คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : LYM03.
#YUAN#
ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน...
แล้วผมกำลังจะไปไหน...
.
.
.
“หยวน!” เสียงใครก็ไม่รู้เรียกผมให้หลุดออกจากภวังค์ เมื่อผมหันไปตามเสียงเรียกก็ยิ่งทำให้ตกใจเข้าไปใหญ่ “หน้าพี่มีอะไรติดอยู่รึเปล่า?” ก็ไอคนที่เรียกนี่ล่ะครับ ตัวการเลย!!
“อ๋อ..เปล่าครับ ไม่มี”
“ไม่มีแล้วมองหน้าพี่ทำไมอ่ะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ” ผมรีบส่ายหน้า เรื่องอะไรจะบอกล่ะว่าตัวการที่ทำให้ผมเหม่อน่ะ พี่เต็มๆเลยครับ
“โอเค ไม่มีก็ไม่มี แล้วชุดอยู่ตรงไหนอ่ะ?”
“อยู่ล็อคเกอร์ชั้นบนครับ พี่หยิบได้เลย” ผมยิ้มให้พี่จุนไคไปทีนึง แล้วผมก็คิดว่าตัวเองควร Goodbye Stage ออกจากที่แห่งนี้ซักที ไม่อย่างตัวผมได้แต่ระเบิดก่อนแน่ๆ
“เดี๋ยวก่อนสิหยวน” ในขณะที่ผมกำลังจะหันหลังกลับ เสียงทุ้มก้ดันเรียกผมไว้ก่อน
“มีอะไรรึป่าวครับ?”
“คือ..พี่แค่คิดว่า..ตอนที่มันสายแล้วน่ะ...แล้วชุดฟอร์มร้านเครื่องมันก็เยอะอ่ะ..ช่วยพี่แต่งหน่อยได้มั้ย?”
ครับ...
ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาครับ ตอนนี้สติผมได้ถูกอันเชิญออกไปเรียบร้อยแล้วครับ ทำไมมมมมม แต่งเองไม่เป็นรึงายยยยยยยยยย มาขอตรงๆแบบนี้ ต้องการสิ่งใดของหวังหยวนครับบบบบ
ก็ได้แค่บ่นในใจเท่านั้นแหละครับ ผมรับเครื่องแบบร้านมาแล้วก็บอกให้พี่จุนไคเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงสแล็ค พอพี่เขาออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด ผมนี่ลมแทบจับ อื้อหือออตะไมหล่อแบบนี้วะครับบ นี่ขนาดใส่แค่นี้นะคิดดูเดี๋ยวมีเสื้อกั๊กคำกับหูกระต่ายอีกนะ ผมนี่ไม่อยากจะคิด... ในเมื่อผมไม่อยากจะคิดผมเลยบอกวิธีการใส่ชุดฟอร์มร้านว่าควรใส่ชิ้นก่อน โดยผมได้แอบอ้างไว้ตัวเองก็ต้องไปเปลี่ยนชุดเหมือนกัน แต่พี่เขาดันบอกว่า พาที่มาก็ต้องพาพี่ไปด้วยสิ เลยกลายเป็นว่าผมต้องรีบกลับห้องผมไปเปลี่ยนชุด แล้วก็วิ่งลงมาหาพี่จุนไคที่ห้องเดิม ดีครับชีวิตหวังหยวน
“หยวน...” โอ่ยยย อย่าเรียกแบบน๊านนน
“ค..ครับ”
“เวลาคุยกับพี่น่ะ ไม่ได้ต้องทางการมากก็ได้นะ” พูดจบก็วางมือบนหัวของผม คิดว่าแก่กว่า สุงกว่าแล้วจะทำอะไรก็ได้สินะ..
“ก็ผมยังไม่ชินนี่ครับพี่..” ผมเบะปากอย่างเคยชินทำให้พี่เขาหลุดขำออกมา อย่า..ขำแบบนั้นหยวนจะไม่ทนน
“งั้น..เราต้องคุยกันบ่อยๆใช่มั้ย เราถึงจะชิน?”
“ห้ะ?”
“ว่าไงล่ะ ตกลงนะ”
“งือ..ก็ได้ครับ ก็เราเพิ่งรู้จักกันนี่เนอะ ผมจะไม่เกร็งได้ไง..” แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลยครับบบ ผมน่ะรู้จักพี่จุนไคคนนั้นมานานมากแล้ว....
