ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พบกันอีกครั้ง100%
"อ๋อครับ...เเล้วจะเข้าบริษัทกันต่อเลยไหมครับเนี่ย"
"เดี๋ยวผมจะเข้าไปจัดการอะไรนิดหน่อยน่ะครับ"
"พักบ้างนะครับคุณเเทน สามปีที่ร่วมงานกันมาผมเเทบไม่เคยเห็นคุณพักเลย เเท้กระทั่งวันหยุด"
เเทนคุณยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับ "ขอบคุณครับ เเต่คุณธิมก็น่าจะทราบนะครับว่าตำเเหน่งอย่างเราๆ ให้พักก็คงยาก"
"ทราบดีครับ เเต่เราเป็นคนนะครับไม่ใช่เครื่องจักร พักบ้างให้มีเเรงน่ะครับ" ธิมธรณ์พูดหยอกล้อ
"ครับ" เเทนคุณยิ้มให้ในความช่างหยอกของประธานบริษัททีทีอาร์ต
"เเล้วคุณลินล่ะครับ ไปกับคุณเเทนหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอกค่ะ ลินว่าจะกลับเลย วันนี้เป็นวันหยุดของลินน่ะค่ะ"
"อ๋อครับ งั้นคุณมีเเพลนไปไหนหรือยังครับ"
"ยังเลยค่ะ คุณธิมมีเเนะนำมั้ยคะ"
"ไม่มีหรอกค้าบ เว้นเเต่คุณลินจะชอบเด็ก ผมก็จะพาไปเล่นกับลูกชายผมน่ะสิครับ" ธิมธรณ์พูดปนอมยิ้มเล็กๆ
"น่าสนใจมากเลยค่ะ งั้นถ้าวันนี้สะดวกไหมคะ ลินอยากเจอน้องจังเลยค่ะ"
"ถ้าคุณลินจะไปจริงไปก็สะดวกครับ"
"อืม..งั้นเเปปนึงนะคะ" มิลินบอกธิมธรณ์ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบกับเเทนคุณ
"อาเเทนขา ลินขอไปหาลูกชายคุณธิมได้ไหมคะ"
"ก็.." ชายหนุ่มเห็นสายตาออดอ้อนปนน่าสงสารของหญิงสาวทีไร ใจเขามันก็พลอยอ่อนไปทุกที มิลินเองก็รู้ว่าถ้าเธอใช้ไม้นี้กับเขาเมื่อไหร่เป็นต้องสำเร็จผลเเน่นอน
"เฮ้อ..ก็ได้ เเล้วจะไปมายังไง"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมเป็นธุระเองครับ" ธิมธรณ์อาสา
"งั้นก็ตามนั้นก็ได้ครับ รบกวนฝากมิลินด้วยนะครับคุณธิม ถ้าดื้อก็จัดการได้เลยครับ"
"อาเเทนอ่า ลินไม่ใช่เด็กนะคะ ชอบพูดเเบบนี้อยู่เรื่อย" หญิงสาวทำเเก้มป่อง เธอล่ะเซ็งจริงจริ๊ง ชอบมาหาว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่เรื่อย
"ฮ่าๆ ครับ" ธิมธรณ์รับคำอย่างนึกขันในอาหลานคู่นี้
"งั้นผมขอตัวเข้าบริษัทเลยดีกว่าครับ ขอบคุณคุณธิมอีกครั้งนะครับที่ไว้ใจวิโรฒน์กรุ๊ป"
"ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณคุณเเทน ที่ไว้ใจให้ทีทีอาร์ตเราออกเเบบ"
"ยังไงเดี๋ยวให้เลขาผมติดต่อไปนะครับ"
"ครับ สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ"
เมื่อทั้งสองลากันเรียบร้อยเเล้ว เเทนคุณก็เเยกตัวเพื่อไปจัดการอะไรๆที่บริษัท ส่วนธิมธรณ์ก็นั่งคุยกับมิลินต่อ เขารู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
"คุณลินหิวไหมครับ อยากทานอะไรก่อนมั้ย"
