยากเสียใจภายหลัง คุณก็ควรระวังไว้ก็ดีนะ เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดเมื่อไหร่…การที่คุณฝันประหลาดๆแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่นอน เพราะทุกสิ่งบนโลกใบนี้ล้วนมีเหตุและผลของตัวมันเองทั้งนั้น…’
เธอต้องช่วยเขางั้นหรอ…?
ทำไมถึงต้องเป็นเธอ…?
ทั้งที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกัน…แล้วทำไมเธอถึงต้องฝันแปลกๆแบบนั้น มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่เธอเจอกับเขาเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็เริ่มฝัน…จากที่เลือนรางก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
แล้วเพราะอะไรกันละ?
หรือจะเหมือนที่ยูคยอมบอก ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ล้วนมีเหตุและผลของตัวมันเอง หรือว่าเขาอาจจะต้องเจอกับเหตุการณ์นั้น และเธอต้องช่วยเขา คือเหตุผลที่ต้องฝันมาตลอดนับตั้งแต่เจอกับเขาวันนั้น…
“งื้อ ปวดหัว จะทำไงดีเนี่ย! งื้อT^T”แบมโบล่าบ่นออกมาอย่างหัวเสีย น้ำตาจะไหล
“อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว ทำไมต้องคิดซ้ำให้ลังเลด้วยเนี่ย งื้อT^T”
“เอาละ ฮึบ!”เธอยืดอกหลังตรง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด อย่างกับจะไปเกณฑ์ทหาร
“ฮึบ! สู้ๆแบม เธอมาเพื่อช่วยคนไม่ได้มาฆ่าใครสักหน่อย ลังเลอะไรอยู่!”
“เอาละ! สู้เว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!>O<”แบมโบล่าตะโกนสุดเสียง ถือกำปั้นขึ้นมาสองข้าง
“มาร์ค! นับจากนี้ไปฉันจะเป็นผู้พิทักษ์นายเอง ฉันจะอยู่กับนายไม่ให้คลาดสายตาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยยยยยยยยยย! O>_<O”
“รับรองเหตุการณ์นั้นมันต้องไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ๆ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ^O^”
อิบ้า - -^^
ในที่สุดแบมโบล่าก็บินเข้ามาในคอนโดได้อย่างง่ายดาย จนมาถึงหน้าห้องของมาร์คกำลังจะเอื้อมมือไปปลดล็อกรหัสประตู ที่เธอแอบจำมาจากคราวที่แล้ว ก็ชะงักไป ก่อนจะคิดได้ว่า
“เดี๋ยวนะ ถ้าเกิดเขาอยู่ด้านในละ เขาคงแปลกใจแน่ๆถ้าอยู่ดีๆประตูก็ปลดล็อกแถมเปิดเองได้ อืม…เอางี้ดีกว่า”เธอครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วเอื้อมมือไปกดกริ่งแทน ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกด้วยร่างสูงที่สวมชุดสบายๆตามสไตล์คนหล่อ เมื่อได้โอกาสแบมโบล่าก็รีบบินลอดเข้าไประหว่างแขนของเขาที่จำลูกบิดเข้ามาในห้องได้สำเร็จ แต่มาร์คก็ต้องแปลกใจเมื่อเปิดประตูออกมาก็ไม่พบใคร นอกจากความว่างเปล่า เขาจึงปิดประตูลงด้วยความสงสัยที่ยังคาอยู่ในใจ
