คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Crab Fried Rice Ice Cream -
- Crab Fried Rice Ice Cream -
ตอนนี้จินฮวานกำลังขนของขึ้นห้องของตัวเอง ความจริงแล้วเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ 2 เดือนแล้ว แต่ของบางส่วนที่ยังไม่ได้ขนมาจากบ้านที่ปูซานก็ยังพอมีบ้าง เขาเลยต้องย้ายของในวันก่อนที่มหาวิทยาลัยของเขาจะเปิด ดีหน่อยก็ตรงที่มีพี่ฮงซอกช่วยขับรถอำนวยความสะดวกในการย้ายของของเขา กว่าจะย้ายของเสร็จก็ปาไปเกือบครึ่งวัน ทั้งๆที่เขาก็ขนของออกจากเสียงดัง แต่ทำไมอีตาห้องตรงข้ามมันไม่ออกมาดูเลยฟะ น้ำใจอ่ะมีบ้างไหมมมม ตอบบบบ
“เห้อ นี่เราต้องจัดของอีกใช่มั้ย...เหนื่อยกว่านี้ไม่มีอีกแล้วจินฮวาน...” เด็กหนุ่มมองไปรอบๆห้องของตัวเองแล้วถอนหายใจดังเฮือก ของนี่ก็จะเยอะไปไหน อุตส่าห์แบ่งขนตั้งหลายรอบ ของที่อยู่ประจำที่ก็มีแค่ของที่มาพร้อมกับห้อง ส่วนของที่เหลือก็วางระเกะระกะอยู่ตามพื้นห้อง “..แค่เห็นก็เหนื่อยแล้วอ่ะ งือออ” จินฮวานเลื้อยไปตามพื้นห้องพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องรีบจัดของให้เข้าที่ เลยรีบลุกขึ้นมากระโดด 2-3 ที พอให้ตื่นตัว และเริ่มด้วยการจัดหนังสือเข้าชั้นหนังสือ ที่เขาอุตส่าห์นั่งประกอบด้วยตัวเอง จากนั้นก็จัดโต๊ะเครื่องแป้ง อ้ะๆ อย่าเพิ่งมองด้วยสายตาแบบนั้น ถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่มันก็ต้องดูแลตัวเองบ้างไง
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวัน ในที่สุดคิม จินฮวานก็จัดข้าวของภายในห้องของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย เมื่อจัดของเสร็จ กระเพาะของเขาก็เริ่มทำงานขึ้นมาทันที อา..เขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยงแล้วสินะ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบๆ 6 โมงเย็นแล้ว ไปหาอะไรลงท้องเสียหน่อยก็แล้วกัน
“จะไปหาข้าวกินจากไหนดีเนี่ย เดินไปเรื่อยเหมือนรู้ทาง..” ร่างบางบ่นกับตัวเองพลางเอามือลูบท้องไปด้วย สายตาก็สอดส่องมองหาร้านอาหารที่ใกล้คอนโดของเขาที่สุด ...และเขาก็เจอมันแล้ว เป็นร้านอาหารง่ายๆตามข้างทาง ผู้คนต่างจับจองที่นั่งกันเต็มทุกโต๊ะ หลายคนต้องผิดหวังเมื่อเห็นร้านอาหารร้านนี้ไม่มีที่ว่างให้สำหรับพวกเขา แต่สำหรับจินฮวานแล้ว กลับไม่ใช่แบบนั้น เมื่อเขาได้เห็นใครบางคนกำลังนั่งตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย
“เอ่อ..ต้องขอโทษด้วยนะคะ โต๊ะเต็มแล้วน่ะค่ะ” แม่ครัวส่งยิ้มแห้งๆในขณะที่มือทั้งสองนั้นก็ยังวุ่นอยู่กับรายการอาหารที่ลูกสั่ง
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ พอดีผมรู้จักกับเด็กผู้ชายคนนั้นน่ะครับ” ร่างเล็กว่าเสร็จแล้วก็ชี้นิ้วไปยังเด็กผู้ชายที่เขาพูดถึง
“อ้อ พ่อฮันบินน่ะหรอ เด็กคนนั้นมากินข้าวที่ร้านป้าทุกเย็นเลยนะพ่อหนุ่ม แต่ปกติเขาชอบมาคนเดียวนะ”
“หรอครับ งั้นผมไม่กวนคุณป้าแล้วครับ ผมขอแบบที่ฮันบินสั่งอีกจานนะครับ”
“ได้เลยพ่อหนุ่ม รอป้าแปปนึงนะลูก”
“ครับผม^^”
หลังจากที่ได้รู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเพื่อนบ้านคนนี้แล้ว เขาก็อดสงสัยไม่ได้ อยู่บ้านคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไม่เหงาบ้างหรือไงนะ น่าจะเหงาแหละ ทำหน้าบึ้งได้ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ แต่ไม่เป็นไร เขาจะทำให้เพื่อนบ้านคนนี้ยิ้มให้เลยคอยดูสิ ถ้าเขาทำไม่ได้ก็อย่ามาเรียกเขาว่าคิม จินฮวาน!!
