ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
"พี่พิมพ์คะ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ" ขวัญชนกปลุกหญิงสาวที่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจการปลุกของเธอเลยสักนิด แต่เธอก็ยังพยายามต่อ
"พี่พิมพ์...ขวัญจะสายแล้วนะคะ" พูดไปเขย่าไป ด้วยน้ำเสียงเหมือนอ่อนอกอ่อนใจ จนคนนอนขี้เซาเริ่มจะรู้ตัว
"โอเคๆๆ พี่ตื่นแล้ว ไม่เห็นต้องทำเสียงอย่างนั้นเลย" คนขี้เซาเริ่มบ่น เสียงงัวเงียเหมือนยังไม่อยากจะตื่น ก็แน่ล่ะ เมื่อคืนกว่าจะทำรายงานเสร็จปาเข้าไปตั้งตีสอง แล้วยัยน้องสาวตัวดีก็ดันมาปลุกแต่เช้า เพื่อจะไปเรียนด้วยกันอีก ยัยเด็กคนนี้บอกว่าให้ขับรถไปเองก็ไม่ยอมเมื่อไหร่จะเลิกติดเธอก็ไม่รู้
"ก็ขวัญเห็นพี่พิมพ์ไม่ยอมตื่นซักที แล้วมันก็จะสายแล้วด้วย ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ขวัญจะลงไปอ่านหนังสือรอข้างล่างนะคะ" บอกกับพี่สาวแล้วเดินออกจากห้องไปทันที เธอเป็นคนชอบอ่านหนังสือ ชอบความสงบ อาจจะเรียกได้ว่ารักสันโดษ แต่หากจะต้องออกไปไหน เธอก็เลือกที่จะไปกับพี่สาวคนนี้เสมอ เพราะไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรพี่พิมพ์จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเสมอ
เมื่อลงมาถึงชั้นล่างขวัญชนกก็เดินตรงไปที่ห้องหนังสือของบ้านเพื่ออ่านหนังสือรอผู้เป็นพี่สาว จะว่าไปที่จริงแล้วเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนในบ้านหลังนี้เลย ก่อนหน้าที่เธอจะมาอยู่บ้านนี้เธออาศัยอยู่กับพ่อสองคนในบ้านไม้หลังเล็กๆที่อยู่ชานเมืองเพราะแม่ของเธอนั้นเสียตั้งแต่เธอยังไม่ทันครบขวบด้วยซ้ำ พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟังว่าแม่นั้นมีร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วเจ็บออดๆแอดๆมาตลอดพอคลอดเธอได้ไม่นานร่างกายก็เลยทรุดหนัก พ่อก็เลยเป็นคนเลี้ยงเธอด้วยตัวคนเดียวมาตลอด แต่เหมือนนั่นยังไม่โหดร้ายพอ เมื่ออายุได้เจ็ดขวบพ่อที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอถูกยิงเสียชีวิต เธอจำวันนั้นได้ดี วันที่โลกที่สดใสของเธอแตกสลายลงไปต่อหน้า แต่ในความโชคร้ายในชีวิตของเธอก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้างเมื่อเจ้านายของพ่อรับเธอมาเลี้ยงในฐานะบุตรบุญธรรม เธอจึงได้มาอาศัยที่บ้านหลังนี้แทนที่จะเป็นบ้านเด็กกำพร้าที่ไหนสักแห่ง คนในบ้านนี้ดีกับเธอมากเลี้ยงเธอเหมือนเป็นลูกสาวของพวกท่านจริงๆ และทุกคนก็เอ็นดูเธอมาก ข้อนี้เธอรู้สึกได้ โดยเฉพาะ พิมลวรรณ ผู้เปรียบเสมือนพี่สาว ตั้งแต่เด็กจนโตก็ดูแลเธออย่างดีมาตลอด ด้วยความที่อายุห่างกันแค่ปีเดียวเธอจึงค่อนข้างจะติดพิมลวรรณเป็นอย่างมาก ขนาดจะเรียนมหาวิทยาลัยยังเรียนที่เดียวกันถึงแม้จะคนละคณะก็เถอะ คิดเพลินๆก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีคนเดินเข้ามาเรียก