"ไม่ล่ะค่ะ ลินเพิ่งทานมาค่ะ อืม..คุณธิมคะ ลินขอไปซื้อของไปฝากน้องก่อนได้ไหมคะ"
"คือว่าผมไม่อยากรบกวนคุณลินน่ะครับ ไม่ต้องซื้ออะไรไปฝากลูกชายผมก็ได้นะครับ"
"ไม่รบกวนหรอกค่ะ ลินอยากซื้อให้น้องจริงๆนะคะ นะคะคุณธิม"
"ก็..ก็ได้ครับ ถ้าคุณลินสะดวกเเบบนั้น ผมยินดีครับ"
"เย่ งั้นเราไปช็อปกันค่ะ"
หลังจากธิมธรณ์อนุญาตให้เธอซื้อของไปฝากลูกชายของเขาเเล้ว มิลินก็ลากธิมธรณ์ไปที่โซนวาดเขียน เธอเลือกกระดาษเเละสีสำหรับเด็กไปหลายอย่างมาก จนธิมธรณ์ต้องห้ามปราม ไม่อย่างนั้นเธอคงได้เหมาหมดชั้นเเน่นอน
"คุณลินครับ พอเเล้วครับนี่ก็มากเกินพอสำหรับดินดินเเล้วล่ะครับ"
"ดินดิน ชื่อน่ารักจังเลยค่ะ ลินก็ลืมถามชื่อน้องไปเลย เเหะๆ"
ไม่รู้ว่ามิลินโฟกัสผิดจุดหรือตั้งใจไม่สนใจคำพูดของเขากันเเน่ เขาตั้งใจห้ามเธอเเต่เธอดันไปโฟกัสที่ชื่อดินดินซะได้
"คือจริงๆเเล้วลูกชายผมชื่อดินเฉยๆนี่เเหละครับ เเต่ผมคิดว่ามันสั้นไปเลยเรียกดินดิน"
"อ๋อค่ะ ดินดิน..ลินชอบชื่อนี้จังเลยค่ะ" หล่อนส่งยิ้มอ่อนโยนให้ธิมธรณ์ ตอนนี้เขายืนเเทบจะไม่ไหว เธอคนนี้ใช้รอยยิ้มเปลืองเหลือเกิน!!
"เเล้วคุณเเม่ของน้องดินดินล่ะคะ เธอชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ลินจะได้ซื้อไปฝาก"
"คือ..ดินดินไม่มีเเม่หรอกครับ ผมเป็นซิงเกิลเเด๊ดน่ะครับ"
"ว้าว จริงเหรอคะ คุณธิมเจ๋งอะ เเล้วเลี้ยงลูกคนเดียวเหนื่อยไหมคะ"
"ก็มีบ้างครับ เพราะตอนนี้ดินดินเพิ่งห้าขวบ โตกว่านี้ก็น่าจะหายเหนื่อยเเล้ว"
"สุดยอดไปเลยนะคะ ต้องเป็นทั้งพ่อเเละเเม่ให้กับดินดิน ลินขอนับถือค่ะ" มิลินพูดพร้อมนำมือขวามาวางทาบตรงหัวใจของตัวเอง
"ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่นะครับ จริงๆเเล้วดินดินไม่ใช่ลูกเเท้ของผมหรอกครับ เเต่ผมรับเค้ามาเป็นลูกบุญธรรมเพราะรู้สึกว่าถูกชะตากับเด็กคนนี้มากๆ อยากดูเเลเค้าน่ะครับ"
"คือดินๆไม่ใช่ลูกเเท้ๆของคุณธิมอย่างนั้นใช่ไหมคะ"
"ครับ ผมรับเค้าเลี้ยงตอนอายุได้8เดือนกว่าๆ"
"โห ลินพูดไม่ออกเลยค่ะ สุดยอดมากๆ" เธอนับถือหัวใจผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทำไมเขาเจ๋งขนาดนี้ การดูเเลเด็กคนนึงไม่ใช่เรื่องที่ใครๆจะทำได้ ต้องดูเเลลูก ไหนจะงานที่บริษัท เก่งมากๆ
"คุณลินชมเกินไปแล้วนะครับ ว่าเเต่ของในรถเข็นเยอะมากเเล้วนะครับ"
"อุ๋ย ลินช็อปเพลินไปหน่อยค่ะ งั้นเราไปคิดเงินกันเถอะค่ะ"
"ครับ"
ไม่นานนักธิมธรณ์ก็พามิลินมาถึงบ้านของเขา บ้านของธิมธรณ์ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เหมาะสำหรับครอบครัว บรรยากาศอบอุ่นมากๆ สวยอะ!!
