คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Re-Chapter 2 เก็บเอาไว้ในใจ 100%
Chapter 2 เก็บเอาไว้ในใจ
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
“เรื่องรูปเอาไงดีวะ” เป็นแจ็คสันที่พูดเปิดประเด็น พร้อมกับเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำแดงขึ้นมาดื่ม
มาร์คและแจ็คสันมานั่งเล่นบริเวณม้าหินอ่อนหน้าคณะสถาปัตย์ฯ เพราะต่อจากนี้ก็คือเวลาว่างของทั้งสองคน บริเวณรอบๆเต็มไปด้วยนักศึกษาหลายๆกลุ่ม บ้างก็นั่งทำงาน บ้างก็นั่งเล่น พูดคุยกันในเรื่องทั่วไป
“เอาไงอ่ะ กูจะไปทำอะไรได้” สีหน้าเรียบเฉยที่ได้รับกลับมานั้น ทำให้แจ็คสันรู้สึกหัวร้อนแทนเพื่อนมากเลยทีเดียว
“แต่นี่มันเป็นโอกาสของมึงเลยนะเว้ย”
“มึงจะให้กูเอารูปนั้นไปให้น้องดูงั้นเหรอ”
รูปที่มาร์คพูดถึง คือ รูปที่แจ็คสันส่งมาให้เขาเมื่อคืนวานนี้
“ก็ใช่สิครับ”
“มึงจะบ้าเหรอ น้องไม่รู้จักกูด้วยซ้ำ แล้วจะให้กูไปเผือกยุน้องให้เลิกกับไอ้เปรตนั่นเนี่ยนะ มีหวังน้องได้เกลียดกูแน่”
หลังจากที่มาร์คพอจะรู้ว่าคนในรูปนั้นเป็นใคร เขาก็ไม่ลังเลที่จะรีบไปหาแจ็คสันที่ผับ เพื่อไปพิสูจน์ความจริง ความชัดเจน และการที่เขาเห็นภาพทุกอย่างด้วยสายตาตัวเองนั้น มันเป็นเครื่องยืนยันได้ดีทีเดียวว่า ไอ้ยูคยอมกำลังเล่นไม่ซื่อกับแฟนตัวเอง
“โอยยย ไอ้นเยพำเำยเยนหไยเาเอไาด” ตอนนนี้แจ็คสันอยากจะด่าเพื่อนตัวเองมากมาย แต่มันก็ไม่สามารถสรรหาคำด่าไหนมาด่ามันได้เลย“กูเป็นเพื่อนกับมึงมาได้ไงวะ!!”
“แม่กูกับแม่มึงสนิทกันไง” อีกคนตอบหน้าตาเฉย แถมยังหยิบปลาเส้นมากินอย่างชิวๆ ซึ่งมันยิ่งเพิ่มความอยากโมโหของแจ็คสันเข้าไปใหญ่ จนแทบจะระเบิดออกมา แต่เจ้าตัวก็ทำได้แค่บีบมือตัวเองไว้แน่นๆ เพื่อระงับอารมณ์อย่างใจเย็น
ทั้งมาร์คและแจ็คสันมีนิสัยที่ต่างกันสุดขั้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเราเล่นด้วยกันมาได้ยังไงจนสิบกว่าปี คือมาร์คดูเป็นคนดีซะจนแจ็คสันกลายเป็นคนเลว
ดูอย่างสถานการณ์ตอนนี้สิ ถ้าแจ็คสันเป็นมาร์คนะ เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อประจานไอ้ยูคยอมว่ามันเลวขนาดไหน จะต้องทำให้น้องแบมแบมเลิกกับมันให้ได้ แม้คนอื่นจะมองว่าเป็นมือที่สามก็เถอะ เพราะถ้าเทียบกับสิ่งที่ไอ้ยูคยอมทำ มันยังน้อยไป
