คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : LYM05.
ตอนนี้อี้หยางเซียนซีกำลังจะเป็นบ้า..เพราะอะไรน่ะหรอ..ก็ไอเพื่อนตัวดีมันดันลากลูกน้องของเขาไปไหนก็ไม่รู้น่ะสิ!! อยากจะตายไปอยู่หรอกนะ แต่งานยุ่งขนาดนี้ แทบจะไม่มีเวลากระพริบตา พโธ่ แล้วไอ้พี่ลู่หานมันหายหัวไปหน๊ายยยยย เออหายกันไปให้หมดดด นี่กูเป็นเจ้าของร้านหรือเปล่าเนี่ยยยยย เฮ้วมีพลีสสส
ยังบ่นไปจบเซียนซีก็เห็นหยวนที่กำลังถูลู่ถูกังอยู่กับลู่หาน ดูท่าทางลู่หานจะโทสะอะไรสักอย่าง แต่ว่าช่างมัน งานและร้านพี่ต้องมาก่อน..
“เฮ้ย! มัวทำอะไรกันอยู่ มาช่วยงานสิวะ แล้วไอจุนไคมันหายไปไหนของมันวะ? แกออกไปพร้อมมันหนิ แล้วทำไมกลับมาพร้อมพี่ลู่หาน?”
“เอ่อ..คืออีกเดี๋ยวพี่จุนไคก็ตามมาครับพี่เซียน ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปทำงานต่อนะครับพี่..”
“เออๆ อย่าหายไปไหนนานอีกนะ”
“ครับพี่”
“แล้วนี่พี่เป็นไรของพี่เนี่ย ตีนกาแค่นี้ยังไม่พออีกหรอครับ” เซียนซีถามแกมแซวพลางเอามือตบๆบนไหล่ของอีกคน
“เสือก!!” ตะโกนด่าไม่พอ ปัดมือเขาเสียแทบกระดูกหลุดอีก
“อ้าว!! อะไรของพี่เนี่ย!!” ซั้ซ ถึงจะเป็นพี่แต่กูก็นายจ้างมึงนะครับพี่ลู่หาน..
และแล้วการทำงานวันแรกของหวัง จุนไคก็ผ่านไปได้ด้วยดี..หรอวะ? เออช่างมันเถอะ แล้วเหลือกอีกกี่วันเนี่ยกว่ามหาวิทยาลัยของเขาจะเปิด แล้วเขาต้องทำงานชดใช้ความผิดอีกนานแค่ไหน 2 เดือนเลยหรอ... เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้คุณเคืองขุ่น
“ไงมึง หมดสภาพเลยนะ” เพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งเจ้านายเดินเข้ามาทักด้วยการตบข่าร่างสูงเบา แล้วค่อยนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา
“เออดิวะ กูเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหน พ่อนะพ่อ”
“เอาเถอะหน่า แล้วพ่อมึงบอกไหมว่าต้องทำกี่เดือน??”
“2 เดือน”
“โหสัด 2 เดือน ขี้ๆว่ะ”
“เออวะ ขี้ก็ขี้ เหี้ยเอ้ย กูอยากร้องไห้..”
“แปปเดียวเองเถอะมึง เออ แต่กูมีเรื่องข้องใจว่ะ”
“เรื่องเชี่ยไรครับ?”
“มึงคิดไรกับลูกน้องกูป๊ะครับ?”
. . . . . . . . . . . . . .
“คิดอะไรเล่า ไม่ได้คิด ห่าเอ้ย”
“แล้วทำไมมึงคิดคำตอบนานจัง”
“คนเรามันก็ต้องคิดใคร่ครวญกันสักนิดครับคุณเซียนซี”
“นิดเหี้ยไรล่ะ”
“น่ะ ด่ากูอีกละ”
“กูขอโทษครับ คุณลูกน้อง เออแล้วนี่มึงกลับไง?”
“ตอนแรกก็ว่าจะนั่งรถเมล์กลับอะนะ แต่กูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ากูมีเพื่อนที่แสนดีอยู่..”
“โอ้ว ฮัลโหลครับแม่....ให้ไปรับตอนนี้เลยหรอครับ....อ้อ ได้เลยครับ ผมว่างพอดี...ร้านปิดแล้วครับแม่...ได้เลยครับไม่มีปัญหาครับคุณผู้หญิง” จบประโยคนั่นแล้วมันก็ออกจากร้านไปเลย..