"บ้านคุณธิมน่ารักมากเลยค่ะ บ้านไม่ใหญ่เกินไป ลินชอบจังเลยค่ะ"
"ส่วนตัวผมไม่ชอบบ้านหลังใหญ่นะครับ ชอบขนาดกลางๆ มีสวนให้วิ่งเล่น มีสระว่ายน้ำไว้ผ่อนคลายพอเเล้วครับ"
"ว้าว อบอุ่นมากค่ะ"
"คุณธิมกลับมาเเล้วหรือคะ วันนี้มาไวจังเลย เเล้วนี่.."
"นี่คุณมิลินครับนม ส่วนนี่เเม่นมผมครับคุณลิน"
"สวัสดีค่ะเเม่นม เรียกหนูว่าลินเฉยๆก็ได้ค่ะ" มิลินยกมือไหว้คนอายุมากกว่าตรงหน้า เเม่นมคนนี้ดูใจดีเเละอบอุ่นจังเลย
"สวัสดีค่ะคุณลิน เรียกนมเเบบคุณธิมก็ได้ค่ะ" คนมีอายุยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู ธิมธรณ์คงถูกใจผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย จึงพามาบ้าน ปกติเเล้วเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาให้เห็น
"ค่ะนม" มิลินยิ้มให้คนมีอายุอีกครั้ง คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด ทำไมทุกคนถึงได้ดูใจดีขนาดนี้
"ดินดินวาดรูปอยู่ข้างในค่ะ กำลังรอคุณธิมอยู่เลยค่ะ"
"ครับนม ผมกำลังจะไปหาเจ้าดินพอดีครับ"
"งั้นเข้าบ้านก่อนดีกว่าค่ะ ของเยอะเเยะเลยเดี๋ยวนมให้นายเพิ่มมาช่วยถือนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะนม เเค่นี้ลินถือสบายมากค่ะ" หญิงสาวเห็นเเม่นมทำท่าไม่เชื่อ หล่อนจึงยกของชูให้ดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเเค่นี้สบายมาก!
"ลินยกไหวจริงๆนะคะ ลินไม่อยากรบกวนคนอื่นน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับนม เดี๋ยวผมช่วยคุณลินถือเองครับ"
คิดเเล้วว่าคุณธิมของเธอเลือกคนไม่ผิด เด็กคนนี้ใช้ได้ทีเดียว
"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านมิลินเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก ผิวขาวจัด กำลังนั่งระบายสีอย่างตั้งอกตั้งใจ เเต่พอเขาได้ยินเสียงของธิมธรณ์ เขาก็วางทุกอย่างลงพร้อมกับวิ่งมากอดชายหนุ่ม ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อกอดผู้เป็นบิดาจนหนำใจเเล้ว เด็กชายตัวน้อยหันมามองเธออย่างงงนิดๆ จนธิมธรณ์อดหัวเราะไม่ได้
"ดินดินครับ พี่สาวคนนี้ชื่อพี่ลินครับ เป็นเพื่อนของปะป๊าครับลูก"
"สวัสดีฮับ พี่คนจ๋วย" เด็กชายไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีครับ ปากหวานนะเราน่ะ" เด็กคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
"หนูชื่อดินดินใช่ไหมครับ"
"ฮับ ดินดินฮับ"
"ดินดินครับ พี่ลินมีของมาฝากหนูด้วยน้า"
"อะไรเหรอฮับ" หนูน้อยตาเป็นประกาย
