วุ่นนักรักผู้ชายเย็นชา fic markbam ft.got7

ลำดับตอนที่ #6 : แรกพบกับหยดน้ำตา (รีไรท์ 100%)

 

 เคยมีใครบางคนบอกไว้ว่า บางอย่างที่เราไม่เคยคาดคิดมักจะเกิดขึ้นในตอนที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว  และตอนนี้คนอย่าง มาร์ค  ต้วน  รู้แล้วว่า บางอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกลับเกิดขึ้นแล้วจริงๆ  มาร์ค  ต้วน  เป็นเพียงแค่นักธุรกิจทั่วไปวัย 25 ที่เข้ามาสานต่อกิจการของครอบครัว พร้อมกับลงทุนเปิดกิจการเล็กๆร่วมกันกับเพื่อนอีกสองคน ชีวิตของชายหนุ่มมักเต็มไปด้วยความเรียบง่ายเพราะเจ้าตัวไม่ชอบที่สุดคือความวุ่นวาย  แต่ตอนนี้สิ่งที่คนตัวสูงกลับต้องเจอคือสิ่งที่เค้าพยายามหลีกหนีมาตลอดชีวิต 25 ปี ความวุ่นวาย  ที่มาพร้อมกับสิ่งมีชีวิตที่นั่งน้ำตาปรอยอยู่บนเตียงของเค้า ริมฝีปากอิ่มที่เม้มเข้าหากันอย่างคนกลั้นเสียงสะอื้น  มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล  ไหล่เล็กทั้งสองข้างสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น   ใครก็ได้บอกผมทีว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

 

“นายเป็นใคร”เสียงนุ่มทุ้มที่ส่งมาจากคนที่ลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างเตียงที่คนตัวเล็กนั่งอยู่ ส่งผลให้แบมแบมที่เช็ดน้ำตาอยู่ชะงักมือแล้วช้อนสายตาฉ่ำน้ำมองคนแก่กว่า  นี่ไม่รู้จักน้องแบมจริงๆซินะ

 

“น้องแบม ก็คือน้องแบม”คนตัวเล็กบอกพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกครั้ง  นี่ถ้าไม่เห็นว่าไอ้เด็กหัวทองที่มันนั่งอยู่ตรงหน้านี่มันร้องไห้อยู่ มาร์ค คงบอกได้คำเดียวว่าเด็กนี่มันกวนตีน

 

“โอเคตอนนี้ฉันรู้แล้วว่านายชื่อแบม แต่ที่ฉันต้องการคือนายเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง แล้วรู้จักฉันได้ยังไง”นับว่า มาร์ค มีความอดทนค่อนข้างสุงในการสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ตรงเข้าไปเขย่าคนตัวเล็กให้รีบตอบคำถามเค้าซักที มาร์ค ต้วนเป็นบุคคลที่อารมณ์ไม่คงที่นักหรอกนะเวลาที่ตื่นนอน ยิ่งมาปวดหัวเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอร์เมื่อคืนด้วยแล้วละก็ความอดทนยิ่งมีน้อยลง

 

“ดุ...”คำพูดแผ่วเบาที่ลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มคู่นั้นทำให้มาร์คได้แต่ขมวดคิ้วเพราะได้ยินไม่ถนัด

 

“เมื่อกี๊นายพูดว่าอะไรนะ”เสียงใหญ่เอ่ยถามคนตัวเล็กอีกครั้งพร้อมกับเสยผมไปข้างหลังด้วยความหงุดหงิด แต่แล้วคนตัวสูงก็แทบในเส้นเลือดในสมองแตก เพราะเด็กน้อยที่ในตอนแรกเม้มปากกลั้นเสียงร้องไห้ไว้นั้นกลับเริ่มปล่อยเสียงสะอื้นออกมาพร้อมปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างไม่คิดจะเช็ดออกอีกต่อไป
 

