คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แฟรี่ภูตตัวน้อย -1- 100%
ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว
~ครืด ครืด~
มาร์คที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว เดินมาหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะ พอดูหน้าจอโทรศัพท์คนที่โทรมาก็คือเพื่อนรักของเขานั้นเอง
‘หวัง แจ็คสัน'
“ว่าไงมึง”
‘ก็ไม่ว่าไงหรอกเพื่อน ลืมรึยังว่าคืนนี้มีอะไร’
“ไม่ลืมหรอกน่า เดี่ยวคืนนี้เจอกัน”
‘แล้วไม่ต้องแต่งตัวหล่อมานะเว้ย เดี่ยวมึงแย่งซีนหมด’
แจ็คสันพูดติดตลก แต่มันก็คงเป็นเรื่องจริงเพราะว่ามาร์คเขาคือผู้ชายที่มีความหล่อทำลายล้าง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรมันก็ดูดีไปซะหมด
“เออ รู้แล้วน่า เรื่องแค่นี้ทำเป็นห่วงไปได้”
‘ไม่ห่วงได้ไง มึงมาทีไรสาวๆพากันไปรุมมึงทุกที’
“ก็คนมันหล่อ จะให้ทำไงวะ”
ถึงมาร์คจะพูดเหมือนหลงตัวเอง แต่มันกลับไม่ใช่ อย่างนี้เขาเรียกว่า รู้จักตัวเอง-..-
‘ครับเชื่อครับว่าหล่อ=_=ไม่คุยกับมึงแล้ว แล้วคืนนี้เจอกัน’
แล้วแจ็คสันก็วางสายไป มาร์คจึงอดอมยิ้มไม่ได้กับเพื่อนของเขา มาร์คและแจ็คสันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยปี 1 มาร์คยังจำได้ดีว่าตอนนั้นถึงจะพึ่งเข้ามหาลัย แต่เขาก็ป็อปในหมู่นักศึกษาไม่ใช่น้อย ถึงจะมีคนรู้จักเยอะแต่มาร์คกลับไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่ เพราะเขาเป็นคนที่พูดน้อยและไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่ แต่ถ้าได้สนิทกับจะรู้เลยว่าเขาเป็นคนที่เกรียนขั้นเทพเลยก็ว่าได้
จนวันหนึ่งแจ็คสันก็มาตีสนิทก ตอนแรกๆเขาก็งงว่าทำไม แต่แจ๊คสันก็บอกว่ามักจะเห็นมาร์คเดินไปไหนคนเดียวตลอด รวมถึงเวลากินข้าวด้วย เพราะฉะนั้นแจ๊คสันจึงเข้ามาเล่นด้วยจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ถึงแม้ว่าจะจบมหาลัยแล้ว พวกเขาก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอด
มาร์คเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะทำอาหารต่อ เขาเดินไปลวกเส้นสปาเก็ตตี้อย่างชำนาญ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ใส่ผ้ากันสีชมพูลายคิตตี้ได้มุ้งมิ้งเท่าผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เพราะเขาคือ มาร์ค ต้วน ผู้ชายที่เกิดมาหล่อ และรวยมาก แต่…! เขามีแฟนแล้วจ๊ะ(T T) เสียใจ
และที่เขาลงครัวทำอาหารเองนั้น เพราะ ‘แฟน’ ของเขากำลังจะมาหาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้ว
อาหารที่ทำนั้นคือ สปาเก็ตตี้ อาหารที่แฟนสาวของเขาชอบนั้นเอง
“เสร็จแล้ว^^” ไม่นานเขาก็ทำจนเสร็จและนำมาใส่จาน ตกแต่งอาหารให้ดูน่ากิน
~คุณมีข้อความเข้า คุณมีข้อความเข้า~
มาร์คเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู พร้อมกับรอยยิ้มที่ปราฏบนใบหน้าเมื่อพบว่าแฟนของเขาเป็นคนส่งข้อความมา จึงรีบกดเข้าไปอ่านทันที
‘ฉันคงไปหานายไม่ได้แล้วละมาร์ค ขอโทษน๊า งานฉันยุ่งจริงๆ ไว้ถ้าฉันเสร็จงานแล้วฉันจะรีบไปหานายที่คอนโดนะ อย่าโกรธเค้าเลยนะ ขอโทษนะT^T’
รอยยิ้มของมาร์คค่อยๆหายไปเมื่ออ่านข้อความจบ เขาคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงโต๊ะอย่างแรง โดยไม่กลัวว่าโทรศัพท์นั้นจะเสียหายรึเปล่า
เขาไม่ได้โกรธเธอที่เธองานยุ่งจนมาไม่ได้ แต่เขาแค่เสียใจเท่านั้นเอง…
“ถ้าเธอมาไม่ได้ ก็น่าจะโทรมาให้ด้ยินเสียง\บ้างสิ ยัยบ้า!”
