คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แฟรี่ภูตตัวน้อย -2- 100%
-2-
มาร์คเดินออกจาห้องไปหยิบกล่องนมในตู้เย็นแล้วเทลงในแก้ว ก่อนจะเก็บกล่องนมใส่ไว้ในตู้เย็นเหมือนเดิม มาร์คเอื้อมหยิบยกแก้วขึ้นดื่มเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่ห้องรับแขกและนั่งลงบนโซฟาสีขาว
เขาคิดว่าคืนนี้เคงต้องนอนที่นี้ ถ้าให้คืนนี้นอนบนเตียงกับเธอ ตอนเช้ามาถ้าเธอตื่นคงได้เป็นบ้าแน่
มาร์คดื่มนมในแก้วจนหยดสุดท้ายแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ ล้มตัวนอนลงบนโซฟา หลับตาพริ้มเข้าสู่ห้วงนิทราของค่ำคืนนี้…
เช้าวันต่อมา
“หือ ที่ไหนเนี่ย”
‘แบมโบล่า’ ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เธอค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแล้วพิงตัวกับหัวเตียง กวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นเคย
ห้องนอนที่ตกแต่งด้วยโทนน้ำตาลขาว บริเวณหัวเตียงตกแต่งด้วยวัสดุที่มีผิวสัมผัสTextureลักษณะเป็นวัสดุไม้ที่มีความหยาบเล็กน้อย ทำให้บรรยากาศผนังห้องดูเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา
ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง พอเท้าของเธอสัมผัสกับพื้นก็รู้สึกถึงไอเย็นของทันที แบมโบล่ามองไปที่เท้าของตัวเองก็พบว่าตอนนี้เธอไม่ได้ใส่รองเท้าอยู่ จึงกวาดสายตาลองมองไปแถวๆนั้น เลยเห็นรองเท้าส้นสูงสีแดงของตัวเองวางอยู่บนพื้นตรงปลายเตียง
‘เขาคงเป็นคนถอดให้สินะ…’
แบมโบล่าลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องนอน พอเดินออกมาก็เจอห้องรับแขก แล้วสายตาของเธอก็ไปสะดุดที่โซฟาตัวหนึ่งที่บนนั้นเหมือนมีร่างของใครสักคนนอนหลับอยู่
“เขานอนข้างนอกนี้งั้นหรอ?”
ว่าแล้วก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาใกล้ๆ เมื่อเดินมาถึงร่างบางก็ค่อยๆย่อตัวนั่งลงกับพื้น แล้วนึกถึงเหตุการณ์ ประหลาด ที่เกิดขึ้นกับ เธอและเขา เมื่อคืน…
เธอต้องการพิสูจน์มัน…
แบมโบล่าค่อยๆเอื้อมมือขวาไปจับท่อนแขนของเขา ยิ่งใกล้เท่าไหร่เธอก็ค่อยๆหลับตาลง จนมือของเธอสัมผัสกับท่อนแขนเย็น เธอก็หลับตาปี๋><
ทว่า…มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีความรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าดูด
“เฮ้อ…” แบมโบล่าลืมตาขึ้นมาแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แขนเขาเย็นมากเลยนะเนี่ย แถมยังใส่แค่เสื้อกล้ามบางๆอีก บ้ารึเปล่านะ”
พูดจบแบมโบล่าก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน หยิบผ้าห่มที่อยู่บนเตียงขึ้นมาแล้วเอาไปห่มให้เขา
ค่อยๆบรรจงห่มผ้าให้อย่างเบามือ เพราะกลัวว่าคนที่กำลังหลับจะตื่นขึ้นมาซะก่อน เมื่อห่มผ้าให้เสร็จ สายตาของเธอก็ไปสะดุดที่ใบหน้าอันไร้ที่ติของคนตรงหน้า เธอค่อยๆนั่งลงแล้วมองหน้าของเขาใกล้ๆเหมือนกับต้องมนต์สะกด
หล่อ.///.
