ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หวง
ด้านมิลินพอขึ้นรถมาได้ก็เป็นอันว่าโล่งใจ
"ฟู่ว เกือบไปแล้วไหมล่ะ" มิลินเป่าปากอย่างโล่งอก
"เป็นอะไรหืม ทะเลาะกับคุณเเทนหรอเรา"
"ก็ไม่เชิงค่ะ ปกติลินกับอาแทนก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่เเล้วตีกันตีกันดี"
"ถ้าอย่างนั้นก็เลิกทำคิ้วผูกโบว์ได้แล้ว"
"เปล่าซะหน่อย ไม่เห็นจะผูกตรงไหนเลย"
"ก็ตรงนี้ไงคะ นี่ๆๆ" อรชุนเอานิ้วมือจิ้มระหว่างคิ้วของหญิงสาวอย่างเอ็นดู
"เฮียชุนหยุดเลยนะลินไม่เล่นด้วยแล้ว"
มิลินเเกล้งทำเสียงดุอย่างไม่จริงจังนัก
"โอ๋ๆ เฮียล้อเล่นนิดเดียวเองไม่งอนนะคะ"
"ลินไม่งอนหรอกค่ะ ว่าเเต่เฮียชุนจะพาลินไปไหนคะเนี่ย"
"ไปบ้านเฮียไงครับ ไปเจอป๊าม๊ากัน"
"ดีเลยค่ะ ไม่เจอคุณลุงคุณป้านานเเล้ว เเต่ว่าเฮียต้องพาลินกลับบ้านอาบน้ำเเต่งตัวก่อนนะคะ ลินไม่อยากตัวเหม็นฉึ่งไปพบคุณลุงคุณป้าค่ะ"
"ไปอาบคอนโดเฮียก็ได้นะ เฮียให้เด็กเตรียมของไว้เเล้ว"
"คะ? เฮียว่าไงนะ"
"เฮียให้เด็กเตรียมชุดเเล้วก็ของใช้สำหรับผู้หญิงไว้ให้เราเเล้ว"
"ตั้งเเต่เมื่อไหร่คะ"
"ก็..หลังจากวางสายเราไง"
"เฮียชุนร้ายนะคะเนี่ย" หล่อนหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด
"อย่ามองเเบบนั้นสิ ไม่มีอะไรซะหน่อย" อรชุนเเกล้งมองไปทางอื่น
"ไม่มีเเล้วทำไมต้องหลบตาคะ หันมาเลยนะ" หญิงสาวไม่ละความพยายาม
"เฮียขับรถอยู่นะครับ จะมองเราได้ยังไง"
"เฮียชุนขี้โกง" มิลินเบะปากเล็กน้อยให้กับพี่ชายที่เล่ห์เหลี่ยมเเพรวพราวเกินเบอร์ขนาดนี้
"ฮ่าๆ คิดในแง่บวกสิลิน คิดซะว่าประหยัดเวลานะ คอนโดเฮียก็ผ่านไปทางบ้านป๊าม๊าพอดีด้วย"
"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ" หล่อนล่ะอยากจะเเหมไปให้ถึงดาวอังคาร ป่านนี้พี่ชายต่างสายเลือดของเธอคงสีข้างถลอกกันไปข้างนึงแล้วแหละ
เวลาผ่านไปไม่นานทั้งอรชุนและมิลินก็มาถึงคอนโด ภายในห้องสะอาดเรียบร้อยราวกับทำความสะอาดทุกสิบนาที เผลอๆอาจจะสะอาดกว่าห้องของเธอด้วยซ้ำ!!