คลับXX เวลา 22:20
คลับที่แจ็คสันนัดมาร์คมานั้นเป็นคลับที่มีชื่อเสียงมากในโซล เมื่อเขาเดินเข้ามาในคลับ สายตาของผู้หญิงและเหล่าหญิงเทียมทั้งหลาย ต่างจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว สายตาที่แต่ละคนจ้องเหมือนจะกลืนกินมาร์คเข้าไปทั้งตัวเลยทีเดียว นี่ขนาดแค่แต่งตัวธรรดาตามที่แจ็คสันบอก เสื้อยืดสีขาว สวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีดำ กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มและรองเท้าผ้าใบธรรมดา แค่นี้แหละธรรมดามาก แต่ทำไมคนถึงมองกันจัง รู้นะว่าหล่อแต่ไม่จำเป็นต้องมองกันขนาดนั้นก็ได้
“เฮ้เพื่อน! ทางนี้!”
มาร์คหันหน้าไปมองตามเสียง เห็นแจ็คสันนั่งอยู่กับเพื่อนๆคนอื่นอยู่มุมหนึ่งของคลับ ขณะที่กำลังจะเดินไปหาเพื่อนๆนั้น ไหล่ของเขาก็เดินไปชนเข้ากับ ผู้หญิง คนหนึ่งเข้าจนเธอคนนั้นถึงกับเซไปหลายเก้า แต่เขาก็ช่วยพยุงร่างของเธอไว้ทันก่อนที่จะล้มลงไปที่พื้น
อ๊ะ!
“ขะ…ขอโทษครับ เป็นอะไรไหมครับ” เพราะในคลับนี้ไม่ค่อยจะสว่างเท่าไหร่ ทำให้มาร์คเห็นหน้าผู้หญิง
ที่เขาเดินชนไม่ชัด
“ไม่เป็นไรคะ ขอตัวนะคะ” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ออกเดินไป
เมื่อกี้มันคืออะไรกัน? เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมา แล้วหันไปมองตามผู้หญิงคนนั้นที่ดูเหมือนว่าเธอจะเดินไปทางห้องน้ำ สลับกับมือของเขาไปมา
แปลกมาก? ตอนที่มาร์คช่วยพยุงผู้หญิงคนนั้นไว้ เขารู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าดูดอย่างแรง ที่แปลกอีกอย่างหนึ่งคือ ทำไมตัวผู้หญิงถึงเย็นมาก ทั้งทีในคลับนี้ก็เปิดแอร์ไม่ค่อยเย็นเท่าไหร่
สังสัยว่าผู้หญิงคนนั้นคงมาอยู่ในคลับนี้นานแล้วมั้งตัวถึงเย็น นั้นสิถูกต้องแล้วละ!
