คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP2
- EP2 -
เช้าวันใหม่กับบ้านหลังใหม่
ที่อยู่ใหม่ อะไรๆก็ใหม่ดูไปหมด เขามาอยู่ที่บ้านหลังใหม่แล้วเกือบสามเดือนแล้ว เด็กชายยังพอมีเวลาเตรียมสำหรับการไปโรงเรียนบ้าง
เพราะอีกไม่นานโรงเรียนใหม่ของเขาก็จะเปิดแล้ว แต่ถ้าถามว่าชีวิตประจำวันเป็นยังไง
ก็ค้นไม่พ้นการหาวิธีหลีกเลี่ยงการแกล้งของพี่ชายข้างบ้านได้ หลังจากวันนั้นที่แกล้งเขาด้วยการหลอกผี
เขาก็ไม่ไว้ใจพี่ชายตัวเล็กอีกต่อไป อาทิตย์นึงเจอกันแทบทุกวัน
ไม่มีวันไหนเลยสักวันที่เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่ก็เอาเถอะ
หรือนี่จะเป็นวิธีการตีสนิทของพี่แบคฮยอนกันนะ อืม เขาจะคิดแบบนั้นละกัน
“หวง จื่อเทา!!!”
โอ้ยยยยย เรียกอีกแล้ววววว
และจะเป็นแบบนี้อยู่ทุกวันที่พี่ชายตัวเล็กจะตะโกนเรียกเขาจากนอกรั้วบ้าน
คือแบบบางวันก็เรียกเฉยๆ แล้วก็ไล่ให้เขากลับเข้าบ้านไป บางวันก็พาไปปั่นจักรยาน
อืม ให้เขาปั่นเนี่ยแหละ พี่แกนั่งซ้อนท้ายสบายใจเฉิบ นั่งๆอยู่ก็เอานิ้วมาจิ้มเอวเขา
จนจักรยานเสียหลักหน้าเกือบจูบกับถนนตั้งหลายรอบ
ล่าสุดนี่พาเขาไปตะลุยดงน้องหมาที่พี่แกบอกว่าน่ารักนักหนา
แต่มันน่ารักกับพี่แบคฮยอนคนเดียวนั่นแหละ พอพวกมันได้กลิ่นคนแปลกหน้าจากเขา
พวกมันแยกเขี้ยวขู่เขากันทุกตัว ครึ่งนาทีให้หลังมันก็เห่ากันเอาเป็นเอาตาย
แล้วจะให้ยืนอยู่เฉยๆได้ยังไง โกยสิครับ จื่อเทาวิ่งป่าราบ
ไม่สนใจคนเป็นพี่ที่อุตส่าห์วิ่งตาม
จนในที่สุดก็ทันเพราะจื่อเทาหยุดวิ่งเพราะความเหนื่อย
แบคฮยอนก็ถามว่าวิ่งออกมาทำไม พอได้คำตอบจากอีกคน
เขาก็ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอเด็กคนนี้มันจะกลัวไปซะทุกอย่าง
555555555
“อะไรของพี่อีกล่ะครับ?”
“แม่นายอยู่ไหม?”
“ไม่อยู่อ่ะ ออกไปกับแม่พี่”
“อ้าวเวร..”
“มีไรป่ะเนี่ย?”
“นายทำอาหารเป็นไหมอ่ะ?”
“ก็พอทำได้อ่ะ แม่ผมพอสอนมาบ้าง”
“ไปทำให้พี่กินหน่อยดิ แห่ะๆ”
“เอ้า แล้วแม่พี่ไม่ได้ทำไว้ให้หรอ?”
“ไม่มี ทิ้งพี่ไปอีเว้นวิทมายเฟรนด์ของนางตลอด”
พอนึกถึงก็อดหงิดไม่ได้
ไอเราก็เรียกไปเถอะ แม่ แม่จ๋า แม่ คุณนายบยอน เจ้บยอน
เรียกวนลูปแบบนี้ประมาณสี่ห้ารอบได้ ก็ไม่มีการตอบรับขากแม่ของเขาเลย
พอลงบันไดมาถึงข้างล่างเท่านั้นแหละ รู้เรื่องเลย ทั้งพ่อทั้งแม่
ไม่มีใครอยู่ซักคน กำลังจะเดินไปของกินที่โต๊ะกินข้าว
ในฝาชีกลับว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ข้าว ลูกชายคนเดียวแห่งบ้านบยอนก็ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง
หิวก็หิว ตังค์ก็ไม่มีจะซื้ออาหารมาเวฟกิน ว่าจะมาขอพึ่งใบบุญจากคุณน้าข้างบ้าน
คุณนายก็ลากเจ๊แกไปอีก เออดีชีวิตกู
แบคฮยอนพาจื่อเทาเข้าบ้านของตัวเอง
ในครัวของเขามีแค่ของสดเท่านั้น
เขาเลยบอกเด็กข้างบ้านไปว่าทำอะไรก็ได้ขอแค่ไม่เผ็ดก็พอ
“ไข่ไก่ก็มีหนิพี่ ไม่ทำไข่เจียวกินอ่ะ?”