"คุณขวัญคะ คุณท่านให้มาเชิญไปรับประทานอาหารค่ะ" เสียงของสาวใช้บอกกับเธอ
"ค่ะ พี่นอม ขวัญจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" เธอตอบสาวใช้พลางลุกจากโซฟาตัวใหญ่เดินไปยังโต๊ะอาหาร
เดินมายังไม่ถึงโต๊ะอาหารก็มีเสียงนึงเอ่ยขึ้นมา
"มีลูกสาวสองคน แต่ทำไมถึงได้ต่างกันขนาดนี้ก็ไม่รู้นะคุณหญิง"เสียงของท่านนายพลปกป้องเอ่ยขึ้น
"นั่นสิคะ เรื่องนี้คงต้องถามยัยพิมพ์ ใช่มั๊ยเรา"คุณหญิงผกาพูดแล้วหันไปทางลูกสาวคนโต
"แหมคุณแม่คะ ก็พิมพ์ไม่อยากฝืนทำเป็นเรียบร้อยทั้งที่พิมพ์ไม่ใช่นี่คะ เหมือนฝืนธรรมชาติตัวเองยังไงไม่รู้ คุณพ่อคุณแม่ต้องทำใจอย่างเดียวเลยค่ะ แต่ก็มียัยขวัญเรียบร้อยคนนึงแล้ว แล้วมีพิมพ์ที่ร่าเริงแจ่มใสก็ลงตัวพอดีเป๊ะ ทุกคนมีความสุขจบบริบูรณ์ค่ะ" พิมลวรรณพูดขึ้นมาบ้างเรียกรอยยิ้มของทุกคนได้เป็นอย่างดี ใช่เธอมีนิสัยใจร้อนกระโดกกระเดก ไม่ยอมใคร และที่สำคัญช่างเจรจา ซึ่งต่างจากขวัญชนกที่เป็นคนเรียบร้อย เงียบๆ
"เซี้ยวใหญ่แล้วนะเรา มาเถอะยัยขวัญ มาทานข้าวลูกจะได้รีบไปเรียน"
"พี่พิมพ์...ขวัญจะสายแล้วนะคะ" พูดไปเขย่าไป ด้วยน้ำเสียงเหมือนอ่อนอกอ่อนใจ จนคนนอนขี้เซาเริ่มจะรู้ตัว
"โอเคๆๆ พี่ตื่นแล้ว ไม่เห็นต้องทำเสียงอย่างนั้นเลย" คนขี้เซาเริ่มบ่น เสียงงัวเงียเหมือนยังไม่อยากจะตื่น ก็แน่ล่ะ เมื่อคืนกว่าจะทำรายงานเสร็จปาเข้าไปตั้งตีสอง แล้วยัยน้องสาวตัวดีก็ดันมาปลุกแต่เช้า เพื่อจะไปเรียนด้วยกันอีก ยัยเด็กคนนี้บอกว่าให้ขับรถไปเองก็ไม่ยอมเมื่อไหร่จะเลิกติดเธอก็ไม่รู้
"ก็ขวัญเห็นพี่พิมพ์ไม่ยอมตื่นซักที แล้วมันก็จะสายแล้วด้วย ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ขวัญจะลงไปอ่านหนังสือรอข้างล่างนะคะ" บอกกับพี่สาวแล้วเดินออกจากห้องไปทันที เธอเป็นคนชอบอ่านหนังสือ ชอบความสงบ อาจจะเรียกได้ว่ารักสันโดษ แต่หากจะต้องออกไปไหน เธอก็เลือกที่จะไปกับพี่สาวคนนี้เสมอ เพราะไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรพี่พิมพ์จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเสมอ
