close my eyes สัมผัสรัก fic markbam

ลำดับตอนที่ #5 : สัมผัสรัก 5

              บ้านเดียวสองชั้นที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำให้ยองแจมองด้วยความสนใจ ใครจะไปรู้ว่าบ้านเพื่อนของตัวเองจะอยู่ใกล้กับสวนสาธารณะเมื่อกี๊ บ้านที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรแต่กลับแฝงไปด้วยไออุ่น พื้นที่รอบบ้านที่มีต้นไม้ใหญ่รายล้อมให้ความร่มรื่น แปลงดอกไม้ที่อยู่ด้านข้างที่ถึงแม้จะไม่ได้ตกแต่งให้สวยหรูอย่างสวนที่บ้านแต่กลับดูน่ารักสบายตาสำหรับยองแจ เหมาะสมแล้วที่แบมแบมจะอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ คนน่ารักก็ต้องเหมาะกับของน่ารักๆแบบนี้เหละ

แต่พอหันกลับมาดูเพื่อนตัวเอง.............

“มองเชี่ยไร”โอเคยูคยอมกูจะคิดว่าเจ้าของบ้านเค้าเก็บมึงมาเลี้ยงแล้วกัน =_=        

“หน้าตามึงนี่ไม่เหมาะที่จะอยู่ในบ้านที่โคตรจะน่ารักแบบนี้เลยว่ะ”นี่กูจริงใจนะถึงได้บอก ถ้าไม่จริงใจไม่บอกนะ ฮริงค์  คำพูดของเพื่อนน้องชายเรียกเสียงหัวเราะจากแบมแบมจนยูคยอมต้องหน้าง้ำเพราะถูกรุม

“แบมแบมอ่า”เขย่ามือพี่อย่างคนโดนขัดใจ  เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กไปได้อีกโข  ดีจังเลยนะการมีเพื่อนเนีย ซักวันแบมแบมก็หวังว่าจะมีเพื่อนแบบยูคยอมกับยองแจบ้างเหมือนกัน

ยูคยอมได้แต่เบะปากให้พี่ชายที่โดนขัดใจ ก่อนจะหันไปชี้หน้าเพื่อนตัวแสบที่เอาแต่ขำเค้าไม่หยุดก่อนจะเดินนำอีกคนเข้ามาในตัวบ้าน นี่ถือเป็นครั้งแรกเลยละที่เค้าพาเพื่อนมาที่บ้านแบบนี้  พอนึกถึงตรงนี้ก็ได้แต่หวังว่าเจบีฮยองคงไม่เตะตูดเค้าหรอกนะ  คิดกับตัวเองก่อนจะดันหลังเพื่อนให้ไปที่ห้องรับแขกพร้อมกับแบมแบมที่เข้าไปนั่งอยู่ข้างกัน

“รออยู่ตรงนี้เหละเดี๋ยวกูไปหาน้ำมาแ_ก”บอกเพื่อนเรียบร้อยแล้วสาวเท้าเข้าไปในครัว ยองแจได้แต่สำรวจไปรอบๆด้วยความสงสัย  กรอบรูปที่ตั้งอยู่บนทีวีทำให้ยองแจลุกขึ้นไปหยิบมาดูอย่างคนขี้สงสัย

“บ้านแบมแบมนี่ เป็นครอบครัวใหญ่จริงๆซินะ”น้ำเสียงหวานของแขกผู้มาเยือนทำเอาแบมแบมได้แต่ยิ้มไปด้านหน้า

“นี่ในนี้มีใครบ้างหรอ อ๊า!!!แจขอโทษ”เอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างกัน ก่อนที่ท้ายประโยคจะเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายตัวบางไม่สามารถมองเห็นรูปภาพในมือตนเองได้

“ไม่เป็นไร ยองแจไหนลองบอกแบมซิว่าแต่ละคนมีหน้าแบบไหนเดี๋ยวแบมบอกให้ว่ามีใครบ้าง”ไม่เพียงแต่ไม่มีกระแสโกรธเคืองในน้ำเสียงหวานๆนั่นซักนิดแต่เจ้าตัวกลับส่งยิ้มที่หวานแสนหวานมาให้แขกอย่างเต็มใจ จนยองแจได้แต่ยิ้มตาม