"เเท๊น.. นี่ไงครับ พี่ลินซื้อกระดาษวาดรูปกับสีมาเต็มเลย เอาไว้ให้ดินดินครับ"
"ขอบคุณฮับ" เด็กชายยกมือไหว้ เเต่ยังไม่ยอมรับของกลับมองไปยังบิดาจองตนเป็นเชิงขออนุญาติ
"รับได้ครับดินดิน" ธิมธรณ์ยิ้ให้ลูกชาย
พอได้รับการอนุญาต เด็กชายตัวเล็กจึงค่อยๆรับของจากมือพี่สาวคนสวย
"ชอบมั้ยครับดินดิน"
"ชอบฮับ เยอะเลยฮับ" ดินดินยิ้มกว้างตามประสาเด็กได้ของเล่นใหม่
"ถ้าชอบวันหลังพี่ลินซื้อให้อีกนะครับ" มิลินกระซิบกระซาบกับคนตัวจิ๋ว
"คุณลินครับ" ธิมธรณ์ยอมให้กับความเจ้าเล่ห์ของเจ้าหล่อน เธอรู้ว่าเขาต้องไม่ยอมเเน่ๆ เลยกระซิบกระซาบกับดินดินสองคน
"ลินไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ ใช่มะดินดิน" มิลินขยิบตาให้เด็กชายตัวน้อย เเต่ดูเหมือนว่าเขายังไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะเข้าใจ เเละทำหน้างงหนักเข้าไปอีก
"เเหะๆ ก็ได้ค่า งั้นคราวหน้าลินซื้อเป็นขนมนะคะ" เมื่อซื้อกระดาษไม่ได้เธอจึงต่อรองเป็ยขนมเเทน
"ถ้าคุณลินตั้งใจก็ได้ครับ เเต่ว่าอย่ามากเกินนะครับผมเกรงใจ"
"รับทราบค่ะ" หล่อนยิ้มดีใจออกนอกหน้า อาการเเยบนั้นทำให้เขายิ่งเอ็นดูเธอเข้าไปอีก
"คุณลินอยากทำเค้กมั้ยครับ เค้กชอกโกเเลตของโปรดดินดิน"
"อยากทำค่ะ เเต่ว่าลินทำไม่เป็นนะคะ กลัวครัวคุณธิมจะพังเสียก่อน" หญิงสาวพูดหน้าเจื่อนๆ
"ไม่หรอกครับ มาเป็นลูกมือผมก็ได้นะ" ธิมธรณ์ยิ้มขำ
"ได้หรอคะ"
"ค้าบ ปะ เราไปในครัวกันเถอะครับ" เขาพูดกับเธอก่อนจะหันไปบอกลูกชายตัวน้อย
"ดินดินครับ ปะป๊าจะทำเค้กชอกโกเเลตของโปรดดินดิน ดินดินนั่งเล่นไปก่อนนะครับลูก"
"ฮับปะป๊า ดินดินรอนี้ฮับ" คนตัวเล็กพูดอย่างอารมณ์ดี
เมื่อได้สัญญาณตอบรับจากลูกชายเเล้ว เขาจึงพามิลินเข้าไปในครัว เพื่อทำเค้กชอกโกเเลตของโปรดให้ดินดิน ซึ่งเขาก็ให้นมเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้บ้างเเล้ว
"ขั้นตอนเเรกทำอะไรก่อนหรอคะคุณธิม"
"อย่างเเรกวอร์มเตาก่อนครับ อุณหภูมิอยู่ที่170องศาเซลเซียสครับ"
"170 โอเคเรียบร้อยค่ะ"
"เสร็จเเล้วเรามาร่อนเเป้งกันดีกว่าครับ ใส่ผงโกโก้ เบคกิ้งโซดา ผงฟู เดี๋ยวผมกะปริมาณเเล้วคุณลินคนนะครับ"
"โอเคค่ะเชฟพี่ธิม"
"ครับลูกมือน้องลิน"
"ฮ่าๆ" ทั้งคู่หันมาหัวเราะให้สรรพนามใหม่ที่เขาเเละเธอเรียกกัน
"คนเรื่อยๆอย่างนั้นเลยครับ เเล้วที่เราจะใส่น้ำตาลกับเกลือเพิ่มไปอีกนิดหน่อย"
"เดี๋ยวผมจะเข้าไปจัดการอะไรนิดหน่อยน่ะครับ"
