คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สัมผัสรัก 1
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
เพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นอย่างรู้หน้าที่ทำให้ร่างเล็กที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอนนุ่มสบายปัดป่ายมือเล็กไปยังโต๊ะเล็กๆข้างเตียงเพื่อกดปิดเสียงแหลมชวนปวดแก้วหูนั้นเสียที แต่ถึงแม้ว่าเจ้าของเตียงจะตื่นขึ้นมาเพื่อหยุดเสียงนาฬิกานั่นก็ใช่ว่าคนตัวเล็กที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนานั่นจะยอมลุกจากเตียงเสียเมื่อไรกัน จนกระทั่งเสียงเปิดประตูแผ่วเบาพร้อมกับที่ นอนด้านข้างยุบลงไปนั่นเหละทำให้คนที่ซุกหน้ากับหมอนขยับ ยิ้มบางให้กับตัวเอง ' บีมาแล้ว' แบมแบมคิดกับตัวเองพร้อมกับฝังใบหน้าหวานลงกับหมอนเข้าไปอีก
"แบมยังไม่ตื่นหรอ บีกลับมาแล้วนะ"เสียงนุ่มทุ้มบอกพร้อมกับ สัมผัสแผ่วเบาที่ไล้ไปมาอยู่บริเวณแก้มกลม ก่อนจะขยับรอยยิ้ม กว้างเมื่อเห็นความเคลื่อนไหวบ้างอย่างใต้เปลือกตาบางคู่นั้น
"อ่าาาทำไงดีนร้าาาแบมไม่ยอมตื่นงั้นที่ว่าจะพาไปกินเค้กที่ร้านเนียร์นี่คงจะต้องยกเลิกแล้วสินะ อ่าาต้องโทรไปบอกเนียร์ก่อน" อิม แจบอมพูดขึ้นก่อนจะแกล้งหยิบโทรศัพท์ออกมา
"ย่าส์ๆๆๆๆบี แบมตื่นแล้วอย่าเพิ่งโทรหาเนียร์นะไปกินเค้กกัน" เสียงใสจากคนตัวเล็กที่เมื่อกี้ยังคงซุกหน้าอยู่กับหมอนอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมา แต่ตอนนี้กลับดีดตัวขึ้นมาลืมตาแป๋วอย่าง ที่คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงหลุดยิ้มให้กับน้องน้อยของตัวเอง
"บีบบบบบบ"ลากเสียงยาวพร้อมกับมือเล็กเอือมไปด้านหน้าอย่างเคยชิน บีจะนั่งตรงหน้าแบมตลอดเพราะบีบอกว่าถ้าแบมเอือมมือ มาแบมก็จะสัมผัสบีได้ทันที
ผมแบมแบมหรือกันต์พิมุก อิม ดวงตาทั้งสองข้างของผมมืดสนิทมาตั้งแต่เมื่อไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่บีบอกว่า ผมมองไม่เห็นมาตั้งแต่อายุสิบหกแล้วบีบอกว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะเกิด อุบัติเหตุทำให้ความทรงจำของผมหายไปหมดและทำให้ผมต้องสูญเสียการมองเห็นรวมถึงบุคคลอันเป็นที่รักของครอบครัวอีกสองคน ตอนนี้ทั้งชีวิตของผมจึงมีเพียงแค่ บี เนียร์ แล้วก็ยูคยอม แต่น่าแปลกที่ผมไม่สามารถจดจำได้เลยว่าหน้าตา ของพ่อกับแม่ของพวกเราเป็นแบบไหน รวมถึงเหตุการณ์ก่อน หน้านี้ก็ไม่มีอยู่ในความทรงจำของผมเลยซักนิด สิ่งที่มีอยู่ในหัว ของผมมีเพียงแค่ว่าผมมีพี่ชายอยู่สองคนแล้วก็น้องชายอีกหนึ่งทุกครั้งที่ผมพยายามจะคิดให้ออกว่าก่อนหน้านี้มีเหตุการณ์อะไรบ้างกลับพบแค่ความว่างเปล่าสีดำสนิทพร้อมกับอาการปวดหัวจนแทบระเบิด ก่อนจะพบว่าผมตื่นมาอีกครั้งพร้อมเสียงร้องไห้ของ จูเนียร์กับยูคยอมและก็ความอบอุ่นของมือบีที่กุมมือผมเอาไว้แม้ว่าผมจะไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของบีแต่แรงสั่นไหวพร้อมกับหยดน้ำที่ร่วงบนมือของผมก็ทำให้รู้ว่าบี...ก็ร้องไห้อยู่เหมือนกัน