“อ่า เอาคนนี้ก่อนและกันตัวสูงๆหน้าดุๆจมูกโด่งๆ อ่อๆแล้วก็มีไฝที่ใต้คิ้วด้วย”เสียงใสเริ่มอธิบายถึงบุคคลในภาพที่ยืนอยู่ข้างหลังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวยาวซึ่งมองจาก ฉากที่เห็นแล้วยองแจคิดว่าสถานที่ในภาพคงจะเป็นด้านหน้าของบ้านน่ารักๆหลังนี้แน่นอน

“บีนะ พี่ชายคนโตของแบมเอง เจบีฮยองน่ะ”ยองแจได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะย้ายไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างแบมแบม

“แล้วคนที่จับมือแบมอยู่นี่ละ คนตัวขาวๆ ตาเรียวๆแล้วก็หน้าหวานๆหน่อยนะแบมแบม”

“จับมือแบมอยู่เหรอ อืมมมม สงสัยจะเป็นเนียร์แน่ๆเลย จูเนียร์น่ะพี่ชายคนที่สองของแบมเองแต่ตอนนี้เนียร์ไม่อยู่บ้านหรอก อยู่แต่บี”เสียงใสอธิบายไปเรื่อยอย่างที่อีกคนก็ทำเพียงพยักหน้าขึ้นลงอย่างคนเข้าใจ  ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดลงด้วยความสงสัย

“พ่อกับแม่ละ ทำใมไม่เห็นมีในรูปเลย”คำถามที่เต็มไปด้วยความสงสัยแต่กลับลดรอยยิ้มของคนตัวบางที่นั่งอยู่ด้านข้างลงไป 

“ไม่รู้สิ ความทรงจำแบมหายไปพร้อมกับตาของแบมเลยละ”เสียงใสที่ตอบกับมาทำให้ยองแจอยากจะยกมือขึ้นตบปากตัวเอง ฮึ่ยทำใมปากไม่ดีแบบนี้นะยองแจ

“อ่า....แจขอโทษ”

“ยองแจขอโทษทำใม ยองแจไม่ได้ทำผิดอะไรนี่”บอกพร้อมกับส่งยิ้มแสนหวานให้อีกเช่นเคย

“ง่า....ก็ขอโทษที่ถามอะไรแบบนั้นไง”

“ไม่คิดมากซิ อันที่จริงแบมก็อยากจะจำให้ได้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำใมแบมถึงได้จำอะไรเกี่ยวกับพ่อกับแม่ไม่ได้เลย”แบมแบมบอกพร้อมกับยื่นมือไปด้านข้างเพื่อขอกรอบรูปจากมือยองแจ สัมผัสแข็งของกรอบรูปที่อีกคนส่งให้ ทำให้แบมแบมลูบไปทั่วรูปภาพ ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปด้านหน้า ชวนให้อีกคนมองด้วยความสำนึกผิด

“เอ่อ อย่าหาว่าอย่างงี้อย่างงั้นเลยนะ แจขอถามหน่อยได้ใหมแบมเป็นอะไรนะทำไม่ถึงมองไม่เห็น”คำถามที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจของเพื่อนน้องชายที่ส่งมาให้ทำให้แบมแบมหันหน้ากลับมาทางต้นเสียงพร้อมกับรอยยิ้มที่ยองแจคิดว่าคงจะเป็นส่วนหนึ่งของใบหน้าหวานนี้ไปเสียแล้ว

“บีบอกว่าเป็นอุบัติเหตุน่ะ แบมก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกบีไม่ยอมเล่าทุกคนก็ไม่ยอมเล่า บอกแค่ว่ารู้แค่นี้ก็พอแล้ว”

ยองแจพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าอีกคนคงไม่เห็น มือเรียวของคุณหนูคนเล็กของ ต้วน อินเตอร์กรุ๊ปจึงได้เอื้อมไปจับมือเล็กของอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างให้กำลังใจ

“บ้านกูมีแต่น้ำเปล่านะ มึงแดกได้ใหมคุณหนูชเว เชี่ย!!!ยองแจมึงแต๊ะอั๊งพี่กูหรอปล่อยเลยๆ”เสียงใหญ่ของเพื่อนสนิทที่พอจบประโยคก็รีบเข้ามาตีมือเค้าที่กุมมือของพี่ชายไว้อยู่