"พักบ้างนะครับคุณเเทน สามปีที่ร่วมงานกันมาผมเเทบไม่เคยเห็นคุณพักเลย เเท้กระทั่งวันหยุด"
เเทนคุณยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับ "ขอบคุณครับ เเต่คุณธิมก็น่าจะทราบนะครับว่าตำเเหน่งอย่างเราๆ ให้พักก็คงยาก"
"ทราบดีครับ เเต่เราเป็นคนนะครับไม่ใช่เครื่องจักร พักบ้างให้มีเเรงน่ะครับ" ธิมธรณ์พูดหยอกล้อ
"ครับ" เเทนคุณยิ้มให้ในความช่างหยอกของประธานบริษัททีทีอาร์ต
"เเล้วคุณลินล่ะครับ ไปกับคุณเเทนหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอกค่ะ ลินว่าจะกลับเลย วันนี้เป็นวันหยุดของลินน่ะค่ะ"
"อ๋อครับ งั้นคุณมีเเพลนไปไหนหรือยังครับ"
"ยังเลยค่ะ คุณธิมมีเเนะนำมั้ยคะ"
"ไม่มีหรอกค้าบ เว้นเเต่คุณลินจะชอบเด็ก ผมก็จะพาไปเล่นกับลูกชายผมน่ะสิครับ" ธิมธรณ์พูดปนอมยิ้มเล็กๆ
"น่าสนใจมากเลยค่ะ งั้นถ้าวันนี้สะดวกไหมคะ ลินอยากเจอน้องจังเลยค่ะ"
"ถ้าคุณลินจะไปจริงไปก็สะดวกครับ"
"อืม..งั้นเเปปนึงนะคะ" มิลินบอกธิมธรณ์ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบกับเเทนคุณ
"อาเเทนขา ลินขอไปหาลูกชายคุณธิมได้ไหมคะ"
"ก็.." ชายหนุ่มเห็นสายตาออดอ้อนปนน่าสงสารของหญิงสาวทีไร ใจเขามันก็พลอยอ่อนไปทุกที มิลินเองก็รู้ว่าถ้าเธอใช้ไม้นี้กับเขาเมื่อไหร่เป็นต้องสำเร็จผลเเน่นอน
"เฮ้อ..ก็ได้ เเล้วจะไปมายังไง"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมเป็นธุระเองครับ" ธิมธรณ์อาสา
"งั้นก็ตามนั้นก็ได้ครับ รบกวนฝากมิลินด้วยนะครับคุณธิม ถ้าดื้อก็จัดการได้เลยครับ"
"อาเเทนอ่า ลินไม่ใช่เด็กนะคะ ชอบพูดเเบบนี้อยู่เรื่อย" หญิงสาวทำเเก้มป่อง เธอล่ะเซ็งจริงจริ๊ง ชอบมาหาว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่เรื่อย
"ฮ่าๆ ครับ" ธิมธรณ์รับคำอย่างนึกขันในอาหลานคู่นี้
"งั้นผมขอตัวเข้าบริษัทเลยดีกว่าครับ ขอบคุณคุณธิมอีกครั้งนะครับที่ไว้ใจวิโรฒน์กรุ๊ป"
"ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณคุณเเทน ที่ไว้ใจให้ทีทีอาร์ตเราออกเเบบ"
"ยังไงเดี๋ยวให้เลขาผมติดต่อไปนะครับ"
"ครับ สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ"
เมื่อทั้งสองลากันเรียบร้อยเเล้ว เเทนคุณก็เเยกตัวเพื่อไปจัดการอะไรๆที่บริษัท ส่วนธิมธรณ์ก็นั่งคุยกับมิลินต่อ เขารู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
"คุณลินหิวไหมครับ อยากทานอะไรก่อนมั้ย"
"ไม่ล่ะค่ะ ลินเพิ่งทานมาค่ะ อืม..คุณธิมคะ ลินขอไปซื้อของไปฝากน้องก่อนได้ไหมคะ"
