[ Fic iKON ] - Distinction - [ BJIN ]

ลำดับตอนที่ #3 : - Go to school -

｡SYDNEY♔

- Go to school -

          วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกทั่วทั้งประเทศ ไม่ว่าจะระดับชั้นไหนก็ต้องเปิดวันนี้กันหมด จินฮวานลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่หกโมงเช้าซึ่งแตกต่างกับฮันบินที่ตื่นในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง จินฮวานค่อยจัดการตัวเองพร้อมมีเวลาเหลืออีกเยอะ แต่ฮันบินต้องรีบอาบน้ำ กินข้าว อย่าเรียกว่ากินเลย เรียกว่ายัดเลยน่าจะเหมาะกว่า

                   แต่พอเวลาแปดโมงตรง ประตูทั้งสองบานก็เปิดออกมาพร้อมกัน แตกต่างกันตรงที่บานแรกถูกเปิดด้วยชายหนุ่มร่างบางในชุดนักศึกษา ผมเผ้าและเสื้อผ้าก็เรียบร้อยดี ส่วนอีกบานถูกเปิดด้วยเด็กหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียน ผมเผ้าที่ไม่น่าจะได้หวี แถมชายยังออกนอกกางเกงอีก ทำให้จินฮวานรู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กห้องตรงข้ามตื่นสาย

            “ตื่นสายล่ะสิท่า”

            “ใครมันจะไปรีบตื่นแบบพี่ล่ะ”

            “เขาเรียกว่ารู้จักเตรียมตัวบ้างเถอะ”

            “ไม่เถียงกับพี่ละ เดี๋ยวผมสาย” พูดเสร็จฮันบินก็ก้าวขาเดินทันที

            “เฮ้! เดี่ยวสิ ฉันไปด้วย ไม่รู้จักทางอ่ะ..” เมื่อเห็นแบบนั้นจินฮวานจึงรีบวิ่งตามทันที

            “อะไรของพี่ มหาลัยตัวเองยังไม่รู้จักอีก”

            “ไปส่งหน่อยสิ” จินฮวานเงยหน้ามองอีกคน พลางส่งสายตาออดอ้อนให้อีกคนเห็นใจ

            “ไม่ ก็บอกแล้วไงว่าผมสายแล้ว”

            “งั้นแค่บอกทางก็ได้”

            “......”

            “นะ..”

            “เออก็ได้ พี่เรียนที่ไหนล่ะ?”

            “เย่ มหาวิทยาลัยโซล”

            “งั้นไปพร้อมผมละกัน”

            “ไหนบอกว่าสายไง”

            “ไม่สายหรอก โรงเรียนผมอยู่ตรงข้ามกับมหาลัยพี่นั่นแหละ”

            “เอ้า งั้นก็แสดงว่านายเรียน โรงเรียนมัธยมปลายโซลน่ะสิ?”

            ฮันบินพยักหน้าไปงั้นๆ แต่ก็ลอบมองปฏิกิริยาของอีกคนที่รู้ว่าเรียนที่ใกล้ๆกัน พี่ชายคนนี้ทำท่าดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น ฉีกยิ้มจนเขารู้สึกเมื่อยแทน แต่ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นมาให้เขา รอยยิ้มแบบนี้มันสว่างจ้ามากเกินไปแล้ว

            สว่างจนหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ ฮันบินดึงสติกลับมาพอดีกับที่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นแรกพอดี เขารีบแทรกตัวออกมาจากลิฟต์และก้าวขาให้ไวที่สุด ส่วนจินฮวานก็งงกับอากัปกิริยาของอีกคนที่ดูแปลกไป อีกทั้งยังเดินไม่รอกันอีก เขาจึงรีบก้าวขาออกตัววิ่งให้ทันอีกคน พอดีกับร่างสูงที่นึกขึ้นได้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่มากับเขาด้วย เขาจึงหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างของจินฮวานชนเข้ากับแผงอกของฮันบินเต็มๆ

            สายตาของทั้งคู่สบเข้าหากัน มือเล็กที่วางอยู่ในตำแหน่งก้อนเนื้อหัวใจของอีกคน รับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของมันที่ผิดไป แขนขาวที่โอบรอบร่างเล็กเอาไว้ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะหายเข้าไปในอ้อมกอดของเด็กห้องตรงข้าม

            “เอ่อ..ฉันว่าเรารีบไปกันดีกว่าไหม ค..คือ ด..เดี๋ยวนายจะสายเอาได้นะ..” จินฮวานรีบผละออกจากวงแขนของอีกคนและรีบวิ่งออกไป โดยที่ไม่ได้ทันสังเกตว่าใครอีกคนกำลังเดินยิ้มบางๆตามเขามาอีกที

            “จากบ้านเราถึงที่เรียนก็ไม่ไกลมาหรอกพี่ นั่งประมาณ 20 นาทีก็ถึงแล้ว”

            “แล้วนายมีเรียนกี่โมงอ่ะ?”

            “9 โมงครึ่ง”

            “อ๋า.. งั้นตอนเย็นกลับบ้านพร้อมกันไหม?”