ไม่นานมิลินก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชุดที่เฮียชุนเตรียมไว้ให้เธอนั้นพอดีเป๊ะอย่างกับวัดตัวเธอมาเลยทีเดียว ชุดที่อรชุนเตรียมให้หญิงสาวเป็นชุดกระโปรงสีขาวยาวพอดีเข่าดูสุภาพแต่ก็ไม่ดูแก่จนเกินไปดูเป็นสาวสดใสสมวัย
"สวยมากเฮียกะแล้วว่าถ้าลินใส่ชุดนี้ต้องน่ารักสุดๆ แล้วก็น่ารักมากจริงๆ" ชายหนุ่มมองมิรินด้วยความชื่นชม
"เฮียชุนก็พูดเกินไปนะคะ ว่าแต่ชุดมันพอดีมากเลย เฮียรู้ได้ยังไงคะว่าลินตัวประมาณนี้"
"ก็เฮียบอกแล้วไงครับว่าเฮียเก่ง ทีนี้เชื่อเฮียหรือยัง"
"ค่า ลินชื่อแล้วค่ะ เราไปกันเลยไหมคะจะได้ไม่เสียเวลา" มิลินพูดอย่างหมั่นไส้กับพี่ชายต่างสายเลือดของเธอที่ดูเหมือนว่าจะมั่นใจเสียเหลือเกิน
"โอเคงั้นเราไปกันเลยก็ได้ครับ"
อรชุนและมิรินใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงบ้านบริรักษ์ซึ่งมีคุณลุงเสกข์ ผู้เป็นบิดาของอรชุนเป็นเจ้าของบ้าน มิลินทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างสนิทสนม เธอสามารถพูดคุยหยอกล้อกับเจ้าของบ้านได้สบายๆ ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้ทุกคนใช้เวลาร่วมกันล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่ม เมื่อมิลินเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว อีกทั้งอยากให้คุณลุงคุณป้าได้พักผ่อน เธอจึงขอตัวกลับโดยมีอรชุนอาสาเป็นสารถีไปส่งถึงบ้าน
"ยังไงลินกลับก่อนนะคะคุณลุงคุณป้าไว้ถ้ามีโอกาสลินจะมาหาใหม่นะคะ"
"มาเมื่อไหร่บอกป้านะลูกป้าจะทำกับข้าวไว้เยอะกว่านี้เลย" นายหญิงแห่งบ้านบริรักษ์พูดด้วยความเอ็นดู
"ขอบคุณคุณป้ามากค่ะแต่ทำมาเท่านี้ลินก็อิ่มฝุดๆเเล้วค่ะ" หญิงสาวลูบพุงเป็นท่าทางประกอบ
"ดูทำเข้าน่าเอ็นดูเชียวนะหลาน" เสกข์ยิ้มให้กับความทะเล้นของหญิงสาว
"เเหะๆ ยังไงลินกลับก่อนนะคะคุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ"
"จ้ะ บุญรักษานะลูก"
"ขอบคุณค่ะ"
สามสิบนาทีต่อมารถจองอรชุนก็มาจอดหน้าบ้านของหญิงสาว ซึ่งตอนนี้เวลาก็ล่วงเข้าสี่ทุ่มครึ่งก็ว่าเเล้ว
"ขอบคุณเฮียชุนที่มาส่งนะคะ" มิลินยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอบอุ่นเเละเป็นกันเอง
"ครับ อย่ายิ้มเเบบนี้ใจเฮียละลายเเล้วนะ"
"ฮ่าๆ ให้ละลายติดพื้นถนนไปเลยยิ่งดีค่ะ"
"ปากร้ายนะเรา"
"เดี๋ยวเฮียเดินไปส่งดีกว่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลินเดินไปเองค่ะ"
"ไม่ได้ครับ ยืมหลานเค้ามาก็ต้องส่งให้ถึงสิ"
"ค่า อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"
