ว่าด้วยเรื่องของการเป็นเชฟ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มจากไม่รู้อะไรเลย

 ตอน ม.6  เทอม 2 ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า  อยากเรียนอะไร

มีอะไรให้สอบก็สอบหมด  ติดบ้าง  ไม่ติดบ้าง

ไอ้ที่ติดก็ไม่ค่อยจะถูกใจ  เหมือนมันไม่ใช่ทางของเรา

เลยใช้ชีวิตชิวๆไปเรื่อย



ขอบอกก่อนน่ะ  ตอนนั้นชิวมาก  ชนิดที่ว่าเหลวไหลก็ได้

มาคิดได้เอาตอนนี้ก็สายไปแล้ว

แต่ก็ไม่เคยเสียใจหรอก  เพราะเป็นทางที่เราเลือกเอง


อยู่มาวันนึงมีโควต้าคณะคหกรรม  ที่  ราชมงคลพระนครมาที่โรงเรียน

เพื่อนในกลุ่มคนนึงอยากเข้าที่นี้  แต่คนล่ะคณะ  

มันชวนไปสมัครเป็นเพื่อน  ไอ้เราก็ยังไม่ได้วางแผนอนาคตอะไรไว้เลย

ก็ลองสมัครดู  ปรากฎว่า  ไม่ได้ไปสอบ

เพราะมันเป็นวันเดียวกับที่ต้องไปเที่ยวจีนกับโรงเรียน

(ลืมบอกไปว่า  เราเรียน Intensive  Class  เลยไปเที่ยวเมืองนอกทุกปี  ตั้งแต่ม.1-6 ยกเว้น ม.4  เปลี่ยนไปเที่ยวไทยแทน)

ตอนนั้นห่วงเที่ยวมากกว่าเรียน  (ไม่ดีน่ะ)

เลยเลือกไปเที่ยวแทนไปสอบ  เหอะๆ



พอกลับมาถึงไทย  ไอ้เพื่อนคนเดิม (มันไปสอบ  แต่ไม่ติด) ชวนไปสอบที่ราชมงคลกรุงเทพอีกคณะเดิม

แต่ก็ไม่ได้ไป  เพราะ  เตรียมเอกสารไม่ทัน  (มันมาบอกเอาสองวันก่อนหมดเขตสมัครมั้ง)


หลังจากนั้นก็ไปหาพวกหนังสือ  How  to  ที่ดูอาชีพเกียวกับตัวเรามาอ่าน

เฉลยที่ได้ก็เป็น

1.ศิลปิน  ตัดเลย  อันนี้  วาดรูปไม่เป็น  พ่อแม่ไม่ปลื้ม  จบ

 2.แพทย์  อันนี้ก็ตัด  เรียนสายศิลป์มา  จะสอบได้ไง

3.พระ  ฉันเป็นผู้หญิง  จบ

4.นักสังคมสงเคราะห์  <<<  โอเคน่ะ  ชอบ  แต่ไม่ได้เมตตาใครอะไรขนาดทุ่มทั้งชีวิตให้ได้  จบพอกัน


งงล่ะสิ  แล้วอินี้มาเรียนอาหารได้ไง

ก็อิเพื่อนคนเดิมนั้นแหละ  นั่งคุยกับมันแบบเคลียดๆ  เพราะคนอื่นเค้ามีที่เรียนกันเกือบหมดแล้ว

ไอ้คนที่ยังไม่มีก็รู้แล้วว่า  อยากเป็นอะไร

เอาแล้วไงล่ะ  เริ่มเคลียดแล้วทีนี้

อิเพื่อนคนนั้นมันก็ชวนไปสอบโควต้าของราชมงคลกรุงเทพอีกรอบ

ก็เลยสมัครไป  

มันแนะนำให้อ่านหนังสือเล่มนึง  เกียวกับชีวิตการเป็นเชฟ

มันบอกว่า  เหมาะกับฉันที่สุดแล้ว

เหอะๆ  (ไม่เห็นรู้เลย)

ก็เลยอ่าน  อ่านไปอ่านมา  เออ  จริงด้วย  นี้แหละชีวิตฉัน






ชอบดูรายการทำอาหารตั้งแต่เด็ก

(จริงๆน่ะ  ตอนเด็กๆชอบแหกขี้ตามานั่งดูรายการทำอาหารเด็กของพิธีกรผู้หญิงคนนึงทางวิกพระรามสี่)


ชอบเข้าไปป่วนเปี่ยนเวลาย่าทำขนม  

(ในงานมงคงต่างๆในต่างจังหวัด  เค้าทำขนมหรืออาหารเลี้ยงแขกเอง)


ชอบอ่านหนังสือทำอาหาร  

(แต่ไม่เคยทำซะที)


ชอบเดินแผนกออาหารทั้งสดและแห้งในห้างสรรพสินค้า

(ไม่รุ้เหมือนกันว่าไปเดินทำไม  ทั้งๆที่ไม่ได้จะซื้อ)


เหตุผลแค่นี้คงพอที่จะเรียนแล้วแหละ

เลยไปบอกแม่ว่า  จะเรียนคณะนี้  

ทั้งพ่อทั้งแม่  งงกันเป็นแถว  (ก็อยู่บ้านไม่เคยเข้าครัวให้พ่อแม่เห็นนี้หว่า)

แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้อะไรหรอก

เพราะบ้านนี้เลี้ยงแบบให้ลูกคิดเอง


สรุป

ชีวิตเลยลงเอยที่ ...

คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์  สาขาอาหารและโภชนาการ  มหาวิทยาลัยราชมงคลกรุงเทพ  วิทยาเขตพระนครใต้