เขาพยามบอกตัวเอง แล้วไอ่ที่รู้สึกเหมือนไฟดูดละมันคืออะไร- -^^ ช่างเถอะ มาร์คสะบัดความคิดอันยุ่งเหยิงออกไปจากหัว แล้วเดินตรงไปหากลุ่มเพื่อนๆของเขา
“ไงพ่อคนหล่อ ไม่เจอกันซะนาน มานั่งนี่สิ”
พอไปถึงก็ถูกทักทายจาก เจบี ที่จริงตอนแรกๆเขาไม่ค่อยสนิทกับใครหรอกนอกจากแจ็คสันคนเดียว แต่แจ็คสันก็แนะนำให้รู้จักกับคนอื่นอีกที โดยเพื่อนที่เขาสนิทก็จะมี แจ็คสัน เจบี จูเนียร์ ยองแจ แล้วก็รุ่นพี่คนอื่นๆเช่น รุ่นพี่แทคยอนหรือว่ารุ่นพี่ชานซอง
“ก็ดี ไม่มีไรมากหรอก” พูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่ว่างข้างๆเจบี
“อยากดื่มอะไรป่ะ”
“ไม่วะ กำลังมายังไม่ค่อยอยากเท่าไหร่”
“ได้ไงวะมาร์ค เดี๋ยวแจ็คสันคนนี้จัดการเอง”
“ไม่ต้องเอาแรงนะเว้ย” มาร์คบอกเพื่อนเขาไปอย่างนั้น ถึงเขาจะปฏิเสธยังไงแต่ยังไงแจ็คสันก็ไม่ยอมอยู่ดี เพราะฉะนั้นเราต้องยอมรับไปก่อน
“ได้แล้วคร้าบบบบบ” ไม่นานแจ็คสันส่งค็อกเทลที่มาร์คชอบดื่มมาให้ และเขาก็ยื่นมือไปรับมันไว้อย่างดี
มาร์คมองบรรยากาศรอบๆในคลับ ที่ทุกคนกำลังแดนซ์กจะจาย กับเสียงดนตรีที่บ้าคลั่ง จนเขาไปสะดุดตาผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นเหมือนมาก....เหมือนกับแฟนเขามากจริงๆ
มาร์คพยายามเพ่งมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่กำลังนั่งคุยอยู่กับผู้ชายหน้าตาดี ท่าทางของพวกเขาทั้งสองคนดูมีความสุขและเหมือนคนรักกัน
เพราะมีการแสดงบนเวทีทำให้เปิดไฟไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่และผู้หญิงคนนั้นก็ไว้ผมยาว ทำให้เขาเห็นหน้าเธอคนนั้นไม่ค่อยชัด
ตอนนี้มาร์คก็ได้แต่ภานาว่าผู้หญิงที่เห็นจะไม่ใช่แฟนของเขา มาร์คมองดูผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา จนเมื่อการแสดงบนเวทีจบลง ไฟในคลับก็ค่อยๆสว่างมากขึ้น จนมาร์คสามารถมองเห็นหน้าของเธอคนนั้นชัดเจน และเขาก็ต้องตกใจยิ่งขึ้นกว่าเดิมเมื่อพบว่าผู้หญิงที่นั่งกับชายอื่น
คือแฟนของเขาเอง!
ซูจี !!!
เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง!
มาร์คยังคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเช้าซูจียังส่งข้อความมาหาเขาว่ามาไม่ได้เพราะงานยุ่ง
หรือว่านั้นเป็นแค่ข้ออ้าง…!
“เฮ้ยมาร์คมองไรวะ สาวสวยหรอวะ” ยองแจถามเพราะเห็นว่ามาร์คเหมือนกำลังจ้องอะไรสักอย่างโดยไม่กระพริบตามาสักพักแล้ว
แต่วินาทีนี้มาร์คไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น ร่างกายของเขามันชาไปหมด และเขากำลังพยามตั้งสติตัวเอง
“เฮ้พวก ดูมาร์คดิ เห็นสาวสวยหน่อยไม่ได้เลยนะมึง สงสัยคงสวยจริงไรจริงวะมองตาไม่กระพริบเลย เดี่ยวแฟนมันรู้เข้า มันตายแน่ ฮ่าๆ” ยองแจหันไปพูดคุยเฮฮากับเพื่อนในวง
“โอ้ว ใครวะ ไหนๆ ใครๆ” พอคนอื่นๆได้ยินดังนั้นก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที
“คนนั้นป่ะวะ ที่ผมยาวๆใส่เดรสเกาะอกสีดำ นั่งข้างๆผู้ชายอะ” ยองแจชี้ผู้หญิงคนนั้นให้เพื่อนๆดู เพื่อนของเขาก็มองตาม
“คนนั้นหรอวะ ทำไมหน้าคุ้นๆวะ”
“เออ จริงวะ”<<จูเนียร์
แจ็คสันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นน่าคุ้นมาก เหมือนเคยเห็นเธอมาก่อน แต่พอคิดไปคิดมา เขาก็นึกว่า ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนของเพื่อนเอง!