“ฮันบิน!!”
“มาไงเนี่ยพี่??”
“ถ้าเพิ่งจัดของเสร็จอ่ะ หิวก็เลยมาหาไรกิน”
“แล้วมานั่งโต๊ะผมทำไม? ใครอนุญาต?”
“โถ่ว นายดูสิ คนนั่งทุกโต๊ะเลยอ่ะ ฉันหิวมากๆเลยไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว นายจะใจจืดใจดำกับเพื่อนบ้านได้ลงคอเลยหรอ..”
“งั้นก็นั่งไปเถอะ ผมจะอิ่มละ”
“อ้ะ เดี๋ยวซี่..อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนะ จะได้กลับคอนโดพร้อมกันไง ดีจะตาย”
“..แล้วแต่พี่เถอะ”
“ดีเลยยย งั้นตามนั้นนะ อ้ะ..ว่าแต่นายกินอะไรอ่ะ??”
“ข้าวผัดปู”
“อร่อยมั้ยอ่ะ??”
“อยากรู้ พี่ก็สั่งมากินสิครับ”
“สั่งมาแล้ว แต่ก็อยากรู้จะปากฮันบินด้วยไง”
“หืม..เอางั้นหรอครับ..” เด็กหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยโดยที่คนตรงไม่ทันสังเกตเห็น เพราะมัวแต่สนใจกับข้าวผัดปูในจานของเขา
“ใช่ๆ”
“หลับตาสิครับ เดี่ยวพี่ก็รู้” คนตรงหน้าเขาดูงุนงงเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตาม เมื่อร่างเล็กหลับตาแล้ว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มทันที ..รอเวลานี้มานานแล้ว..พูดมากนักใช่ไหม...ต้องสั่งสอนสักหน่อย
...จุ๊บ...
ร่างเล็กเบิกตากว้างเมื่อได้รับสัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเอง สัมผัสนุ่มที่รู้สึกได้ถึงความแห้งของริมฝีปากตัวเอง จินฮวานข้างอยู่อย่างนั้นไปเกือบครึ่งนาที ก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองโดนคนตรงหน้าขโมยจูบเข้าให้แล้ว!!
“น..นาย นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย!!” เมื่อได้สติจินฮวานก็ตะโกนใส่คนตรงหน้าด้วยตกใจ เรียกให้คนรอบข้างมองด้วยความสงสัย
“ชู่ววว..เบาๆสิพี่ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะรำคาญนะ” ฮันบินแนบนิ้วชี้กับปากตัวเองแล้วส่งเสียงให้อีกคนนึงเงียบ รุ่นพี่ตรงหน้าเขามีใบหน้าที่แดงไปจนถึงใบเล็กๆนั่น ..น่ารักดีว่ะ..
