คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พีซีวายxหมาน้อย ❥ Chapter 1 (100%)
CHAPTER 1
6: 20. PM
Seoul, South Korea
“หอมัเลย~” แบฮยอนเลิผ้าห่มออ่อนลุึ้นฟุฟิรมู ัสินใใส่สลิปเปอร์ที่ว่าไว้อย่าสม่ำเสมอบนพรมสีน้ำาล เมื่อเิน็เิเสียสลิปเปอร์ไป้วยามลิ่นหอมๆไป้วย ทั้ๆที่นอนไม่เ็มอิ่มแท้ๆลืมใส่แว่นอีแ่่าเถอะ...ถ้าแบอยู่ใล้ับาน แบ้อเห็นหน้าานไ้ัอยู่แล้วน่า ิิ แ่ท้อมันร้อว่า’ หิวัเลยๆ ‘ นี่นา ~
ริอย่าที่แบฮยอนิว่าลิ่นหอมนี้ลอยมาาห้อรัว ึ่ในห้อรัวะนี้้อมีพ่อรัวที่น่ารัและแบฮยอนรัมาที่สุในโลำลัเรียมอาหารมื้อ่ำสุวิเศษอยู่ๆแหๆเลย...แบฮยอนเินึ่หลับึ่ื่นฟุฟิามลิ่นไปอย่าเียบๆ ส่วนานยอลผู้เป็นสาเหุทำให้เ้าหมาน้อยอเาื่นนั้นไม่รู้ัวแถมยัำลัฮัมเพลพร้อมหั่นผัอย่าสบายใเิบ ~
านนะาน! แบยืนอยู่้าหลัั้นานแล้ว...ไม่สนใันเลย!
ีล่ะ!
แบฮยอนปรี่เ้าไปอานยอลา้านหลัพลาหลับาพริ้มเพราะวามอบอุ่นาแผ่นหลัว้าอานทำให้แบหาย่วเป็นปลิทิ้ อยาินานยอลัเลย ~ เอ่อ...แบหมายถึอยาทานอาหารที่แฟนแบำลัทำน่ะฮะ ^^~
“พีีวายอ่า รู้หรือเปล่าว่าแบฮยอนหิวเพราะพีีวายน้า~”
“มาั้แ่เมื่อไหร่ัน หืม…านำลัทำอโปรอหมาน้อยอยู่น่ะรับ”
-///- ื้อ อย่าี้้อไปิแท็ #มีแฟนแล้วรัแฟนมา ในทวิเอร์อวเพื่อนๆะหน่อยล่ะ หึหึ
“เี๋ยวหมาน้อยไปนั่รอรโ๊ะเล็นะรับ อนนี้านไม่สะวเลย…ไม่หิวหรอรับ” านยอลหันเหลือบมามอเ้าหมาน้อยที่ Back Hug เาา้านหลั หลับาพริ้มเียว น่ารั
“อื้อ…ไป็ไ้รำาัน็บอ” ไป็ไ้ริหรอแบฮยอน แล้วทำไมยัฝัหน้าลแผ่นหลัว้าอานะแน่นเลยเล่า? แบฮยอนิะอนนิๆ นิเียวริๆเพราะว่าหลัอานยอล ทำให้แบฮยอนเือบหายอน…เรื่อานยอลไล่เ้าให้แล้ว! T^T
“หือ…านพูอนไหนว่ารำาแบน่ะรับ?” านยอลแะมือเล็อแบฮยอนรหน้าท้อเาอออย่า่ายาย หลัปิเาไฟฟ้าสำหรับุปเ้้าวมื้อเย็นอเาสอนเสร็เรียบร้อย ึ่อยๆหมุนัวมาประัหน้าับเ้าหมาน้อยี้อนอเาัวนี้ านยอลลี่ยิ้มออมา้วยวามละมุนละไมและเอ็นูนัวเล็ว่ารหน้า ยมือหนา อบุมใบหน้าเ้าหมาน้อยอพีีวายให้เยึ้น้อมอและสบาับวาู่สวยอเา…
“ป…เปล่า ...านไม่ไ้พู”
“อย่าั้นหรอรับ”
“…ริๆ”
“แน่หรอรับ…”
านยอลหน้าผาิับหน้าผาอแบฮยอน้วยสอมืออเาเอ เานี่้อบ้าๆไปแล้วแน่ๆแ่แบฮยอนนอนหลับไป 4 ั่วโมในห้อ เาทั้ิถึและทั้โหยหา ามอาันอยู่เนิ่นนาน เหมือนโลทั้ใบมีแ่เาเพียสอน…มีเพีย...านแบ...
