ตอนที่ 5 : Ep.4 เด็กม.ปลาย?
Ep.4 เด็กม.ปลาย?
ในระหว่างที่เหล่าแฝด6และ2สาวกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงใสของหญิงสาวพูดขึ้นมา ทำให้ทั้ง8คนต้องสงสัยกับเสียงผู้หญิงที่ได้ยิน แต่เหล่าแฝด6นั้นไม่ได้แค่สงสัย แต่มีทั้งตกใจและวิตกเล็กน้อยเนื่องจากเสียงที่ได้ยินนั้นช่างคุ้นหูซะจริงๆ
แฝด6:โทโตโกะจัง?!?!
ริน:(กะแล้วเชียว -_-;)
เมย์:(โผล่มาซะแล้วแฮะ)
โทโตโกะ:ไง เจ้าพวกแฝดนีททั้ง6 ที่ไม่ไปหาฉันนี่เพราะมัวแต่อยู่กับเด็ก2คนนี้สินะ
โทโดมัตสึ:โทโตโกะจังมาอยู่นี่ได้ไงกัน?!
โทโตโกะ:นี่อย่าบอกนะว่าลืมนัดน่ะ ฉันนัดพวกนายเอาไว้ว่าจะให้ไปช่วยถือของช็อปปิ้งน่ะ
โอโซมัตสึ:อ๊ะ!! ลืมไปเลย โทษนะโทโตโกะจัง เพราะรินจังและเมย์พึ่งจะย้ายมาน่ะ เลยอาสาพาชมเมือง
โทโตโกะ:เด็ก2คนนี้สำคัญถึงขนาดลืมนัดฉันที่มาก่อนได้ลงคอเลยสินะเจ้าพวกนีท
โจโรมัตสึ:ไม่ใช่นะโทโตโกะจัง!!! เพราะพวกรินจังและเมย์เค้าพึ่งย้ายมาตางหาก เลยไม่รู้จักถนนหนทางแถวนี้ดี แถมยังอยู่แค่ม.ปลายด้วย เป็นเด็กผู้หญิงแถมมาอยู่กันแค่2คนอีก ถ้าปล่อยให้ไปเดินกันเอง2คนก็อาจเกิดอันตรายได้ พวกเราเลยอาสามาช่วยน่ะ เนอะทุกคน
แฝด5:อื้ม!!!//พยักหน้ารัวๆ
แฝด6และโทโตโกะต่างพูดคุยกันเรื่องของรินและเมย์ โดยโจโรมัตสึนั้นพูดอธิบายแบบยาวเหยียดและเร็วเหมือนรีบแก้ตัวเพราะกลัวเมียจะเข้าใจผิดยังไงยังงั้น โทโตโกะที่หัวเสียเพราะไม่ได้คนไปช่วยถือของและหัวเสียกว่าเก่าว่าเด็กม.ปลาย2คนนี้สามารถทำให้พวกนีททั้ง6ลืมนัดของเธอได้เลยหรอ
โทโตโกะ:เด็กม.ปลาย?
ริน:สวัสดีค่ะ หนูชื่อริน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
เมย์:เมย์ค่ะ
โทโตโกะ:เด็กม.ปลายเนี่ยนะ? พึ่งย้ายมาด้วย? ถ้าหลงทางก็ถามทางเอาสิ เด็ก2คนนี้มีอะไรดีกว่าฉันกันเนี่ย
คารามัตสึ:รินจังและเมย์เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทยน่ะเป็นbeautiful kidsจากประเทศไทยที่มาเรียนและย้ายมาที่นี่
โทโดมัตสึ:ถึงจะพูดภาษาญี่ปุ่นได้เก่งแค่ไหน แต่ก็เป็นเด็กจากต่างประเทศคงจะยังสับสนเกี่ยวกับประเพณีและเส้นทางของญี่ปุ่น พวกเราเลยอยากจะช่วยน่ะ
จูชิมัตสึ:ใช่ๆ
พนักงาน1:เอ่อ……คือถ้าไม่ว่าอะไรช่วยออกไปพูดคุยธุระกันที่นอกร้านได้มั้ยคะ เพราะตอนนี้ลูกค้าทุกท่านเค้ากำลังหัวเสียที่พวกคุณลูกค้าพูดคุยกันเสียงดังน่ะคะ อยากจะขอความกรุณาซักนิดน่ะค่ะ ได้มั้ยคะ?