“พ่อหนุ่ม ข้าวผัดปูได้แล้วลูก”
“ข..ขอบคุณครับ” เมื่อขอบคุณเสร็จจินฮวานก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวผัดปูที่สั่งมาอย่างเร่งรีบ จนสำลักข้าว ร้อนให้อีกคนต้องรีบยื่นน้ำให้อย่างสงสาร
“เอ้าพี่ รีบไปไหน ผมไม่รีบนะรอได้”
“…”
“ค่อยๆกินพี่ รู้ว่าอร่อยแต่ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”
“…”
...เงียบ...
“อ..อิ่มแล้ว” พูดจบจินฮวานก็ลุกขึ้นไปจ่ายเงินและเดินกลับคอนโดทันที ใครมันจะไปอยากอยู่กับคนแบบนั้นกันล่ะ!! เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ได้นานกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับเขา!! จะฟ้องพี่ยงฮวาคอยดูสิ ถึงคราวนั้นนายไม่รอดแน่คิม ฮันบิน!!
“เอ้าพี่!! รอผมด้วยสิ ตัวเองแท้ๆว่าจะให้เรารอแล้วกลับคอนโดด้วยกัน ไหงชิ่งออกมาก่อนแบบนี้ล่ะ?”
“…”
“อ่าว ไม่พูดอีก”
“…”
“โกรธไรผมป๊ะเนี่ยพี่”
“…”
“พี่..”
“โอ๊ะ!!” ราวกับความเขินอายที่มีอยู่นั้นหายไปทันทีเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร้านขายไอศกรีมข้างทาง จินฮวานเร่งฝีเท้าไปยังร้านขายไอศกรีมข้างหน้า
“โห..มีหลายรสจัง..” ดวงตาเปล่งประกายเมื่อเห็นของหวานที่ตัวเองโปรดปรานเป็นพิเศษ จนคนที่ยืนข้างๆสังเกตเห็นได้ ...ชอบขนาดนั้นเลยหรอวะ... ซึ่งต่างจากเขาที่ไม่ชอบอะไรหวานๆเลยนิด
“งั้นผมเอาบลูเบอร์รี่ สตรอว์เบอร์รี่ วนิลา ใส่ถ้วยให้ผมถ้วยนึงนะครับ!!” สั่งไอศกรีมด้วยน้ำเสียงสดใสแถมยังส่งยิ้มให้คนขายไอติมอีก..
“ 200 วอนจ้า”
“นี่ครับเงิน ขอบคุณมากครับบ”
“ยินดีจ้า ว่างๆมาอุดหนุนใหม่นะจ้า”
ร่างเล็กข้างกายเขานั้นกำลังตักไอศกรีมในมือกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่มีทีว่าจะชวนเขากินด้วยสักนิด แต่เมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกมอง ดวงตาเรียวเล็กนั่นก็เลื่อนสายตาไปตามความรู้สึก จนทำให้เห็นสายตาเด็กหนุ่มข้างๆจนเขาต้องละสายตาออกมาก่อน..
“..มองทำไม”
“พี่ชอบไอติมมากเลยหรอ”
“ก็มันเย็นแล้วก็อร่อยอ่ะ นายไม่ชอบหรอ?”
“หึ..ไม่อ่ะ หวานจะตาย เลี่ยน”
“มันไม่ได้มีแค่รสหวานอย่างเดียวสักหน่อย รสเปรี้ยว รสกาแฟ รสชาเชียว ก็มีนะ ไม่ลองกินดูสักครั้งล่ะ?”
“หึ..”
“??”
“กลับมาพูดมากเหมือนเดิมแล้ว”
“เห?”
“ตั้งแต่ผมจูบพี่ไป พี่ก็เงียบเป็นเป่าสากเลย ดูแปลกตาไปน่ะ”
ตั้งแต่ผมจูบพี่ไป..
ตั้งแต่ผมจูบพี่ไป..
ตั้งแต่ผมจูบพี่ไป..