"คือว่าผมไม่อยากรบกวนคุณลินน่ะครับ ไม่ต้องซื้ออะไรไปฝากลูกชายผมก็ได้นะครับ"
"ไม่รบกวนหรอกค่ะ ลินอยากซื้อให้น้องจริงๆนะคะ นะคะคุณธิม"
"ก็..ก็ได้ครับ ถ้าคุณลินสะดวกเเบบนั้น ผมยินดีครับ"
"เย่ งั้นเราไปช็อปกันค่ะ"
หลังจากธิมธรณ์อนุญาตให้เธอซื้อของไปฝากลูกชายของเขาเเล้ว มิลินก็ลากธิมธรณ์ไปที่โซนวาดเขียน เธอเลือกกระดาษเเละสีสำหรับเด็กไปหลายอย่างมาก จนธิมธรณ์ต้องห้ามปราม ไม่อย่างนั้นเธอคงได้เหมาหมดชั้นเเน่นอน
"คุณลินครับ พอเเล้วครับนี่ก็มากเกินพอสำหรับดินดินเเล้วล่ะครับ"
"ดินดิน ชื่อน่ารักจังเลยค่ะ ลินก็ลืมถามชื่อน้องไปเลย เเหะๆ"
ไม่รู้ว่ามิลินโฟกัสผิดจุดหรือตั้งใจไม่สนใจคำพูดของเขากันเเน่ เขาตั้งใจห้ามเธอเเต่เธอดันไปโฟกัสที่ชื่อดินดินซะได้
"คือจริงๆเเล้วลูกชายผมชื่อดินเฉยๆนี่เเหละครับ เเต่ผมคิดว่ามันสั้นไปเลยเรียกดินดิน"
"อ๋อค่ะ ดินดิน..ลินชอบชื่อนี้จังเลยค่ะ" หล่อนส่งยิ้มอ่อนโยนให้ธิมธรณ์ ตอนนี้เขายืนเเทบจะไม่ไหว เธอคนนี้ใช้รอยยิ้มเปลืองเหลือเกิน!!
"เเล้วคุณเเม่ของน้องดินดินล่ะคะ เธอชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ลินจะได้ซื้อไปฝาก"
"คือ..ดินดินไม่มีเเม่หรอกครับ ผมเป็นซิงเกิลเเด๊ดน่ะครับ"
"ว้าว จริงเหรอคะ คุณธิมเจ๋งอะ เเล้วเลี้ยงลูกคนเดียวเหนื่อยไหมคะ"
"ก็มีบ้างครับ เพราะตอนนี้ดินดินเพิ่งห้าขวบ โตกว่านี้ก็น่าจะหายเหนื่อยเเล้ว"
"สุดยอดไปเลยนะคะ ต้องเป็นทั้งพ่อเเละเเม่ให้กับดินดิน ลินขอนับถือค่ะ" มิลินพูดพร้อมนำมือขวามาวางทาบตรงหัวใจของตัวเอง
"ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่นะครับ จริงๆเเล้วดินดินไม่ใช่ลูกเเท้ของผมหรอกครับ เเต่ผมรับเค้ามาเป็นลูกบุญธรรมเพราะรู้สึกว่าถูกชะตากับเด็กคนนี้มากๆ อยากดูเเลเค้าน่ะครับ"
"คือดินๆไม่ใช่ลูกเเท้ๆของคุณธิมอย่างนั้นใช่ไหมคะ"
"ครับ ผมรับเค้าเลี้ยงตอนอายุได้8เดือนกว่าๆ"
"โห ลินพูดไม่ออกเลยค่ะ สุดยอดมากๆ" เธอนับถือหัวใจผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทำไมเขาเจ๋งขนาดนี้ การดูเเลเด็กคนนึงไม่ใช่เรื่องที่ใครๆจะทำได้ ต้องดูเเลลูก ไหนจะงานที่บริษัท เก่งมากๆ
"คุณลินชมเกินไปแล้วนะครับ ว่าเเต่ของในรถเข็นเยอะมากเเล้วนะครับ"
"อุ๋ย ลินช็อปเพลินไปหน่อยค่ะ งั้นเราไปคิดเงินกันเถอะค่ะ"
"ครับ"
ไม่นานนักธิมธรณ์ก็พามิลินมาถึงบ้านของเขา บ้านของธิมธรณ์ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เหมาะสำหรับครอบครัว บรรยากาศอบอุ่นมากๆ สวยอะ!!