มนุษย์ ผู้ชายคนนี้มันน่า…!-///-
น่ากิน
น่ากัด
น่าฟัดสุดๆ…!!-///-
“ขนาดผมปิดตายังหล่อเลย ชิ! น่าหมั่นไส้”
เธอค่อยๆเอามือไปปัดผมที่ปรกหน้า แล้วจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้ดูเรียบร้อย จนแบมโบล่าคิดว่าตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับซะที เธอต้องรีบกลับไปก่อนที่ พวกเขา จะเป็นห่วง… แต่ก่อนที่เธอจะไปนั้น เพื่อมารยาทที่ดีควรจะขอบคุณมนุษย์คนนี้ที่ช่วยเธอ แต่ตอนนี้ผู้มีบุญคุณกำลังหลับใหลอยู่ ถ้าจะให้ปลุกตื่นมาเพียงแค่บอกว่า…
ขอบคุณนะที่ช่วย นอนต่อเถอะ^^
มันจะยังไงๆอยู่นะ....
พอคิดไปคิดมาแบมโบล่าก็คิดได้ว่าเธอควรจะเขียนโน้ตบอกเขาไว้ แต่ตอนนี้ไม่มีทั้งปากกาแล้วก็กระดาษ เธอลุกขึ้นแล้วเดินค้นของที่ต้องการไปทั่วห้อง แต่มันก็ไม่มี…
“ห้องออกจะหรู แต่กระดาษกับปากกากลับไม่มี=_=^^”
ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ แบมโบล่าคงต้องใช้ มัน แล้วละ ที่จริงแล้วเธอจะไม่ใช้หากไม่จำเป็น
เธอแบบมือออกมา หลับตา แล้วปากกาและกระดาษก็ปรากฏอยู่บนมือของเธอ…มันไม่ใช่มายกลแต่มันคือเวทย์มันที่มนุษย์ไม่มีต่างหาก…!
~ครืด ครืด~
มาร์คสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ เขาตื่นลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย แล้วใช้สายตามองหาโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียง เมื่อเจอแล้ว เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมาแล้วกดรับสาย
“ฮัลโหล” มาร์คกรอกเสียงลงไปทั้งทีตาทั้งสองข้างยังไม่เปิดเต็มที่
‘มาร์คจ๊ะ ช่วงนี้ว่างไหมจ๊ะ’
“ว่างครับ ทำไมครับ”
‘คือเสาร์-อาทิตย์ที่จะถึงนี้ น้ากับสามี มีงานที่ต่างจังหวัดแล้วที่บ้านไม่มีใครอยู่กับตัวเล็กสองคนนี้เลย น้าคิดว่าจะฝากตัวเล็กทั้งสองคนไว้สักสองสามวันได้ไหมจ๊ะ?’
“ออ ครับ ได้ครับ”
‘ขอบใจมากจ๊ะมาร์ค เดี๋ยววันศุกร์น้าไปหาตอนเย็นๆนะจ๊ะ’
“ครับ" บทสนทนาจบลง มาร์คเอาโทรศัพท์ออกจากหูก่อนจะกดวางสาย
คนที่โทรมานั้นคือ น้า ของเขา ซึ่งเป็นน้องของแม่ ท่านเปรียบเสมือนแม้แท้ๆคนหนึ่งของมาร์ค เพราะท่านช่วยเลี้ยงมาร์คมาตั้งแต่เกิดกับพ่อของเขา
ใช่แล้วละ…แม่แท้ๆของมาร์คจากไปหลังจากที่เขาตื่นมาลืมตาดูโลก และพ่อของเขาตอนนี้ทำธุรกิจอยู่ที่ไต้หวันได้ประมาณ 15 ปี หรือตั้งแต่เขาอายุได้ 10 ขวบ นานๆทีพ่อจะได้กลับมาเกาหลี ตอนเด็กๆมีหลายครั้งที่เขาเคยเศร้าและน้อยใจพ่อ แต่พอโตขึ้นเขารู้สึกเฉยๆกับเรื่องพวกนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ…
น้าของเขาแต่งงานมาสองครั้ง ครั้งแรกแต่งงานกับผู้ชายเกาหลี มีลูกด้วยกันหนึ่งคน เป็นผู้ชายชื่อ เซฮุน ไม่กี่ปีก็เลิกกันเพราะผู้ชายไปแอบมีคนใหม่ แต่น้ายังคงเลี้ยงเซฮุนอยู่ จนห้าปีมานี้แต่งงานกับชายแคนนาดา มีลูกเป็นผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ ลอเรน
ในการแต่งงานครั้งนี้ฝ่ายชายก็ยอมรับเซฮุนเป็นลูก และเซฮุนก็ยอมรับพ่อคนใหม่เหมือนกัน ทำให้ไม่มีปัญหาครอบครัว ตอนนี้เซฮุนอายุ 18 ส่วนลอเรนพึ่งจะ 5 ขวบ
มาร์คลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย บิดเอวไปทางซ้ายทีขวาที และตอนนั้นเขาก็เหลือบเห็นผ้าห่มที่อยู่บนโซฟา
มันมาได้ไง…ใครเอามา???