“เอาแล้วไงมึง นั้นมันซูจี แฟนไอ่มาร์คมันอะ!” แจ็คสันหันไปบอกเพื่อนๆเสียงดัง
“O_O!!!” ทุกคนที่ได้ยินมีสีหน้าที่ตกใจ ทุกคนหันไปหามาร์คที่ตอนนี้สายตาเขายังจ้องไปที่แฟนสาวตัวเองอยู่
“ไหวไหมวะมาร์ค”เจบีถามมาร์คด้วยความเป็นห่วง มาร์คจึงพยักหน้าตอบ เขาจ้องมองไปที่ซูจีและผู้ชายคนนั้นสลับกันไปมา
พวกเขาสองคนอยู่ในฐานะอะไรกัน…? หรือว่าคำถามนั้นสมควรกับเขามากกว่า…
จู่ๆซูจีก็ลุกขึ้นแล้วเดินจับมือผู้ชายคนนั้นออกไปข้างนอกคลับ มาร์คเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นตาม เขาวางค็อกเทลลงบนโต๊ะอย่างแรง จนเพื่อนๆในกลุ่มถึงกับสะดุ้งโหยง
“จะไปไหนวะ!” เจบีตะโกนถามตามหลัง แต่มาร์คไม่ตอบ เขารีบวิ่งฝ่าผู้คนในคลับออกไปข้างนอก พอออกมาเขาก็พยายามมองหาซูจีกับผู้ชายคนนั้น
แต่มันสายไป…พวกเขาหายไปแล้ว…
มาร์คเดินมาที่รถของตัวเองที่จอดอยู่แถวๆนั้น ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆมากกว่าที่จะเข้าไปในคลับนั้น แขนยาวเปิดประตูเข้าไปนั่งที่คนขับพร้อมเปิดกระจกรถลง เขาลดเบาะลงเล็กน้อยแล้วพิงไปที่มัน หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เข้ารายชื่อกดโทรหาเบอร์ของ...ซูจี
เขาแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง…
‘ฮัลโหล มาร์ค’
“ซูจี เธออยู่ไหน”
‘เออ ฉันกำลังจะเข้านอนน่ะ’
“งั้นเธอก็เลิกงานแล้วสินะ เปิดวิดีโอคอลสิ”
‘ทะ…ทำไมละ’น้ำเสียงซูจีสั่นเล็กน้อย
“ฉันแค่อยากเห็นหน้าเธอ”
‘เออ…ไม่เอาน่ามาร์คตอนนี้ฉันล้างหน้าแล้วนะ เดี๋ยวนายก็ตกใจหรอก’
“ฉันไม่ตกใจหรอก แฟน ของฉัน สวยขนาดนี้ไม่ว่าจะแต่งหรือไม่แต่งก็สวยแหละ” เขาเน้นคำว่า แฟน ให้อีกฝ่ายแบบชัดๆ
‘แต่ฉันอายนะมาร์ค…’ น้ำเสียงของซูจีดูเบาลงไป
“โอเค ไปนอนเถอะ”
มาร์คกดวางสาย แค่นี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าซูจีกำลังพยามปิดปัง เขาไม่คิดเลยว่าซูจีจะเป็นคนแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าซูจีจะหักหลังและทรยศกันได้
เพราะเธอกำลังจะไปหาคนอื่น…
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง!”
“ดึกๆแบบนี้ขับรถคนเดียวมันอันตรายนะน้อง ให้พี่ขับไปส่งดีกว่า ปล่อยภัยกว่าเยอะ”
“ไปไกลๆเลย ไม่ต้องยุ่ง!”
นั่งอยู่ในรถได้สักพัก มาร์คก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนทะเลาะกัน พอเขามองออกไปข้างนอก ก็เห็นผู้ชายสองคนยืนล้อมผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แต่พอลองเพ่งสายตาไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้ว เขาก็จำได้ทันทีว่าเธอคือคนที่เขาเดินชนเมื่อกี้
เธอถูกรุมงั้นหรอ?
