ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณอาขาของ้อ
เมื่อมิลินเดินกลับมาถึงห้อง เธอก็จัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย เธอกำลังนั่งอยู่ใครครวญบนโต๊ะอ่านหนังสือ เธอนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องระหว่างเธอกับอาเเทน เธอเองก็ยังงงๆว่าทำไมอาแทนถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น
"อาเเทนจะรู้บ้างไหมว่าลินก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะ"
ความจริงตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เธอก็ไม่เคยที่จะเห็นความอ่อนโยนของแทนคุณเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขามักจะเย็นชาใส่เธอเสมอ จนบางครั้งเธอก็แอบคิดว่าเขายังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า เขาเพียงแต่บอกกับเธออยู่เสมอว่าคนอย่างเเทนคุณไม่เคยคิดจะเชื่อในความรัก เพราะมันเพ้อฝันและจอมปลอม แต่สำหรับมิลินแล้วความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดแม้ความรักก็ทำให้เธอเจ็บที่สุดเช่นกัน แต่ยังไงก็ตามอาแทนไม่ควรเอาความรักที่ล้มเหลวของผู้หญิงคนนั้นมาตัดสินความรักของคนทั้งโลก เธอรู้ว่าความเจ็บปวดที่มาจากความรักมันเป็นอย่างไร เธอเองไม่เคยคิดจะซ้ำเติมอาแทนเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่เป็นเขาต่างหากที่ไม่คิดจะเปิดใจรับใครเลย หัวใจของอาเเทนถูกปิดประตูล็อคกลอนไว้อย่างแน่นหนา เเม้ว่าเธอเคยพยายามเปิดมันเท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยทำสำเร็จเลยเพราะหัวใจของอาแทนมันมีไว้ให้ผู้หญิงคนนั้นคนเดียวผู้หญิงที่ชื่อว่า...มิรัน
"ทำไมเธอต้องทำร้ายอาเเทนด้วยรัน ฉันไม่ได้อยากเป็นเงาของเธอเสียหน่อย" พอคิดมาถึงตรงนี้ก็มีน้ำหยดใสๆค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอไม่คิดที่จะมาแทนที่ใคร เธอไม่เข้าใจเลยการมีตัวตนอยู่ในหัวใจของใครสักคนมันถึงได้ยากขนาดนี้ เธออยากเป็นคนนั้น คนที่อยู่ในหัวใจของเขามากกว่าอยู่ในเงาที่ถูกซ่อนไว้จนมิดเเละไม่มีใครมองเห็น เเต่รอยแผลและความเจ็บปวดในหัวใจของเธอมันน่ารังเกียจเกินกว่าที่จะแสดงให้ใครเห็นได้ เธอจะรอจนถึงวันที่ความอดทนของเธอแตกหักลง พอถึงวันนั้นเธอจะเป็นคนถอยออกมาเอง
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูของใครบางคนมากระทบโสตประสาทของเธอทำให้มิลินหยุดคิดเรื่องราวที่แสนจะเจ็บปวดนั้นไว้
"มิลินนอนหรือยัง"
เสียงอาเเทนนี่ จะมาเคาะประตูอะไรป่านนี้นะ ตอนนี้เธอยังไม่อยากคุยกับเขาเธอเลยแกล้งไม่ตอบเเล้วปิดไฟนอนไปซะดื้อๆ
"นอนแล้วหรอมิลิน ได้ยินฉันไหม" สงสัยจะหลับเเล้วจริงๆ ชายหนุ่มคิดได้ดังนั้นก็ไม่รบกวนหญิงสาวอีก
