MY LADY...โทษที นั่นเมียผม! (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #5 : Re-Chapter 3 ใกล้อีกนิด 100%

Chapter 3 ใกล้อีกนิด

“จะมาทำไมไม่โทรบอกก่อนล่ะ แล้วมาถึงนานยัง” แบมแบมหันไปถามแฟนหนุ่มที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ

“อือ ก็มาได้สักพักแล้วแหละ” ยูคยอมตอบยิ้มๆ สายตาแอบเหล่มองมาทางมาร์คกับแจ็คสันอย่างสงสัย

“จำได้ว่าวันนี้นายเลิกสี่โมงนิ อย่าบอกนะว่าแอบโดดมา” เธอจำตารางเรียนของยูคยอมได้ว่าวันนี้เขาจะต้องเลิกช้ากว่าทุกวัน นั้นก็ประมาณสี่โมงเย็น แต่ตอนนี้พึ่งจะสามโมงเอง

“ทำไงได้ คนมันคิดถึงแฟนนิครับ” พูดพร้อมกับเอนศีรษะลงไปซบไหล่คนตัวเล็กเหมือนลูกแมวขี้อ้อน เธอพยายามเบี่ยงตัวหลีกหนี แต่ก็ไม่พ้น เลยใช้มือดันศีรษะยูคยอมออกไปแรงๆ เพราะทุกสายตาตรงนี้ล้วนจับจ้องมาที่เธอ

มาร์คละลายสายจากภาพตรงหน้า ทำเป็นหันไปมองอย่างอื่นแทน ถ้ามองนานเกินไป แผลในหัวใจคงจะบอบช้ำมากกว่านี้แน่….แค่นี้ก็เจ็บพอล่ะ

แจ็คสันมองดูอาการเพื่อนรักอย่างน่าเป็นห่วง ทั้งภาพ ทั้งเสียงมาขนาดนี้ คงระทมน่าดู จึงทำได้แค่ใช้ฝ่ามือลูบหลังปลอบเบาๆ ว่ามึงต้องทนไว้เพื่อน

“อะแฮ่ม! น้องผู้ชายคนนี้แฟนแบมแบมเหรอ?” แจ็คสันทำเสียงขึ้นมาขัดบรรยากาศ

“การกระทำขนาดนี้พี่ไม่น่าถามเนาะ” ยองแจตอบ

“ก็จริงฮ่าๆ แฟนหล่อดีนะแบมแบม” แจ็คสันหันไปพูดชมยูคยอมแทน และในประโยคหลังนั้นก็แอบมีความจริงปนอยู่เกือบแปดสิบเปอร์เซ็นว่ายูคยอมนั้นหน้าตาดี

ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยขี้หน้าไอ้นี่….แต่ก็ยอมรับว่ามันก็หล่อจริงๆนั่นแหละว่ะ

“เอ่อใช่…ตกลงพี่มาร์คเอารถไว้ไหนเนี่ย” ยองแจกลับมาทวนคำถามเดิมที่ยังไม่ได้ถามพี่ชายตัวเองให้จบ

“อยู่ที่คณะ จะกลับด้วยก็ตามมาล่ะกัน” พูดจบมาร์คก็เดินหันหลังออกมาจากที่ตรงนั้นทันที แจ็คสันก็มองตามมาร์คสลับกับยองแจอย่างงงๆ เหมือนกับไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนตัวเองทำ ก่อนจะรีบวิ่งตามไปถึงแม้จะยังไม่เข้าใจอะไรดีนัก

“เห้ย อะไรเนี่ย” 

ยองแจยังคงยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังมาร์คติดๆ ทำไมจู่ๆพี่เขาก็ดูเหวี่ยงๆอารมณ์ไม่ดีขึ้นมายังไงก็ไม่รู้

แปลกคนแหะพี่คนนี้ ผีเข้ารึไง

“ไปก่อนนะ บายแก” ยองแจบอกลากับเพื่อนๆทุกคน แล้วรีบเดินตามมาร์คมาให้ทัน ในใจก็แอบด่าพี่ชายคนนี้ไปด้วยอย่างเคืองๆ 

พี่บ้า เดินเร็วชะมัด ไม่รอกันเลยเว้ย….!!!

