ตอนที่ 7 : Ep.6 ยินดีที่ได้รู้จัก
Ep.6 ยินดีที่ได้รู้จัก
วันนี้เป็นวันที่รินและเมย์ต้องไปโรงเรียนกันวันแรก โดยที่โนร่านั้นได้เตรียมการเอาไว้ทุกอย่างแล้ว ทั้งเครื่องแบบนักเรียน โรงเรียน ห้องเรียน และการไป
ริน:ชุดนักเรียนที่โนร่าเตรียมให้ก็ใช้ได้นะเนี่ย
เมย์:นั่นดิ ดีกว่าที่คิดไว้อีก นึกว่าจะเอาชุดกะลาสีกับชุดนักเรียนชายแบบทั่วไปมาให้ซะอีก ถือว่าไม่เลวเลย
ชุดของเมย์
ชุดของริน
โอโซมัตสึ:เอ๊ะ?! นี่พวกเธอกำลังจะไปโรงเรียนหรอ
ริน:ค่ะ ก็เป็นนักเรียนนี่นา
โอโซมัตสึ:ให้พวกเราไปส่งมั้ย
ริน:อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ โรงเรียนไม่ได้ไกลมาก ไม่ต้องก็ได้ค่ะ
เมย์:ไม่อยากรบกวนด้วย แถมดูเหมือนพวกพี่ๆกำลังจะไปข้างนอกกันนี่คะ
คารามัตสึ:โอ๊ะ!? เรียกพวกเราว่าพี่งั้นหรอ แหม เหมือนได้น้องสาวเข้ามาในครอบครัวเลยแฮะ
โทโดมัตสึ:งั้นต่อไปนี้เรียกผมว่าพี่ทตตี้นะ ผมอยากมีน้องสาวบ้างน่ะ ในบ้านมีแต่ผู้ชาย แถมหน้าตาเหมือนกันอีก ถ้ามีน้องสาวบ้างก็น่าจะดีไม่น้อยเลย
เมย์:เอ่อ…ค่ะ พี่โทโดมัตสึ…
โทโดมัตสึ:ไม่เอาสิ~ ต้องเรียกว่าพี่ทตตี้
ริน:เมย์ ไปเหอะ เดี๋ยวสายเอานะ ไปสายวันแรกเดี๋ยวโดนว่ากันพอดี งั้นขอตัวก่อนนะคะ
เมย์:เอ่อ จริงด้วย สวัสดีค่ะ
โจโรมัตสึ:จู่ๆไปขอให้เรียกว่าพี่ทตตี้เจ้าตัวคงจะรู้สึกแปลกๆน่ะ แต่อย่างน้อยก็เรียกว่าพี่นี่นะ แค่ไม่ใช่พี่ทตตี้แค่นั้นเอง
2สาวได้เดินทางไปเรียนแบบทันฉิวเฉียด แม้จะโดนว่าไปก็ตามแต่เพราะเป็นเด็กจากประเทศอื่น ทางโรงเรียนเลยไม่ได้ว่าอะไรมาก และได้พอทั้ง2ไปเข้าเรียน
คุณครูได้พอทั้ง2มารอที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ซึ่งคือห้อง4-3 เป็นห้องที่รินและเมย์ต้องมาเรียน โดยครูได้บอกว่าให้รออยู่หน้าห้องกันก่อน เนื่องจากในห้องมีเด็กผู้ชายค่อนข้างเยอะ เลยต้องไปพูดให้พวกผู้ชายไม่เอะอะโวยวายกันตอนที่พวกเธอ2คนเข้าไป
ริน:เหมือนอยู่ในอนิเมะเลยเนอะ ที่นักเรียนใหม่ต้องรออยู่หน้าห้องและพอครูเรียกก็เข้าไปแนะนำตัวกับทุกคนที่หน้าห้องอ่ะ
เมย์:อืม ทำเอานึกว่าเป็นตัวละครในอนิเมะเลย(ห้อง3หรอ ได้ห้องเดิมแบบตอนโลกเก่าเลยแฮะ)