เริ่มต้นเช้าวันใหม่ วันนี้เป็นวันหยุดดพักผ่อนของมิลิน เเต่เธอกลับตื่นเช้ากว่าปกติ เปล่าหรอกความจริงเเล้วเธอนอนไม่ค่อยหลับ มาหลับเอาตอนใกล้สว่างเพราะพึ่งยานอนหลับเนี่ยเเหละ เเล้วมาสะดุ้งตื่นอีก
"โอ้ย ทำไมเรานอนไม่หลับเลยวะเนี่ย" คิดๆเเล้วก็เซ็งชะมัด ง่วงเเต่นอนไม่หลับเนี่ยมันทรมานจริงๆ
เธอคิดอะไรไม่ออกเลยลงมาข้างล่างเผื่อว่าป้าน้อยจะเตรียมอาหารไว้เเล้ว คิดอะไรไม่ออกก็กินเเล้วกัน
"ป้าน้อยคะ เช้านี้มีอะไรกินบ้างคะเนี่ย" มิลินเดินดูบนโต๊ะอาหาร เธอพบว่าเช้านี้อาหารเยอะกว่าปกติ เเล้วก็ล้วนเป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น
"ทำไมวันนี้กับข้าวเยอะจังเลยคะป้า"
"คือว่าวันนี้ป้าไม่ได้ทำค่ะคุณลิน คือคุณเเทนเป็นคนทำน่ะค่ะ"
"อะไรนะคะ อาเเทนทำหมดนี่เลยหรอคะ"
"ค่ะคุณลิน คุณเเทนตื่นมาเเต่เช้าตรู่บอกว่าวันนี้ขอลงครัวเองค่ะ"
"นึกยังไงของเค้านะ"
"เเล้ววันนี้คุณเเทนทำเเต่ของโปรดคุณลินทั้งนั้นเลยค่ะ เหมือนกับจะเอาใจคุณลินยังไงยังงั้นเลย" ป้าน้อยพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ไม่ต้องบอกเขาหมดก็ได้ป้าน้อย ผมเเค่อยากทำอาหารเฉยๆ" เเทนคุณที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำได้ยินเสียงเจื้อยเเจ้วของป้าน้อยพอดี
"เเหะๆ ป้าไปดูในครัวดีกว่าค่ะ เชิญคุณทั้งสองทานอาหารให้อร่อยนะคะ"
"เช้านี้ลินไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ ลินขอตัวก่อนนะคะ"
อาเเทนคิดจะทำอาหารมาง้อเธออย่างนั้นเหรอ
"เดี๋ยวสิ อาหารนี่เยอะเกินไปสำหรับคนเดียว เธอช่วยฉันกินก่อนสิ"
"เชิญอาเเทนตามสบายเลยค่ะ ลินยังไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน อาหารเช้าสำคัญมากนะ"
"อาเเทนทำอาหารมาง้อลินหรอคะ"
"ใครบอกเธอ ฉันก็.."
"ก็?"
"ก็เเค่อยากทำ"
"เเล้วทำไมของโปรดลินเต็มโต๊ะเลยคะ"
"ก็มันอยากกินพอดี ไม่ได้หรือไง"
"งั้นอาเเทนกินตามสบายเลยค่ะ ลินไม่กวน"
"เดี๋ยวก่อน ฉันกินคนเดียวไม่หมด"
"อาเเทนจะพูดกับลินตรงๆไม่ได้หรือไงคะ"
"พูดอะไร"
"ก็อยากให้ลินกินอาหารที่อาเเทนทำไงเพราะว่าอาเเทนตั้งใจทำมาง้อ"
"ฉัน.."
"งั้นลินไม่.."
"ก็ได้ ฉัน...ฉันขอโทษเธอนะมิลิน ที่เมื่อวานพูดไม่ดีกับเธอ เเล้วอาหารเนี่ยก็ทำมาให้เธอนั่นเเหละ"
"จริงหรอคะ"
"อืม"
"งั้นลินกินกับอาเเทนก็ได้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มเธอก้มปริที่เเทนคุณพูดดีๆกับเธอบ้าง เธอล่ะอยากเห็นอาเเทนมุมน่ารักๆเเบบนี้นานๆ
"ยิ้มอะไรของเธอ"
"ก็..เปล่าค่ะ"
"เปล่าได้ไง เธอยังยิ้มไม่หยุดเลยเนี่ย"
"ช่างยิ้มของลินก่อนเถอะค่ะ อาเเทนขาลินก็ต้องขอโทษอาเเทนเหมือนกันนะคะที่พูดไม่ดีใส่อาเเทนเมื่อวาน" มิลินยกมือไหว้เเทนคุณ
"ถ้าอยากให้ฉันยกโทษให้ เธอต้องกินข้าวให้หมดจาน"
"กินหมดนี่ลินก็ท้องเเตกพอดีสิคะ"
