ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จมน้ำเกือบตาย
"เฮ้ๆๆๆ ยัยแตมทางนี้ ทางนี้" โหหห นี่แกไม่อายคัยเค้าเลยเนอะ
"เอ่อๆ รู้แล้วไม่ต้องตะโกนแค่ฉันมองหัวแต่ล่ะคนฉันก็รู้แล้วว่าคนไหนเป็นแกยัยโม" ก็คือว่ายัยโมเนียะเพิ่งไปเปลี่ยนสีผมมาเป็นสีทองแบบว่าถ้าไปไหนแล้วหลงกันก็มองที่หัวแล้วจะเจออะไรประมาณนี้
"โหหห ฉันเด่นขนาดนั้นเชียวดีน่ะฉันไม่เอาทองมากกว่านี้ไม่งั้นน่ะเด่นสุดๆไปเลย" ยังมีหน้ามาพูดอีกไม่อายชาวบ้านชาวช่องเค้าบ้างเล๊ยยย
"อ่ะนี่ห่วงยางของแกฉันหวังว่าแกคงจะใสได้น่ะ" ล้อมันเล่นไปงั้นแหละ
"โหห ไอ่บ้าฉันไม่ได้อ้วนขนาดนั้นซะหน่อย หุ่นของฉันออกจะสแลนเดอร์"
"หลงตัวเองอีกล่ะ ฉันไม่สงสัยเลยน่ะเนียะว่าทำไมแกถึงชอบนายขี้เก๊กนั่นได้ ก็เพราะว่าเป็นคนหลงตัวเองเหมือนกันไงหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ" จ๋อยไปเลยยัยโม
ตอนนี้ไม่ค่อยจะมีคนมากเท่าไหรเพราะว่าตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วผู้คนก็เริ่มกลับกันหมดแล้วเหลือไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังเล่นน้ำกันอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีฉันกับยัยโมและนึ่งในนั่นอีกก็คือ นายขี้เก๊ก หรือ พี่บอลนั่นเอง ฉันกับพี่บอลเล่นห่างกันไม่เท่าไหร่แต่มองไม่เห็นกันเพราะมัวแต่เล่นน้ำก็เลยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง
"นี่เรามาดำน้ำแข่งกันเอาป่ะ คัยดำได้นานที่สุดคือผู้ชนะส่วนคนที่แพ้ก็ต้องเลี้ยงข้าวมื้อค่ำโอเคป่ะ" มันจะเล่นดำน้ำทะเลเนียะน่ะ บ้าป่าว แต่เพื่อไม่หั้ยเสียฟอร์ม
"อื้ม ตกลง คัยแพ้เลี้ยงข้าวมื้อค่ำ"
"ฉันจะนับ 1 2 3 น่ะแล้วค่อยดำน้ำโอเค
1...
2.....
3.......
บุ๋มมมมมมมมม
ฉันกับโมต่างคนต่างดำน้ำกัน
เวลาผ่านไป ในที่สุดยัยโมก็เป็นฝ่ายแพ้เพราะมันขึ้นมาก่อน เหลือแต่ฉันที่ยังไม่ขึ้น
"อ่าวว นี่ฉันแพ้หรอเนียะ เฮ้ยย ยัยแตมขึ้นมาได้แล้วฉันแพ้แล้วน่ะขึ้นมาเร็วๆ"
ฉันได้ยินเสียยัยโมเรียกให้ขึ้นมาจากใต้น้ำแต่ทันใดนั้นเองฉันรู้สึกเจ็บที่เท้า มันเจ็บมากๆเลยแล้วก็ขยับไม่ได้ด้วย ฉันพยายามจะดีดตัวขึ้นไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะขาของฉันมันเจ็บมากๆแล้วก็ขยับไม่ได้เลยด้วย แล้วจู่ๆทุกอย่างก็มือลงทันที
"เฮ้ยยย ยัยแตมขึ้นมาได้แล้วฉันแพ้แล้ว ยัยแตม แตม"
"แตม!! แตม!!! นี่แกอย่าล้อฉันเล่นน่ะฉันไม่ตลกน่ะเว้ยย แตม!!!! ขึ้นมาซิว่ะ แตม!!!!" ตอนนี้ฉันร้องเรียกหาเพื่อนของฉันที่อยู่ใต้น้ำเพราะว่าแตมมันดำลงไปนานมากแล้วมันก็ยังไม่ขึ้นมาซะทีฉันเริ่มใจเสียแล้วฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันก็วิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะหาคนช่วย
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีคนจมน้ำค่ะ" แล้วทันใดนั่นฉันก็เหลือบไปเห็ยพี่บอล ใช่แล้วพี่บอล