“ดุ พี่มาร์คดุน้องแบม น้องแบมจะหาหม่าม๊า” WTF ตรงที่ไหนมาร์ค ต้วนคนนี้ดุคนที่นั่งร้องไห้ออกไปให้ตายเถอะใครก็ได้บอกผมที่ว่านี่มันเรื่องอะไร แล้วบอกได้เลยว่ามันไม่โอเคซักนิดสำหรับผม  ที่ตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อที่จะพบกับความวุ่นวายที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแบบนี้  ยังไงซะผมก็ต้องรู้ว่าเด็กนี่เป็นใคร   ยังไม่ทันที่ผมจะได้ซักเด็กนี่อีกครั้งเสียงเคาะที่ประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน  จนคนตัวสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ให้ตายเถอะวันนี้มันเป็นวันอะไรของเค้ากันแน่ทำไมถึงได้มีแต่ความวุ่นวายเข้ามา

 

“หวัดดีเชี่ยมาร์ค กุว่าแล้วว่ามึงต้องเพิ่งตื่น”น้ำเสียงคุ้นเคยพูดขึ้นทันทีหลังจากบานประตูถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้อง  ทำให้มาร์คแทบอย่างจะปิดประตูห้องใส่หน้าเพื่อนสนิทขาสั้นของตัวเองเสียเหลือเกิน  ลำพังแค่เด็กที่นั่งร้องไห้บนอยู่เตียงเค้าก็ทำให้เค้าสมองแทบจะระเบิดอยู่แล้ว นี่ยังมาเจอ หวัง  แจ็คสัน  ในเช้าที่แสนหงุดหงิดนี่อีก  บอกเลยว่าเรื่องนี้มาร์คจะไม่ทน

 

“สั้น กุไม่ว่างแล้วค่อยกลับมาใหม่นะสวัสดี”บอกพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าเพื่อน แต่ก็ไม่ทันคนมาเยือนที่ใช้หนังสือที่ถือมาเป็นการป้องกันการปิดประตูใส่หน้า  มุกนี้กุเจอมาบ่อยมึงไม่ได้กินกุหรอกมาร์ค  ต้วน  วันนี้กุเตรียมตัวมาดี  ส่งยิ้มพร้อมกับหยักคิ้วให้สองที ก่อนจะเบียดร่างของตัวเองเข้ามาในห้องแทน  โอ๊ะโอ!!!!! นี่ แจ็คสัน  หวัง  พลาดอะไรไปรึเปล่าทำไมในห้องนอนเพื่อนสนิทที่ไม่เคยพาใครเข้ามาในห้องถึงได้มีนางฟ้าตัวเล็กๆนั่งเช็คน้ำตาอยู่  มัคคึมัคคึมึงมันคนบาปทำนางฟ้าร้องไห้ แต่เดี๋ยวดิพักเรื่องนางฟ้าตัวน้อยแล้วกรอกเทปย้อนหลังไปถามเพื่อนสนิทที่ยืนหน้านิ่งอยู่หน้าประตู

 

“ใครว่ะ ไหนมึงบอกว่าจะไม่พาใครมาที่ห้องนอกจากแม่ของลูกไงว่ะหรือคนนี้ของจริง”เอ่ยถามเพื่อนพร้อมกับเหล่มองไปในห้องนอนเพื่อนอีกครั้ง น่ารักสาดดดดดหวังยังไม่เคยเห็นใครร้องไห้ได้มุ้งมิ้งขนาดนี้มาก่อนบอกเลย ถ้าไม่เอาหวังขอได้ป่ะนี่รักแรกพบอ่ะแบบว่าเห็นปุ้บอยากจะโทรหาหม่ามี๊ที่ฮ่องกงแล้วบอกว่าเจอคู่ชีวิตและ คิดแล้วก็ส่งวิงค์ให้น้องนางฟ้าที่มองมาสองที หลงเสน่ห์ในความน่ารักของพี่หวังซะเถอะ ฮริงค์ค์ค์ 

 

“ของจริงพ่องงงสิสั้น”ไม่ดิต้วนไม่เล่นถึงพ่อดิพ่ออยู่ฮองกงทำงานหาเงินให้ลูกไถเล่นอยู่ไม่รู้ไง งี้เหละไม่หล่อแล้วยังฉลาดน้อยอีก เบะปากให้สองที