"ไม่รู้เเหละ เอานี่ไข่พะโล้ ชอบไม่ใช่หรอ" เเทนคุณตักอาหารให้หญิงสาว
"ขอบคุณค่ะ"
ไม่นานเเทนคุณก็เริ่มตักให้หญิงสาวมากขึ้น ราวกับได้ใจ จนตอนนี้อาหารเริ่มพูนจานของเธอเเล้ว มิลินเลยต้องทำการห้ามปรามก่อนที่เขาจะตักมากไปกว่านี้
"อาเเทนขา พอเเล้วค่ะ ลินทานไม่หมดนะคะ พเต็มจานเเล้วค่ะ"
"อืม งั้นถ้าทานหมดนั่นฉันจะยกโทษให้" ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เเต่หล่อนรู้ว่าเช้านี้เขาอารมณ์ดีเเละมีความสุข เเต่ทำเป็นเก๊กหน้าไปอย่างนั้น
"ค่า ทราบเเล้วค่ะ" มิลินรับคำอย่างยิ้มเเย้ม
"อยากไปคุยกับลูกค้าด้วยกันมั้ย"
"ลินไปได้หรอคะ"
"วันนี้ฉันอนุญาตหนึ่งวัน"
"เย้ เเล้วลินต้องทำอะไรบ้างคะ" มิลินดีใจเหลือเกินที่วันนี้เธอจะออกไปเปิดหูเปิดตาพบลูกค้านอกบริษัทบ้าง ถึงเเม้วันนี้จะเป็นวันหยุดของเธอก็ตาม
"ดีใจเป็นเด็กเป็นเล็กเลย ฉันคิดถูกใช่มั้ยที่จะพาเธอไปด้วย" เเทนคุณส่ายหน้าให้กับอาการดีใจเกินเหตุของหญิงสาว
"ถูกสิคะอาเเทน ถูกมากๆเลยค่ะ" มิลินไม่พูดเปล่า เธอเกาะเเขนเเทนคุณ ราวกับกลัวเขาจะไม่พาไปด้วย
ฮึ่ม! เสียงกระเเอมเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอถูกเนื้อต้องตัวเขามากเกินไป
"อุ่ย ลินขอโทษค่ะ"
"ไปเตรียมตัวซะ เดี๋ยวสักสิบโมงก็ออกเเล้ว"
"รับทราบค่ะ"
"อาเเทนจะรู้บ้างไหมว่าลินก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะ"
ความจริงตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เธอก็ไม่เคยที่จะเห็นความอ่อนโยนของแทนคุณเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขามักจะเย็นชาใส่เธอเสมอ จนบางครั้งเธอก็แอบคิดว่าเขายังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า เขาเพียงแต่บอกกับเธออยู่เสมอว่าคนอย่างเเทนคุณไม่เคยคิดจะเชื่อในความรัก เพราะมันเพ้อฝันและจอมปลอม แต่สำหรับมิลินแล้วความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดแม้ความรักก็ทำให้เธอเจ็บที่สุดเช่นกัน แต่ยังไงก็ตามอาแทนไม่ควรเอาความรักที่ล้มเหลวของผู้หญิงคนนั้นมาตัดสินความรักของคนทั้งโลก เธอรู้ว่าความเจ็บปวดที่มาจากความรักมันเป็นอย่างไร เธอเองไม่เคยคิดจะซ้ำเติมอาแทนเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่เป็นเขาต่างหากที่ไม่คิดจะเปิดใจรับใครเลย หัวใจของอาเเทนถูกปิดประตูล็อคกลอนไว้อย่างแน่นหนา เเม้ว่าเธอเคยพยายามเปิดมันเท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยทำสำเร็จเลยเพราะหัวใจของอาแทนมันมีไว้ให้ผู้หญิงคนนั้นคนเดียวผู้หญิงที่ชื่อว่า...มิรัน