แบบนี้เขาไม่ได้ทำให้ยุแตกกัน เขาเรียกว่าหวังดีต่างหาก ประจานคนเลวเพื่อให้น้องได้เจอคนที่ดีกว่าอย่างเพื่อน มาร์ค ไงล่ะครับ
“แล้วมึงจะไปหาน้องเขาอีกป่ะ” แจ็คสันที่ดูเหมือนตอนนี้จะเข้าสู้โหมดปกติ ถามในสิ่งที่เพื่อนเขาทำมาตลอดเป็นเดือนๆ เหมือนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอีกคนไปซะแล้ว
นั่นก็คือ การไปส่องน้องแบมแบมที่คณะจิตวิทยา ทุกเวลาที่ว่าง และยังรู้ยังตารางเรียนของน้องอีกด้วย
“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ” ยกคิ้วข้างขวาพร้อมกับยิ้มมุมปากให้แจ็คสัน ยังไม่ทันที่เพื่อนรักจะพูดอะไร มาร์คก็รีบสะพายกระเป๋าเป้ เดินออกมาทันที
“เห้ย!รอกูด้วยดิ ไอ้มาร์คคค!!!” แจ็คสันรีบเคลียร์ของตัวเองและวิ่งตามมาร์คไป แต่ก็ไม่ลืมจะหยิบแก้วน้ำแดงไปด้วย มันคือของโปรดเขาเลยล่ะจะทิ้งไว้ตรงนี้ก็เสียดายยังไงอยู่
“ไอ้มาร์ค ไม่รอกู” แจ็คสันวิ่งมาหอบแฮกๆอยู่ข้างๆ คนตัวสูงกว่าหันไปมองพลางยิ้มมสะใจนิดๆที่ได้เพื่อนแกล้งตัวเอง
Rrrrrr
เจ้าของเสียงเรียกเข้านี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย และคนที่โทรมา ก็คือ น้าของมาร์ค และมีศักดิ์เป็นแม่ของยองแจ
“ครับ”
(มาร์ค เดี๋ยวมีเรียนต่อไหมลูก)
“ไม่มีแล้วครับ”
(เย็นนี้น้าจะจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวนะ ขากลับน้าอยากให้มาร์คเอายองแจมาด้วยได้ไหมจ้ะ) ประโยคสุดท้ายทำเอาขายาวต้องหยุดเดินกะทันหัน จนแจ็คสันต้องหันมามองอย่างงๆ
เชี่ย ไปหายองแจก็เท่ากับได้เจอแบมแบม!!!
“เอ่อ…ได้ครับ”
เขาจำเป็นต้องตอบตกลงไป ถ้ารู้ว่าน้าโทรมาจะให้รับยองแจกลับด้วย เขาคงไม่มีทางบอกว่าตัวเองว่าง ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะ แบมแบมเป็นเพื่อนสนิทกับยองแจเนี่ยสิ!!
(น้องน่าจะเลิกประมาณสามโมง ยังไงก็ขอบใจมากลูก น้าโทรบอกยองแจก่อนนะ)
ปลายสายถูกตัดไป มาร์คค่อยๆหันไปมองแจ็คสันหน้านิ่งๆแต่อมทุกข์สุดๆ อีกคนจึงถามด้วยความสงสัยเหตุใดจึงมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น
“เป็นไรวะ”
“น้าบอกให้กูพายองแจกลับด้วย….”
“ก็ดีนิ มึงจะได้เนียนตีสนิทน้องแบมของมึงไง”
“อย่างนั้นยองแจได้สงสัยกันพอดี ปกติกูอยากสนิทกับใครซะที่ไหน” ได้ยินแบบนี้แล้วถึงกับมองอีกคนด้วยสายตาเอือมระอาสุดๆ
คิดว่าหล่อแล้ว อยู่นิ่งๆก็มีคนเข้าหาว่างั้น อยากจับไอ้นี่ฆ่าจริงๆ!!