“อ…อ้า !!”
“สมน้ำหน้า!…โทษานานทำให้แบหิว!”
เป็นเ้าหมาน้อยอานยอลเอนั่นแหละที่หยิเ้าที่หัวนมอเาอย่าแร
“แบรับ…หยิานร…นั้นทำไมรับ” านยอลหน้าาใสื่อ หมายเ้นำอบออาปาอนัวเล็้าหน้ามา โยารยื่นหน้าเ้าไปมอาอย่าใล้มาว่าเิมาที่ใล้มาอยู่แล้ว ใล้เสียนปาิปาเน้นๆ เาเรียว่าูบหรือเปล่าพ่อาน? ฮ่าๆ แบเอ้ยแบ! มีแฟนหล่อ้อทำใ! ทำให้เสียวโว้ยๆอยู่เรื่อยเลยทั้วัน -,.-
ุบ! มือบาทุบเ้าเ้าลาไหล่แร่
“ไหนล่ะาน…ุปเ้้าวอ่า แบหิวแทบะานเอ้ย! ิน้าไ้ทั้ัวอยู่แล้วนะ!” โอ้ พระเ้า นายพูอะไรบอไปน่ะแบฮยอนเือบแล้ว ีนะเหลือบเห็นุปเ้้าวทัน (แน่ในะว่าทัน=o=)
“หืม…ว่าไนะรับ…แบอยาินานใ่ไหม?” สำเนียารพูเสีย่ำสุฤทธิ์เพราะ้อารให้เ้าหมาน้อยอเาใสั่นเล่นๆ ไม่ว่าเปล่า พลันับแนบอบบาอเ้าหมาน้อยล้อรอบอแร่ แล้ว้อาสื่อวามหมายโยนัยว่า’อย่าัืนานเลยนะรับ’
แบฮยอนลืนน้ำลายลออย่าลำบา
่อนะพูพร่ำทำเพลไปมาว่านี้านยอล็สามารถโยนาเสแลบาเบาอแบฮยอนับเสื้อแวลาอใส่สบายอเาปลิวไปัหวัทาภาใ้อเาหลีใ้ไปเสียแล้ว (เวอร์ไปป้ะ??)
“…าน…ือแบ...ือแบ…”
ุ้บ!
านยอลุ้บทาบทามริมฝีบาปาสีแอมมพู ่อนที่ริมฝีปาอ่อนนุ่มะเผยอออเพื่อเรียมรับลิ้นร้อนอเา เ้าไปัววามหวานทั่วโพรปา ทำไมเา้ออยาสัมผัสอะไร่อมิอะไรอแบฮยอนมาว่านี้นะ ่อนทานอาหาร้วยนะแย่เลยริๆเลย ทั้าน ทั้แบ ลืมวามหิวไปเสียสนิท ฮ่าๆ
อย่าว่าแ่านยอลเลย แบฮยอน็ูบอบลับเพื่อัววามหวานเยิ้มในโพรปาอานยอลเ่นัน เสียสวบสาบาูบละมุน ็ยัมีให้ไ้ันยิน่อไป านยอลยาแบฮยอนเี่ยวรัลำัวอเาไว้ พลาพยัหน้าสื่อโยนัยทาสายิะอ้อนนิๆว่า’ออนุานะรับ…’ ็ไม่ใ่ว่าไม่เยเรื่ออย่าว่าแ่สำหรับู่เาสอนนานๆรั้เท่านั้น
านยอลยร่าบาอเ้าหมาน้อยวาลอย่านุ่มนิ่ม บนที่ว่าในส่วนเาแ็สไฟฟ้า าเรียวยาวอ แบฮยอนไม่สามารถแะพื้นไ้แล้ว ลายเป็นว่าานยอลรีบึ้นล่อมอยู่บนัวเ้าหมาน้อยอเา โยที่แบฮยอน ไม่ทัน ...ั้ัว
แบฮยอนแอบใ ในท่าทาารรุอแฟนนเอเหมือนันนะเนี่ย O//O
านยอลโน้มัวไป้าน้าับูบับัน้นอ ไม่ทำาริสมาร์เ็าเพราะรู้ว่าแบฮยอนไม่อบ ูบหนัหน่วเ้าับ้นอเป็นสิบๆรั้ ลมหายใร้อนระเ้าเย้ายวนอร่าบายิ่ั็ยิ่ทำให้านยอลหลั่อะรีนารีนไปทั่วร่าาย นปวหนึบรส่วนลา มือหนา้ารีบรั้าเั้นในสีำอร่าบาออพร้อมๆับพรมูบไปทั่วหน้าอแบฮยอนอย่าบาเบาเพราะเาลัวแบฮยอนอเาะมีรอย ่อนานยอละับหัวเ็ม…
ื๊อึ่ ๆ ๆ ื๊อึ่ ๆ !