“หนูต้องนั่งควบบิ๊กไบค์ของพี่อีกใช่ป่ะ?” ยองแจทำหน้าเอ๋อ มือเรียวชี้ไปยังมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ สีดำมันวาววับตรงหน้า และมองหน้าพี่ชายตัวเองกำลังเดินไปหยิบหมวกกันน็อกในกล่องหลังท้ายรถตาปริบๆ

คราวก่อนแม่ยองแจฝากให้มาร์คมาส่งยองแจที่บ้าน หลังจากที่เธอไปโรงพยาบาลตามที่หมอนัด เขาก็พาซิ่งซะจนผมที่เซตทรงสวยมาอย่างดี กลับต้องพังเป็นรังนก ถ้าวันนั้นมาร์คไม่ลืมหมวกกันน็อกอีกอันไว้ที่บ้านและพาซิ่งได้อย่างน่าหวาดเสียว เธอคงจะไม่มีความทรงจำอันเลวร้ายกับบิ๊กไบค์ราคาแพงนี้แน่…!

“ตามใจ ไม่อยากนั่งก็ขอให้แจ็คสันมันไปส่งเองล่ะกัน” คนเป็นพี่บอกอย่างไม่สนใจ

“คนนั่งข้างๆพี่ยังว่างนะจ๊ะยองแจ” แจ็คสันส่งสายปิ๊งปั้งใส่ ทำเอาขนแขนเธอลุกซู่ไปตามๆกัน

“โหย ไม่เอาอ่ะ” ยองแจส่ายหน้าแรง ก่อนจะหันไปถามมาร์ค “พี่มีหมวกกันน็อกอีกอันไหมล่ะ”

“ไม่มี”

“หะ!!!” ยองแจถึงกับหน้าเหวอสุดๆ “งั้นหนูจะใส่ของพี่เอง เสียสละให้น้องเลยนะ!” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปแย่งหมวกกันน็อกในมือมาร์คมา

คราวนี้จะไม่ยอมให้ทรงผมอันเลอค่าต้องมาเสียทรงอีกแล้ว! ฮึ่ยย

คนถูกแย่งไม่ทันตั้งตัวเลยมองน้องสาวตัวเองอย่างซึนๆ เขาขี้เกียจไปแย่งมาล่ะ เอาให้น้องมันใส่ไปดีกว่า

ปกติเขาก็พกหมวกกันน็อกอันเดียวอยู่แล้ว ขับคนเดียว ไม่มีใครซ้อนนิ อีกอย่างนานๆทีจะได้พายองแจกลับบ้านแบบนี้ เวลาแม่ของน้องโทรหาก็เท่านั้น  

รู้สึกแบบ…หมดแรง อยากอยู่นิ่งๆ แล้วหายใจเล่นไปวันๆ มันเป็นผลข้างเคียงจากการเห็นภาพบาดตาบาดใจระดับคมชัดเกินไปปะวะ

“มึงจะไปบ้านกูไหม” มาร์คถามแจ็คสัน แต่สายตากลับมองไปยังพื้นถนนที่มีเศษหินและใบไม้อยู่อย่างเหม่อลอย

“บายว่ะ กูมีนัดออกกำลังกาย” ได้ยินแบบนั้นมาร์คก็พอเข้าใจว่า ออกกำลังกาย ของแจ็คสันมีความหมายว่ายังไง ไม่ใช่ออกกำลังกายธรรมดาซะด้วย

แจ็คสันโบกมือลามาร์ค ก่อนจะเดินไปยังลานสำหรับจอดรถยนต์ มาร์คเดินขึ้นไปนั่งควบบิ๊กไบค์ของตัวเอง พลางถอนหายใจ กับเรื่องในสมองที่ฉายเข้ามาเดิมๆซ้ำๆ วนไปวนมา

“อย่าขับเร็วนะพี่ หนูขอล่ะ….” ยองแจกุมมือสองข้างขึ้น ทำหน้าจะร้องไห้ ไม่สิ…ถ้ามาร์คไม่ทำตามคำขอมีหวังเธอได้ร้องไห้จริงแน่ๆ ฮืออ

แต่มาร์คนั้นไม่ได้ฟังที่ยองแจพูดเลยสักนิด เหมือนกับเข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา เพราะในหัวเขามีเรื่องแบมแบมๆ เต็มไปหมด

เขาควรทำยังไงดีนะ….

