คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LYM07.
LYM07.
จุนไครีบเดินออกจากสถานการณ์ถูกไล่ต้อนจากหวังหยวนทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองจะไปไม่รอด
ร่างสูงยืนพิงตู้ล็อคเกอร์ มือทาบอกตำแหน่งก้อนเนื้อที่ตอนนี้มันกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วออกมายาวๆ ทำวนจนเขาสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
แล้วจึงค่อยเปลี่ยนชุดฟอร์มของร้าน
“ไอคุณชาย!!”
“อะไรของมึงวะไอเซียน! กูตกใจหมด”
“แหมๆ บอกมาเลยว่ามึงกำลังมีซัมธิงกับเด็กในร้านกูใช่หมายยย?”
“หมายกับหม๊ามึงสิ
ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละโว้ยย” พูดจบจุนไคก็รีบเดินออกไปทันที
ทิ้งให้เชียนซีต้องยืนข้องใจกับบรรยากาศระหว่างเพื่อนสนิทและลูกน้องของเขา
มันต้องมีอะไรในก่อไผ่แน่ๆ!!
บรรยากาศภายในร้ายก็เป็นแบบเดิมเหมือนทุกวัน
ทุกคนต่างช่วยกันทำงาน ขยันขันแข็งกันทุกคนเพียงแต่วันนี้ร้านต้องปิดเร็วกว่าทุกวัน
เหตุเพราะคุณเจ้าของร้านอย่างเชียนซีติดธุระต้องออกไปข้างนอก
พอดีกับที่หวังหยวนมีนัดกับเพื่อนๆที่โรงเรียน ต้องไปทำความสะอาดห้องในช่วงบ่าย
วันนี้ร้านจึงเปิดได้แค่ครึ่งวันเท่านั้น
ทุกคนต่างก็ช่วยกันเก็บข้างของทำความสะอาดก่อนจะปิดร้าน
แย่หน่อยที่หวังหยวนต้องรีบไปโรงเรียนเพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่เพื่อนๆนัดไว้แล้ว
เขาจึขอตัวลาพี่ๆทุกคน
“ทุกคนครับ วันนี้ผมคงต้องรีบไปก่อนนะครับ
มันใกล้เวลานัดแล้ว”
ร่างเล็กรีบบอกลาทุกคนแล้วกลับไปเปลี่ยนชุดทันที
“เดี๋ยวสิหยวน! ไปพร้อมพี่ไหม วันนี้พี่ต้องผ่านทางโรงเรียนนายอยู่แล้ว” เชียนซีเรียกทักลูกน้องวัยมัธยมของตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับพี่เชียน
ผมไปเองได้ ขืนรอพี่ไอหัวหน้าห้องบ่นตายพอดี”
“แปปเดียวครับคุณลูกน้อง
เดี๋ยวคุณเจ้าของจะรีบสุดชีวิตเลยครับ” เชียนเดินไปยีผมแล้วส่งยิ้มย่นจมูกให้หยวน
อย่างหมันไส้ในฝีปากของอีกคน แล้วก็ได้หน้าตามุ่ยๆของเด็กน้อยเป็นของตอบแทน
เจ้าตัวเลยหัวเราชอบใจในความน่ารักของหยวน ทำให้พนักงานทุกคนหัวเราะตาม
ยกเว้นเสียแต่พนักงานหนุ่มคนใหม่อย่างจุนไค
ที่ตอนนี้ทำหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์กับอะไรใดๆ แล้วแต่ระบายอารมกับการเช็ดโต๊ะเดิมแรงๆ
ไอเพื่อนรักของเขามันชักจะกำเริบเสิบสานมากไปแล้ว
เดี๋ยวนี้มือไม้มันไวเลยเหลือเกิน ชักจะไม่ได้เรื่องแล้ว!!