ออไ้อย่าไร้สามัสำนึสิ้นี
“ใรมาน่ะ” แบฮยอนถาม-//-
‘เวร!’ านยอลสบถในใ -_-
70%
านยอลผละออาแบฮยอน เา้อนรัแร้อแบฮยอนา้าบนเาแ็ส ่อนวาเท้าเล็ลอย่าเบาหวิวับพื้นไม้ปาเ้้าล่า านยอลโน้มูบหาิ้วแบฮยอนแล้วพยัหน้าเิปลอบวัเพราะแบฮยอนเสียวัไม่น้อย ะอารม์ำลัึ้นแล้ว้าอย่าระทันหัน…
ื๊อึ่ๆๆๆๆๆเสียอออย่าไม่มีมารยาทอันเินามธรรมเนียมัึ้นอีรั้
“แบเ้าห้อไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย…แล้ว่อยออมานะรับานไปูเอรับว่าใรมา” านยอลพูไปับน่อาอแบฮยอนให้ยึ้นแล้วใส่าเั้นในให้อย่าไม่รัเีย
เมื่อแบฮยอนหอบเสื้อผ้าที่หลุลุ่ยเ็มห้ออยู่ในห้อรัวแล้วเินเ้าห้อนอนเรียบร้อย้วยเวลาเพียไม่ี่นาที านยอลึเินไปเปิประูหลัหนาสีมันวาวออ
แ่…ไม่มีใร
านยอลผ่อนลมหายใเบาหวิว ่อนยื่นหน้าไปพอเหลือบแล้ายแลวาเาไม่เห็นใรแม้แ่เา วามสสัยิอยู่ในหัวไม่นานเา็ไม่ไ้สนใ ่อนะานยอละปิประูสนิท สายาู่สวยหรี่ลมอล่ออวัสีาวที่วาอยู่รหน้า มือหนาปิประูออให้ว้าอีรั้ มือวาเรียวทาบับประู่อน้มลหยิบล่ออวันาลาึ้นมา้วยมือ้ายเพีย้าเียว เาพิารามออยู่สัรู่
“ล่ออะไรน่ะาน…”
เป็นแบฮยอนเอที่โผล่มาอนไหนไม่รู้ านยอลไม่ไ้ใอะไร่อน้อาอีนแล้วส่ายหัวเบาๆแทนำอบ เาเอ็ำลัะเปิแ่เมื่อเห็นแบฮยอนในุเสื้อเิัวบาับาเยีนส์รัรูปาสั้น านยอลไ้แ่หน้านิ่ิ้วมวเป็นารุนัวเล็ว่า แววาอานยอลในอนนี้น่าลัวมาแ่มีหรือที่แบฮยอนะลัวเพราะยิ้มเล็ยิ้มน้อยภูมิใที่านยอลหวนอยู่แบบนั้น ประูเปิอยู่ถ้าใรในอนโเห็นเ้าะทำอย่าไร… าน้อพูแน่นอน
“เป็นยะรับ…านะนำไปทิ้เอ”
“อ๋อ…โอเ านเราไป่อันเถอะ”
“หืม…ว่าไน่ะรับ”
“มื้อ่ำไ…แบัโ๊ะไว้รอานแล้วนะ”
“รับ”
“แหนะ…ิอะไรน่ะ”
“เปล่านี่รับ…แล้วแบว่าานิอะไรรับ?”
เือบแล้วเียวแบฮยอน! นายเือบนะแฟนนายอยู่แล้ว ถ้าไม่ิรานยอลยื่นหน้าเ้ามา…
ฟอ~
“ะ…็เปล่า…านอะ!” แบฮยอนลูบแ้มที่แ่าอนเอเบาๆ่อนเินอ้อมหลัไปผลัหลัว้าอนรหน้า้วยแรเพียน้อยนิ แ่พอานยอลหันหลัานยอล็ยิ้มออมาเ็มสุและเินามแรเล็ๆอแบฮยอน้อยๆ านยอลมีวามสุที่ไ้แล้เ้าหมาน้อย...รั้นี้็เ่นัน
“ฮ่าๆ”
“ลมาไหมานหยอันอยู่นั่นแหละ”
“หยอแปลว่ารัรับ…”
“…”
“…”
“ย้า!านยอลอ่า!”
100%
อโทษที่หายไปนานนะะ :3
ความคิดเห็น