“ย๊า!! เลิกพูดเลยนะ!! นายกล้าดียังมาขโมยจูบแรกของฉันไปน่ะห๊ะ!!”
“โอ๊ะ จูบแรกหรอ..”
“ก..ก็ใช่น่ะสิ นายโดนดีแน่!!”
“โอ้ะ กลัวจังเลย..”
“ย๊า!! คิม ฮันบิน!!”
“ฮ่าๆๆ..”
เผลอแปปเดียวก็มาถึงหน้าคอนโดเสียแล้ว แต่หลังจากนั้นใช่ว่าการเดินกลับคอนโดไปด้วยกันจะจบไปได้ด้วยดี ร่างสูงก็ยังคงยกประเด็นเรื่องจูแรกมาหยอกล้อร่างเล็กตลอดทาง ส่วนร่างเล็กที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเขิน ก็ไล่ตีและตะโกนใส่เด็กหนุ่มตลอดทางเช่นกัน ดีหน่อยที่หลังจากออกมาจากลิฟต์แล้วต่างคนต่างเงียบ เพราะที่ตรงนี้ไม่ควรจะส่งเสียดังรบกวนเพื่อนบ้าน จนทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง ร่างเล็กที่ยังเคืองไม่หายก็รีบไขกุญแจเปิดห้องของตัวเองและทำท่าจะปิดประตูใส่เพื่อนบ้าน จนทำให้ฮันบินต้องรั้งไว้ก่อน
“ไม่บอกราตรีสวัสดิ์กันหน่อยหรอพี่??”
“ไม่ ขอให้นายฝันร้าย”
“ใจร้ายอีกละ”
“รีบเข้าห้องตัวเองไปสักเถอะคิม ฮันบิน ฉันง่วงแล้ว”
“ง่วงไวจัง”
“ย๊า!! เลิกกวนประสาทสักที!!”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ผมจะเข้าห้องแล้วนะพี่..”
“บาย”
...ปัง...
ฮันบินอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งราวกับเด็กน้อยงอนที่ไม่ได้ของเล็กของรุ่นพี่ห้องตรงข้าม เขาหันหลังให้ก่อนที่ไขกุญแจเข้าห้องตัวเองบ้าง เมื่อเขาปิดประตูลง แผ่นหลังกว้างของเขาก็ทาบอยู่กับประตูห้อง ยืนอยู่อย่างนั้นสักพัก จนได้ยินเสียงเปิดประตูของห้องตรงข้าม และเสียงบ่นของคนห้องนั้น
“คิม ฮันบินที่เจอกันวันแรกน่ะหายไปไหนแล้วฮะ ความคาริสม่า หน้าตึงๆบึ้งน่ะ หายไปไหน สร้างภาพชัดๆ..”
ยิ้ม..เขายิ้มอีกแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกเมื่อยแก้มไปหมด ไม่รู้อะไรที่ทำให้เขาเมื่อยแก้มได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวัน เจอรุ่นพี่คนนี้แค่ไม่กี่ชั่วโมง ความเหนื่อยล้ามันก็หายไปเกือบหมด แปลกจริงๆ..
“แต่ก็...ขอบคุณนะครับ”
…TBC…
------------------------------------------------------------------------
เรามาแล้วที่รัก ถถถถถถถถถ ห่างหายกับเรื่องนี้ไปเป็นแรมปี มีฮันนาตา.. แชปนี้พี่จัดให้ 7 หน้ากระดาษหน่อยๆเลยนะ ถ้านับรวมกับอีก 2 เรื่อง แชปนี้ก็ยาวกว่าทุกแชปที่เคยแต่งมาเลยนะ ไงล่ะปริ่มละสิ โอเคไปละ ร่วมด่าไรท์เตอร์และสกรีมได้ที่ #ดทชบจ นะจ้ะนะจ้ะ บรัยส์ว์ก์
17/04/2558 เรามาปรับตัวอักษรละก็จัดรูปให้มันอ่านขึ้นจ้า
ความคิดเห็น