คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
แสสีทอส่อรำไรสาระทบเ้ามาในอนโมิเนียมย่านใลาเมือ ายเ้าอห้อวาาลาเียให่ เมื่อเสียออหน้าห้อัึ้นิ ๆ ไม่มีทีท่าว่าะหยุ มือหนาระาบานประูออเพื่อมอหน้านล้ารบวนเวลานอนอผู้อื่นในยามเ้าอวันหยุประำสัปาห์
“ไมึ”
“ไห่าเหวอะไร มาทำไม ูะนอน”
แพิเศษประำวันไหวไหล่เินุ่ม ๆ ไปนั่โฟา แสยะยิ้มมุมปา ใ้นิ้วเี่ยวสายุั้นในสรีสีแสึ้นมา
“หนัเลยเหรอวะ”
“เออ! มึไม่้อมาท่ามา มีอะไรรีบ ๆ พูมา”
ปรินทร้อมอเ้าอห้อ หัวเราะเสีย่ำเหวี่ยุั้นในัล่าวออไปไลัว ยาึ้นไว่ห้า ผสานมือสอ้าไว้บนหัวเ่า ่อนเอ่ย
“ูไ้านให่”
“แ่เนี่ย? มึบอูพรุ่นี้็ยัทัน ไม่้ออุส่าห์ถ่อมาหาถึอนโฯ ็ไ้” เ้าอห้อสะบัศีรษะไล่อาารหัวเสีย หันสายาไปับ้อทาบานประูห้อนอน ลัวน้านในเปิประูออมา
“ไม่ทัน เพราะูเินทาเย็นนี้ แน่นอนว่ามึ้อไป้วย”
ายหนุ่มเ้าอวามสูร้อยแปสิบเนิเมรหยัายึ้นยืน ้าวเท้าเินาไปทันที ไม่รออยให้เพื่อนรัพ่วำแหน่ผู้ถือหุ้นในบริษัทไ้เปิปาถาม ว่าัน์ะรู้ัวร่าอเพื่อนนสนิท็หายลับาไปแล้ว
“ไอ้เวรเอ๊ย”
ายหนุ่มเ้าอื่อเรีย ‘ไอ้เวร’ เินผิวปาอารม์ีลับไปยัรถเ๋อัวเอ นิ้วี้หนาเหวี่ยุแในมือเล่นไปมา ะัเท้า่อนนึบาอย่าออ
“ูลืมบอไป เรื่อออสี่โมเย็น”
ปรินทรไม่รอฟัำบ่นปน่าาเพื่อนสนิท ัสายทิ้ทันที ่ายหนุ่มร่าให่ยััวเอลับไปภายในรถันหรู สาร์รถและบึ่ลับบ้านทันที
หลัานี้เายัมีเรื่อให้ัารอีมา!
“ลับมาแล้วเหรอัร” ายเ้าอื่อปรับสีหน้าเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เินเ้าไปสวมอเอวหนาอแม่าทา้านหลั หิราผมาวยมือลูบศีรษะลูายนโ้วยวามรัใร่สุหัวใ แล้วหันไปัารานรหน้า่อ
“แม่ทำอะไรอยู่รับ”
“ถัถุเท้าให้น้อ้ะ อาาศเริ่มเย็น แม่ลัวยายอัะหนาว” น้ำเสียเอื้ออารีย์เอ่ยบอลูายพร้อมรอยยิ้มว้าแสนหวาน ปรินทรโลหัวรับำ ผละออและเินึ้นไปเ็บอ้านบนทันที
ายหนุ่มเหม่อมอประูไม้ห้อิบันไ เาั่ใอยู่ั่วรู่ ัสินใยื่นมือไปหมุนลูบิและพาัวเอเ้าไป้านใน ห้อนอนห้อเล็ประับประา้วยอไม้อเล็ ๆ ที่เาและแม่่วยันผลัเปลี่ยนให้เป็นประำ รอยยิ้มบนริมฝีปาหยัลึเิรอยบุ๋มบริเวแ้ม้าย สายาู่ม้อมอไปยัทิศทาำแพปูนิับบานเล็สีใส้าระเบีย
รอยยิ้มสใสแสนหวานาเ็สาวอายุราว ๆ สิบห้าสิบหปราึ้นอยู่ลอเวลา ปรินทรยิ้มอบ้วยวามอ่อนโยนไม่แพ้ันส่ไปให้
“เป็นยัไบ้าัวแสบ”