คุณครู:เข้ามาได้
เมื่อประตูเปิดออก รินก็ได้เดินเข้าไปเป็นคนแรก ภาพของเด็กผู้หญิงผมขาวสวย ดวงตาสีขาวราวหิมะ และหูฟังสีดำที่คล้องอยู่ที่คอ ท่าทางของเด็กสาวที่แสนน่ารักและร่าเริงได้เดินเข้ามา ทำให้เด็กผู้ชายในห้องพากันร้องว้าวที่ได้มีเด็กผู้หญิงน่ารักๆย้ายเข้ามา จากนั้นก็ได้มีเด็กนักเรียนอีกคนเดินเข้ามาตาม ภาพของนักเรียนใหม่ที่แทบจะเรียกได้ว่านักเรียนชายเดินเข้ามา ผมสีดำขลับยาวระดับคาง ดวงตาสีแดงราวกับเลือดที่มีแว่นตาปิดบังเอาไว้ ท่าทางนิ่งเงียบที่ดูเข้าถึงยาก ทำให้จากที่ในห้องนั้นมีเสียงวี้ดว้ายของผู้ชายต้องหายไปในทันที เหลือเพียงแต่ความเงียบ
ทั้ง2ได้เดินมาหยุดอยู่ข้างๆครูเพื่อที่จะได้เตรียมตัวแนะนำตัวให้เพื่อนๆได้รู้จัก
ริน:สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ“ริน”ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
เมย์:ฉันชื่อ“เมย์”ยินดีที่ได้รู้จัก
คุณครู:ก็อย่างที่บอกไปว่า2คนนี้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทย ที่จะมาเรียนกับพวกเราในวันนี้ ดูแลให้ดีๆด้วยล่ะ อย่าบ้าผู้หญิงมาก เพราะถ้าพวกเธอ2คนรู้สึกกลัวที่นี่เมื่อไหร่ พวกเธอจะย้ายไปเรียนที่อื่นทันที และถ้าฉันรู้ว่าสาเหตุที่พวกเธอย้ายเป็นเพราะว่าพวกแกล่ะก็ พวกแกโดนหนักแน่
นักเรียนชายทุกคน:ครับ!!!
คุณครู:ไปนั่งได้ ที่นั่งพวกเธออยู่ข้างหลังตรงกลางนะ เพราะพวกเธอเป็นนักเรียนจากต่างประเทศเลยจัดที่นั่งให้ใกล้ๆกัน เวลามีปัญหาอะไรได้ช่วยกันได้ง่ายขึ้น
ริน,เมย์:ค่ะ
[พักเที่ยง]
รินและเมย์ได้ไปหาอะไรกิน แต่เนื่องจากเป็นช่วงพักเที่ยงนักเรียนหลายคนต่างมาออกันที่ร้านต่างๆ ทำให้ยากต่อการเข้าไปซื้อของ ยิ่งมาชุลมุนกันอยู่ที่ร้านใดร้านหนึ่งยิ่งยากเข้าใหญ่ เพราะคนเยอะมากๆ เมย์เลยเลี่ยงที่จะซื้อของในโรงอาหารแต่ไปซื้อพวกน้ำตามตู้กดน้ำแทน ส่วนรินนั้นไปหาร้านที่คนค่อนข้างน้อยได้ซื้อของได้เร็วขึ้น
เมย์ได้มากดน้ำที่ตู้กดน้ำแต่ก็ต้องเจอกับกลุ่มนักเรียนที่ยืนครองตู้กันอยู่ พอเจอแบบนั้นเข้าไปเลยไปหาตู้อื่นแต่หนึ่งในนักเรียนดันเห็นเมย์เข้าเลยมายืนล้อมเพื่อไม่ให้เมย์หนีไป
