คู่ขนาน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 1/2

"เส้นสองเส้น..ที่เดินเคียงคู่กันมาตลอด เขาเรียกว่าเส้นขนาน ก็เหมือนกับคนอะ เป็นเพื่อนกัน

ก็ต้องเดินเคียงคู่กัน ไม่จากไปไหน" มินทร์ ปรมินทร์ จัทรอครวนี ชายหนุ่มพูดกับเพื่อนสนิท

ตั้งแต่เด็กของตน "แล้วถ้า....มันมาบรรจบกันละ" เมล เมลานิน ดาราวรวริน ถามชายหนุ่ม

"งั้น...มันก็ไม่ใช่เส้นคู่ขนานดิ" เขาหยิบกระดาษเสียข้างตัวมาวาดเส้นคู่ขนานแล้วตอนสุดท้าย

มา วาดเส้นให้ทั้งสองมาบรรจบกันแล้วค่อยๆตีห่างกันไปคนละด้านจนกลายเป็นตัว X ยาวๆ

"นี่น่ะ..คือเส้นคู่ขนานใช่ไหม...ถ้ามันมาบรรจบกันอย่างนี้ แล้วมันก็ค่อยๆแยกทางจากกัน แล้ว

ถ้าเป็นเส้นตรงจริงๆล่ะก็...มันก็จะไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีกเลยละ ถ้าสองเส้นนี้มีชีวิต แล้วมัน

สองคนรักกัน ก็น่าสงสารสองเส้นนี้นะ ว่าไหม" เขาร่ายยาวพร้อมทั้งใช้มือชี้ตามรูปที่เขากำลัง

อธิบาย เขาก็หันมาหาเธอแวบเดียว แล้วเขาก็ลงมือลบเส้นที่เขาวาดนั้น แล้ววาดให้มัน..กลาย

เป็นเส้นคู่ขนานกันอย่างที่มันควรจะเป็น 'ก็ถูกอย่างที่นายพูดนะ มินทร์ ถ้าเราบอกไปแล้วนายจะ

ยังเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิมหรือเปล่านะ' หญิงสาวนึกในใจ เธอนึกถึงความลับที่ถูกซ่อนอยู่ในใจ

ของเธอ 'ถ้าบอกไปแล้ว นายจะยังเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิมหรือเปล่า หรือจะกลายเป็นเหมือน

เส้นสองเส้นนั้น' "แล้วถ้ามันรักกัน ทำไมนายไม่วาดให้มันบรรจบกัน แล้วก็เดินคู่กันกลายเป็น

เส้นเดียวกันละ" หญิงสาวถาม "ก็ถ้ามันง่ายอย่างนั้นละก็....คงไม่มีคนอกหัก

บนโลกนี้แล้วละ..." 'ทำไมเขาพูดอย่างนั้นล่ะ หรือเขากำลังชอบใครอยู่ ใช่เราหรือป่าว ถ้าใช่เรา

แล้วทำไมไม่บอกเรานะ หรือเขาคิดว่า ถ้าบอกไปกลัวจะโดนปฏิเสธ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉัน

จะบอกเขาก่อนดีไหม..หรือจะรอดูไปก่อนดีนะ..' หญิงสาวคิด "กลับบ้านกันเถอะ เย็นมากแล้ว" 

มินทร์บอก ที่จริงแล้ว บ้านของเขาและเธอ ใกล้ๆกัน เพียงแต่มีบ้านหลังหนึ่งกั้นกลางไว้เท่านั้น

แล้วที่นั่น..คือบ้านของ ตะวัน อุราณี อัมพรแก้ว และพี่ชายของเธอ ภูผา พนมราช อัมพรแก้ว

ทั้งสองคน ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านนัก เพราะทั้งคู่ไม่ค่อยรู้จักใครในบริเวณนั้นเลย ยกเว้น มินทร์

และ เมล ตะวันนั้น ก็เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของมินทร์และเมลเหมือนกัน แต่เพราะช่วงหลังนี้

ย้ายบ้านไปมา เลยไม่ค่อยไม่คุยกันนัก "อืม กำลังหิวเลย อยากกินไข่เจียวฝีมือ มินทร์อะ ขออีก

จานจะได้ไหมเพคะ น้า..." เมลลากเสียงยาวเป็นการขอร้องให้มินทร์ทำกับข้าวที่เธอคิดว่าอร่อย

ที่สุดให้ทาน จะว่าไป มันอร่อยเพราะอาหารหรือคนทำกันแน่นะ "ก็ได้ครับ เจ้าหญิง" แค่เพียง

คำพูดนั้น ก็ทำให้เจ้าหญิงของปรมินทร์ ยิ้มแป้น แก้มแดงเป็นลูกตำลึง...