"เอ่อๆ รู้แล้วไม่ต้องตะโกนแค่ฉันมองหัวแต่ล่ะคนฉันก็รู้แล้วว่าคนไหนเป็นแกยัยโม" ก็คือว่ายัยโมเนียะเพิ่งไปเปลี่ยนสีผมมาเป็นสีทองแบบว่าถ้าไปไหนแล้วหลงกันก็มองที่หัวแล้วจะเจออะไรประมาณนี้
"โหหห ฉันเด่นขนาดนั้นเชียวดีน่ะฉันไม่เอาทองมากกว่านี้ไม่งั้นน่ะเด่นสุดๆไปเลย" ยังมีหน้ามาพูดอีกไม่อายชาวบ้านชาวช่องเค้าบ้างเล๊ยยย
"อ่ะนี่ห่วงยางของแกฉันหวังว่าแกคงจะใสได้น่ะ" ล้อมันเล่นไปงั้นแหละ
"โหห ไอ่บ้าฉันไม่ได้อ้วนขนาดนั้นซะหน่อย หุ่นของฉันออกจะสแลนเดอร์"
"หลงตัวเองอีกล่ะ ฉันไม่สงสัยเลยน่ะเนียะว่าทำไมแกถึงชอบนายขี้เก๊กนั่นได้ ก็เพราะว่าเป็นคนหลงตัวเองเหมือนกันไงหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ" จ๋อยไปเลยยัยโม
ตอนนี้ไม่ค่อยจะมีคนมากเท่าไหรเพราะว่าตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วผู้คนก็เริ่มกลับกันหมดแล้วเหลือไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังเล่นน้ำกันอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีฉันกับยัยโมและนึ่งในนั่นอีกก็คือ นายขี้เก๊ก หรือ พี่บอลนั่นเอง ฉันกับพี่บอลเล่นห่างกันไม่เท่าไหร่แต่มองไม่เห็นกันเพราะมัวแต่เล่นน้ำก็เลยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง
"นี่เรามาดำน้ำแข่งกันเอาป่ะ คัยดำได้นานที่สุดคือผู้ชนะส่วนคนที่แพ้ก็ต้องเลี้ยงข้าวมื้อค่ำโอเคป่ะ" มันจะเล่นดำน้ำทะเลเนียะน่ะ บ้าป่าว แต่เพื่อไม่หั้ยเสียฟอร์ม
"อื้ม ตกลง คัยแพ้เลี้ยงข้าวมื้อค่ำ"
"ฉันจะนับ 1 2 3 น่ะแล้วค่อยดำน้ำโอเค
1...
2.....
3.......
บุ๋มมมมมมมมม
ฉันกับโมต่างคนต่างดำน้ำกัน
เวลาผ่านไป ในที่สุดยัยโมก็เป็นฝ่ายแพ้เพราะมันขึ้นมาก่อน เหลือแต่ฉันที่ยังไม่ขึ้น
"อ่าวว นี่ฉันแพ้หรอเนียะ เฮ้ยย ยัยแตมขึ้นมาได้แล้วฉันแพ้แล้วน่ะขึ้นมาเร็วๆ"
ฉันได้ยินเสียยัยโมเรียกให้ขึ้นมาจากใต้น้ำแต่ทันใดนั้นเองฉันรู้สึกเจ็บที่เท้า มันเจ็บมากๆเลยแล้วก็ขยับไม่ได้ด้วย ฉันพยายามจะดีดตัวขึ้นไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะขาของฉันมันเจ็บมากๆแล้วก็ขยับไม่ได้เลยด้วย แล้วจู่ๆทุกอย่างก็มือลงทันที
"เฮ้ยยย ยัยแตมขึ้นมาได้แล้วฉันแพ้แล้ว ยัยแตม แตม"
"แตม!! แตม!!! นี่แกอย่าล้อฉันเล่นน่ะฉันไม่ตลกน่ะเว้ยย แตม!!!! ขึ้นมาซิว่ะ แตม!!!!" ตอนนี้ฉันร้องเรียกหาเพื่อนของฉันที่อยู่ใต้น้ำเพราะว่าแตมมันดำลงไปนานมากแล้วมันก็ยังไม่ขึ้นมาซะทีฉันเริ่มใจเสียแล้วฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันก็วิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะหาคนช่วย
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีคนจมน้ำค่ะ" แล้วทันใดนั่นฉันก็เหลือบไปเห็ยพี่บอล ใช่แล้วพี่บอล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น