มาร์คตัดสินใจดูสถานการณ์ต่อ สักพักผู้ชายคนแรกแต่งตัวแนวร็อกๆ หัวเกรียนๆ ก็ถามเธอ
“รถน้องอยู่ไหนจ๊ะ เดี่ยวพวกพี่อาสาขับเอง ไม่คิดเงินสักวอนจ๊ะ^^”
“อย่ายุ่งหน่า รำคาญเข้าใจไหม เดี่ยวเสกเป็นกบซะหรอก ไปไกลๆเลย!!”เ ธอตะโกนตอบห้วนๆ แล้วดูเหมือนว่าเธอจะเมาด้วย
“เสกเป็นกบหรอจ๊ะ เห็นไหมน้องเมาแล้วเนี่ย งั้นเดี่ยวไปรถพวกพี่ก็ได้เนาะ^^” ผู้ชายอีกคนแต่งตัวเหมือนสก็อยแถวบ้าน เริ่มเข้าไปแตะเนื้อต้องตัวเธอ
“อย่าเข้ามา ฉันเตือนพวกแกละนะ พวกทุเรศ!!”
ผู้หญิงคนนั้นพยามปัดมือของคนพวกนั้นออก แต่เพราะเธอเป็นผู้หญิงยังไงก็ไม่มีทางสู้แรงผู้ชายได้อยู่ดี
“เฮ้ย จับเลยเว้ยแล้วรีบพาขึ้นรถ”
ผู้ชายสองคนนั้นพุ่งไปที่ตัวแล้วพยามใช้ผ้าปิดปากเธอ แต่เธอก็พยายามขัดขืนเต็มที่ ทั้งดิ้นทุรักทุรัก ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ผู้ชายเลวๆสองคนนี้มาแตะต้องตัว
พอมาร์คเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีขึ้น เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปช่วยเธอ
“ปล่อยแฟนของฉันนะ!” พวกนั้นเห็นว่าเขาอยู่ๆก็โพล่มาจากไหนไม่รู้ จึงถามคำถามคลาสิกที่ว่า
“แกเป็นใคร!”
“ยัยนี่เป็นแฟนฉัน ห้ามยุ่ง!!”
“แฟน? แต่ฉันเห็นยัยนี่มาคนเดียว ไอ่โง่เอ้ย!” ผู้ชายแต่งตัวสก็อยตอบ
“ถ้าไม่ปล่อยเธอ ฉันยิงพวกแกแน่!” เขาพูดเสียงเข้มให้ดูน่ากลัว แล้วชักปืนที่เขามักพกติดตัวไว้ตลอด ออกมาขู่คนพวกนั้น เขาชูแขนขวาขึ้นเล็งปืนไปที่หน้าของผู้ชายแต่งตัวสก็อย
“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ปล่อยเพื่อนแกได้ตายแน่ พอเพื่อนแกตายแกก็ต้องตามเพื่อนแกไป!!”
“หนึ่ง”
“…!!”พอเขาเริ่มนับเลข ผู้ชายที่แต่งตัวร็อกๆก็หันไปมองเพื่อนที่กำลังถูกหมายหัว
“อย่ามองหน้าดิวะ มันนับแล้วเนี่ยT^T!!!” ผู้ชายแต่งตัวสก็อยหันไปบอกผู้ชายที่แต่งตัวร็อก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“สอง”
“สะ…”
“โอเค ปล่อยก็ปล่อยเว้ย!” ผู้ชายแต่งตัวร็อกยอมปล่อยผู้หญิงคนนั้นแล้วผลักร่างทั้งร่างลงพื้นอย่างแรง ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปกับผู้ชายแต่งตัวสก็อย
หึ…ที่แท้ก็พวกไก่อ่อน ที่รังแกคนอื่นไปทั่วแต่ไม่มีน้ำยา
พอคนพวกนั้นไปแล้วมาร์คก็เก็บปืนใส่ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม แล้วเดินไปช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น
“ไหวไหมครับ”
“คะ…ค่ะ” เธอพยามยามที่จะตอบ แต่อาจจะป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ผู้ชายสองคนนั้นพยามจะทำให้สลบ เธอจึงมึนๆ
“แล้วเธอจะกลับยังไง”
“ฉัน…มะ…ไม่” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็สลบไปในวงแขนของมาร์ค เขาดูตกใจมากที่จู่ๆเธอก็สลบไปต่อหน้า
“เฮ้ย! นี่เธอๆ!”
มาร์คพยามเขย่าตัวเธอ แต่ถึงทำไปอย่างนั้นมันก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี
แล้วทีนี้จะทำไงต่อดีละ
นั้นคือสิ่งที่เขาคิด แต่มันก็คงมีอยู่หนทางเดียวแล้วละ…มาร์คต้องพาเธอไปที่คอนโดของเขา
ความคิดเห็น