“ทำไม่เป็น”
“ห้ะ??”
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก”
“โถ่วพี่..พี่โตมาได้ไงเนี่ย..”
“จะบ่นทำไมวะ ทำๆไปเหอะ” แบคฮยอนชักสีหน้า ง้างมือทำท่าจะโบกอีกคน
จนจื่อเทาต้องยอมแพ้ แล้วเริ่มเตรียมทำอาหารทันที
เมนูที่จื่อเทาตั้งใจจะทำก็คือ ไข่ดาวทรงเครื่อง
ดีหน่อยที่บ้านพี่แบคฮยอนมีผักหลายชนิด ทั้งแครอท หัวหอมใหญ่ มะเขือเทศ
ข้าวโพดอ่อน สามารถทำเครื่องของไข่ดาวทรงเครื่องได้พอดี
แล้วอีกอย่างพี่แกขอบอกว่าขอแบบไม่เผ็ด งั้นก็เมนูนี้แหละ เหมาะที่สุดแล้ว
จื่อเทาเริ่มหั่นแครอทไปได้สักพัก
ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ถ้าสมมติวันนึงที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีก
แล้วถ้าวันนั้นแบคฮยอนอยู่คนเดียว ถ้าวันนั้นเขาไม่อยู่ แบคฮยอนจะทำยังไง
เขาเลยตั้งใจว่าจะสอนแบคฮยอนทำกับข้าวเองสักเมนู สายตาเหลือบไปมองเจ้าของบ้านที่นั่งบนโซฟาเอาเท้าวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาทั้งสองข้าง
มือนึงก็เคาะรีโมท ส่วนอีกมือก็ชี้จอโทรทัศน์แล้วก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
โห้ ไหนบอกว่าหิวไงทำไมถึงขำกับรายการตลก12ฉากได้ขนาดนี้
“พี่แบค”
ยังขำอยู่..
“พี่แบคฮยอน”
ยังคงขำต่อไป..
“บยอน แบคฮยอน!!”
“จ๋าแม่!!”
“แม่พี่ที่ไหนล่ะ ผมเรียกเนี่ยแหละ!!”
“นี่นายเรียกฉันโดยที่ไม่มีคำว่าพี่นำหน้าหรอ..”
“โห่พี่ ผมเรียกพี่แบคๆๆๆๆ ไปล้านรอบละ
พี่ก็ขำอยู่นั่น มานี่สิผมจะสอนที่ทำกับข้าว”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ นายทำไปเหอะ”
“เอ้า แล้วถ้าสมมติผมไม่อยู่บ้านต้องออกไปข้างนอก
ที่จะกินอะไร?”
“ปั่นจักรยานไปซื้อข้าวกล่องมาเวฟกิน”
“ถ้าพี่ไม่มีตังค์”
“รอแม่กลับมา”
“แล้วถ้า...”
“โอ๊ยยยย โอเคๆๆ พอๆๆ จะให้พี่ทำอะไรครับน้อง
ว่ามาเลยครับ”
“ยอมสักที มาเริ่มจากการหั่นผักก่อนเลยครับ”
ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน.....
ตัวเขาเองก็เป็นแค่เด็กมัธยมต้นคนหนึ่งที่ได้สูตรอาหารและฝีมือบางส่วนมาจากแม่ของตัวเอง
จะให้สอนคนอื่นก็ดูจะเป็นเรื่องยากไปสักนิด
แต่ในเมื่อพี่ชายข้างบ้านขอความช่วยเหลือขนาดนี้
จะให้เขาใจร้ายใจดำไม่สอนได้ยังไงกันล่ะ
แต่ปัญหาที่พอก็คือ
พี่ชายคนนี้ไม่ยอมฟังเขาเลยสักนิด บอกให้ทำแบบนี้เขาก็จะทำแบบอื่น บอกให้ดูก็จะทำ
บอกให้ทำก็จะดู อยากจะบ่นแทบตาย แต่คำว่า ‘พี่’ มันวนเวียนอยุ่ในหัวสมองของเขาตลอด
“ต้องผัดอีกนานแค่ไหนเนี่ย หิวแล้วนะ กินได้ยัง”
“ก็ดูสิครับว่ามันเข้ากันรึยัง”
“ถ้าเข้ากันแล้วมันจะเป็นแบบไหนอ่ะ?”