"ทำไมเธอต้องทำร้ายอาเเทนด้วยรัน ฉันไม่ได้อยากเป็นเงาของเธอเสียหน่อย" พอคิดมาถึงตรงนี้ก็มีน้ำหยดใสๆค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอไม่คิดที่จะมาแทนที่ใคร เธอไม่เข้าใจเลยการมีตัวตนอยู่ในหัวใจของใครสักคนมันถึงได้ยากขนาดนี้ เธออยากเป็นคนนั้น คนที่อยู่ในหัวใจของเขามากกว่าอยู่ในเงาที่ถูกซ่อนไว้จนมิดเเละไม่มีใครมองเห็น เเต่รอยแผลและความเจ็บปวดในหัวใจของเธอมันน่ารังเกียจเกินกว่าที่จะแสดงให้ใครเห็นได้ เธอจะรอจนถึงวันที่ความอดทนของเธอแตกหักลง พอถึงวันนั้นเธอจะเป็นคนถอยออกมาเอง
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูของใครบางคนมากระทบโสตประสาทของเธอทำให้มิลินหยุดคิดเรื่องราวที่แสนจะเจ็บปวดนั้นไว้
"มิลินนอนหรือยัง"
เสียงอาเเทนนี่ จะมาเคาะประตูอะไรป่านนี้นะ ตอนนี้เธอยังไม่อยากคุยกับเขาเธอเลยแกล้งไม่ตอบเเล้วปิดไฟนอนไปซะดื้อๆ
"นอนแล้วหรอมิลิน ได้ยินฉันไหม" สงสัยจะหลับเเล้วจริงๆ ชายหนุ่มคิดได้ดังนั้นก็ไม่รบกวนหญิงสาวอีก
เริ่มต้นเช้าวันใหม่ วันนี้เป็นวันหยุดดพักผ่อนของมิลิน เเต่เธอกลับตื่นเช้ากว่าปกติ เปล่าหรอกความจริงเเล้วเธอนอนไม่ค่อยหลับ มาหลับเอาตอนใกล้สว่างเพราะพึ่งยานอนหลับเนี่ยเเหละ เเล้วมาสะดุ้งตื่นอีก
"โอ้ย ทำไมเรานอนไม่หลับเลยวะเนี่ย" คิดๆเเล้วก็เซ็งชะมัด ง่วงเเต่นอนไม่หลับเนี่ยมันทรมานจริงๆ
เธอคิดอะไรไม่ออกเลยลงมาข้างล่างเผื่อว่าป้าน้อยจะเตรียมอาหารไว้เเล้ว คิดอะไรไม่ออกก็กินเเล้วกัน
"ป้าน้อยคะ เช้านี้มีอะไรกินบ้างคะเนี่ย" มิลินเดินดูบนโต๊ะอาหาร เธอพบว่าเช้านี้อาหารเยอะกว่าปกติ เเล้วก็ล้วนเป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น
"ทำไมวันนี้กับข้าวเยอะจังเลยคะป้า"
"คือว่าวันนี้ป้าไม่ได้ทำค่ะคุณลิน คือคุณเเทนเป็นคนทำน่ะค่ะ"
"อะไรนะคะ อาเเทนทำหมดนี่เลยหรอคะ"
"ค่ะคุณลิน คุณเเทนตื่นมาเเต่เช้าตรู่บอกว่าวันนี้ขอลงครัวเองค่ะ"
"นึกยังไงของเค้านะ"
"เเล้ววันนี้คุณเเทนทำเเต่ของโปรดคุณลินทั้งนั้นเลยค่ะ เหมือนกับจะเอาใจคุณลินยังไงยังงั้นเลย" ป้าน้อยพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ไม่ต้องบอกเขาหมดก็ได้ป้าน้อย ผมเเค่อยากทำอาหารเฉยๆ" เเทนคุณที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำได้ยินเสียงเจื้อยเเจ้วของป้าน้อยพอดี
"เเหะๆ ป้าไปดูในครัวดีกว่าค่ะ เชิญคุณทั้งสองทานอาหารให้อร่อยนะคะ"
"เช้านี้ลินไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ ลินขอตัวก่อนนะคะ"
อาเเทนคิดจะทำอาหารมาง้อเธออย่างนั้นเหรอ
ให้ตายเถอะ เธอไม่ได้เห็นเเก่กินเสียหน่อย ถึงเเม้ว่าจะหิวนิดๆก็ตาม หมั่นไส้ ทำเยอะนักก็กินเองไปเลย
"เดี๋ยวสิ อาหารนี่เยอะเกินไปสำหรับคนเดียว เธอช่วยฉันกินก่อนสิ"
"เชิญอาเเทนตามสบายเลยค่ะ ลินยังไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน อาหารเช้าสำคัญมากนะ"
"อาเเทนทำอาหารมาง้อลินหรอคะ"
"ใครบอกเธอ ฉันก็.."
"ก็?"