อรชุนจึงเดินเข้าไปส่งมิลินถึงปากประตูบ้าน ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครที่ลอบสังเกตอยู่
"ดูเเลตัวเองดีๆนะ เดี๋ยวอีกสองวันเฮียต้องกลับไปเคลียงานที่จีนอีก"
"อ้าว เพิ่งกลับมาเอง จะไปอีกเเล้วหรอคะ" มิลินพูดเสียงเศร้า
"เฮียไปไม่นานเท่าไหร่ เดี๋ยวก็กลับมาเเล้วครับ"
"งั้นลินขอกอดเฮียให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ"
อรุชุนไม่ตอบอะไรเพียงเเต่อ้าเเขนรับหล่อน พร้อมกับยิ้มให้ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มอนุญาตเเล้วหล่อนจึงสวมกอดเขาอย่างอ่อนโยน หล่อนคิดถึงเขาเหลือเกิน พี่ชายที่แสนดีตลอดมา
"เฮียกลับเเล้วนะลิน ดูเเลตัวเองนะครับ"
"ค่ะ เฮียด้วยนะ ขับรถดีๆนะคะ"
"ครับ บ๊ายบาย"
"บายค่ะ" มิลินยืนรอจนรถบองอรชุนออกจากรั้วบ้านไปจนลับตา เเล้วจึงเดินกลับเข้าบ้าน
"กลับบ้านดึกขนาดนี้ไม่กลับพรุ่งนี้เลยล่ะ"
"อาเเทน" เมื่อเห็นว่าคุณอาสุดที่รักของเธอประชดดังนั้น เธอจึงยกนาฬิกาคู่ใจมาดูเวลา
"ยังไม่ทันห้าทุ่มเลยค่ะ" มันดึกตรงไหนคะคุณอา เเน่นอนว่าไอ้ประโยคหลังนี่เธอต่อเองในใจ ขืนพูดให้อาเเทนได้ยินเธอมีหวังเละเป็นโจ๊กเเน่
"ดึกเเล้วสำหรับเธอ"
"ขอโทษค่ะ" มิลินยกมือไหว้เเทนคุณ ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเพื่อกลับห้อง
"เเล้วคราวหลังอย่าพาผู้ชายมายืนกอดจูบลูบคลำกันหน้าบ้านฉัน"
"อาเเทนเห็น?" เธอเเปลกใจไม่น้อยว่าเขามาเห็นตอนไหน หรือว่าอาเเทนจะเเอบดูเธอกับเฮียชุน
"หัดเกรงใจฉันบ้าง ถ้าอยากมากก็ไปเปิดโรงเเรม" แทนคุณพูดเสียงนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
"อาเเทน เกินไปเเล้วนะคะ" เธอเองก็ชักจะมีอารมณ์เพราะคำพูดเขาเนี่ยเเหละ ทำไมต้องดูถูกเธอด้วย
"หรือไม่จริง"
"ค่ะ วันหลังจะไปเปิดโรงเเรม" หล่อนพูดประชดเขาก่อนที่จะหันหลังเดินออกมา
"คงไม่ทันเเล้ว เห็นว่าไปพบพ่อเเม่ของหมอนั่นมาเเล้วนี่ จะเเต่งเมื่อไหร่ล่ะ"
"อาเเทนแอบตามลินไปหรอคะ!"
"ทำไมฉันต้องเเอบ ก็เเค่ให้ลูกน้องตามไปดู เธอไม่สังเกตเอง ไปถึงคอนโดมันตั้งนานสองนาน คงไม่รอด" เเทนคุณยิ้มหยันให้หลานสาวกำมะลอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เเค่รู้สึกว่าตอนนี้เขาหงุดหงิดเป็นบ้า
"อาเเทนทำแบบนี้ทำไมคะ ให้คนตามดูลินทำไม เคารพพื้นที่ส่วนตัวกันบ้างสิคะ!"
"เธอเป็นเด็กในปกครองฉัน ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะบอกพ่อเธอว่ายังไง"
"มันก็ต้องมีพื้นที่ของลินบ้าง เเล้วคุณพ่อก็คงไม่ว่าอะไรอาเเทนหรอกค่ะ ส่วนเรื่องลินไปคอนโดเฮียชุน ผู้หญิงไปกับผู้ชายสองคนในห้อง คงไม่ต้องเดาค่ะ!"