30%

“โอ้เย้ ในที่สุด….ก็ถึง” ยองแจเดินโซเซเข้ามาในบ้าน นำพาสังขารอันอ่อนแรงของตัวเองไปนั่งตรงชุดโซฟาสีเทากลางบ้าน

นึกว่าจะไม่มีชีวิตกลับมาซะแล้ว ฮือออ พี่มาร์คมันแกล้งหนู 

ตอนจะออกรถเธอก็พึ่งบอกพี่ชายตัวเองไปว่าอย่าขี่เร็วนัก แรกๆก็ดูเหมือนจะดี ทุกอย่างกำลังไปได้สวย กำลังจะฟินกับการซ้อนท้ายบิ๊กไบค์อยู่แล้วเชียว แต่พอบนถนนไม่ค่อยมีรถแล่นเท่านั้นแหละ พี่คนนี้บิดเกียร์ซะมิด จอดหยุดไฟแดงทีหน้าแทบพุ่งไปชนแผ่นหลังคนขับเข้าเต็มๆไปไม่รู้กี่รอบ

ที่ขอไปเนี่ย ไม่คิดจะฟังกันเลยใช่ไหม ห๊ะ!!

ร่างสูงเดินมานั่งลงข้างๆยองแจ สายตาเหม่อสอยมองออกไปข้างนอกกระจกที่เป็นสระน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก ในหัวสมองเขาตอนนี้มันว่างเปล่า….ไม่มีความคิดอะไรทั้งนั้น

ยกเว้นภาพใบหน้าของน้องแบมแบมที่ล่องลอยในหัวไปมา   

ยองแจหันมามองพี่ชายตัวเองที่กำลังทำหน้ามุ่ย และกล้ามานั่งเฉยๆ โดยไม่สนใจสภาพน้องสาวคนนี้สักนิด มันน่าโมโหนัก!

“อ้าว เด็กๆมากันแล้วเหรอ ไปช่วยกันล้างผักในครัวหน่อยเร็ว แม่จะออกไปซื้อของข้างนอกเพิ่ม พอกลับแล้วมาทุกอย่างต้องเรียบร้อยนะ”  

แม่ของยองแจในวัยห้าสิบต้นๆ เดินออกมาจากห้องครัว เห็นเด็กๆมากันพอดีเลยใช้ให้ไปล้างผักที่ยังล้างไม่เสร็จ ปฏิกิริยาของมาร์คและยองแจนั้นแตกต่างกันอย่างชัดเจนหลังจากที่โดนถูกใช้งาน ยองแจเบ้นั้นปากแรง เธอรู้สึกเบื่อหน่ายสุดๆกับการที่พึ่งเข้าบ้านมาแล้วต้องถูกใช้ทำนู่นนี่นั้น แต่มาร์คกลับทำหน้านิ่งเฉย เขาได้ยินสิ่งที่น้าพูด และมันก็ผ่านทะลุหูอีกข้างหนึ่งไปราวกับสายลม ฟิ้ววว

“มาล้างผักดิ ลุกๆ” บอกกับพี่ชายตัวเองพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง

ใช่ว่ายองแจเต็มใจจะทำ แต่ถ้าไม่ทำแล้วพอแม่กลับมา คงได้ยินคำบ่นจนหูชาแน่ๆ เพราะฉะนั้นรีบทำให้เสร็จ แล้วมานั่งเล่นโทรศัพท์อย่างสบายใจดีกว่า แต่ดูเหมือนเสียงของน้องสาวคนนี้จะไม่มีผลต่อมาร์คสักนิด เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างกับรูปปั้น จนเธอคิดว่าวิญญาณพี่ชายตัวเองออกจากร่างไปแล้วซะอีก และอยู่ๆเหมือนเธอจะคิดอะไรสนุกๆออก ค่อยๆเดินเข้าไปหามาร์คและยื่นใบหน้าเข้าไปข้างหูอีกคน แล้วใช้น้ำเสียงอันทรงพลังของตัวเองตะโกนดังลั่นข้างหู