“คิก ฉลาดจริงๆเลยเรา>_<”แบมโบล่าหัวเราะคิกคักกับความฉลาดอันแสนภูมิใจของเธอ ก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่ข้าวของทุกอย่างจัดอย่างเป็นระเบียบแต่อาจจะมีบางส่วน เช่น บนโต๊ะทำงานของเขาที่มันออกจะยุ่งๆหน่อย
นอกนั้น…สาบานเลยว่านี่คือห้องของผู้ชาย ช่างเป็นระเบียบเกลี้ยงเกลาซะจริงๆ ผู้หญิงยังอายเลยครัช
มาร์คเดินไปหยิบแก้มกาแฟสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวีขึ้นมา แล้วเดินมาเปิดม่านให้แสงผ่านเข้ามา พิงหัวกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่ จิบกาแฟพร้อมกับมองดูวิวรอบๆโซลไปด้วย
อ่า….หล่อ นี่มันไม่ใช่คนแล้วละ ><
เทพบุตรลงมาเกิดชัดๆ
มุมนี้แหละ มันใช่เลย -///-
เมื่อไหร่ที่แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาโดนตัวเขา มันเหมือนกับมีออร่าบางอย่างกระจายออกมา ท่าทางที่จิบกาแฟไปด้วยเบาๆ ริมฝีปากสีชมพูที่มีรอยยิ้มบางๆเผยออกมา
เห็นแล้วใจมันสั่น เต้นแรง หัวใจดวงนี้จะละลายกลายเป็นของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอยู่แล้ว
ให้ตายสิ…! ใครก็ได้ช่วยที…ไม่ไหวแล๊วววววววววววว T////T
แบมโบล่าที่มองอยู่จะเป็นลม พอดีว่าเธอเป็นโรคแพ้ผู้ชายหล่อ ยิ่งมีซิกแพคด้วยนี่ยิ่งจะอยากได้มาครอบครอง -////-
“คนบ้า คนนิสัยไม่ดี ทำไมนายทำแบบนี้T///T”สีหน้าเธอเหมือนจะร้องไห้แต่มันก็ไม่ได้ร้อง
“นายทำเสน่ห์ใส่ฉันใช่ไหม พอเห็นนายแบบนี้ร่างกายฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ออกมาจากตรงนั้นเลยนะ ฮื่อ….หล่อสัส =///=”
เหมือนมาร์คจะยินที่เธอพูดแต่ก็ไม่ได้ยิน เขาออกมาจากตรงนั้น เดินไปที่ซิ้งค์น้ำในห้องครัวแล้ววางแก้วกาแฟลง
แบมโบล่าที่จิตใจและสมองกำลังล่องลอยไปไกล เมื่อสติสตังเริ่มคืนมา มือเรียวยาวทั้งสองข้างก็ตบหน้าตัวเองรัวๆ ไม่ชาไม่เจ็บก็ให้มันรู้ไป- -^^
แปะๆๆๆๆๆๆ
อูยยย…เจ็บ ><
“ตั้งสติสิแบม ถ้าวันแรกเป็นแบบนี้แล้ววันต่อไปหัวใจดวงน้อยๆจะอยู่รอดไหมเนี่ย บนโลกนี้ไม่มีแฟรี่เป็นโรคหัวใจ แต่เร็วๆนี้อาจจะไม่แน่ แค่วันนี้ก็สั่นไปหลายริกเตอร์ละT///T”
“ฮึบ…อดทนไว้! ความหล่อของเขาไม่ทำให้ตายหรอกหน่า-///-” ก็แค่จะเป็นลมเท่านั้นเอง…
อีกด้านหนึ่งของโลกใบนี้
“~ลันลาลันล๊า~”
องค์ราชินีที่กำลังดูแลต้นไม้ดอกไม้ที่อยู่ในสวน ฮัมเพลงตามไปด้วยอย่างไปด้วยอย่างอารมณ์ดี ตอนนั้นเองที่คริสก็บินอย่างรีบร้อนมาทางนี้ในมือถือแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาด้วย
“ท่านแม่…”เขาหยุดอยู่ด้านหลังของผู้เป็นแม่ก่อนจะเอ่ยเรียก เธอจึงหันหน้ามา
“มีอะไรหรอลูก แล้วแบมโบล่าละ ช่วงนี้เด็กดื้อนี่ชอบหมกตัวอยู่แต่ในห้อง” เขาไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยื่นแผ่นกระดาษที่ถือมาด้วยให้อย่างช้าๆ องค์ราชินียื่นมือมารับด้วยความงุนงงแล้วค่อยๆกวาดสายตามองตัวหนังสือในแผ่นกระดาษอย่างละเอียด
O_O !!!
