คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LYM02.
เช้าวันใหม่กับการทำงานครั้งแรกของหวัง จุนไค เขาไม่ได้มีท่าทีที่จะกระตือรือร้นเลยแม้แต่นิด เขาลุกจากที่นอนด้วยความเกียจคร้าน เรือนผมสีดำถูกขยี้ด้วยมือหนาจนยุ่งเหยิงไปหมด เดินอิดออดไปยังห้องน้ำ หันซ้ายหันขวามองใบหน้าตอนเองด้วยความพอใจ แล้วจึงเดินไปชำระร่างกาย
กว่าจะจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เสียเวลาไปเกือบชั่วโมง เขาเอามือสางผมหน้าม้าขึ้นมาจัดทรงให้เปิดขึ้น ใส่ชุดสบายๆ เพราะยังไงก็ต้องเปลี่ยนเป็นชุดร้านอยู่ดี
“แหม่ ไปทำงานนะเฮ้ย ไม่ใช่ไปเดินแคทวอล์ค หล่อเชียว” ยังไม่ที่เท้าจะแตะขึ้นบันได เหวินจุนก็ส่งเสียงทักทายลูกชายของตัวเอง
“อะไรพ่อ ออกจากบ้านทั้งที ต้องหล่อเป็นธรรมดา”
“มาๆ มากินข้าวก่อน”
“ไม่อ่ะครับ เดี๋ยวค่อยไปกินกับไอเซียนก็ได้”
“งั้นตามใจแกล่ะกัน ถ้าลูกค้าเยอะ ก็ช่วยไม่ได้นะ”
“ครับคุณเหวินจุนน ผมไปละนะ หวัดดีพ่อ”
ร่างสูงมาถึงภัตตาคารจีนหลังสีแดงหรูหรา มีพนักงานบางคนออกมาต้อนรับลูกค้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เขาจัดเสื้อให้เข้าที่แล้วจึงก้าวขาเข้าไปในภัตตาคาร
“อ้าวววว ว่าไงเด็กใหม่”
“ใหม่กับแม่มึงอ่ะ กูหิวว่ะ มีไรให้กินมั้ยวะ?”
“มีๆ หลังร้านอ่ะมึง กูคลุกไว้ให้ละ”
“ไอเชี่ยเซียนซี..”
“55555 โอเคๆเดี่ยวกูพาไปๆ.” หลังจากที่แกล้งเพื่อนจนหนำใจ เซียนซีก็หันหลังไปพูดกับผู้ช่วยของเขา “เฮ้ยไออู๋จุน ฝากหน้าร้านแปปนะเว่ยย”
“ครับเฮียยย”
.
.
.
“เฮ้ยทุกคนนน มีเด็กใหม่มาเว่ยยยย แนะนำตัวสิเด็กใหม่” กลุ่มผู้ชายประมาณ 4-5คนหันหน้าไปตามเสียงเรีกของเซียนซีและจ้องมองผู้มาใหม่
“สวัสดีทุกคนนะ ฉันชื่อจุนไค อายุ20”
“พวกนี้ก็คือพนักงานในร้านกูเองอ่ะ ทำความรู้จักกับพวกนี้ไว้เยอะๆล่ะ เพราะมึงจะต้องทำงานกับไอพวกนี้”
“เอาครับกูรู้..แล้วแต่ละคนนี่ชื่อไรกันมั่งอ่ะ?”
“ไป๋เซียน 20 ปี” ผู้ร่างเล็กแนะนำตัวคนแรกในกลุ่ม แล้วจึงไปสะกิดเพื่อนตัวสูงนั่งข้างๆกัน “แนะนำตัวดิมึง”
“ซื่อหลาง 20 เหมือนกันเพื่อนน”
“ลู่หาน 22”
“อี้เหลิน 19 ครับพี่”
“หวังหยวน 17 ครับ..” เด็กหนุ่มตัวเล็กเอ่ยคำทักทายเป็นคนสุดท้าย เพราะเขาอยากขอให้พี่ๆคนอื่นพูดให้เสร็จก่อน แต่เพราะเอ่ยเบาเกินไปจึงทำให้พนักงานคนใหม่ไม่เข้าได้ยิน
“นายชื่ออะไรนะ พี่ไม่ค่อยได้ยินอ่ะ” ร่างสูงพูดพลางก้มหน้าเอียงหูให้อยู่ในระดับปากอีกคน
“อ..เอ่อ..ห..หวังหยวนครับ เรียกหยวนเฉยๆก็ได้ครับ..”
“อ้อ โอเค งั้นเราก็เด็กสุดในนี่ล่ะสิ เรียกพี่ว่าเก่อก็ได้นะ” ร่างสูงยิ้มพร้อมกับเอามือโคลงศีรษะเด็กน้อย
“คุกๆ!!” เซียนซีกระแอมไอเมื่อรู้สึกว่า เพื่อนของเขากำลังทำตัวเป็นเสี่ยหลอกเด็กไปขาย
“คุกไรมึง เดี๋ยวโบก”
“ป่าวจ้าป่าววว หาอะไรยัดปากไอจุนไคมันด้วยนะทุกคน ฉันไปดูหน้าร้านก่อนนะ” เมื่อพูดจบเซียนซีก็เดินออกไปทันที เหลือกไว้เพียงพนักงาน 6 คนได้ทำความรู้จักกัน
หลังจากทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วหมดทุกคนแล้ว ก็ต่างคนต่างแยกย้ายไปเปลี่ยนชุดฟอร์มร้าน แต่ไอเจ้าพนักงานใหม่ดันลากหวังหยวนไปเปลี่ยนชุดด้วย โดยอ้างว่าไม่รู้ว่าชุดฟอร์มร้านเก็บไว้ที่ไหน ส่วนอีกคนก็กว่าจะรู้ตัว ก็ตอนที่ตัวเองโดนลากไปที่ประตูแล้ว
“เฮ้ยพวกกก” ไป๋เซียนกวักมือเรียกทุกคน “กูว่าแม่งต้องมีอะไรแน่ๆ..”
“ใช่เลยเฮีย ผมก็คิดงั้น” –อี้เหลิน
“โอ้โห นี่สินะที่เขาเรียกกันว่ามองตาก็รู้ใจ ความคิดกูนี่เซมกับมึงมากๆเลยเพื่อน” –ซื่อหลาง
“ไอเปี๊ยกของเราแม่ง พูดมากจะตายห่า ไหงพอเจอไอจุนไคอะไรนั่น เงียบเป็นหมาหงอยเลยว่ะ” –ลู่หาน
“ผลสรูปคือทุกคนคิดเหมือนกัน??”
“ใช่!!”
“กูว่าเราต้องสืบ..เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!!”
[TBC]
เยี่ยมจ้าแชปสองมาละ วันนี้ไม่ได้ทำไรซักอย่าง ถุงเท้าก็ไม่ได้ซัก หัวก็ไม่ได้สระ นี่นั่งปั่นเพื่องานนี้เลยนะ ขอขอบคุณกำลังใจของทุกคน รักนะจุ้บุๆ #ลยมไคหยวน
ความคิดเห็น