“เฮ้ๆ พี่มาร์ค!!!!!!!!!!!!” คนถูกแกล้งถึงกับสะดุ้งโหยง รีบถอยตัวห่างออกมา เอามือขึ้นปิดหูข้างที่ถูกตะโกนใส่ไว้ เพราะเมื่อกี้มันแสบแก้วหูโคตรๆ เสียงยองแจนะ ได้ยินไกลๆว่าดังแล้ว พอมาแบบนี้มันทำเอาหูหนวกได้นะเว้ย

คนเป็นพี่มองไปยังยัยน้องสาวตัวแสบอย่างไม่พอใจ ถ้าคิดจะแกล้งกันแบบนี้นะ….คอยดูเถอะ จะแกล้งกลับให้สาสมเลย!!!!

“อะไรของแกหะ มาตะโกนใส่หูทำไม”

“หยุดพูด แล้วมาช่วยล้างผัก ลุก!!” คนน้องทำท่าสั่งเด็ดขาดเหมือนอาจารย์ใหญ่ในโรงเรียน ก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องครัวไปตามาด้วยมาร์ค ที่ตอนนี้เขาก็ยังคงแสบแก้วหูไม่หาย

สงสัยคงได้ไปตรวจหูแน่ๆ หูจะหนวกไหมวะเนี่ย

ตอนเด็กๆ มาร์คชอบแกล้งยองแจเพราะน้องมันน่ารัก แต่พอโตขึ้นกลับเป็นเขาที่ต้องถูกยองแจแกล้งแทน… ชีวิตพลิกผันสุดๆว่าไหม

ทั้งสองช่วยกันล้างผักตามที่แม่ยองแจสั่ง ไม่มีใครปริปากพูดอะไรสักคำ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้รู้สึกอัดอัดเพราะชินและเหมือนเป็นเรื่องปกติแล้วเวลาต้องอยู่กับมาร์คสองคน

ยองแจพึ่งนึกได้ว่ามีเรื่องจะถามมาร์ค คือเรื่องนี้กะว่าจะถามนานล่ะ แต่ก็ไม่ได้เจอกันสักที ว่าจะโทรถามก็ลืมตลอด ไหนๆตอนนี้ก็นึกได้ ถามไปเลยดีกว่า

"พี่มาร์ค ได้ข่าวว่าแอบไปคณะแจบ่อยๆหราาาา" หันไปมองพี่ชายตัวเองอย่างมีเลศนัย คนถูกถามพอที่เจอคำถามนี้เข้าไปในใจแทบเต้นระรัว

ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆจะเจอคำถามแบบนี้วะ

"หือ ว่าไปเรื่อย" แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ล้างผักในกะละมังต่อไป กลบเกลือนข้อหาที่ยองแจโยงถึง

"หนูได้ยินคนในคณะเขาเล่ากัน พี่มาแอบส่องสาวคณะแจจริงดิ ใครอ่ะๆ บอกได้นะ เดี๋ยวหนูช่วยเป็นแม่สื่อให้"

เรื่องยุให้คนอื่นได้กันขอให้บอกยองแจ…งานแบบนี้เธอถนัดเชียวล่ะ

"ไม่มีเว้ยย ข่าวมั่ว" เร่งมือล้างผักในกะละมังให้ไว้ขึ้น จะได้ออกไปจากตรงนี้เร็วๆขืนอยู่ต่อให้ยองแจถามมีหวังความลับได้แตกแน่!! 

