[Fic Got7] ก ว น ป ร ะ ส า ท ! ! [MarkBam]

ลำดับตอนที่ #6 : ก ว น ป ร ะ ส า ท ที่ 6 -100%-

ก ว น ป ร ะ ส า ท นั ม เ บ อ ร์ ซิ ค ซ์

CR.SHL

            วันแรกของแบมแบมกับการเดินสำรวจมหาวิทยาลัยเครือเดียวกับโรงเรียนของตัวเองก็ผ่านไปได้ด้วยดี สะพานทางเชื่อมของโรงเรียนและมหาวิทยาลัยถูกสร้างด้วยก้อนอิฐสีเทาวางเรียงสลับกันตามแบบในหนังยุคโบราณ รูปแบบการจัดวางตัวอาคารก็มีตำแหน่งที่คล้ายกันบางส่วน มีถนนและวนเวียนเพื่อความสะดวกสบายในการใช้รถยนต์ คณะที่แบมแบมอยากจะเรียนก็คือวิศวกรรมสิ่งแวดล้อม เขาอยากเข้าไปพัฒนาในเขตที่เทคโนโลยีเข้าไม่ถึง อย่างเช่นบ้านคุณยายของเขาที่อยู่ในต่างจังหวัด ไม่ว่าจะมีเวลาน้อยมากแค่ไหน เขาก็จะต้องนั่งรถไฟมาหาคุณยายอย่างน้อยปี 3 ครั้งเสมอ

            “ไอยูค! จะกลับบ้านได้ยังวะ?” ร่างเล็กยืนเท้าเอวอยู่ข้างสนามบาส คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

       “แปปดิวะเล่นเหงื่อยังไม่ทันออกเลย นั่งรอไปก่อนนะที่รัก” ยูคยอมหันมาพูดกับเพื่อนสนิทพร้อมกับส่งจูบและขยิบตาให้เบาๆ

            “ไอห่า! เร็วๆเลย ร้อนชิบหาย!!” แบมแบมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแป้นบาส สีหน้ายังคงมีความหงุดหงิดอยู่ “ใกล้จบยังอ่ะ”

       “จะกลับเลยรึไง รีบหรอวะ?” เมื่อเห็นว่ากำลังหงุดหงิด ยูคยอมจึงยอมหยุดเล่นบาสและเดินเข้ามาคุยกับแบมแบม

       “เออดิ รู้สึกเหมือนไม่สบายว่ะ สงสัยใช้พลังงานมากไปหน่อย”

       “อ้าวหรอวะ ตัวร้อนป๊ะเนี่ย” ร่างสูงก้มหน้าลงมาดูอาการของคนที่นั่งพื้นแล้วเอามือทาบหน้าผากอีกคน “เฮ่ยยย ตัวอุ่นๆว่ะ กลับเลยก็ได้เนี่ย ไป” ยูคยอมออกแรงดึงอีกคนให้ยืนแล้วลากแขนให้เดินตาม

            “เห้ยไอยูค! จะไปไหนวะ?” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนเรียกยูคยอมจากในสนาม

            “ไอแบมไม่สบายว่ะ กุกลับก่อนนะ เจอกันโว้ย” หลังจากที่บอกเหตุผลเสร็จ ดูเหมือนเพื่อนๆในสนามต่างก็เกิดอาการเงิบ เพราะปกติแล้วคนอย่างคิม ยูคยอมจะไม่หนีกลับบ้านก่อน ถ้าไม่มีเหตุผลจำเป็นหรือเหตุผลสำคัญ กะอีแค่แบมแบมไม่สบายเนี่ยนะต้องรีบกลับบ้านก่อนเลยหรอวะ เพื่อนๆในสนามต่างมองหน้ากันอย่างงงๆ เหมือนกำลังยืนไว้อาลัยอะไรสักอย่างจนมีเพื่อนคนหนึ่งส่งเสียเรียกสติทุกคน แล้วหลังจากนั้นสถานการณ์ก็กลับเข้าสู่ปกติเหมือนเดิม