30นาทีต่อไป

"มาเสริฟแล้วเพคะ เจ้าหญิง" มินทร์มายื่นตรงหน้าของโต๊ะที่เมลนั่งรออยู่ แล้วเขาก็ค่อยๆนั่งลง

จากนั้นเมลก็เริ่มลงมือทานด้วยความหิว "อิมไอ้อินอ๋อ" (มินทร์ไม่กินหรอ) เธอพูดอยู่ในลำคอ

ขณะที่ขาวไข่เจียมยังอยู่เต็มปาก "ไม่หรอก รอให้เมลกินเสร็จก่อน แล้วมินทร์จะกินต่ออีกจาน"

เมลพยักหน้างึกๆ เป็นอันว่าเข้าใจแล้ว "นี่เมล ไม่เบื่อบ้างหรอ กินบ่อยเกินไปแล้วนะ"

"แค่ 10 ฟองต่ออาทิตย์ ไม่เบื่อหรอก อร่อยจะตาย ฝีมือมินทร์น่ะ" "จ้าๆ" เพียงแค่คำนั้น มินทร์

ก็เหลือบไปมองนอกกระจก ทันใดนั้น ก็เจอกับ ตะวัน เธอกำลังชะเง้อมองหาใครสักคนอยู่

"แปปนึงนะ เดี้ยวเรามา" เขาเรียบวิ่งออกไปจากตัวบ้าน โดยมีคู่สายตาจากเมลมองตามอยู่

เขาคุยอยู่กับตะวัน 'คุยอะไรนะ ทำไมนานจัง แล้วทำไมตะวันต้องหน้าแดงด้วยละ ทำไมต้องยิ้ม

ขนานนั้นน่ะ หรือว่า...."

นอกตัวบ้าน..

"ไง ตะวัน มองหาใครหรอ" มินทร์ทักทาย "อ้าว มินทร์เองหรอ ตะวันหาพี่ชายอยู่นะ" "อ่อ

นี้สูงขึ้นนะ" "ขะ ขอบคุณจ้ะ" มินทร์เริ่มหน้าแดงขึ้นก่อนที่จะพูดว่า "สะ สวยขึ้นด้วยน่ะ" แค่นั้น

แหละ หน้าของตะวันก็แดงปริ๊ดขึ้นมา "ขะ ขอบคุณนะ ตะ แต่ไม่ต้องชมขนาดนั้นก็ได้หนิ" ตะวัน

เหน็บผมที่ตกลงมาไว้ข้างหู "กะ ก็มันจริงนี่หน่า อ้าว พี่ภูผา สวัสดีครับ" "สวัสดี ไม่ได้เจอกัน

นานเลยนะมินทร์" พี่ภูผาแย้มยิ้มทักทายให้ "'งั้นตะวันไปก่อนนะจ้ะ" "ครับ" ทั้งสามโบกไม้

โบกมือเป็นอันลากัน แล้วมินทร์ก็เดินเข้ามาในตัวบ้าน "อ้าวเมลกินเสร็จแล้วหรอ" "ออกไปนาน

ขนาดนั้น ใครกินไม่หมด ก็กินช้าเป็นเต่าแล้วล่ะ" มินทร์ยิ้มฝืดๆ "งั้นเรากลับก่อนนะ ไปละ"

ยังไม่ทันที่มินทร์จะพูดลาอะไร เมลก็วิ่งออกจากบ้านไปเรียบร้อยแล้ว 'เป็นอะไรของเขานะ

ตอนแรกยังดูดีๆอยู่เลยหนิ่ ทำไมทำตัวแปลกๆนะ' มินทร์คิด...