และความสงสัยก็เพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะ มีขนมปังปิ้งรูปสามเหลี่ยมสองชิ้นวางอยู่บนจาน พร้อมกับไส้กรอก ไข่ดาว ข้างๆมีแก้วที่ใส่นมรสจืด และกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆที่แปะติดไว้ที่โต๊ะ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอ่าน
‘ ขอบคุณมากนะสำหรับทุกอย่าง นายเป็นคนดีมากจริงๆ เพื่อเป็นการตอบแทนฉันจึงทำอาหารพวกนี้ไว้ให้ (ฉันไปค้นมันจากตู้เย็นของนายน่ะ) หวังว่านายจะชอบ มันอาจจะไม่อร่อยเพราะฉันเคยทำมันเป็นครั้งแรก หวังว่าถ้าฉันได้เจอนายครั้งหน้า ฉันจะตอบแทนนายได้ดีกว่านี้ อ่อ ฉันล้างแก้วให้นายด้วยละที่เห็นนั้นเป็นแก้วใหม่ ทีหลังนกินเสร็จแล้วน่าจะล้างบ้างนะ ถึงนายจะอยู่คนเดียวก็อย่าขี้เกียจนักละ ฉันหวังว่านายจะเห็นข้อความนี้ และ
ขอบคุณ^^
จาก…แบมโบล่า
(ชื่อฉันเองล่ะ หวังว่านายจะจำมันไว้ละกัน^^)’
เมื่ออ่านข้อความจบก็ปรากฏรอยยิ้มบนริมฝีปากโดยที่มาร์ไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าเจอกันครั้งแรกเธอจะเขียนเหมือนสนิทกันมากขนาดนี้
แต่ก็นะ…มันก็น่ารักดีเหมือนกัน
“แบมโบล่า งั้นหรอ ขอบคุณเหมือนกัน” เขาพูดชื่อนั้นออกมา ก่อนที่จะวางกระดาษนั้นไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
ขณะที่มาร์คกำลังนั่งดูทีวีและกินอาหารที่แบมโบล่าทำไว้ให้นั้น เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น เขาลุกขึ้นไปเปิดประตู และก็พบผู้มาเยือนคนหนึ่ง…ซูจี
“เฮ้! ฉันมาหานายแล้วนะ^^” เธอพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูสดใสเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มาร์คอยากจะพูดเรื่องที่เจอเธอไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นในคลับให้รู้เรื่อง แต่ตอนนี้เขาต้องเก็บมันไว้ก่อน สายตาเขาเหลือบไปเห็นที่มือสองข้างของเธอมีถุงรุงรังอยู่เต็มมือ
“นั้นอะไรน่ะ?” เขาชี้ไปที่ถุงพวกนั้น
“ฉันจะทำอาหารที่นายชอบไง”
“จริงหรอ ฉันชักอยากกินแล้วสิ” ถึงเขาจะแสดงสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูสดใส แต่ในใจของเขามันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลย
มาร์คเปิดประตูให้เธอเข้ามา ซูจีถอดรองเท้าออกแล้วรีบตรงดิ่งไปที่ห้องครัว เขาปิดประตูลง ก่อนที่จะมองไปที่เธอจากที่ตรงนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนมาร์คคงจะมีความสุขมากเพราะพวกเราชอบทำอาหารด้วยกัน ช่วงเวลานั้นมันมีความสุขที่สุด แต่หลังจากที่เขาเห็นเธอกับผู้ชายคนอื่น ภาพตรงหน้ามันทำให้เขาแทบยิ้มไม่ออก
เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน…
จะเล่นละครแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่…
อยากให้เธอเป็นคนพูดและสารภาพมันออกมาเอง…
ตอนนี้ก็แค่ทำทุกอย่างให้ดูปกติ ทำเป็นเหมือน คนโง่ ที่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น…
“ให้ช่วยไหม?” เขาเดินเข้าไปหาใกล้ๆและถามออกไปอย่างนั้น
“ไม่ต้องๆ ฉันอยากให้นายชิมฝีมือฉันเอง”
“งั้นฉันนั่งดูทีวีรอนะ” ซูจีพยักหน้าตอบ แล้วไปสนใจกับการทำอาหารต่อ
มาร์คเดินมานั่งบนโซฟา เขาหยิบแก้วขึ้นมาดื่มนมอึกสองอึก แล้ววางมันลง เหลือบไปเห็นโน้ตที่แบมโบล่าทิ้งไว้ให้ เขาต้องเก็บมันก่อนที่ซูจีจะเห็น....
“เสร็จแล้วมาร์ค มากินเร็วๆ”
ไม่นานอาหารที่เธอทำก็เสร็จ มาร์คลุกจากโซฟาแล้วเดินไปยังโต๊ะกินข้าว บนโต๊ะมีอาหารเกาหลีและฝรั่งมากมายที่เขาชอบ ร่างสูงมองแล้วยิ้มก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งลง
“เธอทำเยอะจัง”
“ฉันตั้งใจมาทำอาหารเช้าให้นายกินเลยนะ มื้อเช้าสำคัญมากรู้ไหม เพราะฉะนั้นนายต้องกินเยอะๆ”
เธอวางอาหารจานสุดท้ายลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงฝั่งตรงหน้า
“เธอยังจำได้ไหมซูจี”
“หือ อะไรหรอ?” เธอทำหน้างง
“ตอนที่เราคบกัน เราให้คำสัญญากันไว้”
“…”
“ตอนนี้เธอยังจำมันได้อยู่ไหม?”
“จำได้สิ ทำไมจะจำไม่ได้ละ” ซูจีตอบอย่างนั้น แล้วยิ้มบางๆให้กับมาร์ค แต่เขารู้ว่าเธอพยายามฝืนยิ้มมันขนาดไหน
“บอกให้ฉันฟังอีกรอบได้ไหม” เขาสบตากับอีกฝ่ายและจ้องลึกเข้าไปในดวงตานั้น
“เราสัญญาว่า…จะอยู่ด้วยกัน…ตลอดไป”
“ออกไปเที่ยวอีกแล้วใช่ไหมแบมโบล่า”
“(_ _)”
“เจ้าจะมัวทำตัวแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ”
“(_ _)”
“แบมโบล่า”
“(_ _)”
“เงยหน้าสบตาแม่เดี่ยวนี้!!”