เพื่อนรักแจ็คสันขยับเข้าไปเอาแขนพาดวางไว้บนไหล่คนข้างๆ พร้อมกับดึงอีกคนให้เข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู ด้วยรอยยิ้มหวานแต่กรอดฟันพูดสุดๆ
“ไอ้เพื่อนมาร์ค…กูอยากจะยัดความคิดชั่วๆของกูใส่หัวสมองของมึงจริงๆวะ ฮึ่ยยย” จบประโยคก็เดินหนีออกมาพร้อมกับอารมณ์หัวฟัดหัวเหวี่ยงกับการที่เพื่อนตัวเป็นพ่อพระเกินไป จึงปล่อยให้มาร์คยืนทำหน้าบูดเป็นตูดลิงคนเดียวอยู่กลางทาง
คณะจิตวิทยา
มาร์คเดินมาหาแจ็คสันที่นั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนซึ่งเป็นที่ประจำของทั้งสองคน บริเวณนี้เงียบมากต่างจากที่คณะพวกเขาลิบลับ มีนักศึกษาเดินและนั่งแถวนี้แค่ไม่กี่คน สงสัยคงเข้าเรียนกันอยู่ อีกตั้งครึ่งชั่วโมงแหนะกว่าน้องแบมแบมจะเลิกเรียน
จริงๆแล้วที่มาร์ครู้ตารางเรียนของน้องเขาทุกอย่าง ก็เพราะแอบถ่ายของยองแจที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมา ซึ่งยองแจเป็นลูกน้าของเขานั่นเอง
ตอนแรกเขาตกใจมากที่รู้ว่ายองแจและแบมแบมเป็นเพื่อนกัน คิดว่าโชคเข้าข้างชะมัดที่ทำให้ทุกอย่างบังเอิญขนาดนี้ กะว่าจะให้น้องสาวที่น่ารักช่วยสักหน่อย สุดท้ายทุกอย่างก็พังทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มทำอะไร
‘พี่ถามจริงๆนะ โตขนาดนี้ยังไม่มีแฟนอีกหรอ’
‘ยังหรอก หน้าอย่างหนูใครเขาจะมาเอา’
‘แล้วเพื่อนคนอื่นอะมีกันยัง'
‘ยัยแบมแบมอะมีแล้ว แต่แฟนยัยนั่นอยู่คนละมหาลัย แต่ตอนม.ปลายเรียนที่เดียวกัน คู่นี้นะหวานได้ทุกวัน รู้งี้หนูไม่น่าเป็นแม่ยกให้สองคนนี้รักกันเลย อิจฉา ฮือออ’
‘ออ แล้วแฟนน้องเขาชื่อไร’
‘คิมยูคยอม’
….คิดแล้วจุก
นั่นคือประโยคสนทนาของมาร์คและยองแจเมื่อหลายอาทิตย์ที่แล้ว ตอนนั้นแม่ของยองแจบินไปต่างประเทศเลยฝากยองแจให้เขาช่วยดูแล ได้โอกาสเลยลองถามเล่นๆดู และเมื่อได้ยินคำตอบชัดๆ ก็ทำเอาสติหลุดไปหลายวันเหมือนกัน
“กูไม่เข้าใจมึงเพื่อน ทั้งที่ยองแจก็เป็นเพื่อนแบมแบมใช่ป่ะ ทำไมมึงไม่ให้ยองแจช่วยสานพันธ์มึงกับน้องวะ” อีกครั้งที่แจ็คสันเป็นคนพูดเปิดประเด็น
การให้คนรู้จักช่วยจีบคนที่เราแอบชอบแบบนี้มันเป็นวิธีเบสิคมากเลยนะครับเพื่อน
“มึงจำที่กูเคยถามยองแจไม่ได้เหรอ ยัยนั่นบอกนะเว้ย ว่าเป็นแม่ยกทำให้ไอ้เปรตคบกับแบมแบมอะ แล้วถ้ากูไปบอกว่าชอบแบมแบม ยองแจก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี ใครๆก็รู้ว่าน้องเขารักหมอนั่นแค่ไหน” มาร์คพูดรัวน้ำลายแทบกระเด็น จนคนฟังได้แต่นั่งกระพริบตาปริบๆ