"โอเค หนูเชื่อก็ได้ถึงแม้แววตาพี่จะฟ้องว่าโกหกอยู่ก็เถอะ แต่ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยรีบบอกแจนะ หนูจะช่วยให้พี่สมหวังเองพี่ชาย" คนเป็นน้องพูดพร้อมกับใช้ข้อศอกขวากระทุ้งแขนมาร์ค เขาได้ยินที่ยองแจพูดแบบนั้นถึงกับนิ่งไป ก่อนจะทำเหมือนไม่สนใจที่ยองแจพูด

คิดหรอว่าพูดแบบนี้ยองแจจะเชื่อ  แค่มองจากท่าทาง และแววตาของพี่ชายตัวเอง ก็พอจะรู้แล้วว่าต้องมีอะไรอยู่ในใจแน่ๆ

…เรื่องบางเรื่องที่ไม่อยากให้น้องสาวคนนี้รู้

แววตาพี่นี่…โกหกไม่เนียนเลยจริงๆ

มาร์คปิดก๊อกน้ำ ยกกะละมังที่มีผักสดสะอาดอยู่ข้างในขึ้นวางบนเคาน์เตอร์ และเดินออกมาจากห้องครัวอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ยองแจต้องล้างผักอีกชามที่เหลือคนเดียวต่อไป

เธอหันไปมองตามหลังพี่ชาย ตาปริบๆ พลางขมวดคิ้วเครียด…อาการของมาร์คแปลกๆจนเธออดสงสัยไม่ได้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่

ทั้งเหม่อ หน้าบูด ตาเศร้าๆ เอาแต่ถอนหายใจ พูดอะไรก็ไม่เข้าหู อารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างกับประจำเดือนมา ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงสักหน่อย…

“หรือว่า…พี่มาร์คอกหัก??”

เวลา 18.25 นาที

“เมื่อไหร่มันจะสุกอ่ะ หิวแล้วเนี่ย” สายตายองแจจ้องเขมือบเนื้อวัวสีแดงและบาบีคิวบนเตาย่างที่ไฟกำลังลุกโชน ทั้งสีและกลิ่นหอมของเนื้อเรียกความหิวของกระเพาะได้เป็นอย่างดี  

“อะ กินผักเข้าไปแทนละกัน กินแต่เนื้อเหนียงโพล่เป็นชั้นแล้ว” มาร์คจัดการยัดผักกาดขาวคำโตเข้าปากยองแจที่เกลียดการกินผักยิ่งกว่าอะไร

“อื้อ อี้อ้ากอ่ะ! (พี่มาร์คอ่ะ!)” คนถูกแกล้งพูดไม่เป็นภาษา เพราะผักกาดขาวคำโตที่ยัดอยู่ข้างในปาก รสชาติมันไม่อร่อยที่สุดในโลก จึงรีบวิ่งไปหาถังขยะแถวนั้นแล้วคายมันทิ้งอย่างกระอักกระอวน

ที่แม่ยองแจจัดปาร์ตี้บาร์บีคิววันนี้ เป็นการฉลองวันเกิดล่วงหน้าให้กับพ่อของยองแจที่อายุท่านได้ห้าสิบปลายๆแล้ว เพราะในวันจริงนั้น ท่านต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศ โดยจะออกเดินทางวันพรุ่งนี้ตอนเย็น

เป็นการจัดงานเล็กๆ มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้น อีกอย่างทั้งสองครอบครัวก็ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก เพราะทุกคนต่างก็ทำงานของตนเอง จะมีบ้างที่เจอกันในช่วงเทศกาลสำคัญๆ หรืองานวันเกิดของคนในครอบครัว

เพราะไอ้การไม่เจอกันบ่อย และมาร์คก็ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร ทำให้เขาพลาดโอกาสสำคัญไปอย่างแรง!!

ตอนเด็กมาร์ครู้แค่ว่ายองแจมีเพื่อนชื่อแบมแบม ทั้งสองสนิทกันมาตั้งนานสมัยประถมจนถึงปัจจุบันนี้ พูดถึงเพื่อนทีไรก็มีชื่อแบมแบม ถามทำรายงานคู่กับใครก็บอกแบมแบม คุยโทรศัพท์กับใครก็บอกว่าแบมแบม จะออกไปเที่ยวข้างนอกกับใครก็บอกว่าแบมแบม ใครให้ของขวัญสุดพิเศษมาก็แบมแบม

เห็นไหมว่าแบมแบมอยู่ใกล้ตัวแต่เขาไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย…!!!

ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้….รับรองไอ้ยูคยอมไม่มีทางได้แบมแบมไปเป็นของมันแน่!! แต่ที่ทุกอย่างต้องกลายเป็นเรื่องยุ่งยากแบบนี้

เพราะคนมันไม่รู้ไงโวยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ยองแจ แบมแบมโทรมาแหนะลูก” แม่ของมาร์ค หรือในนาม คุณป้าของยองแจ เยื่นโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดังให้หลานตัวเอง

และทันทีที่มาร์คได้ยินคำว่า แบมแบม ใบหน้าของเขาก็หันขวับมองตามต้นเสียงทันทีทันใด มองการกระทำทุกอย่างของยองแจไม่ให้พลาดสายตา

ยองแจรับโทรศัพท์จากป้าของเธอและกล่าวขอบคุณ มองหน้าจอเครื่องสี่เหลี่ยมให้แน่ใจว่าแบมแบมยังไม่ได้ตัดสายไป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังอยู่ มือเรียวก็เลื่อนหน้าจอรับสาย

“มีไรอะ”

เดินเท้าสะเอวเดินมาหยุดหน้าเตาย่างข้างๆมาร์ค เธอมาดูว่าอาหารพวกนี้เมื่อไหร่จะได้กินซักที คนมันหิวทำไงได้ล่ะ….มาร์คเลยใช้โอกาสนี้แอบฟังบทสนทนาไปเนียนๆ

“อันนั้นฉันจดไม่ทันอะ ลองถามจูเนียร์แล้วบอกให้ถ่ายรูปส่งให้ในกลุ่มด้วย อืม โอเคๆ”

เหมือนทั้งสองคนจะคุยกันเรื่องงานอะไรสักอย่าง พอพูดเสร็จเรียบร้อยยองแจก็วางสาย ไม่ละสายตาไปจากเตาย่างตรงหน้า

มาร์คมองโทรศัพท์ราคาแพงในมือยองแจ พลางคิดหนักว่าต้องทำยังไงถึงจะได้เบอร์แบมแบมมาแล้วยองแจไม่สงสัยอะไรในตัวเขา

การจะได้เบอร์น้องแบมแบมอยู่แค่เอื้อม เขาต้องเอามันมาให้ได้!!

“แจๆ พี่ยืมโทรศัพท์หน่อย” มาร์คใช้มือสะกิดที่ไหล่น้องสาว เธอหันมามองพร้อมตั้งคำถาม

“เอาไปทำไม”

“โทรหาไอ้แจ็ค พอดีเงินโทรศัพท์พี่หมด”

….แหลได้อีก

“พี่ก็แชทหาเอาสิ” ยุคนี้มันมีหลายช่องทางไว้ติดต่อกันจะตายใช่ไหมล่ะ   

“ไอ้นั่นมันไม่ค่อยเล่นเว้ย วันๆคลุกอยู่แต่กับสาว ส่งข้อความให้มันวันนี้ปีหน้านู่นมั้งกว่ามันจะเปิดอ่าน”

ยองแจได้ยินแบบนั้นเลยใจอ่อนให้มาร์คยืมโทรศัพท์ จะไม่ให้ยืมก็ดูจะใจดำยังไงอยู่ มาร์ครับโทรศัพท์มาจากยองแจ และหาวิธีแอบไปที่อื่น ไม่ให้น้องสาวรู้ทัน

“เอาไปคุยในห้องน้ำนะ”

“อย่าทำตกส้วมก็แล้วกัน”

เมื่อเจ้าของเครื่องอนุญาต มาร์คก็รีบถือโทรศัพท์แล้วเผ่นออกมา ตรงไปยังห้องน้ำชั้นล่างทันที  จัดการล็อกประตูให้เสร็จสรรพ พับฝากชักโครกที่เปิดลงและนั่งมองโทรศัพท์ยองแจในมืออย่างตื่นเต้น แล้วใช้มืออีกข้างล้วงโทรศัพท์ของเขาในกระเป๋ากางเกงออกมาปลดล็อกหน้าจอ

ดีที่หน้าจอโทรศัพท์ยองแจยังไม่ดับ มาร์คเข้าไปยังเบอร์โทรล่าสุดเห็นเบอร์หนึ่งที่ชื่อถูกเมมไว้ว่า แบมแบม เป็นภาษาอังกฤษ ไม่รอช้าเขารีบกดเบอร์ของแบมแบมลงไปในเครื่องทันที และเมมชื่อนี้ไว้ว่า

BABY 

มาร์คมองชื่อที่เขาเมมไว้จนแก้มแทบปริ แค่เบอร์ทำไมเขาถึงเขินหนักขนาดนี้นะ 

ร่างสูงเดินหน้าบานชื่นออกมาข้างนอก ยื่นโทรศัพท์คืนให้ยองแจ แต่คนน้องก็แอบสังเกตเห็นอาการบางอย่างที่ผิดปกติของพี่คนนี้….