ซั้ซ
ท้ายที่สุดหวังจุนไคก็ต้องกลับบ้านด้วยรถโดยสารประจำทาง แต่ก่อนที่จะกลับบ้าน เขาก็ต้องช่วยเพื่อนร่วมงานเก็บกวาด ทำความสะอาดภายในร้านเสียก่อน ร่างสูงเห็นเด็กน้อยกำลังง่วนอยู่กับการล้างจานในครัว จานก็มากมายเสียขนาดนั้น เขาไปช่วยสะหน่อยก็น่าจะเบาแรงได้เยอะ
“จะไปไหนละมึง” ลู่หานเดินมาขวางหน้าเขาเอาไว้ พร้อมกับยื่นผ้าขี้ริ้วและน้ำยาเช็ดระจกให้เขา
“อ่อ ผมจะไปช่วยหยวนล้างจานน่ะครับ”
“ไม่ต้องหรอก ลูกคุณหนูอย่างมึง ขีนไปล้างก็ได้ทำจานชามเขาแตก ไปเช็ดกระจกไป”
อ้าว...อะไรวะ?? กูทำไรผิดอีก??
“แต่ผมล้างได้นะครับ อยู่บ้านผมไม่ได้นั่งกินนอนกินเฉยๆ”
“อะไรวะ แค่เช็ดกระจกทำไมต้องเกี่ยง”
“ผมไม่ได้เกี่ยง ผมแค่บอกว่าผมล้านจานได้จริงๆ”
เด็กน้อยที่กำลังตั้งใจล้างจานอยู่ ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงของเพื่อนร่วมงานที่กำลังปะทะฝีปากกันอยู่ นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาหนักใจพอๆกับซับซีรี่ย์ไม่ออกเลยนะ ทำไมต้องทะเลาะกันด้วยยยยย โว้ยยยยยย
“ไม่ต้องเถียงกันแล้วครับพี่ๆ ผมล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” ร่างเล็กเดินออกมาพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนและเก็บเข้าที่ ทันทีที่หวังหยวนพูดจบ ชายหนุ่มทั้งสองก็เลิกเถียงและแยกจากกันในที่สุด
หลังจากที่ผ่านมรสุมชีวิตจากเพื่อนร่วมงาน ร่างสูงก็ตั้งใจว่าจะรีบกลับบ้านให้ไวที่สุด กลับไปถึงแล้วจะเปิดแอร์ให้ฉ่ำห้อง แล้วนอนฟังเพลงอย่างสบายใจ ในระหว่างที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์หน้าซอยที่ทำงานของเขา สายตาก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังบอบบางที่คุ้นตา..หวัง หยวน? ไปทำอะไรอยู่ตรงซอกตึกกันนะ??
“เหมี๊ยว..เหมี๊ยว..” หืม แมวงั้นหรอ?
“ลักกี้ แกอยู่ไหนน่ะ ฉันเอาปูอัดมาให้แล้วนะ... อ่า อยู่นี่นี่เอง หาแทบแย่”
“วันนี้ขอโทษทีนะที่มาช้า แกคงจะหิวมากสินะ พอดีว่าวันนี้มีเรื่องขัดข้องนิดหน่อยนะ แห่ะๆ”
“เรื่องขัดข้องที่ว่าน่ะ..เรื่องพี่รึเปล่าครับ??” ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ คนที่กำลังพูดคุยอยู่กับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของเขาก็สะดุ้งโหยง และหันไปตามทางของเสียง
“พี่จุนไค??”
“ใช่ครับ พี่เอง ว่าแต่เรื่องขัดข้องนี่เรื่องพี่กับพี่ลู่หานใช่ไหมล่ะ หืม?”
“ม..ไม่ใช่หรอกครับ วันนี้ผมเดินเลยร้านขายปูอัดของเจ้านี่ต่างหาก..” เด็กน้อยก้มหน้าแล้วเอามือลูบหัวเจ้าลักกี้เบาๆ
ฟุ่บ.. มือใหญ่วางลงเบาๆที่หัวของเด็กน้อย พร้อมกับโคลงไปมา พร้อมกับส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้เขา หวังหยวนทำได้เพียงหลบสายตานั้นแล้วเบนความสนใจมาที่เจ้าแมวน้อยของเขาแทน
ทำไมมันเขินแบบนี้นะ...
“มาให้อาหารมันทุกวันเลยหรอ?”