มือหนาว้าทิู ลมือเ็ทำวามสะอาโ๊ะไม้สีาววามสูเท่าเอว ึ่เป็นสถานที่วาระถาธูปและรอบรูปอน้อเพียนเียว “สบายีเนอะ เพราะถ้าทานั้นไม่สบายอัลับมาหาพี่ับแม่”
วาาทีเล่นทีริหลุออมาาปานัวโอีสอสามำ ทว่า ภายในวาทั้สอ้าเอ่อล้นไป้วยหยาน้ำสีใส มือหนายัสาละวนเ็ทำวามสะอาสถานที่ที่เาเื่อว่าเป็นบ้านใหม่ให้น้อนสะอาสะอ้าน ไม่หลเหลือฝุ่นแม้แ่เม็เียว
“แม่ะไว้แล้วัร้ออยู่ในห้อน้อ”
หิรานเิมเินเ้ามาสมทบ ในมือมีถุเท้าไหมพรมสีฟ้าอ่อน นาประอถุเท้าสอ้าไว้ในอราวับว่าลัวอิ้นนั้นเ็บ หาแะ้อแรเินไป ปรินทรยมือเ็หน้าเ็าแล้วหันลับไปส่ยิ้มให้แม่บัเิเล้า
“แม่มาหาน้อเหรอรับ”
“็ใ่น่ะสิ แม่เอาถุเท้ามาให้น้อลอใส่ แม่ลัวว่ามันะเล็เินไป” ายร่าให่หลบทาให้ เายืนมอหิราเบื้อหน้าุยเป็นุเป็นะับวามว่าเปล่าบนเีย้วยหัวใที่เ็บปว
ในวามทรำอแม่หลเหลือไว้เพียเาและน้อสาวเท่านั้น นอเหนือานั้นท่าน็ำสิ่ใไม่ไ้อีเลย ำไม่ไ้แม้ระทั่ว่าลูสาวนเล็ไ้าไปแล้วอย่ามีวันหวนลับ
“แม่รับ พวเราออไป้านอันเถอะ” หิรา นามว่าอน์นายิ้มืเื่อนให้ลูาย ยมือปาน้ำาบนแ้มเนียนให้ัวเอ แล้วพยัหน้ารับเบา ๆ ร่าที่เริ่มอวบึ้นามอายุอานามเินผ่านร่าลูายออไป้านนอ บนริมฝีปายัมีรอยยิ้มประับไว้ปะปนับราบน้ำา
ไม่รู้ว่าแม่ำลัิสิ่ใอยู่ ทุรั้ที่เ้าไปยัห้อนอนอน้อสาวนเล็ แม่มัะพูุยราวับว่ารหน้าอท่านมีนอยู่ริ ๆ เพียแ่ว่าวาทั้สอ้าอท่านลับมีน้ำาไหลออมา เาเยิว่าแม่พยายามลืมเลือนทุสิ่อย่าเพื่อลบวามทรำเลวร้ายในวันนั้น แ่ไม่ใ่!
ทุรั้ที่เาลอเลียบเียถาม แม่อบเพียว่าไม่รู้และำไม่ไ้
แ่ถ้าหาำไม่ไ้ริ ๆ ามปาว่า แม่ร้อไห้ทำไม?
“ัรบินเย็นนี้ใ่ไหมลู”
“รับแม่ ผมไปไม่นาน แม่อยู่ับพี่บัวไ้ใ่ไหม”
“วาใเถอะ้ะ แม่บัวเาูแลแม่ีะาย” หิรายมือลูบหน้ามร้ามแผ่วเบา นาเผยยิ้มอ่อนโยนส่ไปให้ลูายอีรั้
“รับแม่ ถ้าผมเสร็านเร็วผมะรีบลับมาหา”
“้ะ ลูไปเ็บอเถอะ อีประเี๋ยวแม่ะลไปเอนหลัสัหน่อย” อนนา์ผละออาลูายเินลบันไไปพร้อมสีหน้าเปื้อนยิ้ม
ปรินทรถอนหายใเฮือให่ เรียับท่าทาารแสอออมาราไม่น้อย เพียรพยายามเสาะแสวสืบ้นหาหมอเ่ ๆ หมอไหนว่าี หมอไหนว่าแน่ ไม่เยรีรอและพามาราไปพบทันที
ทว่า แพทย์ทุนลวามเห็นว่าแม่อเาอาาศปิ ไม่ว่าะเป็นารทสอบทาิวิทยาหรือารสะิ แม่็สามารถทำไ้ีลอมา ะมีเพียอาารหล ๆ ลืม ๆ ามประสาผู้สูอายุเท่านั้น
ความคิดเห็น