“แล้วตกลงใครวะ”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร ตื่นมาก็เจอมาปลุกกูอยู่ข้างเตียงถามอะไรก็ไม่ตอบบอกแค่ว่าชื่อแบม แล้วก็ร้องไห้จะหาแต่แม่อย่างเดียว  ไหนๆมึงก็มาแล้วเข้าไปดูให้กูหน่อยดิ”บอกพร้อมกับเอามือกุมหัวไปนั่งที่โชฟาหน้าทีวีแทน  มาฝากพี่หวังให้ดูแลเกิดน้องแบมหลงเสน่ห์แล้วมาซบอกพี่มึงจะแย่เอานะอี้เอิ้น  อิคนแต่งเปลี่ยนหัวฟิคเป็นแจ็คแบมด่วน  

  “เอ่อ เชี่ยมาร์คเชี่ยบีให้กุมาบอกมึงด้วยว่าถ้ามึงตื่นแล้วให้โทรหาด้วย”แจ็คสันบอกพร้อมกับยิ้มร่าเข้าไปในห้องนอนของเพื่อนสนิท จนเจ้าของห้องได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินตามเข้าไป เพื่อหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนลิ้นชักข้างเตียง พร้อมกับมองเด็กแบมที่มองค้อนทั้งน้ำตา เด็กบ้านิ

“ชื่อน้องแบมหรอครับพี่ชื่อพี่แจ็คสันนะ ไหนบอกพี่แจ็คสันสิครับใครทำให้คนน่ารักของพี่มีน้ำตา”ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งเจอกันวันนี้ป่ะว่ะสั้น แล้วไอ้เด็กนี่ไปเป็นของมึงตอนไหน ส่ายหัวให้กับเพื่อนสนิทก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ 

 

“เชี่ยมาร์คมึงไม่โทรหากุพรุ่งนี้เลยละ”ทันทีที่ปลายสายรับเสียงของเพื่อนสนิทอีกคนนามว่า อิม  แจบอม ก็ดังมาทันที 

“มึงมีอะไร”บอกแล้วว่าผู้ชายที่ชื่อ มาร์ค  ต้วน ไม่ชอบความวุ่นวาย ยิ่งเสียงแจ๋วๆที่ดังมาจากในห้องนอนตอนนี้ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับมาร์คเป็นที่สุด น่ารำคาญชะมัด

 

“มึงลืมแล้วเหรอว่าวันนี้มึงมีเซ็นต์สัญญากับ บริษัทปาร์ค อินเตอร์กรุ๊ป ตอนสิบเอ็ดโมง”คนอย่างมาร์ค ต้วนไม่เคยทำงานพลาด แต่ไม่ใช่กับตอนนี้เมื่อเค้ามองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่บอกเวลาว่าตอนนี้เค้าเลยเวลานัดมาสิบนาทีแล้ว บอกได้เลยว่านอกจากความวุ่นวายแล้วความผิดพลาดนั่นเป็นอีกอย่างที่คนอย่างมาร์ค  เกลียดที่สุด

 

“ชิบหายแล้ว แค่นี่นะมึงกุรีบ”มาร์ค แทบจะกดวางทันทีเมื่อพูดจบถ้าไม่ติดว่า เสียงหัวเราะจะดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์เสียก่อน

 

“ขำอะไรของมึง อิม แจบอม”คนตัวสูงเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย

 

“ขำมึงไงเชี่ยมาร์ค  เอาเป็นว่าตอนนี้มึงไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะกุโทรไปบอกเลขามึงให้โทรเลือนนัดให้มึงตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้วเว้ย แล้วมึงสบายใจได้เลยเห็นเลขามึงบอกว่าทางนั้นเค้าก็ติดธุระเหมือนกัน ขอบคุณกุซะมึงเป็นนี่บุญคุณกูสองครั้งแล้วเพื่อนรัก แล้วนี่ไอ้สั้นมันยังไม่ถึงห้องมึงอีกหรอ นี่กูฝากมันไปบอกมึงเรื่องนี้เหละ”เชี่ยสั้นไอ้เพื่อนเลว นี่ถ้ากุไม่โทรหาเชี่ยบีกุคงจะไม่รู้เรื่องอะไรซินะ มาร์คได้แต่ส่ายหัวให้กับคนที่นั่งปลอบเด็กแปลกหน้าอีกคนที่อยู่ในห้องนอนเค้า ก็ดีเหมือนกันเค้าจะได้เคลียร์เรื่องนี้ซะที