“โถ่พี่แบค..งั้นพี่ดูผมดีว่า เดี๋ยวผมทำให้”
“ไม่!! จะทำ!!”
“ก็ดูก่อนไง แล้วค่อยทำ..”
“ไม่!! จะทำๆ จะทำเดี๋ยวนี้!!” แบคฮยอนยู่หน้ามองเด็กต่างด้าว
พลางกระทืบเท้าแรงๆตามนิสัยของตน
“พี่จะกระทืบเท้าทำไมเนี่ย ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้”
“จะทำๆๆๆๆ”
“เฮ้อ งั้นผัดไปเรื่อยๆล่ะกัน ผมจะคอยดูเองว่ามันเข้ากันรึยัง
เคนะ”
“ตามนั้น”
แบคฮยอนยืนผัดเครื่องของไข่ดาวทรงเครื่องประมาณ 3 นาทีได้
กลิ่นหอมของซอสปรุงรสและส่วนผสมต่างๆที่อยู่บนกระทะ
กระเพาะของร่างเล็กก็เริ่มทำงาน ต่อมน้ำลายเริ่มผลิตมากยิ่งขึ้น แบคฮยอนกลืนน้ำลาย
ดวงตากลมเยิ้มวาว แสดงออกมาเต็มที่ว่า อยากกินมาก
“เอ่าๆ น้ำลายหกแล่วพี่ มาๆผมผัดเอง พี่ไปตักข้าวรอเถอะ”
“โอเค..เร็วๆนะ หิว..”
“ครับ..เอ้อพี่ ทอดไข่เป็นไหม?”
“หะ..ไม่เป็นหรอก บอกแล้วไงว่าทำไม่เป็นสักอย่าง สอนด้วย
จะไปตักข้าวละ”
ตาย..ตาย งานนี้ตายอย่างเดียว เด็กหนุ่มอายุ 18 ที่ปีหน้ากำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย และจะต้องใช้ชีวิตแบบต่างถิ่น
ไร้พ่อแม่ เจอสังคมใหม่ ที่อยู่ใหม่ ใดๆล้วนใหม่ทั้งหมด กับอีแค่เมนูสารพัดไข่
ไข่ดาว ไข่เจียว แค่นี้ยังทำไม่เป็น ชีวิตนี้คงทำเป็นอยู่ไม่กี่อย่าง...
กิน
นอน
แกล้งชาวบ้าน
และวนลูปไปข้อหนึ่งใหม่..
“มาพี่แบค ผมจะสอนทำไข่ดาว”
“นายทำเองไม่ได้หรอ ฉันขี้เกียจอ่ะ”
“ไม่ได้ พี่ต้องทำ”
“ขอเหตุผล”
“ไม่มี ผมบังคับ”
“มีสิทธิ์หรอ?”
“มี เพราะผมสามารถเดินกลับบ้านได้ทันที
แล้วพี่ก็จะไม่มีอะไรกิน”
“โห่ ตลอดเลยอ่ะ..”
“อย่าอิออดดิพี่แบค พี่จะทำเป็นสักอย่าง
เพื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน”
“มาๆๆ ทำยังไง ทำเสร็จแล้วจะได้กินข้าวสักที”
เมื่อคนพี่ยอมทำตามที่เขาบอก จื่อเทาก็ส่งไข่ไก่ให้แบคฮยอน
ละสาธิตวิธีการตอกไข่ลงกระทะ เขาเลือกที่เปิดไฟกลางๆ
เพราะเมื่อเวลาที่เราตอกไข่ลงกระทะ น้ำมันอาจจะกระเด็นออกมาโดนมือเราได้
“ตอกดีๆนะพี่ระวังน้ำมันกระเด็นใส่--”
“โอ้ยเชี่ย!!”
พูดยังไม่ทันขาดคำพี่ชายร่างเล็กตรงหน้าก็สะดุ้งตัวโยน
สะบัดมือข้างที่น้ำมันกระเด็นใส่ ปากบางก็เป่าลมใส่รอยพองที่มือ
เมื่อจื่อเทาเห็นแบบนั้น เขาก็รีบเดินเข้าไปดูบาดแผล
“ตู้เย็นบ้านพี่มีน้ำแข็งไหม?”
“มันเวลามากินน้ำแข็งไหมเนี่ย”
“ไม่ใช่ ผมจะประคบเย็นให้พี่!!”