"มิลิน! ก้าวร้าวมากเเล้วนะ เถียงคำไม่ตกฟาก"
"ลินเถียงตรงไหนคะ ลินอธิบาย ถ้าอาเเทนอยากรู้ "ลึก" กว่านั้นเนี่ย ถามมาค่ะ ลินจะตอบให้" มิลินตั้งใจตอบเสียงเเข็ง ตอนนี้เธอพยายามตีหน้านิ่งสุดๆ ชักโกรธอาเเทนเข้าเเล้วจริงๆ
"มิลิน!" เเทนคุณเรียกชื่อหลานสาวนอกไส้ด้วยความหงุดหงิด ให้ตายเถอะทำไมยายเด็กดื้อถึงทำตัวเหมือนผู้หญิงกร้านโลกขนาดนี้
"เรียกชื่อลินทำไมตั้งหลายครั้งคะอาเเทน ถ้าไม่มีอะไรจะพูดเเล้วเนี่ย ลินขอตัวนะคะ"
"อย่าทำตัวกร้านโลกมากนะมิลิน เธอยังไม่รู้อะไรอีกเยอะ"
"หึ" มิลินเหยียดยิ้มหยัน "ก็เห็นอาเเทนชอบนักชอบหนาไม่ใช่เหรอคะ พวกผู้หญิงที่เค้าผ่านอะไรมาเยอะๆเนี่ย"
"อย่ามาย้อนฉันนะมิลิน!"
"ขอตัวนะคะ" เธอไม่รอให้เขาตอบ รีบเดินออกมาก่อนที่อะไรๆจะเเย่ไปกว่านี้ อาเเทนก็ร้อน ส่วนเธอก็เเรง เธอไม่ชอบทั้งตัวเองเเละอาเเทนในตอนนี้เลย เดี๋ยวรอให้อารมณ์เย็นเเล้วค่อยมาคุยกันดีกว่า
"ฟู่ว เกือบไปแล้วไหมล่ะ" มิลินเป่าปากอย่างโล่งอก
"เป็นอะไรหืม ทะเลาะกับคุณเเทนหรอเรา"
"ก็ไม่เชิงค่ะ ปกติลินกับอาแทนก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่เเล้วตีกันตีกันดี"
"ถ้าอย่างนั้นก็เลิกทำคิ้วผูกโบว์ได้แล้ว"
"เปล่าซะหน่อย ไม่เห็นจะผูกตรงไหนเลย"
"ก็ตรงนี้ไงคะ นี่ๆๆ" อรชุนเอานิ้วมือจิ้มระหว่างคิ้วของหญิงสาวอย่างเอ็นดู
"เฮียชุนหยุดเลยนะลินไม่เล่นด้วยแล้ว"
มิลินเเกล้งทำเสียงดุอย่างไม่จริงจังนัก
"โอ๋ๆ เฮียล้อเล่นนิดเดียวเองไม่งอนนะคะ"
"ลินไม่งอนหรอกค่ะ ว่าเเต่เฮียชุนจะพาลินไปไหนคะเนี่ย"
"ไปบ้านเฮียไงครับ ไปเจอป๊าม๊ากัน"
"ดีเลยค่ะ ไม่เจอคุณลุงคุณป้านานเเล้ว เเต่ว่าเฮียต้องพาลินกลับบ้านอาบน้ำเเต่งตัวก่อนนะคะ ลินไม่อยากตัวเหม็นฉึ่งไปพบคุณลุงคุณป้าค่ะ"
"ไปอาบคอนโดเฮียก็ได้นะ เฮียให้เด็กเตรียมของไว้เเล้ว"
"คะ? เฮียว่าไงนะ"
"เฮียให้เด็กเตรียมชุดเเล้วก็ของใช้สำหรับผู้หญิงไว้ให้เราเเล้ว"
"ตั้งเเต่เมื่อไหร่คะ"
"ก็..หลังจากวางสายเราไง"
"เฮียชุนร้ายนะคะเนี่ย" หล่อนหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด
"อย่ามองเเบบนั้นสิ ไม่มีอะไรซะหน่อย" อรชุนเเกล้งมองไปทางอื่น
"ไม่มีเเล้วทำไมต้องหลบตาคะ หันมาเลยนะ" หญิงสาวไม่ละความพยายาม
"เฮียขับรถอยู่นะครับ จะมองเราได้ยังไง"