“โอ๊ย!!!เชี่ยมี่มึงนี่ทำร้ายร่างกายกูตลอด เดี๋ยวเหอะเดี๋ยวกูฟ้องพี่กูบ้างแล้วมึงจะหนาว ห่านิ ไหนรายงานมึงขึ้นไปเอามาเดี๋ยวนี้เลย”บอกเสียงดังพร้อมกับผลักหัวเพื่อนตัวสูงแรงๆด้วยความหมั่นใส้ในความหวงพี่ชายของมัน  เดี๋ยวกูก็แอบพาแบมไปเที่ยวที่บ้านซะให้เข็ด =_=

“เสียงดังอะไรนะยูคยอม”น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่แฝงไปด้วยอำนาจที่ดังมาจากชั้นสองของบ้านก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินลงบรรใดมาอย่างช้าๆ  ภาพของคนตัวสูงที่อยู่ในเสื้อยืดกางเกงวอร์มธรรมดาเดินใช้ผ้าขนหนูขยี้หัวลงมาจากชั้นสองอย่างคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ดวงตาคมที่อยู่ใต้คิ้วหนา พร้อมไฟสองเม็ดเหนือหางตาทางด้านซ้ายทำให้ยองแจรู้ว่าบุคคลคนนี้คือ เจบีฮยองพี่ชายคนโตของยูคยอม ตามที่แบมแบมบอก  

“อ๊ะ!!! สวัสดีครับผมชื่อยองแจ ชเว ยองแจ เป็นเพื่อนยูคยอมที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ พอดีวันนี้ผมมาทำรายงานกับยูคยอมรบกวนด้วยนะครับ  แล้วก็ต้องขอโทษด้วยครับที่เสียงดัง”เพราะคุณนายนาอึนสอนสั่งเสมอว่าต้องมีมารยาทให้กับคนอายุเยอะกว่า คุณหนูชเวจึงโค้งทำความเคารพให้กับเจ้าของบ้านอีกคน ซึ่งคนมาใหม่ก็ได้แต่ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองน้องเล็กของบ้านแทน

เจบีไม่เคยห้ามยูคยอมไม่ให้พาเพื่อนเข้าบ้าน ถึงแม้จะเคยบอกไปว่ายิ่งมีคนรู้ที่อยู่เรามากเท่าไรยิ่งไม่ปลอดภัยก็ตาม แต่ถ้ายูคยอมพาเข้ามาคงจะเป็นเพื่อนที่สนิทและไว้ใจกันมากพอควร

“อ่า ตั้งใจทำกันให้ดีละ”บอกแค่นั้นก่อนจะสาวเท้าก้าวไปหาคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มอยู่บนโชฝา มือใหญ่คล้องผ้าขนหนูไว้ที่ไหล่หนาก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนิ่มของน้องชายอย่างที่ทำเป็นประจำจนเรียกเสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้วสำหรับสี่พี่น้องตระกูลอิม  แต่ไม่ใช่กับคนมาใหม่อย่างยองแจ ห่านนนน นี่พี่น้องเค้าหอมกันแรงขนาดนี้เลยหรอว่ะ ดังฟื๊ดดดด เลยนะนั่น 0-0 คิดพร้อมกับเคลื่อนตัวเองไปอยู่ข้างเพื่อนสนิทให้เร็วที่สุด บอกตรงๆน่ะแจกลัวพี่ชายเพื่อน ถึงว่ามี่มันไม่เคยชวนมาบ้านซะทีสงสัยมันก็กลัวพี่ชายมันเหมือนกัน

“เป็นเชี่ยอะไรยองแจ ยืนชิดกูขนาดนี้ขี่คอกูเลยใหม”โธ่มี่อย่ามากัดกูด้วยเสียงกระซิบแบบนี้ ตุ๊ดสาดดดดด

“กูกลัวพี่มึง”กระซิบตอบกลับไปให้โลกได้รู้ว่าเรื่องนี้ กูจะไม่แมน ห่านนน แจกลัววววววว

“แล้วนี่กินอะไรกันมารึยัง”น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่หันกลับมาถามทำเอาคนตัวอวบสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ จนเพื่อนสนิทอย่างยูคยอมถึงกับตกใจไปด้วย

“เป็นไรกัน”

“ป่าวๆฮยอง เพิ่งมาถึงเมื่อกี๊เองฮยองกำลังจะเริ่มทำรายงานน่ะ ฮยองก็ลงมาพอดี”บอกพี่ชายตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มให้คนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ 

“อ่างั้นทำกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฮยองจะไปหาของว่างที่ร้านเนียร์มาให้ ยองแจใช่ใหมเราน่ะ”บอกกับน้องชาย ก่อนท้ายเสียงจะวกกลับไปผู้กับอีกคน