“อ่าวหย๋อ อยู่ในช่องแข็งอ่ะ”
เมื่อเจ้าของบ้านบอกเสร็จเด็กชายก็รีบเดินไปดูน้ำแข็งทันที
ดีที่น้ำแข็งบ้านนี้เป็นก้อนเล็กๆ แถมยังหยิบง่ายอีก
เลยสะดวกต่อการปฐมพยาบาลเบื้องต้น
“เอ้า เอาน้ำแข็งไปประคบ อย่าให้ไอที่พองแตกนะ เดี๋ยวจะเป็นแผลเป็น”
“เทา”
“ว่า?”
“ไม่ทันแล้ว มันแตกแล้วอ่ะ”
“โถ่พี่แบคฮยอน โอ่ยผมล่ะปวดหัวกับพี่จริงๆ..”
หลังจากที่สู้รบปรบมือกันมานาน
การทำกับข้าวมื้อเช้าของวันนี้ก็สำเร็จเรียบร้อยสักที จื่อเทาลงมือทอดไข่ทีละลูก
ตักมันวางลบนจานสีขาวและยกไปเสิร์ฟพี่ชายตัวบางที่ตอนนี้กำลังแทะช้อนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เร็วๆดิ้จื่อ หิวจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ยยย”
“ไม่ตายหรอกมั้ง นั่งแทะช้อนไปพลางก็ได้หนิครับ”
“เออ เร็วๆเหอะ พูดมากขี้เกียจเถียงละ
นี่จะกินให้ท้องแตกตายไปเลย”
แบคฮยอนตักไข่ดาวและเครื่องมาไว้บนจานตัวเอง ร่างเล็กดูตื่นตาตื่นใจกับเมนูอาหารเมนูแรกที่เขาทำด้วยตัวเอง
มือเล็กกำช้อนและส้อมเป็นเด็กๆ ตักข้าวคำโตใส่ปากตัวเอง
และก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจคนตรงเลยสักนิด
“ค่อยๆกินครับพี่ เดี๋ยวติดคอนะ”
“ระดับนี้แล้วมีติดแน่นอน เอ้า รีบๆกินสิ
เดี๋ยวฉันกินหมดก่อนนะ”
“พี่กินไปเถอะครับ ผมกินฟองเดียวก็อิ่มแล้ว”
แบคฮยอนเงยหน้ามองอีกคน กระพริบตาปริบๆ พลางวางช้อนและส้อมในมือลงเบา
ตาเรียวจ้องมองหน้าอีกคนอย่างพินิจ แล้ววางมือเบาๆลงที่ศีรษะของคนที่อายุน้อยกว่า
“นี่นายอายุ 13 ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
“ยังเป็น เด็กชาย อยู่ใช่ไหม?”
“อื้อ”
“แต่ทำไมคำพูดคำจานายมันเหมือนคนอายุ 20 เลยอ่ะ?”
“ห..หรอครับ?”
“นายดูโตกว่าฉันมากๆเลยนะ”
“ความสูง?”
“นิสัย=_=”
“อ่อ..”
“กินๆเข้าไป จะได้โตไวๆ
แล้วก็หัดตัวเป็นเด็กมั่งนะ เอานิสัยฉันไปบ้าง” แบคฮยอนขยี้ผมน้องชายด้วยความหมั่นเขี้ยว
เด็กอะไรคำพูดคำจาทำไมดูมีหลักการเหลือเกิน คุยกับมันทีไรรู้สึกตัวเองเป็นเด็กทุกที
ตอนกลายเป็นว่าเขาเตี้ยกว่ามันแล้วเนี่ย อยู่ด้วยกันไม่กี่เดือน
ทำไมมันสูงไวขนาดนี้วะ..
เด็กชายจ้องมองพี่ชายข้างบ้านอยู่นานแสนนาน
ส่วนคนที่ถูกจ้องก็ไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึกตัวเลยสักนิด จื่อเทามองและเพ่งพินิจไปกับใบหน้าที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
สายตาที่มองอีกฝ่ายนั้นมันก็เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว คนอื่นก็ไม่เคยสังเกต
เพราะคิดกันว่า
เด็กอายุเท่านี้
จะไปรู้จักความรักได้ยังไงกัน..
[TBC]
คิดถึงเรื่องนี้ที่สุด
เราเลยมาต่อเรื่องแรก 5555555555 ขอโทษคนที่รอด้วยนะ คือเราไม่อยากเร่งตัวเองอ่ะ กลัวงานมันออกมาไม่ดี ไปละ
เริ้บทุกคนนะ #พี่แบคขี้แกล้ง
ความคิดเห็น