“ใช่ครับ ครั้งแรกที่ผมเจอเจ้านี่ก็ตอนที่มันนอนหลบฝนอยู่แถวนี้น่ะครับ..”
“แล้วทำไมไม่เอามันไปเลี้ยงเลยล่ะ??”
“ผมไม่แน่ใจว่าพี่เซียนเขาจะอนุมัติหรือเปล่าน่ะครับ”
“อนุมัติ? ทำไมต้องให้ไอเซียนอนุมัติล่ะ?”
“อ่อ ผมพักอยู่ที่ชั้นบนของร้านเราน่ะครับ เรื่องเจ้านี่ผมยังไม่ได้บอกพี่เซียนเลย”
“อย่างไอเซียนมันก็น่าจะให้นะ มันคงไม่ใจจืดใจดำขนาดนั้น”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับ แต่สงสัยเจ้าลักกี้มันจะไม่ยอมไปน่ะครับ”
“หรอ..เราพักอยู่ที่ชั้นสองของร้านสินะ..”
“ครับ..ว่าแต่ทำไมพี่ยังไม่กลับบ้านอีกล่ะครับ?”
“อ่อ พี่ก็จะกลับอยู่แหละ ดันมาเจอเราก่อน ก็เลยแวะมาดูว่ามาทำไรอยู่ที่ซอกตึกแบบนี้”
“แห่ะๆ ผมก็จะกลับแล้วล่ะครับ ให้ผมเดินไปเป็นเพื่อนไหมครับ??” ถึงจะพูดกับคนข้างๆแต่สายตาของร่างเล็กก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่เจ้าแมวตัวน้อยอยู่ดี
“เดินไปเป็นแฟนได้ไหมล่ะ??”
“หะ อะไรนะครับ??”
“อ่อป่าวน่ะ ไม่ต้องไปส่งหรอก เดี๋ยวเราเดินกลับมาคนเดียวอีก”
“เอางั้นหรอครับ..”
“อื้ม ตามนั้นแหละ พี่ไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“ครับ กลับบ้านดีๆนะครับพี่จุนไค” หวัง หยวนโบกมือลาคนที่กำลังเดินห่างออกไป ..พี่เขาจะไปแล้วนะ แกอยากได้เบอร์ อยากได้ไลน์เขาไม่ใช่หรอ รีบขอสิ.. จิตใต้สำนึกมักจะบอกแบบนี้เสมอ แต่ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้ก็ขอไว้..ค่อยขอก็ได้
เมื่อคิดได้แบบนั้นร่างเล็กหันไปส่งยิ้มเล็กน้อยให้กับลูกแมวของเขา แล้วเบนสายตาไปมองแผ่นหลังที่ดูอบอุ่นและแข็งแกร่งที่เขาอยากเห็นมันด้วยตาตัวเองสักครั้ง...
หวัง หยวนเอี้ยวตัวหันหลังยังไม่ทันจะก้าวขา เสียงจากคนที่เพิ่งเดินไปนั้นก็กลับเรียกเขาขึ้นมา
“เอ้อหยวน!!”
“??”
“พี่...”
“…”
“...ขอไลน์หยวนได้ไหม??”
[TBC]
กรี๊ดดดดด น้องหยวนโดนผู้ชายขอไลน์อ่ะ หู้ยเขินอ่ะ แต่งเองเขินเอง มึงบ้ารึป่าว ท่ดๆ เราแนะนำว่าให้ฟังเพลงหน้าฟิดเรานะเพราะมากเราชอบบ แล้วก็แนะนำอีกอย่างคือ ให้นึกไว้เสมอว่า น้องหยวนอายุ 17 เป็นเด็กน้อย ส่วนพี่จุนไคของเราอายุ 20 เป็นผู้ชายร่างสูงม๊ากก โอเคนะคะ นะคะ ส่วนเจ้าลักกี้ของเราก็มโนไปว่านางเป็นลูกแมวหลงทาง ตัวเล็กๆน่ารักๆนะ ถถถถถ
ช่วงนี้เราปวดข้อมือมากไม่รู้เป็นไร แล้วก็ปวดอยู่ข้างเดียว เออดี มีแต่คนบอกเราว่าฟิดเราสั้น.. ก็สั้นจริงๆอ่ะแหละ เราไม่อยากแต่งเยอะอ่ะเดี๋ยวอัพช้า #แค่นี้ยังช้าไม่พออีกหรือ ไปละขี้เกียจ ปวดข้อมือด้วย บายทุกคน #ลยมไคหยวน
ความคิดเห็น