            “พี่กลับไปก่อนเถอะ ผมมีงานต้องทำกับเพื่อน”

            “อะไรอ่ะ เปิดเทอมวันแรกก็มีงานเลยหรอ?”

            “อือ งานตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว โปรเจคระดับชั้นน่ะ”

            “งั้นไม่เป็นไรหรอกฉันรอได้ อยากกลับบ้านพร้อมฮันบิน อยากไปกินข้าวผัดปูด้วย”

            “แต่ผมเลิกดึกแบบดึกมากๆเลยนะ”

            “หน่านะ.. กลับพร้อมกันเถอะ นะๆๆ” จินฮวานเกาะแขนฮันบินแล้วแกว่งไปมาเป็นเชิงขอร้อง จนฮันบินต้องยอมพยักหน้า

            “แต่ถ้าเลย 1 ทุ่มไปแล้วพี่ไม่ต้องรอนะ หน้าหนาวมืดเร็ว แถวนี้จะปลี่ยวด้วย”

            “โอเคได้เล้ย เย่!!” มือเล็กกำขึ้นมาแสดงท่าทางดีใจราวกับเด็กน้อยที่ได้ของที่อยากได้

            ฮันบินส่ายหัวให้กับพี่ตัวเล็กที่ชอบทำท่าทางเหมือนเด็ก ฮันบินหยิบหุฟังขึ้นมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์ กดเลือกเพลงที่เขาชอบ กลุ่มผมสีดำพลิ้วไหวไปตามแรงโยกตามจังหวะเพลง สายตาคมมองไปรอบๆรถจนไปจบเข้าที่คนข้างๆที่กำลังฟุบหลับอยู่กับกระจกรถเมล์ รถคันยาวส่ายไปมาตามความขรุขระของถนน ทันใดนั้นรถก็เบรกกะทันหันทำให้คนที่หลับลึกจนไม่รู้สึกตัว โยกตัวไปตามแรงเบรกของรถจนจะชนกับเบาะข้างหน้า แต่ยังดีที่ฮันบินรู้ตัวไวกว่า เขาจึงเอามือไปวางรองหน้าผากรุ่นพี่ตัวเล็กเอาไว้

            เกือบไปแล้ว...

            ฮันบินค้างอยู่ท่านั้นนานพอสมควร เขากำลังคิดว่าจะทำยังไงกับรุ่นพี่ขี้เซาคนนี้ดี เมื่อคิดออกเขาจึงค่อยๆประคองศีรษะของอีกคนมาพิงกับไหล่ของตัวเองเอาไว้ ผมนุ่มของจินฮวานพอดีกับซอกคอของเขา มันทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมทนจนถึหน้าโรงเรียน

            รถเมล์จอดฝั่งโรงเรียนของเขา ทำให้จินฮวานต้องเดินข้ามถนนไปมหาวิทยาลัยเอง ก่อนจะไปก็ยังย้ำเตือนเขาเรื่องที่จะมารอเขาและกลับบ้านพร้อมกัน

            “อย่าลืมนะฮันบิน”

            “แต่ผมกลับดึกจริงๆนะพี่”

            “ก็บอกแล้วไงว่ารอได้”

            “เอาเถอะ ตามใจพี่ก็แล้วกัน ผมจะไปเรียนแล้วนะ” ว่าเสร็จร่างสูงก็หันหลังเดินเข้าโรงเรียนทันที

            แต่เขากลับย่างขาอย่างช้าๆและสั้นๆ จนมั่นใจว่าใครอีกคนคงเดินเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว เขาจึงหันกลับไปมองอีกครั้ง แต่ก็พบว่าจินฮวานยังคงยืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนของเขาและโบกมือให้เขาอย่างร่าเริง

            “ฉันรู้ว่านายต้องหันกลับมา ก็เลยยังไม่เดินเข้ามหาลัยน่ะ ตั้งใจเรียนนะฮันบิน!!”

            ร่างเล็กนั่นดุ๊กดิ๊กไปมาและยิ้มยิงฟันให้กับเขา แต่เขาก็ทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ และมองจนแน่ใจจริงๆว่าอีกคนเดินเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้วจริงๆ ฮันบินมองจนรุ่นพี่ห้องตรงข้ามจนลับสายตา ใบหน้าหล่อเผยรอยยิ้มที่น้อยคนมักจะได้เห็น ทำให้เด็กนักเรียนที่เดินเขาไปมองด้วยแปลกใจ เขารู้สึกเมื่อยแก้มขึ้นมาทันที

            รุ่นพี่คนนี้ ชักจะเข้ามาทำลายกำแพงในใจเขามากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ..

…TBC…

-------------------------------------------------------------------------------------------

Welcome back กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึงงงงง คิดถึงเรื่องนี้มากๆ ฮือออออออออออออออ ได้อัพแล้ว น้ำตาจะไหล ฮอลลลลลลลลลล ชอบพี่เสือจังเลยค่ะ ผู้ชายแบบนี้สมควรที่จะเป็นแฟนของเรา รักมาก ไปละ #ดทชบจ