            หลังจากที่จัดงานปฐมนิเทศเสร็จหน้าที่การเก็บของเก็บเวทีก็ยังคงเป็นหน้าที่ของประธานนักศึกษาอย่างพวกเจบีเหมือนเดิม เพราะไม่มีใครรู้ที่เก็บของดีเท่าคนที่ขนของออกมา จะมีก็แต่เพื่อนและรุ่นน้องบางส่วนเท่านั้นที่อาสามาช่วยเก็บวาดลานจัดงาน พ่วงด้วยมาร์คที่มีศักดิ์เป็นถึงเพื่อนสนิทประธานนักศึกษาก็ต้องมาช่วยเก็บของด้วยเช่นกัน ในขณะที่มาร์คกำลังเก็บของอยู่นั้นเขาก็ขบคิดและรู้สึกข้องใจกับไอเด็กปี 2 คนนั้นอยู่ดีมันคิดว่ามันแน่มาจากไหน ถึงได้ริอาจมาท้าทายอำนาจมืดอย่างเขาได้ เหอะ ก็แค่อีกฝ่ายสนิทใจกับมืงมากกว่ากู แบมแบมแค่คุยกับมึงมากกว่ากู ยิ้มให้มึงมากกว่ากู อ้าวเชี่ย นี่แม่งนำหน้ากูหมดทุกอย่างเลยนี่หว่า ซั้ซ...

            “เฮ้ยไอมาก! เร็วๆดิ้สัส กูจะรีบกลับบ้าน!” เจบีตะโกนเรียกคนขี้อู้งานที่กำลังยกกลองทอมบ้าเก็บเข้าห้องเก็บของ ร่างสูงตวัดสายตามองประธานรุ่นที่ยืนวางอำนาจแล้วชี้นิ้วสั่งคนอื่นเขาไปทั่วโดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง

            “มึงอ่ะแหละไอห่า มาช่วยกันดิวะ ยืนอยู่ทำซากไร!” มาร์คเขวิ้ยงลังกระดาษใส่เพื่อนตัวเองพร้อมกับยืนท้าวเอวมองหน้าเพื่อน

            “เอ้าเพื่อนรัก งานแบบนี้มันต้องมีเฮดเว้ย ต้องมีคนคอยจัดระเบียบ”

          “ซาตอมากเพื่อนรัก”

          “อย่าว่าเพื่อน....จูวววววววว ไอมาร์คมันว่าเค้าอ่ะ ฮือออ” เจบีวิ่งเข้าไปหลบหลังจินยอง ส่งเสียออดอ้นคนรัก แล้วขี้นิ้วไปทางมาร์ค

            “ดูหน้าดิ้ว่าเล่นไหม ไปช่วยมาร์คเก็บของเลย!” จินยองสะบัดตัวออกจากเจบี พร้อมกับชี้หน้าตัวเองที่ตอนนี้กำลังบ่งบอกว่าเอือมเต็มที่

            “โหยตัวเอง เค้าเหนื่อยแล้วอ่ะ..”

          “ตอแหลมาก”

          “โอ้ยโหดร้ายเกินไปแล้วนะ ไปช่วยไอมาร์คก็ได้ เชอะ งอนมาก ง้อด้วย”

          “ใช่เรื่อง? ใช่เวลาไหมแจบอม?”

          “จินยอง!!”

          ในระหว่างที่เขบีและจินยองกำลังเถียงกันอยู่นั้น มาร์คก็ปลีกตัวออกมาเก็บของต่อ สายตาก็คอยมองประตูเชื่อมโรงเรียนของแบมแบมและมหาวิทยาลัยของเขา เพราะโรงเรียนของแบมแบมไม่มีทางออก นักเรียนทุกคนจะต้องเดินผ่านมหาวิทยาลัยเพื่อไปยังป้ายรถเมล์ ซึ่งแน่นอนว่าแบมแบมจะต้องเดินผ่านมหาวิทยาลัยของเขาแน่ๆ เมื่อไหร่ที่เขาเห็นเด็กแสบคนนั้น เขาตั้งใจว่าจะทิ้งงานและเริ่มปฏิบัติการเพิ่มคะแนนให้ตัวเอทันที

            แล้วสายตาคนก็มองเห็นร่างคุ้นตาและร่างของคนตัวสูงที่เป็นเพื่อนของแบมแบม แต่ทำไมเด็กคนนั้นถึงถือกระเป๋าสองใบ? ถึงให้ยอดรักของข้ารึ? เห้ย นี่ใช้ความเป็นเพื่อนทำคะแนนป๊ะเนี่ย ไม่นะ พี่มาร์คต้องสู้!!