‘แบมอยากจะขอโทษถ้าสิ่งที่แบมกำลังจะบอกต่อไปนี้ทำให้ท่านแม่และพี่คริสไม่ชอบ แต่แบมจำเป็นต้องทำจริงๆ แบมจะอยู่ที่โลกมนุษย์สักพัก เพราะแบมมีบางอย่างที่จะต้องทำ และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแบมจะกลับไปแน่นอน ฉะนั้นอย่างโกรธแบมเลยนะ แบมขอร้อง แต่ถ้าตอนนี้ท่านแม่หรือพี่คริสกำลังโกรธอยู่ แบมขอโทษ…ได้โปรดเข้าใจแบมด้วย
แบมโบล่า’
เมื่อองค์ราชินีอ่านข้อความนั้นจบ เธอก็เงยหน้าสบตากับคริสด้วยสายตาที่ไม่อาจเดาได้
“ลูก…เจอมันที่ห้องแบมโบล่าใช่ไหม” คริสพยักหน้าตอบ เธอจึงพูดต่อ “ต่อจากนี้ไปเราคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้วละ เราต้องปล่อยให้แบมโบล่าทำในสิ่งที่เธอต้องการ”น้ำเสียงที่ดูจริงจังของผู้เป็นแม่นั้นทำให้เขารู้สึกไม่ชอบเป็นที่สุด
“ทำไมเราจะทำไม่ได้ละครับ แค่เราไปตามแบมโบล่ากลับมา ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเกิดขึ้น!”เขาเริ่มพูดเสียงดัง เพราะสิ่งที่ผู้แม่ของเขาพูดออกมาเมื่อกี้
“ถึงเราจะตามแบมโบล่ากลับมาได้ ยังไงเรื่องนั้นก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดีนะคริส”องค์ราชินีพยายามทำให้เขาใจเย็นลง
“แต่อย่างน้อยการที่แบมโบล่ากลับมามันก็อาจทำให้แบมโบล่าไม่ต้อง ตาย ไม่ใช่หรอครับ”
“…”
“ผมไม่อยากให้น้องตาย…”เสียงของเขาเริ่มอ่อนลงเมื่อนึกถึงเรื่องร้ายแรงของแบมโบล่า จึงหลุบตาลงพื้น
“คริสฟังแม่ดีๆนะ…แบมโบล่าจะต้องไม่ตายเชื่อแม่สิ”
“ทะ…ทำไมละครับ ท่านแม่เคยบอกผมนี่ว่าแบม...”เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?
“บางทีการที่เปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างอาจจะให้มันแย่ลงกว่าเดิม ถ้าไม่อยากเสี่ยงเราควรให้ทุกอย่างดำเนินไปในแบบของมันจะดีกว่า ลูกคิดว่าไง?”องค์ราชินียิ้มให้กับลูกชายตัวเองก่อนจะเข้าสวมกอดคริส
~คุณมีข้อความเข้า คุณมีข้อความเข้า~
มาร์คหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาดู แล้วกดอ่านข้อความที่ถูกส่งมา พออ่านข้อความจบเขาก็หยิบรีโมท์ปิดทีวี เดินไปเปิดประตูทันที จนแบมโบล่าที่ในห้องนั้นตกใจในความเร็วของเขา
“นี่นายจะรีบไปไหนเนี่ย อย่าพึ่งปิดประตูทิ้งฉานนนนนนน”
ฟิ้ววววววววววววววววววววววว
โชคดีที่เธอบินออกมาเร็ว ไม่งั้นอีกนิดเดียวคงโดนหนีบคาประตูแน่ ไม่อยากจะคิดสภาพ
@สวนสาธารณะ
มาร์คเดินมาถึงลานน้ำพุใหญ่ใจกลางสวนสาธารณะ มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนรอเขาอยู่ คือคนเดียวกับคนที่ส่งข้อความมาหาเขาเมื่อกี้ เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า ตามด้วยแบมโบล่าที่บินตามมาติดๆ
“ส่งข้อความมาหาฉันมีเรื่องอะไรงั้นหรอซูจี”
“การที่ฉันแค่ส่งข้อความไปหานายฉันคงต้องมีเรื่องตลอดงั้นสินะ แต่ไม่ว่ายังไงก็ฉันตัดสินใจแล้ว…”ซูจีสบตากับมาร์ค
“…???”
“เราเลิกกันเถอะ”
!!!
*********
คือขี้เกียจอ่านหนังสือไงเลยมาแต่งฟิคแทน 5555 เลยไม่ได้ใส่เปอร์เซ็นไว้อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่ได้เยอะด้วย ตอนหน้าพวกนางจะได้(อยู่ด้วย)กันละ มันเป็นอะไรที่รอมานานนนนน ได้ฟินกันละทีนี้
หึหึคุคุคิคมุมิจุจินพร่ำนอไบแ ฮาฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ5555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น