"บ้านคุณธิมน่ารักมากเลยค่ะ บ้านไม่ใหญ่เกินไป ลินชอบจังเลยค่ะ"
"ส่วนตัวผมไม่ชอบบ้านหลังใหญ่นะครับ ชอบขนาดกลางๆ มีสวนให้วิ่งเล่น มีสระว่ายน้ำไว้ผ่อนคลายพอเเล้วครับ"
"ว้าว อบอุ่นมากค่ะ"
"คุณธิมกลับมาเเล้วหรือคะ วันนี้มาไวจังเลย เเล้วนี่.."
"นี่คุณมิลินครับนม ส่วนนี่เเม่นมผมครับคุณลิน"
"สวัสดีค่ะเเม่นม เรียกหนูว่าลินเฉยๆก็ได้ค่ะ" มิลินยกมือไหว้คนอายุมากกว่าตรงหน้า เเม่นมคนนี้ดูใจดีเเละอบอุ่นจังเลย
"สวัสดีค่ะคุณลิน เรียกนมเเบบคุณธิมก็ได้ค่ะ" คนมีอายุยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู ธิมธรณ์คงถูกใจผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย จึงพามาบ้าน ปกติเเล้วเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาให้เห็น
"ค่ะนม" มิลินยิ้มให้คนมีอายุอีกครั้ง คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด ทำไมทุกคนถึงได้ดูใจดีขนาดนี้
"ดินดินวาดรูปอยู่ข้างในค่ะ กำลังรอคุณธิมอยู่เลยค่ะ"
"ครับนม ผมกำลังจะไปหาเจ้าดินพอดีครับ"
"งั้นเข้าบ้านก่อนดีกว่าค่ะ ของเยอะเเยะเลยเดี๋ยวนมให้นายเพิ่มมาช่วยถือนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะนม เเค่นี้ลินถือสบายมากค่ะ" หญิงสาวเห็นเเม่นมทำท่าไม่เชื่อ หล่อนจึงยกของชูให้ดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเเค่นี้สบายมาก!
"ลินยกไหวจริงๆนะคะ ลินไม่อยากรบกวนคนอื่นน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับนม เดี๋ยวผมช่วยคุณลินถือเองครับ"
คิดเเล้วว่าคุณธิมของเธอเลือกคนไม่ผิด เด็กคนนี้ใช้ได้ทีเดียว
"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านมิลินเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก ผิวขาวจัด กำลังนั่งระบายสีอย่างตั้งอกตั้งใจ เเต่พอเขาได้ยินเสียงของธิมธรณ์ เขาก็วางทุกอย่างลงพร้อมกับวิ่งมากอดชายหนุ่ม ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เมื่อกอดผู้เป็นบิดาจนหนำใจเเล้ว เด็กชายตัวน้อยหันมามองเธออย่างงงนิดๆ จนธิมธรณ์อดหัวเราะไม่ได้
"ดินดินครับ พี่สาวคนนี้ชื่อพี่ลินครับ เป็นเพื่อนของปะป๊าครับลูก"
"สวัสดีฮับ พี่คนจ๋วย" เด็กชายไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีครับ ปากหวานนะเราน่ะ" เด็กคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
"หนูชื่อดินดินใช่ไหมครับ"
"ฮับ ดินดินฮับ"
"ดินดินครับ พี่ลินมีของมาฝากหนูด้วยน้า"
"อะไรเหรอฮับ" หนูน้อยตาเป็นประกาย