            “เห้ยพวกมึงกูไปแล้วนะเว้ย มีธุระด่วนมาก กู๊ดลั๊ค มายเฟรนส์” พูดจบมาร์คก็ทิ้งงานทั้งหมดและคว้ากระเป๋าตัวเองวิ่งไปหาแบมแบมทันที

            “อ้าวเชี่ยมาร์ค! ไอเพื่อนเวร! ไอคนอกตัญญู!”

            “เฮ้ยมึง ไหวป๊ะเนี่ย ให้กูไปส่งที่บ้านไหม?” ยูคยอมมองแบมแบมด้วยสายตาที่เป็นห่วง ทันใดนั้นร่างสูงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่เหมือนกำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขาจากทางด้านหลัง และเหมือนถูกแรงกระชากให้ออกห่างจากคนข้างกาย และถูกแทนที่ด้วยใครบางคนที่มีสีผมเด่นสะดุดตา

            “เดี๋ยวฉันไปส่งแบมแบมแทนนายเอง” เจ้าของประโยคนั้นคือรุ่นพี่ผมสีเพลิงที่คอยตามเกาะแกะเพื่อนของเขาอยู่เสมอ แบมแบมหันมามองคนมาใหม่ที่กำลังช่วยประคองตัวเองอยู่ด้วยสายตาเอือมระอา

            “ผมเดินได้ พี่ไม่ต้องมาประคองหรอก”

          “ได้ไงกันล่ะ ถ้าแบมล้มขึ้นมาจะทำไง”

            “ไม่ล้มหรอกหน่า พี่นี่ ยูคกลับเหอะ ปวดหัวว่ะ”

            ตอนนี้แบมแบมไม่มีแรงพอที่จะประชันฝีปากกับรุ่นพี่หัวแดง เวลานี้เขาอยากกลับบ้านไปนอนโดยเร็วที่สุด ถ้ากลับพร้อมพี่คนนี้มีหวังปวดหัวหนักกว่าเดิมแน่

          “แต่พี่เป็นห่วงอ่ะ ดูหน้าด้วย พี่มาร์คโหมดจริงจังนะ” มาร์คแสดงสีหน้าที่ไร้ความทะเล้น ให้คนตรงหน้าได้รับรู้ถึงความเป็นห่วงที่เขามีให้

            ครืดดดดดดดด...

            แรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ทำให้ยูคยอมต้องหยิบขึ้นมาดู แล้วก็พบว่าบุคคลที่โทรมาหาเขาก็คือแม่ของเขานั่นเอง

            “ว่าไงแม่..กลับกำลังกลับครับ...ก็ไอแบมมันปวดหัวก็จะไปส่งมัน...ได้ๆแม่เดี๋ยวไปดูให้...ครับ..หวัดดีครับ” ยูคยอมวางสายจากแม่และหันไปพูดกับรุ่นพี่และเพื่อนของตน “พี่ครับ ผมฝากไอแบมด้วยนะ มีนต้องไปทำธุระให้แม่อ่ะพี่ แบม เดี๋ยวมึงกลับไปกับพี่เขานะ กูติดอีเว้นละ ขอโทษที ถึงปากแล้วไลน์บอกกูด้วยนะเพื่อนรัก โชคดี” พูดเสร็จก็ออกตัววิ่งทันที จะบอกให้นะว่ายูคยอมน่ะเชียร์รุ่นพี่หัวแดงนะคร้าบบบ

            “อ้าวไอยูค!! เดี๋ยวดิวะ!! มึงจะทิ้งกูไว้กลางทางแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ไอเพื่อนเชี่ย!!”

          “ไปกันพี่เถอะ สัญญาว่าจะไม่กวนประสาทแบม”

          “แน่ใจนะพี่ บอกเลยว่าตอนปวดหัวมาก อยากกลับบ้าน” เมื่อได้ยินประโยคอนุญาตแบบกลายๆ มาร์คก็เผยรอยยิ้มแบบฉบับตัวเอง ทำให้แบมแบมได้รับรู้ว่าเขาไม่ควรเชื่อคำพูดและใบหน้าที่จริงจังแบบนั้นเลย

          “เหมือนจะรู้เลยอ่ะว่าแบมจะไม่สบาย วันนี้พี่เอารถมาJ”