แต่จากที่ฟังมาเหมือนมาร์คก็พูดถูกนะ…เอ่อว่ะ แต่ถ้าลองคิดไปคิดมา เรายังมีหลักฐานชิ้นเด็ดอยู่ในมือนี่หว่า
“ไม่เว้ย ยองแจช่วยมึงได้” แจ็คสันรีบค้านขึ้นทันทีหลังจากที่เขาคิดอะไรบางอย่างออก
“น้องกูไม่ได้ชั่วเหมือนมึงป่ะ”
“ฟังนะ ตอนนี้ทุกคนเห็นภาพไอ้ยูคยอมเป็นเทพบุตร แต่ถ้ามึงเอารูปเมื่อคืนให้ยองแจดู รับรองไอ่เทพบุตรได้ตกสวรรค์แน่”
“…..” มาร์คหลุบสายตาลงพื้น และลองคิดตามที่แจ็คสันพูด
“กูว่ายองแจคงทนไม่ได้หรอก ที่เห็นเพื่อนต้องมีแฟนเลวๆแบบนี้ เชื่อกูดิ!” มือหยาบตบลงไปบนโต๊ะหินอ่อนเต็มแรง จนเจ้าตัวแอบมีอาการชาๆนิด แต่ทำเท่ไว้ก่อน จึงรีบคว้าแก้วน้ำแดงที่เหลือเพียงแค่น้ำแข็งมาประคบไว้อย่างเนียนๆ
จะว่าไปก็ถูก….ต่อหน้าแบมแบมไอ้ยูคยอมก็คือแฟนที่น่ารักและแสนดี แต่ลับหลังมันคือซาตานร้าย ไม่รู้จักพอ ทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่ทั้งคน อีกอย่างแบมแบมก็ไม่ได้จัดว่าหน้าตาแย่จนต้องหันไปหาผู้หญิงคนอื่น หรือถึงแฟนจะหน้าตาแย่ยังไงมันก็ไม่ใช่สิ่งควรทำไม่ใช่เหรอ?
….โคตรเลว
กล้าบอกได้เลบว่าที่ผับในวันนั้นเขาเห็นทุกอย่าง ไอ้ยูคยอมทั้ง กอด หอม จูบ นัวเนีย ปิดท้ายด้วยกิจกรรมบนรถระหว่างมันกับผู้หญิงนั่นอย่างเมามันส์ และเหมือนมีแนวโน้มอาจจะไปต่อกันที่โรงแรมไหนสักที่
และจากที่มาร์คเฝ้ามองแบมแบมมาตลอดเกือบหนึ่งเดือนเต็ม ดูเหมือนน้องยังไม่รู้เรื่อง ว่าลับหลังแฟนของเธอแอบไปทำวีรกรรมเลวๆอะไรมาบ้าง ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าน้องเขาเห็นภาพทุกอย่างในวันนั้น จะรู้สึกยังไง
แฟนตัวเองกำลังเล่นสนุกอยู่กับหญิงอื่นแบบนี้…คงเจ็บน่าดู
ใจจริงมาร์คอยากจะบอกเรื่องนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้….
เพราะคนนอกไม่ควรยุ่งเรื่องของคนสองคน
รถยนต์ฮุนไดสีขาวขับเคลื่อนเข้ามาจอดบริเวณลานจอดรถข้างๆ เรียกความสนใจให้มาร์คและแจ็คสันหันไปมองตามติดๆ เพราะพวกเขาจำได้แม่นว่าเจ้าของป้ายทะเบียนรถคันนี้คือใคร….
คิมยูคยอม
“มึงๆ มันมาแล้ว” ใช้มือสะกิดไหล่มาร์ค และเขาเองก็เห็นแล้วเช่นกัน
“กูเห็นหน้ามันแล้วอยากเข้าไปกระทืบว่ะ” มาร์คกำมือแน่น สายตาจับจ้องไปทางยูคยอมที่กำลังเปิดประตูรถเดินลงมา และทำท่าเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน
ยิ้มหน้าบานเลยนะมึง ที่ยิ้มขนาดนี้คุยกับแบมแบมหรือหญิงอื่นกันแน่
แต่ตอนนี้แบมแบมกำลังเรียนอยู่นี่หว่า….