"เเท๊น.. นี่ไงครับ พี่ลินซื้อกระดาษวาดรูปกับสีมาเต็มเลย เอาไว้ให้ดินดินครับ"
"ขอบคุณฮับ" เด็กชายยกมือไหว้ เเต่ยังไม่ยอมรับของกลับมองไปยังบิดาจองตนเป็นเชิงขออนุญาติ
"รับได้ครับดินดิน" ธิมธรณ์ยิ้ให้ลูกชาย
พอได้รับการอนุญาต เด็กชายตัวเล็กจึงค่อยๆรับของจากมือพี่สาวคนสวย
"ชอบมั้ยครับดินดิน"
"ชอบฮับ เยอะเลยฮับ" ดินดินยิ้มกว้างตามประสาเด็กได้ของเล่นใหม่
"ถ้าชอบวันหลังพี่ลินซื้อให้อีกนะครับ" มิลินกระซิบกระซาบกับคนตัวจิ๋ว
"คุณลินครับ" ธิมธรณ์ยอมให้กับความเจ้าเล่ห์ของเจ้าหล่อน เธอรู้ว่าเขาต้องไม่ยอมเเน่ๆ เลยกระซิบกระซาบกับดินดินสองคน
"ลินไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ ใช่มะดินดิน" มิลินขยิบตาให้เด็กชายตัวน้อย เเต่ดูเหมือนว่าเขายังไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะเข้าใจ เเละทำหน้างงหนักเข้าไปอีก
"เเหะๆ ก็ได้ค่า งั้นคราวหน้าลินซื้อเป็นขนมนะคะ" เมื่อซื้อกระดาษไม่ได้เธอจึงต่อรองเป็ยขนมเเทน
"ถ้าคุณลินตั้งใจก็ได้ครับ เเต่ว่าอย่ามากเกินนะครับผมเกรงใจ"
"รับทราบค่ะ" หล่อนยิ้มดีใจออกนอกหน้า อาการเเยบนั้นทำให้เขายิ่งเอ็นดูเธอเข้าไปอีก
"คุณลินอยากทำเค้กมั้ยครับ เค้กชอกโกเเลตของโปรดดินดิน"
"อยากทำค่ะ เเต่ว่าลินทำไม่เป็นนะคะ กลัวครัวคุณธิมจะพังเสียก่อน" หญิงสาวพูดหน้าเจื่อนๆ
"ไม่หรอกครับ มาเป็นลูกมือผมก็ได้นะ" ธิมธรณ์ยิ้มขำ
"ได้หรอคะ"
"ค้าบ ปะ เราไปในครัวกันเถอะครับ" เขาพูดกับเธอก่อนจะหันไปบอกลูกชายตัวน้อย
"ดินดินครับ ปะป๊าจะทำเค้กชอกโกเเลตของโปรดดินดิน ดินดินนั่งเล่นไปก่อนนะครับลูก"
"ฮับปะป๊า ดินดินรอนี้ฮับ" คนตัวเล็กพูดอย่างอารมณ์ดี
เมื่อได้สัญญาณตอบรับจากลูกชายเเล้ว เขาจึงพามิลินเข้าไปในครัว เพื่อทำเค้กชอกโกเเลตของโปรดให้ดินดิน ซึ่งเขาก็ให้นมเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้บ้างเเล้ว
"ขั้นตอนเเรกทำอะไรก่อนหรอคะคุณธิม"
"อย่างเเรกวอร์มเตาก่อนครับ อุณหภูมิอยู่ที่170องศาเซลเซียสครับ"
"170 โอเคเรียบร้อยค่ะ"
"เสร็จเเล้วเรามาร่อนเเป้งกันดีกว่าครับ ใส่ผงโกโก้ เบคกิ้งโซดา ผงฟู เดี๋ยวผมกะปริมาณเเล้วคุณลินคนนะครับ"
"โอเคค่ะเชฟพี่ธิม"
"ครับลูกมือน้องลิน"
"ฮ่าๆ" ทั้งคู่หันมาหัวเราะให้สรรพนามใหม่ที่เขาเเละเธอเรียกกัน
"คนเรื่อยๆอย่างนั้นเลยครับ เเล้วที่เราจะใส่น้ำตาลกับเกลือเพิ่มไปอีกนิดหน่อย"
ความน่ารักของคุณธิมยังไม่หมด ไว้พบกันตอนหน้านะคะ:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น