60%

          ภายในรถยนต์มีเพียงแค่เสียงเพลงจากวิทยุ ตอนนี้เด็กข้างๆเขาได้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ระยะทางจากมหาลัยถึงบ้านเขาจะไม่ไกลมากนัก แต่จะให้คนป่วยนั่งรถเมล์และเดินเข้าซอยหน้าไปเองก็ดูจะโหดร้ายไปสักนิด วันนี้อะไรๆก็ดูเป็นใจให้กับเขาคนนี้ เหตุที่วันนี้เอารถมาก็เพราะมีของที่ใช้ในกิจกรรมปฐมนิเทศที่เพื่อนๆฝากให้เขาซื้อ ก็พวกขนมน้ำดื่มที่เอาไว้ให้เด็กๆและพวกเขาเอง อีกทั้งวันนี้ก็เป็นวันศุกร์และคงไม่พ้นเรื่องรถติด ติดจนถึงขั้นที่คนเดินยังถึงที่หมายเร็วกว่ารถยนต์แบบเขาเสียอีก

            เด็กน้อยหน้าจิ้มลิ้มกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเบาะนั่งข้างคนขับ มีเสื้อกันหนาวของคนขับคลุมบนร่างไว้อยู่ มาร์คขับรถมาตามทางเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าบ้านของแบมแบม ร่างสูงดับเครื่องยนต์และปลดเข็มขัดให้คนตัวเล็ก ลมหายใจที่เข้าออกเป็นจังหวะ นึกแล้วก็อยากจะแกล้งจึงค่อยๆขยับใบหน้าไปใกล้ๆและพ่นลมใส่หูของอีกคน

            “แบมแบม..ตื่นได้แล้ว..”

          แบมแบมรู้สึกถึงลมที่เข้าหูตัวเอง มือบางปัดอย่างรำคาญแล้วใช้มือข้างนั้นขยี้ตาตัวเอง เปลือกตาลืมขึ้นและปรับโฟกัส หันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ต้องตกใจเมื่อปลายจมูกของเขาสัมผัสจมูกของใครอีกคน สายตาคนต้องมองเขา จังหวะการเต้นของหัวใจมันผิดปกติ มันเต้นเหมือนจะหลุดออกมา จนต้องรวบรวมสติละถอยหลังติดบานประตูฝั่งด้านที่ตนนั่ง

            “น..นี่พี่จะทำไรอ่ะ?”

          “เปล่าสะหน่อย เอ่า ถึงบ้านแล่ว เดินไหวไหม เดี๋ยวช่วยพยุง”

          “ม..ไม่ต้องอ่ะ แค่ปวดหัวไม่ได้พิการ” แบมแบมกำลังจะเปิดประตูลงจากรถแต่ก็ไม่ทันเพราะมาร์คกดปุ่มล็อคประตูและคว้าแขนเขาเอาไว้

            “เดี๋ยวสิ นี่รุ่นพี่มาส่งถึงหน้าบ้านเลยนะ เด็กที่ดีควรทำยังไงครับ?”

          “จำเป็นด้วยหรอพี่?”

          “เอ้า ไม่พูดไม่ปล่อยอ่ะ เออ เอาดิ”

          “โอ้ย! ไหนบอกว่าจะไม่กวนประสาทผมไงพี่!!”

          “พจนานุกรมฉบับมาร์คประดิษฐ์ตยสถานไม่มีคำว่าสัจจะ”

          “ช่างเถอะ ผมขี้เกียจเถียงกับพี่ละ ขอบคุณครับ” แบมแบมบอกแบบปัดๆพร้อมกับก้มลงไหว้อีกคนจนหน้าผากติดหน้าตักตัวเอง

            “ไหว้พระเถอะนะไอ้หนู” มาร์คเล่นกลับด้วยการลูบผมลื่นมือของอีกคนทำให้แบมแบมรีบเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับมองค้อนคนอายุมากกว่า และรีบเปิดประตูลงจากรถทันที

            ให้ตายสิ! ขนาดเขาป่วยแล้วยังจะไม่เลิกกวนประสาทอีก แบมแบมเดินเข้าบ้าน กินข้าว กินยา และขึ้นบ้านเพื่อจะอาบน้ำ ตาก้นึกขึ้นได้ว่าต้องบอกคุณพ่อคนที่สองก่อน นั่นก็คือ คิม ยูคยอมนั่นเอง

Bambam1A :

อ่านแล้ว18:30 ถึงบ้านละ

ยูคไงจะใครล่ะ :

โอเคจ่ะที่รัก 18:30

โอ๊ะๆๆ ลืมไป เรียกไม่ได้ มึงมีที่รักตัวจริงสะแล้ว 18:31

;( 18:31

อ่านแล้ว18:32 อะไรของมึง?