“ขอบใจมากแค่นี้นะ”บอกพร้อมกับกดวางเพื่อก้าวขายาวไปยังห้องนอนของตัวเอง จนอีกฝั่งได้แต่ยืนงงให้กับโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ในลิฟท์ นี่มันจะไม่ฟังพี่บีคนชิคคนนี้บอกซะนิดหรอว่า ว่าพี่บีใกล้จะถึงห้องมันแล้วนะ ไว้ค่อยไปเซอร์ไพส์มันที่ห้องแล้วกัน ยิ้มยิงฟันโชว์เงิงสองที

 

ในขณะที่ อิม  แจบอม คนชิคกำลังยิ้มโชว์ เอิ่ม เงิง  ภายในห้อง9397 ก็กำลังคุกกรุ่นไปด้วยความอึดอัด เมื่อเจ้าของห้องตัวสูงกำลังยืนจ้องหน้าเด็กน้อยที่ตอนนี้หยุดร้องไห้ไปแล้วแต่นั่งกระพริบตาปริบๆมองเค้าแทน

 

“ไอ้คุณมาร์ค ถ้ามึงจะเข้ามาทำให้น้องแบมของกูร้องไห้อีกเชิญมึงออกไปนั่งรอที่ห้องรับแขกด้านนอกเลยไป”ได้ข้าวว่ามึงพึ่งเจอกันป่ะหวัง แล้วเด็กนี่ไปเป็นของมึงตอนไหน

 

“นายเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” ขอพี่หวังกรี๊ดสองที เชื่ยนี่มันไม่ฟังพี่เลย แม่งคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกมึงจะรู้ไหมกว่ากูจะปลอบจนน้องแบมหยุดร้องได้เนี่ย คือพรุ่งนี้กุต้องเสียตังค์ซื้อตุ๊กตาหมีแล้วเอาไปให้น้องเค้าที่บ้านนะ

“หม่าม๊าเอมี่พาน้องแบมมาบอกให้น้องแบมมาดูแลพี่มาร์ค”คนตัวเล็กตอบพร้อมกับเบียดตัวเข้าหาคนข้างๆเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มทำหน้าดุอีกครั้ง  งือน้องแบมไม่อยากร้องไห้แล้วนะมันเหนื่อยรู้ไหม ไหนหม่าม๊าบอกว่าพี่มาร์ค ป่วยใกล้ตายแล้วไงแต่ไหงที่น้องแบมเห็นไม่เหมือนคนใกล้ตายซักนิด มีแต่คนหน้าดุที่เอาแต่ถามนู่นถามนี่กับน้องแบมเท่านั้น น้องแบมจะงอแงแล้วนะหม่าม๊าอยู่ไหนมารับน้องแบมเลย -3-

คนตัวสูงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะกดโทรศัพท์หาแม่ตัวเอง   

 

“ว่าไงลูกรัก”เพราะเสียงที่คุ้นเคยดังลอดปลายสายมาทำให้แบมแบมผละออกจากพี่ชายใจดีอย่างแจ็คสันไปคว้าโทรศัพท์มาจากคนตัวสูงที่เลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ

 

“หม่าม๊าเอมี่ฮะหม่าม๊าน้องแบมอยู่ไหนฮะน้องแบมจะกลับบ้านแล้วพี่มาร์คดุน้องแบม”ปากเล็กบอกทันทีที่ได้โทรศัพท์ของคนพี่มา ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้คำตอบมือใหญ่ก็เอื้อมเข้ามาเพื่อจะเอาโทรศัพท์ของเค้าคืนจนคนตัวเล็กได้แต่เบี่ยงตัวหนี  

 

“อ่ะ พี่มาร์คอย่ามาแย่งน้องแบมนะน้องแบมคุยกับหม่าม๊าเอมี่อยู่นะ”มาร์คแต่สะกดกลั้นอารมณ์ก้าวไปบนเตียงที่คนตัวเล็กอยู่ จนอีกคนได้แต่เบิกตากว้างพร้อมกับวิ่งไปอีกทางทันที

 

“อ่ะ พี่มาร์คอย่าเข้ามานะนี่น้องแบมคุยอยู่พี่มาร์ครอก่อนซิให้น้องแบมคุยก่อนน้องแบมคุยไม่นานหรอกแค่บอกให้หม่าม๊ามารับน้องแบมเอง”บอกพร้อมกับวิ่งหนีไปอีกทางจนอีกคนได้แต่ก้าวตามอย่างไม่ลดละ