“คะ..คะ...ครับ”ตกใจหมดเลย แม่!!!แจกลัว 0^0

“ชอบกินเค้กใหม หรืออยากกินอย่างอื่น”

“ไม่ครับ เอ่อ ไม่ใช่ครับผมชอบกินเค้กครับ”เสียงสั่นที่ตอบวนไปวนมามาของเพื่อนสนิทน้องชายทำเอาเจบีได้แต่ขมวดคิ้ว กลัวอะไรของเจ้าเด็กนี่กันน่ะ  แต่เสียงหัวเราะแผ่วเบาที่ดังมาจากคนที่นั่งอยู่บนโชฝาทำให้เจบีก้มลงมองอย่างเสียไม่ได้

“แบมหัวเราะอะไรค่ะ”หื้อออออ มีใครเคยบอกใหมว่าพี่ไอ้มีแม่มมีสองเสียง เมื่อกี๊แทบจะกินหัวกูแต่พอพูดกับแบมแบมแม่มโคตรอ่อนโยน

“บีทำเสียงดุอ่ะ ยองแจกลัวบีไปหมดแล้ว”เอ่ยแซวพี่ชาย อย่างที่คนที่ถูกเอ่ยชื่อได้แต่ยิ้มแหย๋ๆให้กับสายตาคมที่มองมาพร้อมกับหลบไปยืนด้านหลังเพื่อนตัวโตให้ได้มากที่สุด  งื้อออ แบมแบมไม่ต้องอ้างอิงแจก็ดั้ยยยยย T^T

“ล้อบีหรอ เดี๊ยวก็ไม่พาไปร้านเนียร์ซะเลย”บอกพร้อมกับขยี้หัวคนตัวเล็กเบาๆ

“งื้อ แบมไม่ง้อบีหรอก แบมมีเพื่อนใหม่แล้วแบมอยู่กับยองแจก็ได้ คิคิ”น้ำเสียงร่าเริงจากแบมแบม ทำให้พี่ชายคนโตของบ้านอดยิ้มตามไม่ได้

“โธ่ ไม่เอานะคะบีล้อเล่นไปกับบีเถอะนะไปหาของว่างมาให้ยองแจกับยูคยอมทานไงค่ะ ยองแจจะได้รู้ว่าเนียร์ของแบมทำขนมอร่อยหรือป่าว”

“ไปก็ได้ เห็นว่าจะไปเอาเค้กมาให้ยองแจหรอกนะแบมถึงจะไปกับบี ยองแจเนียร์น่ะทำเค้กอร่อยมากเลยนะ แบมนะชอบมากเลยละยองแจรอแบมก่อนนะเดี๋ยวแบมไปเลือกขนมที่ร้านเนียร์มาให้”บอกพร้อมกับลุกขึ้นตามแรงของพี่ชายคนโต ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินลับออกไปยังประตูบ้าน พร้อมเสียงดังของเครื่องสี่สูบที่ดังขึ้นด้านนอก

“มี่มีใครเคยบอกมึงใหม ว่าพี่มึงโคตรสองมาตรฐาน”

“ยัง เพิ่งมีมึงนี่เหละ แต่กูชินละ”ยองแจได้แต่กระพริบตาปริบๆมองเพื่อนที่หันมาบอกเค้าก่อนจะเดินขึ้นไปหยิบรายงานในห้องตัวเองด้านบน  ยองแจได้แต่ทรุดนั่งที่เดินก่อนจะดันแว่นตัวเองขึ้น  ก่อนจะอมยิ้มให้กับตัวเอง  ห่านนน พี่ไอ้มี่แม่มยังโหดแต่กลับพูดค่ะกับแบมแบม ละมุมสาดดดดด นี่ถ้าไอ้พี่มาร์คพูดกับเค้าแบบนี้บ้างละ  บอกเลยว่าขนลุก บรึ่ยยยยยยยยยยยย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณมาก ขอบคุณมากๆเลยครับสำหรับคอมเม้นส์  พูดไม่ออกขอบคุณมากฮับ

เค้ารักลีดเดอร์นร้าาาาา เต๊าะลีดวันนิดจิตแจ่มใส  ฝากเรื่่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนร้าาาคร้าฟฟฟฟ

รักกัซรักลีดนะครับโผ้มมมมมมมมมมมมมมมม