ก็คนที่มาส่งมึงไง ที่รักมึง 18:32

อร๊างงงงง♡ 18:33

อ่านแล้ว18:33 อร๊างพ่อง กูไปอาบน้ำละ เบื่อมึง

ดีเลย กูจะได้คุยกับพี่แชมเปญสักที 18:34

เสียเวลากับมึงมากๆ 18:34

อ่านแล้ว18:35 จ้า เพื่อนรัก

            แบมแบมเบ้ปากให้โทรศัพท์และโยนมันไปที่เตียงนอนของเขาและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปชำระร่างกายหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน ระหว่างที่อยู่ห้องน้ำเขาก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนที่กระหน่ำแรงมาก แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร อาจเป็นเพราะแค่เพื่อนในห้องคุยกันเฉยๆล่ะมั้ง อาบเสร็จค่อยไปดูก็ได้

            อาบน้ำแปรงฟันทาแป้งพร้อมนอนแล้ว แบมแบมกระโดดลงที่นอนและคว้าโทรศัพท์มาเล่นก่อนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแจ้งเตือนจากหลายๆที่ทั้ง แชทเฟส เมนชั่นทวิตเตอร์ ไลน์กลุ่มไลน์ส่วนตัว อาทิเช่น..

            ‘ไอแบม! แก!! แกเป็นอะไรกับพี่มาร์คของฉัน!!’

          ‘กรี๊ดดด แกไปนั่งรถพี่เขาได้ยังไง ตอบบบ’

          ‘ฮืออออออ งานมาร์คแบม ฮืออออ TT’

          และอีกมากมาย...

            ร่างเล็กเริ่มเอะใจว่าพวกเพื่อนผู้หญิงในไลน์ห้องกำลังพูดถึงอะไรกันอยู่ เขาจึงเช็กดูว่ามีใครโทรมาหาเขาบ้าง และก็คงไม่พ้น ยูคยอม เนม ยองแจ และแอ๋ม แต่คนที่โทรเข้ามามากที่สุดก็คือ เนม ไม่รอช้าแบมแบมรีบโทรหาเนมทันที ไม่ต้องคอยนานเพื่อนสนิทก็กดรับสายทันที

            [ไอแบม!!]

          “โอ้ย แกจะตะโกนทำไมเนี่ย!”

          [มันใช่เวลาไหม ฉัน! ฉันมีเรื่อที่จะต้องรู้!!]

          “เรื่อง?”

          [แกเป็นอะไรกับที่มาร์คผมแดงคนนั้น?]

          “ห๊ะ?”

          [แกไปนั่งรถเขาได้ยังไง?]

          “ห๊ะ??”

          [แล้วแกกับพี่เขาจับมือกันทำไม?]

          “ห๊ะ? เดี๋ยวนะแก นี่แม่งคือเรื่องไรวะ งงมาก”

          [เปิดเฟสดิ เดี่ยวก็รู้]

            เมื่อเพื่อนพูดจบเด็กหนุ่มก็รีบล็อกอินเข้าเฟสบุ๊คทันที แถบการแจ้งเตือนของเขามันมีมาสะจนหาที่สิ้นสุดไม่เจอ แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับรูปภาพบางอย่างพร้อมกับแท็กเฟสของเขาจากใครคนหนึ่ง

            ...Mark Tuan ได้แท็กคุณบนรูปภาพ..

            มือบางรีบกดเข้าไปดูรูปนั้นทันที หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่ารูปที่ว่านั่นมันคือรูปอะไรกันแน่ ทำไมเพื่อนๆของเขาถึงได้ดูตื่นเต้นกันขนาดนี้ ตากลมเบิกกว้างเมื่อได้เห็นภาพและข้อความนั้นชัดๆ..

            Mark Tuan :

          เธอเต็มเติมให้ฉันรับรู้ได้ด้วยหัวใจที่สุขล้น :)

             

100%

[TBC]

------------------------------------------------------------------------------------------------------

อันยองเอวี่บอดี้ เต็มร้อยละ มาลงก่อนสอบ ถถถถถถถถถ พี่มาร์คกับน้องแบมมาให้หายคิดถึงแล้วนะ พอดีกับที่กัซก็จะคัมแบคด้วยเลยยย ว้าววว *Clap* ไม่พูดมากละ จะไปอ่านหนังสือ ถถถถ เริ้บมาก ซียูอะเกนเน็กซ์แชปเตอร์ กู๊ดบ๊ายยยยยยย