คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LYM01.
“ไม่ครับ!! ยังไงผมก็ไม่ทำเด็ดขาด!!” เสียงของชายหนุ่มรูปร่างดีที่ดูเหมือนว่าจะไม่สบอารมณ์ของคู่สนทนาสักเท่าไหร่
“แกมีสิทธิ์ด้วยหรอ หวัง จุนไค ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ แกเคยเชื่อฉันมั่งมั้ยล่ะหะ??” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นบุพการีของชายหนุ่มคนนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งั้นโอเคครับ ผมเชื่อพ่อแล้วก็ได้ แต่ผมขอเหอะ อย่าให้ผมไปงานร้านไอเซียนเลย นะพ่อ”
“มันไม่ทันแล้วล่ะลูกรัก เชื่อฉันตั้งแต่ทีแรกก็จบ”
“โห่พ่อ มันไม่เกินไปหน่อยไง้ ยึดทั้งรถ ทั้งบัตรเครดิต ดีนะที่พ่อยังเหลือมือถือไว้ให้ผมเนี่ย”
“ทำๆไปเหอะ 2เดือนเอง ไม่ตายหรอก ถ้าตายเดี๋ยวจะฝังศพให้”
………
“สรุปแล้วผมไม่มีทางเลือกแล้วใช่ป้ะ?”
“ตามนั้น”
“ก็ได้พ่อ ผมจะทำให้พ่อเห็นว่าการเป็นเด็กเสิร์ฟอาหารมันไม่คณามือผมหรอก!!”
ให้ตายเถอะพระเจ้า!! นี่เขาต้องทำงานเป็นบริกรที่ร้านเพื่อนตัวเองจริงๆหรอเนี่ยยยย อะไรกันเขาก็แค่ซิ่งไปผับ กำลังจะกลับแล้วแท้ๆ โดนจับเป่าแอลกอฮอล์ซะได้ ..อ่ะ ยอมรับก็ได้ว่าเขาผิด ผิดเองที่ขับรถทั้งๆที่ซัดแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มสตรีม แต่ก็ไม่ได้เมาขนาดขับรถไม่ได้นี่หน่า แล้วคุณตำรวจก็ปฏิบัติหน้าที่ดีเหลือเกิน จับได้กระทั้งลูกเจ้านายตัวเอง ใช่แล้วพ่อของเขาเป็นผู้กำกับกองตำรวจนั่นแหละ ท่านก็ก็เคยบอกอยู่แหละว่า ‘ไอเมาน่ะเมาได้ แต่อย่าขับรถกลับบ้าน หรือถ้าคิดว่าตัวเองสามารถบังขับรถมาได้ก็มา แต่อย่าให้ตำรวจได้ พ่อขายขี้หน้าเขา ที่มีลูกขี้เมา’ ก็เขาไม่รู้นี่หน่าว่าจะมีด่านตั้งตรวจแอลกอฮอล์ แล้วไงต่อล่ะ เรื่องก็ถึงคุณพ่อบังเกิดเกล้าไงล่ะครับ เขาเลยต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้ไง รถก็ไม่มี บัตรเครดิตก็ไม่มีอีก คนหล่อเพลีย...
หวัง จุนไค นักศึกษาที่ไม่ค่อยจะได้ศึกษา วัย 20 ปี ได้ถูกเนรเทศให้ออกมาใช้ชีวิตแบบตัดขาดจากเทคโนโลยีและสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหลาย ยังดีที่มีโทรศัพท์มือถือไว้ติดต่อนู่นนี่นั่น ก็ใครมันจะไปรู้ละครับว่าคุณพ่อจะเอาจริง ให้ไปทำอะไรแบบนี้มันไม่ใช่ทางจริงๆนะ...
“ไง ไอลูกน้อง” เสียงแหบๆของชายหนุ่มที่ส่วนสูงพอๆกับจุนไค อี้ หยางเซียนซี เดินเข้ามากอดคอเพื่อนสนิทที่โทรเรียกให้เขาออกไปหา
“ลูกน้องกับป้ามึงดิ นี่กูเครียดนะ”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ มึงจะเครียดไรวะ ทำๆไปเหอะ ก่อนกูจะมาเป็นเจ้าของกูก็เคยเคยแบบนั้นมาก่อนนะเว้ย สนุกจะตาย”
“แต่กูไม่สนุก อะไรคือการที่ให้คนอย่างหวัง จุนไคมาทำงานอะไรแบบนี้ วอทท??”
“อาเหวินจุนแกก็อยากจะดัดนิสัยมึงนั่นแหละ อย่าว่าแต่พ่อมึงเล้ย เป็นกูกูก็ทำแบบพ่อง” เซียนซีเน้นพยางค์สุดท้ายใส่หน้าเพื่อน หวังให้เพื่อนหันมาด่าหรืออะไรก็ได้มันหายเครียด
“ไอห่าร์..” ...แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล...กูขอโทษครับคุณชาย
“เถอะหน่าๆ ทำใจนะเพื่อน พ่อมึงให้เริ่มงานวันไหนล่ะ?”
“พรุ่งนี้”
“ได้อยู่แล้ว สบายๆ วันที่มึงเริ่มทำงานมีเด็กม.ปลายมาทำด้วยนะ”
“ใครวะ เด็กม.ปลาย มาทำทำไมวะ ตังค์ไม่มีจะใช้ไง้?”
“เอ้าไอนี่ พาลใหญ่ละมึงอ่ะ บอกเลยเด็กคนนี้มาทำงานทีไร ร้านกูลูกค้าแน่นสุดๆ”
“เหอะ ถ้ากูไปทำมึงเตรียมซื้อโต๊ะเก้าอี้ไว้สำรองรอบๆร้านเลยนะ”
“จ้า พ่อรูปหล่อ ..เออพรุ่งนี้ต้องเริ่มงานแต่เช้านะมาไวๆละ เข้าใจ๊?”
“เออ กูรู้ครับ”
“กลับบ้านไปนอนได้ละไอห่า อย่าสายนะมึงงง อย่าให้เจ้าของร้านรอนานนน”
“เออ เจอกัน”
หลังจากแยกกับเพื่อนแล้ว ร่างสูงก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา กดเข้าไปยังแอปพลิเคชั่นยอดนิยมในหมู่วัยรุ่น นิ้วเรียวกดแป้นพิมพ์อย่างคล่องนิ้ว พิมพ์ข้อความว่า..
สวัสดีชีวิตหวัง จุนไครูปแบบใหม่ ขอให้ผมได้ใช้ชีวิตแบบสงบสุขด้วยเถอะครับL
เมื่อพิมพ์เสร็จจุนไคก็กดโพสต์ทันที เมื่อเห็นว่าสเตตัสของเขาได้อัพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็กดปิดหน้าจอทันที จึงทำให้เขาไม่สามารถเห็นได้ 1 ใน 100 กว่าไลค์นั่น มีไลค์หนึ่งไลค์ที่มักจะกดไลค์ก่อนคนอื่นเสมอ
Wang Yuan and 120 people are like your post.
[TBC]
แชปแรกได้จบลงแล้ว โอ้เยยยยยยยยย่ ดีใจมากเลยครับ มาลงสั้นๆให้หายอยากก่อนเนอะ ถถถถถถถ ตอนนี้ไม่มีไรมาก พระเอก กับ เพื่อนพระเอกยาวไป นายเอกของเราต้องออกแชปหลังๆสิ้ ไม่งั้นใครจะติดตามเรา ถถถถถ ไปละ เม้ามอยบวกสกรีมได้ที่ #ลยมไคหยวน นะ เจอกันนนน
ความคิดเห็น