เมื่อลงมาถึงชั้นล่างขวัญชนกก็เดินตรงไปที่ห้องหนังสือของบ้านเพื่ออ่านหนังสือรอผู้เป็นพี่สาว จะว่าไปที่จริงแล้วเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนในบ้านหลังนี้เลย ก่อนหน้าที่เธอจะมาอยู่บ้านนี้เธออาศัยอยู่กับพ่อสองคนในบ้านไม้หลังเล็กๆที่อยู่ชานเมืองเพราะแม่ของเธอนั้นเสียตั้งแต่เธอยังไม่ทันครบขวบด้วยซ้ำ พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟังว่าแม่นั้นมีร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วเจ็บออดๆแอดๆมาตลอดพอคลอดเธอได้ไม่นานร่างกายก็เลยทรุดหนัก พ่อก็เลยเป็นคนเลี้ยงเธอด้วยตัวคนเดียวมาตลอด แต่เหมือนนั่นยังไม่โหดร้ายพอ เมื่ออายุได้เจ็ดขวบพ่อที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอถูกยิงเสียชีวิต เธอจำวันนั้นได้ดี วันที่โลกที่สดใสของเธอแตกสลายลงไปต่อหน้า แต่ในความโชคร้ายในชีวิตของเธอก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้างเมื่อเจ้านายของพ่อรับเธอมาเลี้ยงในฐานะบุตรบุญธรรม เธอจึงได้มาอาศัยที่บ้านหลังนี้แทนที่จะเป็นบ้านเด็กกำพร้าที่ไหนสักแห่ง คนในบ้านนี้ดีกับเธอมากเลี้ยงเธอเหมือนเป็นลูกสาวของพวกท่านจริงๆ และทุกคนก็เอ็นดูเธอมาก ข้อนี้เธอรู้สึกได้ โดยเฉพาะ พิมลวรรณ ผู้เปรียบเสมือนพี่สาว ตั้งแต่เด็กจนโตก็ดูแลเธออย่างดีมาตลอด ด้วยความที่อายุห่างกันแค่ปีเดียวเธอจึงค่อนข้างจะติดพิมลวรรณเป็นอย่างมาก ขนาดจะเรียนมหาวิทยาลัยยังเรียนที่เดียวกันถึงแม้จะคนละคณะก็เถอะ คิดเพลินๆก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีคนเดินเข้ามาเรียก
"คุณขวัญคะ คุณท่านให้มาเชิญไปรับประทานอาหารค่ะ" เสียงของสาวใช้บอกกับเธอ
"ค่ะ พี่นอม ขวัญจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" เธอตอบสาวใช้พลางลุกจากโซฟาตัวใหญ่เดินไปยังโต๊ะอาหาร
เดินมายังไม่ถึงโต๊ะอาหารก็มีเสียงนึงเอ่ยขึ้นมา
"มีลูกสาวสองคน แต่ทำไมถึงได้ต่างกันขนาดนี้ก็ไม่รู้นะคุณหญิง"เสียงของท่านนายพลปกป้องเอ่ยขึ้น
"นั่นสิคะ เรื่องนี้คงต้องถามยัยพิมพ์ ใช่มั๊ยเรา"คุณหญิงผกาพูดแล้วหันไปทางลูกสาวคนโต
"แหมคุณแม่คะ ก็พิมพ์ไม่อยากฝืนทำเป็นเรียบร้อยทั้งที่พิมพ์ไม่ใช่นี่คะ เหมือนฝืนธรรมชาติตัวเองยังไงไม่รู้ คุณพ่อคุณแม่ต้องทำใจอย่างเดียวเลยค่ะ แต่ก็มียัยขวัญเรียบร้อยคนนึงแล้ว แล้วมีพิมพ์ที่ร่าเริงแจ่มใสก็ลงตัวพอดีเป๊ะ ทุกคนมีความสุขจบบริบูรณ์ค่ะ" พิมลวรรณพูดขึ้นมาบ้างเรียกรอยยิ้มของทุกคนได้เป็นอย่างดี ใช่เธอมีนิสัยใจร้อนกระโดกกระเดก ไม่ยอมใคร และที่สำคัญช่างเจรจา ซึ่งต่างจากขวัญชนกที่เป็นคนเรียบร้อย เงียบๆ
"เซี้ยวใหญ่แล้วนะเรา มาเถอะยัยขวัญ มาทานข้าวลูกจะได้รีบไปเรียน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น