"ก็เเค่อยากทำ"
"เเล้วทำไมของโปรดลินเต็มโต๊ะเลยคะ"
"ก็มันอยากกินพอดี ไม่ได้หรือไง"
"งั้นอาเเทนกินตามสบายเลยค่ะ ลินไม่กวน"
"เดี๋ยวก่อน ฉันกินคนเดียวไม่หมด"
"อาเเทนจะพูดกับลินตรงๆไม่ได้หรือไงคะ"
"พูดอะไร"
"ก็อยากให้ลินกินอาหารที่อาเเทนทำไงเพราะว่าอาเเทนตั้งใจทำมาง้อ"
"ฉัน.."
"งั้นลินไม่.."
"ก็ได้ ฉัน...ฉันขอโทษเธอนะมิลิน ที่เมื่อวานพูดไม่ดีกับเธอ เเล้วอาหารเนี่ยก็ทำมาให้เธอนั่นเเหละ"
"จริงหรอคะ"
"อืม"
"งั้นลินกินกับอาเเทนก็ได้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มเธอก้มปริที่เเทนคุณพูดดีๆกับเธอบ้าง เธอล่ะอยากเห็นอาเเทนมุมน่ารักๆเเบบนี้นานๆ
"ยิ้มอะไรของเธอ"
"ก็..เปล่าค่ะ"
"เปล่าได้ไง เธอยังยิ้มไม่หยุดเลยเนี่ย"
"ช่างยิ้มของลินก่อนเถอะค่ะ อาเเทนขาลินก็ต้องขอโทษอาเเทนเหมือนกันนะคะที่พูดไม่ดีใส่อาเเทนเมื่อวาน" มิลินยกมือไหว้เเทนคุณ
"ถ้าอยากให้ฉันยกโทษให้ เธอต้องกินข้าวให้หมดจาน"
"กินหมดนี่ลินก็ท้องเเตกพอดีสิคะ"
"ไม่รู้เเหละ เอานี่ไข่พะโล้ ชอบไม่ใช่หรอ" เเทนคุณตักอาหารให้หญิงสาว
"ขอบคุณค่ะ"
ไม่นานเเทนคุณก็เริ่มตักให้หญิงสาวมากขึ้น ราวกับได้ใจ จนตอนนี้อาหารเริ่มพูนจานของเธอเเล้ว มิลินเลยต้องทำการห้ามปรามก่อนที่เขาจะตักมากไปกว่านี้
"อาเเทนขา พอเเล้วค่ะ ลินทานไม่หมดนะคะ พเต็มจานเเล้วค่ะ"
"อืม งั้นถ้าทานหมดนั่นฉันจะยกโทษให้" ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เเต่หล่อนรู้ว่าเช้านี้เขาอารมณ์ดีเเละมีความสุข เเต่ทำเป็นเก๊กหน้าไปอย่างนั้น
"ค่า ทราบเเล้วค่ะ" มิลินรับคำอย่างยิ้มเเย้ม
"อยากไปคุยกับลูกค้าด้วยกันมั้ย"
"ลินไปได้หรอคะ"
"วันนี้ฉันอนุญาตหนึ่งวัน"
"เย้ เเล้วลินต้องทำอะไรบ้างคะ" มิลินดีใจเหลือเกินที่วันนี้เธอจะออกไปเปิดหูเปิดตาพบลูกค้านอกบริษัทบ้าง ถึงเเม้วันนี้จะเป็นวันหยุดของเธอก็ตาม
"ดีใจเป็นเด็กเป็นเล็กเลย ฉันคิดถูกใช่มั้ยที่จะพาเธอไปด้วย" เเทนคุณส่ายหน้าให้กับอาการดีใจเกินเหตุของหญิงสาว
"ถูกสิคะอาเเทน ถูกมากๆเลยค่ะ" มิลินไม่พูดเปล่า เธอเกาะเเขนเเทนคุณ ราวกับกลัวเขาจะไม่พาไปด้วย
ฮึ่ม! เสียงกระเเอมเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอถูกเนื้อต้องตัวเขามากเกินไป
"อุ่ย ลินขอโทษค่ะ"
"ไปเตรียมตัวซะ เดี๋ยวสักสิบโมงก็ออกเเล้ว"
"รับทราบค่ะ"
ฮั่นเเน่รีดเดอร์ทั้งหลายขา คุยกับเค้าบ้างสิ อย่าเป็นเสือซุ่มนักสิคะ เก๊าเหงา!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น