จนกระทั่งขาเล็กสะดุดเข้ากับเข่าของอีกคนที่นั่งมองสงครามแย่งชิงโทรศัพท์อยู่บนเตียงนี่หวังว่าหวังก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ  แรงสะดุดทำให้คนที่ห่วงแต่โทรศัพท์เสียการทรงตัวก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า อ๊าน้องแบมจะตกเตียงแล้วววววววว   แบมแบมหลับตาพร้อมรอรับความเจ็บที่กำลังจะเกิดขึ้นจากการที่เค้าต้องตกลงจากเตียงนุ่มลงไปจูบกับพื้นห้องแทน  แต่สัมผัสที่บริเวณเอวร้อนพร้อมกับแรงกระชากที่ดึงเค้าไปทางด้านหลังก่อนแผ่นหลังเล็กจะปะทะเข้ากับอกกว้าง พร้อมมือใหญ่เอื้อมมาหยิบโทรศัพท์ ทั้งที่มืออีกข้างยังไม่ปล่อยจากเอวคนตัวเล็ก  โห้ๆนี่ลืม หวัง แจ็คสัน กันไปแล้วหรอครับถ้าจะยืนอยู่บนเตียงด้วยสภาพราวกับคู่แต่งงานใหม่กันนี่บอกเลยบางที่พี่หวังก็อิจฉาเป็นนะ

“แม่ ผมต้องการคำอธิบาย”แต่ตอนนี้กูอยากให้มึงมาอธิบายกุก่อนนะเพื่อนต้วน ไหนบอกไม่รู้จักแต่ทำไมน้องแบมเรียกแม่มึงว่าหม่าม๊าเต็มปาก แหมๆซุกเมียก็ไม่บอกกกกก  หวังรู้ทันหรอก

 

“สั้น มาร์คมันกอดใครว่ะ เมียมันหรอ”อุ๊ยตาย ว้ายกรี๊ด แจ็คสันตกใจ =_= เพื่อนเงิงมึงมาตอนไหนทำไมกุไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูหรือความจริงมึงใช้ฟันเฉาะเข้ามา

 

“กูรู้มึงคิดไรอยู่เชื่ยแจ็ค ประตูมันไม่ได้ล็อคกุเลยไม่เคาะเฟ้ย”สงสัยจะแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไปเพื่อนเลยรู้ทัน เลยได้แต่น้อมรับฝามือที่เข้ามากระแทกท้ายทอยแต่โดดดี เกิดมาเป็นแจ็คสัน  หวัง ลำบากนะจะบอกให้แค่เกิดมาหน้าตาดีเกินพิกัดของโลกก็ลำบากแล้ว (เอิ่มหวังคะเจ้ว่ามันไม่เกี่ยว—me) 

 

“บี ไม่เอาดิเกิดเป็นผู้ชายแมนๆเค้าไม่ขี้เสือกนะ”คำตอบของแจ็คสันที่ทำให้คนมาใหม่ได้แต่ยกมือขึ้นสูงอีกครั้ง จนตนต้องยกมือกั้นไว้   ทำไมต้องโหดนี่เพื่อนนะไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ ใช่ซี่น้องแจ็คไม่สูงเหมือนพวกมุงนี่นา  กอดขาร้องไห้แปป 

 

“เชี่ยนี่เอะอะตบ เอะอะตบ ที่กุไม่สูงขึ้นเนียกูโทษให้เป็นความผิดมึงคนเดียวเลย อิม แจบอม” บอกพร้อมกับสบัดหน้าให้เพื่อน โดยที่คนมาใหม่ได้แต่ทำหน้าแหยๆ

“มึงอย่าไปทำแบบนี้ที่ไหนนะสั้น กูจะอ้วก”ขอความยุติธรรมให้กูที่ อิคนแต่งแม่งเลว T_T แจ็คสันอยากจิคราย 

 

“อะไรนะแม่ เดี๋ยวๆแม่อย่าเพิ่งวาง เดี๋ยวแม่ๆ ฮัลโหล ให้ตายเถอะ”แต่แล้วเสียงดังที่ดังมาจากบุคคลตัวสูงที่ยืนอยู่บนเตียงโดยมีคนตัวเล็กอยู่ในอ้อมแขนที่ดิ้นไปมาทำให้อีกสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่ข้างเตียงหันขึ้นไปมอง  โอ๊ะนี่มึงยังไม่ปล่อยน้องเค้าอีกหรอมัคคึมัคคึ คิดอะไรอยู่ก็บอกกกกกกก