หลังจากที่เราคุยอะไรกันนิดๆหน่อยๆพี่จุนไคเขาก็ขอตัวไปหาพี่เซียนซี เห็นว่าไปคุยอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ผมจำไม่ได้ละ ตอนคุยสติมันไม่ค่อยมีอ่ะ 5555555 ช่างมันครับ เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่า ก่อนอื่นเลย ผมชื่อ หยวน นามสกุล หวัง อายุ 17 เป็นเด็กบ้านนอกที่ต้องเข้ามาเรียนมัธยมปลายในปักกิ่ง ตอนนี้ผมอาศัยอยู่ที่ห้องชั้นบนของร้านพี่เซียนซี พี่เซียนใจดีมากกกกกกกกก ให้ผมอยู่โดยไม่ต้องเสียตังซ้ากกกบาท พี่เซียนบอกว่าเห็นผมตัวคนเดียวแถมยังเรียนม.ปลายอยู่ด้วยก็เลยให้อยู่ฟรีไปก่อน รอผมมีมหา’ลัยเรียนก่อน พี่เขาถึงจะติดตัง ไอเราก็นึกว่าจะให้อยู่ฟรีไปตลอดการทำงาน รวยนะแต่ทำไมขี้งกแบบนี้..
เอาล่ะ ทุกคนคงสงสัยเรื่องของงผมกับพี่จุนไคใช่ไหมล่ะ? ผมก็ไม่ได้รู้จักอะไรเขามากมายหรอกครับ เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องรู้หรอกครับ 555555555 เม้ามาเยอะละ ผมไปทำงานดีกว่า...
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ลูกค้าเยอะ พี่เซียนซีบอกว่าเหมือนลูกค้าเขาเริ่มจะจับทางได้แล้วว่าผมทำงานวันไหน เวลาไหนบ้าง ลุกค้าที่อายุมากๆส่วนใหญ่จะชอบชมผมว่า ‘น่ารักจังเลยลูก’ ‘อายุเท่าไหร่แล้วจ้ะ’ ‘หน้าหวานเหมือนตุ๊กตาจังง’ แล้วก็อะไรก็ไม่รู้ครับ อีกมากมาย ส่วนลูกพวกผู้ชายก็จะชอบมองผมด้วยสายตาทะโลมแบบสุดๆ เวลาผมไปเสิร์ฟอาหารไรงี้ ก็จะชอบฉวยโอกาส ยิงมุกนั่นนี่ใส่ ผมก็ทำได้ส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้ แต่ใจจริงๆแล้วน่ะ ผมอยากจะกระชากคอเสื้อมันมาต่อยซักทีสองที น่ะ..พูดยังไม่ทันจะขาดคำ สายตาแบบนั้นมันมาอีกแล้วครับ เวรจริงๆ วันนี้พี่เซียนซีดันให้ผมมายืนรับลูกค้าที่หน้าประตู แต่ตรงที่ผมยืนมันดันไปตรงกับโต๊ะลูกค้าผู้ชายชุดมหา’ลัย พวกเขามองแบบ....งืออออน่ากลัววว
แต่ในขณะที่ผมกำลังหาทางหนีสายตากามนั่น จู่ๆก็มีหน้าอกของใครบางคนมาบดบังสายตานั่นออกจากผม พร้อมกับวงแขนที่โอบรัดรอบตัวของผม กลิ่นโคโลนอ่อนๆ ขนาดความกว้างของไหล่ ส่วนสูงที่คุ้นตา ผมเลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าคนคนนั้น. . .พี่จุนไค. . .
“พี่หวงนะ” ฮือออออ พลังทำลายล้างระดับอินฟินิตี้ หวังหยวนไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ ย๊ากกกกกกกกกกก
[TBC]
ยังไงล่ะยังไง พี่จุนไคนี่มะไรในก่อไผ่ป้ะครับ?? โหยแกกกกกก ถ้าฉันเป็นหยวนฉันก็ตายนะ แต่งเองเขินเอง ใครจะเขินตามเราไหม เราหาได้แคร์ไม่ เราเขินคนเดียวก็ได้ค่ะ 55555555
มาอัพละ นี่แอบขุ่นแม่มาอัพแชปนี้เลยนะ จริงๆแชปนี้เสร็จตั้งนานละ แต่แค่ ขก.เปิดคอม ขก.เช็กคำผิด(มึงเคยเช็กด้วยหรอ) แต่เอาเป็นว่าตอนนี้มันก็เรียบร้อยทุกย่างละ อ่ะ ที่หายไปนี่เพราะ ขก ละช่วงนั้นก็ต้องซ้อมบูมที่ม.6กลับบ้านช้า เสาร์อาทิตย์ก็นั่งปั่นงานบวกอ่านหนังสือบวกติดฟิคชาวบ้านชาวช่องเขา 5555555 โอเคคค แชปนี่มาอัพผิดเวลา ช่างง บรัยยย #ลยมไคหยวน
ความคิดเห็น