"เฮียชุนขี้โกง" มิลินเบะปากเล็กน้อยให้กับพี่ชายที่เล่ห์เหลี่ยมเเพรวพราวเกินเบอร์ขนาดนี้
"ฮ่าๆ คิดในแง่บวกสิลิน คิดซะว่าประหยัดเวลานะ คอนโดเฮียก็ผ่านไปทางบ้านป๊าม๊าพอดีด้วย"
"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ" หล่อนล่ะอยากจะเเหมไปให้ถึงดาวอังคาร ป่านนี้พี่ชายต่างสายเลือดของเธอคงสีข้างถลอกกันไปข้างนึงแล้วแหละ
เวลาผ่านไปไม่นานทั้งอรชุนและมิลินก็มาถึงคอนโด ภายในห้องสะอาดเรียบร้อยราวกับทำความสะอาดทุกสิบนาที เผลอๆอาจจะสะอาดกว่าห้องของเธอด้วยซ้ำ!!
ไม่นานมิลินก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชุดที่เฮียชุนเตรียมไว้ให้เธอนั้นพอดีเป๊ะอย่างกับวัดตัวเธอมาเลยทีเดียว ชุดที่อรชุนเตรียมให้หญิงสาวเป็นชุดกระโปรงสีขาวยาวพอดีเข่าดูสุภาพแต่ก็ไม่ดูแก่จนเกินไปดูเป็นสาวสดใสสมวัย
"สวยมากเฮียกะแล้วว่าถ้าลินใส่ชุดนี้ต้องน่ารักสุดๆ แล้วก็น่ารักมากจริงๆ" ชายหนุ่มมองมิรินด้วยความชื่นชม
"เฮียชุนก็พูดเกินไปนะคะ ว่าแต่ชุดมันพอดีมากเลย เฮียรู้ได้ยังไงคะว่าลินตัวประมาณนี้"
"ก็เฮียบอกแล้วไงครับว่าเฮียเก่ง ทีนี้เชื่อเฮียหรือยัง"
"ค่า ลินชื่อแล้วค่ะ เราไปกันเลยไหมคะจะได้ไม่เสียเวลา" มิลินพูดอย่างหมั่นไส้กับพี่ชายต่างสายเลือดของเธอที่ดูเหมือนว่าจะมั่นใจเสียเหลือเกิน
"โอเคงั้นเราไปกันเลยก็ได้ครับ"
อรชุนและมิรินใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงบ้านบริรักษ์ซึ่งมีคุณลุงเสกข์ ผู้เป็นบิดาของอรชุนเป็นเจ้าของบ้าน มิลินทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างสนิทสนม เธอสามารถพูดคุยหยอกล้อกับเจ้าของบ้านได้สบายๆ ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้ทุกคนใช้เวลาร่วมกันล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่ม เมื่อมิลินเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว อีกทั้งอยากให้คุณลุงคุณป้าได้พักผ่อน เธอจึงขอตัวกลับโดยมีอรชุนอาสาเป็นสารถีไปส่งถึงบ้าน
"ยังไงลินกลับก่อนนะคะคุณลุงคุณป้าไว้ถ้ามีโอกาสลินจะมาหาใหม่นะคะ"
"มาเมื่อไหร่บอกป้านะลูกป้าจะทำกับข้าวไว้เยอะกว่านี้เลย" นายหญิงแห่งบ้านบริรักษ์พูดด้วยความเอ็นดู
"ขอบคุณคุณป้ามากค่ะแต่ทำมาเท่านี้ลินก็อิ่มฝุดๆเเล้วค่ะ" หญิงสาวลูบพุงเป็นท่าทางประกอบ
"ดูทำเข้าน่าเอ็นดูเชียวนะหลาน" เสกข์ยิ้มให้กับความทะเล้นของหญิงสาว