“ใจเย็นเพื่อน เนียนๆไป”แจ็คสันรีบเตือนสติเพื่อนให้ใจเย็นลง เพราะยูคยอมเดินมานั่งโต๊ะข้างๆพวกเขา
ทั้งสองแกล้งเนียนทำเป็นไม่เห็น ไม่รู้จัก โดยการทำเป็นเล่นโทรศัพท์บ้าง คุยเรื่องไร้สาระอื่นๆ แต่ก็แอบใช้สายตาลอบสังเกตจับผิดตลอดเวลา ไม่นานยูคยอมก็วางสาย แต่เปลี่ยนมากดแป้นพิมพ์ในโทรศัพท์แทน
Rrrrrr
มาร์คสะดุ้งโหยง เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น มองดูหน้าจอเป็นยองแจที่โทรเข้ามา เขาจึงเลื่อนรับสาย แม้ในใจจะแอบหวั่นๆหน่อยก็เถอะ
(พี่มาร์คอยู่ไหนแล้ว)
“ข้างล่างนี้แหละ”
(โอเค กำลังจะลงไปแล้ว อยู่ใต้อาคารรอนะ)
ตู๊ดดดดดดดดดด
“เห้ย แจๆ!!...” ยังไม่ทันจะตอบอะไร น้องสาวตัวแสบก็วางสายไปซะก่อน เขากำลังจะบอกให้ยองแจเดินมาหาที่โต๊ะม้าหินอ่อนนี้เอง เพราะไม่อยากเจอแบมแบม ถ้าเวลานั้นมาถึงสติเขาคงไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแน่
“อะไรของมึงอีกเนี่ย”
“กูจะทำไงดี แจบอกให้กูรออยู่ใต้อาคาร” มาร์คหันไปทำหน้าจะร้องไห้ให้แจ็คสัน แต่มีหรือที่เพื่อนคนนี้จะเห็นใจ
โอกาสมาทั้งที อย่างนี้ต้องรีบคว้าเอาไว้...เดี๋ยวมึงไม่ได้แดกน้องเขาหรอกครับไอ้มาร์ค
“ก็ไปสิมึง รอไรอยู่” พูดจบแจ็คสันก็คว้าแขนเพื่อนรักตรงดิ่งไปยังใต้อาคารเรียนทันที โดยคนถูกจูงแอบมีอาการหน้าเหวอแทบไม่ทันตั้งตัวกับสิ่งที่แจ็คสันทำ
ตอนนี้แจ็คสันลากมาร์คมาอยู่ใต้อาคารเรียบร้อย คนถูกลากเดินไปเดินมา มือไม้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะอาการตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าน้องแบมแบมแบบใกล้ๆ…อีกครั้ง
โอยย แค่คิดภาพวันฝนตกวันนั้นก็จะบ้าตาย
“พี่มาร์คคคคคค” เสียงตะโกนของยองแจ ทำให้มาร์คหลุดออกมาจากโลกความตื่นเต้นของตัวเอง มาเผชิญกับความตื่นเต้นของจริง
ร่างสูงรีบเดินเข้าไปใกล้แจ็คสัน ส่งยิ้มแห้งๆให้กับยองแจที่เดินมาหยุดตรงหน้าพร้อมเพื่อนของเธอสองคน และหนึ่งในนั้นมีน้องแบมแบม!!!น้องเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าพอดีเลยด้วย!!
“อ้าว พี่แจ็คสันก็มาด้วย”
“ฮาย สาวๆ” แจ็คสันยกมือโปกมือกระดี๊กระด๊า ผิดกับคนข้างๆที่ยืนตัวนิ่งแข็งทื่อเป็นท่อนไม้
มันแบบว่า เกิดอาการช็อก….