"แบมแบมอ่าจะนั่งไปถึงเมื่อไรคิดอะไรอยู่หืม"สัมผัสแผ่วเบาที่หลังมือบอกให้รู้ว่าบีกำลังกุมมือของผมที่สัมผัสใบหน้าของเขาอยู่
"เปล่าซักหน่อยแบมกำลังคิดว่าไม่อาบน้ำได้ใหมตัวแบมยังหอมอยู่เลย"
"งั้นต้องพิสูจน์ว่าหอมจริงหรือป่าว"ทันทีที่จบประโยคสัมผัสบริเวณแก้มก็ทำให้แบมแบมโยกหน้าหนีริมฝีปากของพี่ชายที่กำลังหอมแก้มน้องเป็นพลันวันพร้อมกับเสียงหัวเราะหวานใสที่ก้องกังวานไปทั่วห้องนอนเล็ก
"555 บีไม่เอาแล้วแบมจั๊กจี้แบมจะไปอาบน้ำ"แบมแบมบอกกับพี่ พร้อมกับมือเล็กที่ดันหน้าเจบีให้ออกไปจากบริเวณแก้มของตัว เอง
"รับทราบครับเจ้าหญิงของบี"บอกพร้อมกับอุ้มร่างของน้องชายขึ้นแนบอกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
"เจ้าหญิงที่ไหนเล่าแบมเป็นผู้ชายนะต้องเรียกเจ้าชายสิถึงจะถูก"เจบีได้แต่ยิ้มอ่อนให้กับคนตัวเล็กที่บ่นงึมงัมอยู่กับอกตัวเองอย่างเอ็นดู ก่อนจะวางน้องชายตัวเองลงเก้าอี้ตัวที่ตั้งไว้ให้แบมแบม โดยเฉพาะ ก่อนที่ตัวเองจะไปดูน้ำในอ่างที่น้องชายคนเล็ก เตรียมไว้ก่อนจะออกไปโรงเรียนว่าอุ่นพอดีสำหรับคนตัวเล็กหรือยังแล้วปล่อยให้อีกคนจัดแจงกับ เสื้อผ้าของตน
"บีจะไปรอข้างนอกนะแบมเสร็จแล้วให้เรียกบีนะเข้าใจใช่ใหม"ถ้าถามแล้วความจริงเจบีอยากจะจัดการให้น้องชายทุกๆอย่างแต่ เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเดียวที่เจบีไม่สามารถขัดแบมแบมได้ เพราะเจ้าตัวยื่นคำขาดว่าอยากทำอะไรเองบาง คนเป็นพี่เลยได้แต่เดินออกไปเตรียมเสื้อผ้าให้น้องอยู่ด้านนอก
แรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋ากลางเกงทำให้เจบีชะงักมือที่กำลัง เลือกชุดให้กับแบมแบมก่อนล้วงออกมาดู กดรับทันทีเมื่อเห็นว่า ปลายสายคือคนที่ตนกำลังจะพาน้องออกไปหา
"ว่าไงเนียร์"
"บี น้องตื่นยังว่ะวันนี้มึงจะพาน้องออกมาหากูกี่โมงจะมากินข้าวที่ร้านเลยใหมหรือยังไงกูจะได้สั่งเค้าไว้"ปลายสายที่รัวคำถามมาทำเอาคนเป็นพี่ชายได้แต่หัวเราะน้อยๆ
"คงจะไปกินที่นั่นเลย มึงเตรียมข้าวไว้ให้น้องด้วยแล้วกันแบมอาบน้ำอยู่เดี๋ยวกูพาออกไป”
“บีมึงไหวใหม มึงยังไม่ได้นอนเลยไม่ใช่หรอให้กูออกไปรับน้องแทนใหม”เพราะกระแสความเป็นห่วงที่มาจากน้ำเสียงของคนปลายสายทำให้เจบียิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะตอบปลายสายออกไป
“ไม่เลยซักนิดเนียร์ ถ้ามันจะทำให้พวกมึงทุกคนสบายกูไม่เหนื่อยเลยซักนิด”
“เชี้ยบี มึงก็อยากนี้ทุกที”เสียงต่อว่าจากน้องชายทำให้เจบีหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งหนึ่งก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเร่งเขาให้รีบพาคนที่อยู่ในห้องน้ำออกไปแล้วจึงตัดสายไป
เจบีเลือกชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดาแต่หากสวมใส่สบายด้วยเนื้อผ้าชั้นดี พร้อมกับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำเงินออกมาวางไว้บนเตียงของคนตัวเล็ก ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ดวงตาคมของคนที่เป็นพี่ใหญ่ที่สุดในบ้านได้แต่มองทอดไปยังโต๊ะกระจกด้านหน้าที่สะท้อนเหงาของตัวเองออกมาให้เห็น ลมพัดผ่านลอดช่องหน้าต่างเข้ามาพัดเอาปอยผมสีน้ำตาลเข้มปลิวขึ้นเผยให้รูปหน้าคมเข้ม พร้อมกับรอยแผลเป็นบริเวณข้างขมับที่ถึงแม้ไม่ใหญ่มากนักแต่ก็เห็นได้ชัดเจน รอยแผลที่เจบีได้แต่ขบฟันแน่นยามที่ได้เห็นมัน รอยแผลที่มีไว้ย้ำเตือนกับตัวเองว่าครั้งหนึ่งครอบครัวของเค้าได้เคยถูกคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของบิดามารดาทำลายชีวิตจนไม่เหลือชิ้นดี
“บี แบมอาบน้ำเสร็จแล้วไหนเสื้อผ้าแบมละ”เสียงเรียกจากน้องชายทำให้เจบีหลุดออกจากความคิดของตนเอง พร้อมมองไปที่อีกคนด้วยสายที่อ่อนละมุน แต่กลับต้องขมวดคิ้วเพราะตอนนี้แบมแบมค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ จนคนเป็นพี่ต้องรีบถลาออกไปรับด้วยความกลัวว่าน้องน้อยจะลื่นล้มเป็นอันตราย
“เสร็จแล้วทำใมไม่เรียกบี”เสียงนุ่มทุ้มของพี่ชายที่กระซิบข้างหูก่อนที่สัมผัสคุ้นเคยจะโอบเข้าที่เอวเล็กทำให้แบมแบมหัวเราะคิกคัก
“ก็แบมอยากให้บีเห็นนี่นาว่าแบมเดินออกมาคนเดียวได้ แบมเก่งใหม”
“เก่งครับเก่งแบมแบมของบีเก่งมากๆเลยละ แต่คราวหลังไม่เอาแบบนี้นะอาบน้ำเสร็จแล้วต้องเรียกบีนะรู้ใหมเดี๋ยวบีเข้าไปอุ้มเอง บีไม่อยากเสี่ยงให้แบมล้มบีเป็นห่วงแบมนะแบมรู้ใช่ใหม”คนเป็นพี่ได้แต่จับจมูกเล็กก่อนจะโยกไปมาเรียกเสียงหัวเราะให้กับคนตัวเล็ก แบมแบมจับมือพี่ชายออกจากจมูกเล็กได้รูปของตัวเองก่อนจะเอามาแนบแก้มป่องๆแทน
“ขอบคุณนะบี แต่เรื่องแค่นี้เองแบมทำได้ ช่วงนี้แบมกินเยอะแบมกลัวบีหนักแค่นี้แบมทำได้”เสียงใสที่เอื้อนเอ่ยทำให้เจบีได้แต่อมยิ้มให้กลับคนตรงหน้าที่ถึงแม้ดวงตากลมโตจะสดใสและเป็นประกายแค่ไหน แต่กลับไม่สามารถที่จะมองเห็นความสว่างได้เช่นคนปกติ เพราะไม่อยากให้น้องคิดมากคนตัวโตได้แต่รวบน้องชายตัวบางเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะพาไปแต่งตัว
“ไม่ว่าแบมจะหนักแค่ไหนบีก็อุ้มไหวทั้งนั้นเหละ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยววันนี้บีอุ้มแบมไปจนกว่าจะถึงร้านเนียร์เลยดีไหม หึ” คำพูดที่เรียกเสียงหัวเราะประสานไปทั่วทำให้บ้านหลังน้อยอบอวนไปด้วยความสุข ไม่ต้องรวยล้นฟ้าไม่ต้องมีอำนาจล้นมือขอแค่สองมือนี้ได้ปกป้องรอยยิ้มของครอบครัวไว้ได้ อิม แจบอม ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เค้าฝากเรื่องนี้ไว้ในสายตาอีกซักเรื่องนร้าาาาาาา><
รักลีดนร้าม้วฟๆ>< เรื่องนี้ม่าไม่มากเชื่อเค้าเถอะเค้าม่าไม่เก่งหรอก
รักกัซรักลีดนร้าคร้าบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น