“ไอเชียน กูไปด้วยดิ”
“ไปทำไม
มึงมีนัดกับพ่องมึงไม่ใช่รึ คุณหวังเหวินจุนเพิ่งโทรมาบอกกูเมื่อเช้า” เมื่อได้ยินแบบนั้น จุนไคจึงหยุดคิดพักหนึ่ง แล้วนึกได้ว่าพ่อของเขาส่งข้อความมาบอกว่าให้ไปหา
เมื่อคิดได้ร่างสูงจึงทำหน้าหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“แล้วกูต้องไปกี่โมง
เขาบอกกูแค่ว่าต้องไปหา แต่ไม่ส่งเวลากับสถานที่มาเลย”
“บ่ายสอง ที่ส.น.”
“อ้าวเชี่ย
นี่มันบ่ายโมงครึ่งแล้วนิไอเชียน!”
“ใช่แล้วเพื่อนรัก”
“แล้วทำไมไม่รีบบอกกูละวะ!!”
“..เออโทษกูลืม...”
“ไอเวรเอ้ย”
จุนไคได้แต่กระทืบไม่พอใจ
อยากจะด่าไอเพื่อนเวรนี่มากกว่านี้ แต่มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะด่ามัน
ตอนนี้เขาจะวิ่งไปป้ายรถเมล์และรีบขึ้นรถเมล์ไปหาพ่อบังเกิดเกล้าของเขาก่อน
ฝากไว้ก่อนเถอะ!!
ทางเชียนซีที่แกล้งเพื่อนได้สำเร็จก็หันไปขำกลิ้งกับลู่หานที่รู้เห็นกัน
หยวนมองด้วยสงสัยจึงถามไป
“พี่ไปโกหกเขาทำไมล่ะครับ
คุณเหวินจุนนัดตั้งบ่ายสามไม่ใช่หรอครับ?”
“หมันไส้มันน่ะ
ชอบทำตัวน่าสงสัย” ว่าจบเชียนซีก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง “ไปปกันเถอะ นายบอกใกล้เวลานัดแล้วไม่ใช่หรอ เดี๋ยวหัวหน้าห้องบ่นไม่ใช่ไง?
แหมที่เจ้านายบ่นล่ะเถียงคำไม่ตกฟากเลยนะพ่อคุณ”
“ก็พี่ชอบบ่นเหมือนคนแก่อ่ะ”
หยวนแลบลิ้นใส่เจ้านายของตัวเองและรีบวิ่งหนีทันที
“ไอตัวเล็กของเรามันน่ารักเนอะพี่”
ไป๋เซียนมองตามหลังรุ่นน้องไปและเอ่ยชมน้องเล็กของร้านให้เจ้าของร้านฟัง
ซึ่งคุณเจ้าของร้านก็รับฟังด้วยไปหน้าที่ยิ้มแย้ม
“อืมใช่ น่ารัก น่ารักมากๆด้วย”
“พี่เชียนเร็วๆซี่
เดี๋ยวผมสายนะ” หวังหยวนที่วิ่งมารอเชียนซีก่อนแล้วก็รีบกวักมือให้อีกคนเดินมาที่รถเร็วๆ
“คร้าบๆ
จะไปเดี๋ยวนี้แล้วคร้าบบ”
“ว่าแต่พี่จะไปไหนหรอ?”
หลังจากเชียนซีขับรถออกไปได้สักพัก เด็กน้อยก็หันมาถามคนขับรถที่เป็นเจ้านายตัวเองควบคู่ไปด้วย
“ไปร้านสาขาใหญ่น่ะ
แม่โทรตาม”
“สงสัยขาดคุณเซฟแน่ๆเลย
ฮ่าๆ”
“เรานี่มันพูดมากจริงๆ
ถึงโรงเรียนแล้วครับคุณหวังหยวน”
“ขอบคุณนะครับคุณเจ้านายยย”
“ลงไปสักทีมัวแต่เล่นอยู่ได้”
“แห่ะ ไปแล้วก็ได้ ขับรถดีๆน้า”
หยวนลงจากรถแล้วก้มลงโบกมือให้อีกคน แต่เชียนซีก็ไม่ยอมออกรถสักที
จนเขาต้องก้มลงไปถามอีกรอบ
“ทำไมยังไม่เข้าตึกอีก?”