“*-*”แบมโบล่ารีบเงยหน้าขึ้นทันที
“ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้นเลยนะ”
“ค่า(_ _)”
“แม่บอกแล้วไงว่าอย่าออกไปเที่ยว โลกมนุษย์ แล้วทำไมถึงยังไม่ฟัง” ผู้เป็นแม่ดุใส่เธอ
“แบมขอโทษคะท่านแม่ ต่อไปนี้แบมจะไม่ทำอีกแล้ว” เธอพนมมือทั้งสองข้างขึ้นมาอ้อนวอน
“คิดอย่างนี้ได้ก็ดี แล้วอย่าลืมเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้ด้วยละ มี คนสำคัญ ที่ลูกต้องเจอ จัดการเตรียมเสื้อผ้าให้แบมโบล่าด้วย” หันไปบอกข้ารับใช้ส่วนตัวที่ยืนอยู่ข้างๆแบมโบล่า
“ทราบคะ องค์ราชินี” ข้ารับใช้หญิงรับคำสั่งพร้อมกับก้มหัว
“จับตาดูแบมโบล่าให้ดี ห้ามให้นางหายไปไหนอีก” องค์ราชินีกำชับกับทุกคน ก่อนที่จะเดินออกไป
พอแบมโบล่าเห็นว่าผู้เป็นแม่ได้ออกไปแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เฮ้อ!!”
“คืนนี้องค์หญิงอยากสวมชุดไหมเป็นพิ…”
“ชุดไหนก็เอามาเถอะ!” แบมโบล่าบอกอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะบินขึ้นห้องตัวเองไป
คืนนี้จะเป็นคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ในโลกของเหล่า แฟรี่ นั้น จะมีการจัดการเฉลิมฉลอง และในคืนนี้ปีกของแฟรี่จะส่องแสงประกายออกมา โดยเฉพาะปีกของราชินีและเหล่าราชวงศ์ ที่จะมีขนาดปีกใหญ่กว่าและสวยกว่าปีกของแฟรี่ทั่วไป ทำให้ในคืนนี้นั้นแฟรี่จะไม่ออกไปเที่ยวโลกของมนุษย์และแฟรี่ที่อาศัยปะปนกับมนุษย์จะกลับมายังดินแดนนี้หรือจะอยู่แต่ในบ้าน เพราะถ้าแฟรี่ออกไปยังโลกมนุษย์จะทำให้มนุษย์เห็นปีกของแฟรี่ได้ แต่เฉพาะคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น ซึ่งปกติแฟรี่จะสามารถซ่อนปีกของตนจากสายตามนุษย์ได้
ในห้องนอนสี่เหลี่ยม แบมโบล่านอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง เธอกำลังนึกถึงคำพูดของแม่เธอเมื่อกี้ ที่บอกว่ามีคนสำคัญต้องเจอ
“คนสำคัญ ใครกัน?”
ยิ่งคิดคิ้วของเธอก็ยิ่งผูกเป็นปมเข้าหากันเรื่อยๆ แบมโบล่าสลัดความคิดนั้นออกไปแล้วลุกจากเตียงเดินไปที่ระเบียงห้อง
“เบื่อจัง ไปเที่ยวดีกว่า” ว่าแล้วเธอก็แปลงกายเป็นภูตตัวจิ๋ว บินไปยังสถานที่จุดหมายทันที
แบมโบล่าแปลงกายกลับมาเป็นร่างหญิงสาวเหมือนเดิม เธอค่อยๆเดินไปตรงโขดหินแล้วนั่งลงเอาเท้าจุ่มลงในน้ำ เวลาที่เธอเบื่อๆจะชอบมานั่งเล่นแถวนี้ ฟังเสียงน้ำตก คุยกับปลาหรือต้นไม้ จรรโลงใจกว่าอยู่ในห้องเป็นไหนๆ
“อ่า สดชื่นจัง”
แบมโบล่ามองบรรยากาศรอบตัว ต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม น้ำสีใสจนสามารถมองไปยังใต้น้ำได้
และ…ผู้ชาย!!!!
กำลังแช่ตัวอยู่ในน้ำ!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แบมเจอผู้ชายอาบน้ำในป่า
“แผ่นหลังเซ็กซี่จุง กล้ามเป็นมัดๆ อะเฮือก
ความคิดเห็น