“ยัยแจ ทำไมแกไม่บอกว่าเป็นญาติพี่มาร์คด้วยอ่า” จูเนียร์หันไปกระซิบกระซาบข้างหูยองแจ
ตั้งแต่เป็นสนิทกันมา เธอไม่เคยได้ยินยองแจบอกเลยสักคำว่ารู้จักกับพี่มาร์คที่เธอแอบกรี๊ดอยู่ตอนนี้ ก็พี่เขาทั้งหล่อ เท่ ดูดี นิสัยน่ารัก เรียนเก่งเป็นเลิศ เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างที่จะเป็นพ่อของลูก อย่างนี้จะไม่ให้จูเนียร์คนนี้ปลื้มได้ไงล่ะ
“เอ้า ก็แกไม่ได้ถาม เอ่อนี่แจลืมแนะนำ คนนี้ชื่อ…”ยองแจกำลังหันไปแนะนำชื่อเพื่อนทั้งสองคนของเธอให้มาร์คและแจ็คสันรู้จัก แต่ก็ถูกตัดประโยคไปซะก่อน
“จูเนียร์ค่ะ!เรียกสั้นๆว่าเนียร์เฉยๆก็ได้นะคะ” จูเนียร์พูดและมีอาการบิดตัวเป็นเกลียว ส่งสายตาหวานเยิ้มให้ทั้งมาร์คและแจ็คสัน
“ออกตัวแรงเชียวนะยัยนี่ พอๆ” ยองแจห้ามปราบเพื่อนเธอก่อนที่จะมีอาการหนักไปมากกว่านี้ มีเพื่อนสาวก็งี้แหละ เรื่องธรรมดาเวลาเจอผู้ชายหล่อ
“น้องจูเนียร์ แล้วน้องอีกคนล่ะ” หันไปมองหน้าแบมแบม จริงๆแจ็คสันแกล้งถามชื่อน้องเขาไปงั้น เพื่อมารยาทที่ดี
“เอ่อ แบมแบมค่ะ” แนะนำตัวพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตรให้แจ็คสัน จนเพื่อนที่ยืนข้างๆแทบจะละลายไปกับรอยยิ้มนั้น
ไม่ไหวแล้วๆ หัวใจจะระเบิดแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย
“แบมแบม!พี่ชื่อแจ็คสันนะ คงรู้กันแล้วเนาะ” ตรงชื่อแบมแบมแจ็คสันตั้งใจร้องออกมาให้ดังลั่น ก่อนจะทำหน้าเป็นยิ้มน่ารักอย่างเนียนๆ นิ้วมือซ้ายค่อยๆสะกิดจิ้มๆเอวเพื่อนมาร์คให้มาสติตัวเองกลับมา เพราะเขาเอาแต่มองหน้าน้องแบมแบมอยู่นั้นแหละ
มาร์คที่เริ่มรู้สึกถึงแรงสะกิด หันไปมองแจ็คสันและทุกคนในที่นี้อย่างมึนๆซึนๆ
“แนะนำตัวสิครับมาร์ค หยิ่งหรอมึง” ได้ยินที่แจ็คสันพูดคนซึนก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่าง
…พอดีเมื่อมองน้องแบมเพลินไปหน่อย
“พี่….มาร์ค ครับ”เหมือนจะแนะนำให้กับจูเนียร์และแบมแบม แต่สายตาคู่นั้นก็มิวายมองแต่แบมแบมคนเดียว….มอง….มองเข้าไป
จนแบมแบมรู้สึกแปลกๆถึงนัยน์ตาดำคู่นั้นที่มองมา เธอส่งยิ้มกลับ และวินาทีที่ดวงตาของเธอประสานเข้ากับดวงตาของคนตรงหน้านั้น ก็รู้สึกเหมือนเคยเห็นดวงตาคู่นี้ที่ไหนมาก่อน….สายตาที่มองมาแบบนี้
คุ้นมาก คุ้นมากจริงๆ
“แกเสียงพี่มาร์คหล่อมาก ฮือ” จูเนียร์เอนลงซบบนไหล่แบมแบมที่ยืนอยู่ข้างๆทันที แบมแบมจึงได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“จะไปกันยัง แล้วพี่เอารถไว้ไหนอะ” ยองแจเห็นว่าถ้าปล่อยพี่ชายตัวเองไว้ตรงนี้นานคงไม่ดีแน่ๆ กลัวพี่ตัวเองจะเป็นต้นเหตุให้ยัยจูเนียร์เข้าห้องพยาบาล ด้วยอาการคลั่งผู้ชายจนเป็นลม เพราะงั้นรีบกลับบ้านดีกว่า
“พี่จอดไว้ที่….”
“เห้ยแบม ยูคยอมของแกมานู่นแหนะ”ก่อนที่มาร์คจะพูดจบนั้น สายตายองแจก็พลันไปเห็นยูคยอมเดินตรงมาหาพวกเธอ เลยรีบชี้ให้แบมแบมดูทันที จนทุกคนในที่นี้หันไปมองตามโดยเฉพาะมาร์คที่รับหันไปด้วยความเร็วแสง
ไอ้…..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น