“ทำไมยังไม่ออกรถอีกล่ะครับ?”
“ก็รอเราเข้าตึก”
“ก็รอพี่ออกรถ”
ทั้งสองเอ่ยออกมาพร้อมกันจนสะดุดไปทั้งคู่
และสักพักก็หัวเราะกันออกมา หยวนจึงบอกให้เชียนซีออกรถไปเลยไม่ต้องห่วง
แต่เซียนซีก็ยืนกรานว่าจะรอให้เขาเข้าตึกไปก่อนจึงจะยอมออกรถ หยวนจึงต้องยอมเดินเข้าตึกแล้วหันไปมองอีกคนเป็นระยะ
และก็พบว่าคนที่อยู่ในรถมองมาที่เขาตลอดเวลา ไม่ว่าจะไปช้าแค่ไหน เขาก็จะเห็นว่าเชียนซียังมองเขาอยู่
เชียนซีที่มองลูกน้องตัวเองตลอดเวลาจนอีกคนเข้าไปในตึกแล้วก็เริ่มรู้สึกตัวว่ามีอะไรบางอย่างที่แปลกๆเกิดขึ้นกับเขา
แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร เขาจึงสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป
แล้วจึงออกรถทันที
“โอ้โห คุณหวัง
ไม่มาตอนปิดห้องเลยล่ะครับ?” หัวหน้าบ่นทันทีเมื่อเห็นหน้าหวังหยวน
“บ้า แกก็พูดไป
นี่เราเพิ่งจัดโต๊ะกันเองนะ” เพื่อนผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นมา
“โทษทีๆ
พอดีเรามากับเจ้านายน่ะ แล้วต้องรอเขาปิดร้านอีก เลยเลทนิดหน่อย มีอะไรให้ช่วยบ้างไหม?”
“นายมาขัดพื้นกับฉันนี่
มาสายต้องขัดพื้น”
“งั้นแสดงว่านายก็มาสายด้วยล่ะสิ
คุณหัวหน้า?” หยวนก้มลงไปคุยกับหัวหน้าห้องที่นั่งขัดพื้นอยู่
ทำเอาอีกคนหยุดขัดพื้น สายตาเลิ่กลั่ก และพูดเปลี่ยนเรื่องทันที
“อ..อะไร!! ว่าแต่นายเถอะวันนี้ใครมาส่ง ฉันเห็นนะ!!”
“ก็เจ้านายฉันไง
นายจะทำไม?”
“เจ้านายเขามาส่งลูกน้องกันหวอวะ?”
“ก็ทางผ่านเขา”
“แต่เขารอจนนายเข้าตึกเลยนะ”
“......”
“นั่นไง เถียงไมออกแล้ว!”-->หัวหน้าห้อง
“ฉันว่าต้องมีอะไรในกอไผ่แน่!!”-->เพื่อน1
“พี่เขารอจนหยวนมันเข้าตึกเลยนะ!!”-->เพื่อน2
“โว้ย
ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ทำงานต่อไปเลยนะ!”
เมื่อโดนเพื่อนแซวเข้ามากๆหยวนก็ดันคิดตามคำพูดของเพื่อน
พี่เขาก็คงรอไปงั้นล่ะมั้ง ไม่มีอะไรหรอก ปกติเขาก็ดูแลเราแบบนี้อยู่แล้วนี่หน่า
แต่บังเอิญว่าวันนี้เพื่อนดันเห็นก็เลยเอามาแซว คงไม่มีอะไรจริงๆแหละ
[TBC]
สถานะอีไรท์ : เรือไคหยวนไม้กำลังผุ บายยยยยยยยยยยย 5555555555555 #ลยมไคหยวน
ความคิดเห็น