พวกโอโซมัตสึต่างพูดคุยกันเสียงดังจนทุกคนในร้านต่างหัวเสียจนพนักงานในร้านต้องมาขอให้ไปพูดคุยกันข้างนอกด้วยคำพูดสุภาพและมีความกลัวเล็กน้อย เนื่องจากในการสนทนาของพวกเค้านั้นมีทั้งเสียงดัง เสียงเบา และเสียงดุ
เนื่องจากพนักงานของร้านมาพูดแบบนี้แม้จะดูสุภาพแต่ถ้าเอามาเปรียบเป็นภาษาแบบทั่วไปไม่เป็นทางการ ถ้าแปลออกมานั้นก็มีอีกความหมายนึงแอบแฝงอยู่ คือ ไล่ นั่นเอง
พวกโอโซมัตสึและโทโตโกะใช้เวลาอยู่ค่อนข้างนานในการถกเถียงกันในเรื่องของรินและเมย์ จนสุดท้ายโทโตโกะก็ยอมเข้าใจและแนะนำตัวให้ทั้ง2ได้รู้จัก
โทโตโกะ:ฉันชื่อโทโตโกะ ยินดีที่ได้รู้จักละกัน
ริน:ค่ะ……
เมย์:(โดยส่วนตัวก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่อยู่แล้ว ยิ่งพอมาเจอจริงๆแล้วนี่………อคติไปมั้ยเนี่ยเรา)
เมย์:เอ่อ…ริน เราต้องไปซื้อของนะ พวกอาหารไรเงี้ย
ริน:จริงด้วย ลืมเลย
โจโรมัตสึ:ให้พวกเราไปช่วยมั้ย ได้มีคนไปช่วยถือของให้
เมย์:ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราน่าจะซื้อของไม่เยอะ คงไม่ต้องรบกวนพวกพี่หรอกค่ะ
โจโรมัตสึ:งั้นหรอ
ริน:อืม…วันนี้พวกเรารบกวนพวกพี่มามากพอแล้ว แถมเริ่มจะรู้ทางแล้วด้วย เดี๋ยวที่เหลือพวกเราขอจัดการเองละกันนะคะ ไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ
โอโซมัตสึ:ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาได้นะ ยังไงซะก็บ้านใกล้กันนี่
ริน:ค่ะ
หลังจากที่2สาวได้พูดว่าอยากจะไปซื้อของแต่ไม่อยากรบกวนพวกโอโซมัตสึ พวกโอโซมัตสึและโทโตโกะเลยขอตัวกลับกันก่อน เหลือเพียง2สาวโอตาคุที่กำลังคิดกันอยู่ว่าจะไปซื้ออะไรดี
เนื่องจากจะต้องซื้อของให้ไม่เยอะเกินไปและต้องพอสำหรับ2คนต่อ1สัปดาห์ เลยคิดกันว่าถ้าไปซื้อวัตถุดิบในการทำแกงกะหรี่มาและเปิดเน็ตดูวิธีการทำก็น่าจะพอไปรอดอยู่ เมื่อตกลงดังนั้นทั้งคู่จึงเริ่มไปซื้อของมาทำอาหารและเก็บไว้ที่บ้าน
------------------------------------------------------------
*หลังจากหายไปและได้กลับมานั้นก็ต้องขอบอกตามตรงเลยครับว่า “ลืม” ขอสารภาพตามตรงเลย ต้องขอโทษด้วยนะครับ และต้องขออภัยจริงๆเพราะหลังจากนี้คงต้องหายไปอีกเนื่องจากผมมีอาการป่วย ไม่แน่ใจว่าเป็นอาการแพ้ของผมหรือว่าเป็นอีสุกอีใส เลยอยากจะขอพักซักหน่อยเพื่อดูอาการ ต้องขออภัยจริงๆนะครับ*
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