นักเรียนชาย1:ไง รู้สึกว่าจะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทยสินะ ชื่ออะไรล่ะ
เมย์:………
นักเรียนชาย2:ถามก็ตอบสิ ยืนนิ่งเป็นใบ้รึไง
เมย์:(น่ารำคาญชะมัด)เมย์…
นักเรียนชาย1:เห~ ชื่อเมย์หรอ เป็นเด็กผู้หญิงจริงๆหรอเนี่ย ดูไม่เหมือนเลยแฮะ
นักเรียนชาย3:แถมยังใส่ชุดนักเรียนชายอีก หรือว่าจะเป็นพวกหนุ่มหน้าหวาน แต่คนเค้าพูดกันว่าเป็นเด็กผู้หญิง2คนนี่
นักเรียนชาย2:แล้วอีกคนล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ
เมย์:1.ฉันเป็นผู้หญิงจริงๆ ขอโทษด้วยละกันที่ไม่เหมือน 2.อีกคนไม่อยู่ ฉันมากดน้ำให้อีกคนเฉยๆ ปล่อยไปได้รึยัง
นักเรียนชาย4:หยิ่งชะมัด แถมเย็นชาด้วย แต่……ยังไงก็เป็นผู้หญิง แล้วนี่จะไปไหนล่ะ จะมากดน้ำไม่ใช่หรอ ตู้ก็อยู่นี่ไง
เมย์:อ้อ เผอิญว่าไม่อยากมากดตู้นี้น่ะ พวกนายครองตู้นี้นี่นา ขอตัวล่ะ
นักเรียนชาย1:หยิ่งชะมัด ทำตัวไม่สมเป็นผู้หญิงเลย
ตัดไปทางด้านของริน ที่กำลังวุ่นอยู่กับการหาร้านเพื่อซื้อของกิน
ริน:โอ้ยยยย ทำไมคนเยอะขนาดนี้เนี่ยยยย จะเยอะไปแล้วนะ!! แล้วจะซื้อของได้ไงอ่าาา
รินใช้เวลาอยู่ซักพักในการหาร้าน แต่ไม่ง่ายเลย เพราะคนต่างพากันดันและเบียดจนซื้อของได้ลำบาก สาเหตุก็เพราะ มีร้านหนึ่งที่กำลังขายขนมที่นานๆทีจะนำมาขาย ก็คือ ชีสเค้กราดซอสช็อกโกแลต+สตอเบอรี่ เด็กนักเรียนหลายๆคนชอบที่จะมาซื้อเพราะมันอร่อยมากๆ และกว่าจะได้ซื้อใช้เวลาเป็นเดือน พอร้านนำมาขาย ผู้คนเลยพากันแย่งซื้อกัน
ริน:เฮ้อออ กว่าจะหลุดออกมาได้ ดีนะที่มีร้านที่คนน้อยๆอยู่เลยไม่ต้องต่อคิวนาน
เมย์:ริน ไงมั่ง โอเคมั้ย
ริน:ถ้าบอกว่าโอเคอ่ะ
เมย์:ดูยังไงก็ไม่ เพราะดูจากท่าทางเหนื่อยใช้ได้เลยนี่
ริน:อ่าา คนเยอะพอตัวเลย กว่าจะซื้อของได้
เมย์:แล้วซื้ออะไรมาอ่ะ
ริน:ซื้อขนมปังมาอ่ะ ขนมปังไส้กรอก ขนมปังชีส ลาซานญ่า แล้วก็ทาโกะยากิ
เมย์:ที่นี่มีของกินเยอะเหมือนกันแฮะ อ้อใช่ น้ำ ฉันไปซื้อมาแล้วนะ ซื้อน้ำเปล่ามา2ขวด แล้วก็น้ำอัดลม2กระป๋อง
ริน:ป่ะ ไปหาที่นั่งเหอะ ชักจะเหนื่อยจริงๆแล้วด้วย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อยากไปโลกพวกนีทบ้างงงอ่ะ😣😣