“ขอบใจมากน้องรัก กินโคล่าไหมๆ เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้”

ไม่ทันได้ตอบ มาร์คก็จัดการทำทุกอย่าง จนยองแจต้องหันไปมองตามแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ว่าพี่ชายจอมแกล้งจะมาปรนนิบัติเอาน้ำโคล่าให้ ทั้งที่ปกติสั่งแค่หยิบแก้ว ก็ยังไม่คิดจะหยิบให้เล๊ย

“แม่น้ำแข็งอยู่ไหนอะ” ถามแม่ตัวเองที่นั่งรวมอยู่กับผู้ใหญ่คนอื่นๆ

“ถังขาวๆนั้นไงมาร์ค” มาร์คมองตามนิ้วที่แม่เขาชี้ เห็นถังทรงสูงสีขาวตั้งอยู่ด้านล่าง เขาเปิดฝาออก หยิบน้ำแข็งใส่ในแก้วทั้งสองใบ และเทน้ำใส่แก้ว ก่อนจะเดินไปยื่นให้ยองแจ เธอเลยรับมันมาโดยที่ยังสงสัยไม่หายว่าทำไมจู่ๆเขาถึงกลายเป็นคนดีแบบนี้

 .

ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันศุกร์และเขาไม่มีเรียนในวันนี้ มาร์คก็ขยันที่จะมหาลัยเหมือนกับทุกๆวัน แน่นอนเหตุผลเดียวที่เขามานั้นได้อยู่ที่นี่แล้ว….

มาร์คซุ้มมองแบมแบมจากที่เดิมหลังต้นไม้ใหญ่ เพื่อเป็นการไม่ให้เป็นที่จับตาของคนในมหาลัยอีก เขาเลยเลือกใส่ฮู๊ด เอาหมวกสวมไว้ และถ้ามองเผินๆจากที่ไกลๆมันเหมือนกับพวกโรคจิตเลยล่ะ

รอไม่นานแบมแบมก็เดินลงบันไดมากับพวกยองแจและจูเนียร์เหมือนเดิม ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ ยกเว้นแบมแบมที่เธอยังยืนอยู่ที่เดิมและกวาดสายตามองไปรอบๆ

ถ้าให้ทาย แบมแบมกำลังยืนรอไอ้ยูคยอมมารับแน่ๆ!!

วินาทีนั้นเองที่แบมแบมทำท่าเหมือนจะเดินมายังที่ที่มาร์คหลบอยู่ ใจของเขาแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม รีบวิ่งไปนั่งก้มหน้าก้มตาตรงม้าหินอ่อนใกล้ๆทันที พร้อมกับหัวใจที่เต้นโครมครามกลัวแบมแบมจะมาเห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้

“พี่มาร์ค” เสียงใสดังขึ้นจากข้างๆ

ทำเอามาร์คนิ่งอ้าปากค้างทันที แม้จะไม่เห็นหน้าแต่เขาก็จำได้ว่าเจ้าของเสียงนี้เป็นใคร เสียงที่เขาจำมันแม่นตั้งแต่ได้ยินเสียงนั้นเป็นครั้งแรก…

ใบหน้ามาร์คค่อยๆเงยหน้าหันไปมองด้านข้างตามเสียงเรียก และหัวใจของเขาก็ต้องพองโตมากขึ้น เมื่อเห็นแบมแบมยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับส่งรอยยิ้มเล็กๆให้

“พี่มาร์คจริงๆด้วยแหะ”

(-////-)

#ficmyladyMB

_____________________________

ช้าๆได้แบมแบมคนงาม...

O W E N TM.