“นี่พี่มาร์คปล่อยน้องแบมนะแล้วเอาโทรศัพท์มาด้วยน้องแบมจะโทรหาหม่าม๊า”ฮึย นี่ถ้าน้องแบมเอาโทรศัพท์มาด้วยนะน้องแบมไม่ง้อหรอก -3-  

 เหมือนเสียงเล็กที่ร้องบอกให้ปล่อยนั้นจะทำให้คนตัวสูงรู้ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ปล่อยให้คนตัวเล็กที่เค้าดึงให้พ้นจากการลงไปจูบพื้นห้องนั้นออกจากอ้อมแขนก็คลายมือทันที จนคนที่หลุดออกมาได้แต่หันไปมองหน้าเจ้าของห้องก่อนที่มือเล็กจะแบออกต่อหน้ามาร์คอีกครั้ง

 

“พี่มาร์คเอาโทรศัพท์พี่มาร์คมานะน้องแบมจะโทรให้หม่าม๊ามารับน้องแบมกลับ น้องแบมไม่อยู่กับพี่มาร์คแล้ว ไม่ดูแลแล้วด้วย หายากินเองเลยนะ”เดี๋ยวนะใครก็ได้บอกมาร์ค  ต้วน ทีว่าเด็กนี่พูดเรื่องอะไรอยู่ แค่นี้เค้าก็สตั้นกับประโยคที่แม่พูดมาเมื่อกี๊ไม่หาย  แต่งงาน!!!! นี่แม่จะให้เค้าแต่งงานกับเด็กน้อยที่มองยังไง อายุก็ไม่น่าเกินสิบห้าแบบนี้นะหรอ  นี่แม่อยากให้เค้าเข้าไปนอนเล่นในคุกหรือไงกันนะ  เห็นทีคนที่จะอธิบายเรื่องนี้ให้เค้าฟังได้ดีที่สุดคงไม่พ้นเด็กน้อยที่ยังคงแบมือขอโทรศัพท์เค้าอยู่แน่นอน   หวังว่านายคงจะมีเหตุผลดีๆมาอธิบายให้ฉันฟังนะแบมแบมว่าเรื่องบ้าๆทั้งหมดนี่คืออะไร

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ครบแล้ววววววววว  มาดึกทุกทีกลัวว่าจะไม่มีคนอ่าน อย่าทิ้งเค้านร้ากอดขาลีดเดอร์ออดอ้อน T_T

แจ็คมาแล้วนะรู้ยัง พาร์ทนี้จะเป็นพาร์ทที่บ่งบอกความเป็นพี่มาร์คได้ดีที่สุดคือพี่แกเป็นคนรมณ์สั้นเหมือนช่วงขา

ของหวัง(ไม่เอาดิไม่แซะเฮียดิ)5555 ยังต้องมารับมือกับอาการงอแงหาหม่าม้าของน้องแบมอีกงานนี้ไม่

ไมแกรนขึ้นก็ไม่รู้จะว่ายังไง แต่ไรท์ก็กลัวพี่มัคคึไม่จุใจเลยส่งพี่หวังมาเพิ่มอีกคน 55555

เจอกันในพาร์ทที่เหลือนะครับทุกคน  รักลีดนะบอกไว้ก่อน  ขอบคุณทุกเม้นส์นะครับที่สุดของกำลังใจอ่ะม้วฟๆ><

ตอนนี้แฟนบอยกัซกำลังมาแรงใครที่จะไฟว์บัตรก็สู้ๆๆๆกันนร้าเก็บเกี่ยวความฟินมาเพื่อไรต์บาง

ส่วนไรต์เตอร์น้อยๆคนนี้อยากจะไปแค่ไหนก็ทำมิได้ ชีวิตวัยทำงานมักไม่เป็นไปดั่งที่ใจหวัง ร้องไห้สองแปป 5555


ปูลู เค้าชอบอ่านเม้นส์นะรู้ยัง  ฮริงคคคคคคคคคคคค์
ย้ำอีกที่เค้าชอบอ่านเม้นส์จิงงงนร้า