คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LYM04.
...พี่หวงนะ
...พี่หวงนะ
...พี่หวงนะ
...พี่หวงนะ
คำๆนี้มันยังวนลูปอยู่ในหัวสมองของหวังหยวน ในขณะเขาก็กำลังเดินตามแรงลากของอีกคน พี่จุนไคพูดแบบนั้นทำไม? เขาถามตัวเองเป็นรอบที่ร้อยแปด พลางมองแผ่นหลังข้างหน้า พี่ทำแบบนี้ผมคิดนะครับ. .
“พี่จะพาผมไปไหนครับ?”
“…”
“พี่จุนไค. .”
“…”
“เราต้องไปทำงานนะ..”
“ช่างงานมันสิ!”
“…”
“เอ่อ..โทษที..” สถานการณ์เริ่มตึงเครียดเมื่อหวังหยวนพยามแกะข้อมือออกจากมือหนา เนื่องจากถูกร่างสูงเสียงดังใส่ จุนไคเองก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอตะหวาดใส่ร่างเล็ก จนได้รับสายตาผิดหวังจากอีกคน
“ก็ไม่เห็นจะต้องเสียงดังใส่เลยนี่หน่า”
“ก็พี่ขอโทษแล้วไงครับเด็กน้อย” จุนไคจับโครงหน้าหวานให้เงยขึ้นเพื่อสบตากัน
“พี่ทำแบบนี้ผมตกใจนะครับ. .”
“ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะครับ” จุนไคละมืออกจากใบหน้าของหวังหยวนพลางใช้มือนั้นลูบกลุ่มผมนิ่มของอีกคน
“อย่าเสียงดังใส่ผมอีกนะ ผมตกใจง่ะ. .”
“โอเคๆ ต่อไปนี้พี่จะไม่ตวาดใส่หยวนอีกแล้วครับผม”
“แต่ว่า..พี่ลากผมออกมาทำไมอ่ะ?”
ใบ้แดก...
หวัง จุนไคก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำแบบนั้นไปทำไม ในเมื่อทั้งเขาและหวังหยวนก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกหวงเด็กคนนี้ขนาดนั้นนะ ปัญหาแบบนี้มาอีกแล้ว ไม่เข้าใจตัวเอง สงสัยเย็นนี้ต้องปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ..
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ..ช่างมันเถอะ เราออกมานานแล้ว เดี๋ยวไอเซียนมันจะหงิด”
“ไอ้เปี๊ยก! แกอยู่ไหน คิดจะหนีงานหรอวะหะ!?” ทั้งคู่มองไปตามทางที่เสียงมา กลายเป็นลู่หานที่ออกตามหาหวัง หยวนเสียเอง
“ผมอยู่นี่ฮะพี่ลู่!!”
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้หยวน? อ้าว..หวัง จุนไค นายก็มาด้วยหรอ??”
“…”
“เหอะ..ไม่ทันไรก็อู้งานแล้วหรอวะ แล้วแบบนี้จะทำงานไปได้ซักกี่น้ำวะ” ลู่หานพูดพลางมองจุนไคด้วยสายเหยียด ทำให้อารมณ์ของจุนไคขึ้นทันที หวังหยวนที่อยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดแบบนี้ ได้แต่มองคนสองคนที่เหมือนกำลังจะเล่นสงครามประสาทกันอยู่
“อย่านึกนะว่าฉันจะไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่ ขอบอกเลยว่านายไม่มีทางสมหวังแน่ ถ้าฉันยังทำงานที่นี่”
“ผมยังไม่ได้ทันคิดอะไรเลยนะครับ พี่เป็นผมหรอถึงรู้ว่าผมคิดอะไร??”
“ไอนี่!!” ลู่หานที่เมื่อได้ยินประโยคกวนประสาทแบบนั้นก็ทำถ้าจะซัดหน้าคนตรงหน้า ดีที่หวังหยวนคว้าแขนไว้ได้ก่อน
“พี่ลู่!! ใจเย็นดิพี่!! เราไปทำงานกันเถอะ... ผมไปก่อนนะพี่จุนไค อีกสักพักพี่ค่อยไปนะ รอให้พี่ลู่หานสงบอารมณ์ได้ก่อนนะครับ”
“ทำไมพี่ต้องสงบอารมณ์ด้วยหยวน แกดูมันพูดสิฉันแก่กว่ามันตั้ง2ปีนะโว้ย!”
“โอ้ยอะไรของพี่เนี่ย ออกมากับผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” เสียงโวยวายค่อยๆจางหายไปตามระยะของคนพูดที่เริ่มห่างออกไป จุนไคเกาศีรษะตัวเองเบาๆ ได้แต่งงว่าพี่ลู่หานแกไปกินรังแตนมาจากไหน เขายังไม่ได้ทันทำอะไรเลยสักนิด แล้วก็ยังไม่ได้ถึงคิดอะไรด้วย
“อะไรของพี่เขาวะแม่ง ทำงานวันแรกนี่กูได้ศัตรูแล้วหรอ กรรมของเวร..”
[TBC]
ไงล่ะแก เหมือนจะดราม่าป้ะ หรือไม่ดราม่าวะ? 555555 พี่จุนไคผู้สับสนในตัวเอง พี่ไม่รู่จริงว่าทำถึงทำแบบนั้น พี่จุนไคนางบอกเราไว้แบบนี้ น้องหยวนก็เอ๋อแดกกับการกระทำของทั้งพี่จุนไคและพี่ลู่หาน พี่ลู่หานแค่หวงน้องอ่ะ ไม่มีอะไรเลยจริงๆนะแก #หรอ
นี่ไปมาเลเซียมาอากาศร้อนตับแตกมั่ก เอาเถอะเราจะข้ามเรื่องอู้แต่งฟิคแล้วหนีไปเที่ยวดีหว่าเนอะ นี่ไปดูคลิปที่จุนไคร้องเพลงเล่นกีต้าร์ในทีเอฟโกมา แกเอ้ยยยยยยยยยยยยยย หล่อชิบหาย พ่อพระเอกฟิคของพี่ ร้องไห้หนักมาก ใครยังไม่ดูไปดูสะนะแก เด็ดจริง
เอาละ มาถึงช่วงขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารัก เรารู้สึกปลื้มปริ่มกับรีดเดอร์ทุกคนมากที่มีอารมณ์ร่วมไปกับฟิคเรา ใครที่มาแบบเป็นเรียงความงี้ เราโคตรชอบเลยอ่ะ แล้วก็ขอบคุณรีดเดอร์ที่เข้าไปทวงฟิคในทวิตตี้เรานะ มันทำให้เรามีกำลังใจอยากจะแต่งฟิคมากเลย รักนะ ไปละ #ลยมไคหยวน
ความคิดเห็น