"เเหะๆ ยังไงลินกลับก่อนนะคะคุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ"
"จ้ะ บุญรักษานะลูก"
"ขอบคุณค่ะ"
สามสิบนาทีต่อมารถจองอรชุนก็มาจอดหน้าบ้านของหญิงสาว ซึ่งตอนนี้เวลาก็ล่วงเข้าสี่ทุ่มครึ่งก็ว่าเเล้ว
"ขอบคุณเฮียชุนที่มาส่งนะคะ" มิลินยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอบอุ่นเเละเป็นกันเอง
"ครับ อย่ายิ้มเเบบนี้ใจเฮียละลายเเล้วนะ"
"ฮ่าๆ ให้ละลายติดพื้นถนนไปเลยยิ่งดีค่ะ"
"ปากร้ายนะเรา"
"เดี๋ยวเฮียเดินไปส่งดีกว่า"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลินเดินไปเองค่ะ"
"ไม่ได้ครับ ยืมหลานเค้ามาก็ต้องส่งให้ถึงสิ"
"ค่า อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"
อรชุนจึงเดินเข้าไปส่งมิลินถึงปากประตูบ้าน ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครที่ลอบสังเกตอยู่
"ดูเเลตัวเองดีๆนะ เดี๋ยวอีกสองวันเฮียต้องกลับไปเคลียงานที่จีนอีก"
"อ้าว เพิ่งกลับมาเอง จะไปอีกเเล้วหรอคะ" มิลินพูดเสียงเศร้า
"เฮียไปไม่นานเท่าไหร่ เดี๋ยวก็กลับมาเเล้วครับ"
"งั้นลินขอกอดเฮียให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ"
อรุชุนไม่ตอบอะไรเพียงเเต่อ้าเเขนรับหล่อน พร้อมกับยิ้มให้ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มอนุญาตเเล้วหล่อนจึงสวมกอดเขาอย่างอ่อนโยน หล่อนคิดถึงเขาเหลือเกิน พี่ชายที่แสนดีตลอดมา
"เฮียกลับเเล้วนะลิน ดูเเลตัวเองนะครับ"
"ค่ะ เฮียด้วยนะ ขับรถดีๆนะคะ"
"ครับ บ๊ายบาย"
"บายค่ะ" มิลินยืนรอจนรถบองอรชุนออกจากรั้วบ้านไปจนลับตา เเล้วจึงเดินกลับเข้าบ้าน
"กลับบ้านดึกขนาดนี้ไม่กลับพรุ่งนี้เลยล่ะ"
"อาเเทน" เมื่อเห็นว่าคุณอาสุดที่รักของเธอประชดดังนั้น เธอจึงยกนาฬิกาคู่ใจมาดูเวลา
"ยังไม่ทันห้าทุ่มเลยค่ะ" มันดึกตรงไหนคะคุณอา เเน่นอนว่าไอ้ประโยคหลังนี่เธอต่อเองในใจ ขืนพูดให้อาเเทนได้ยินเธอมีหวังเละเป็นโจ๊กเเน่
"ดึกเเล้วสำหรับเธอ"
"ขอโทษค่ะ" มิลินยกมือไหว้เเทนคุณ ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเพื่อกลับห้อง
"เเล้วคราวหลังอย่าพาผู้ชายมายืนกอดจูบลูบคลำกันหน้าบ้านฉัน"
"อาเเทนเห็น?" เธอเเปลกใจไม่น้อยว่าเขามาเห็นตอนไหน หรือว่าอาเเทนจะเเอบดูเธอกับเฮียชุน
"หัดเกรงใจฉันบ้าง ถ้าอยากมากก็ไปเปิดโรงเเรม" แทนคุณพูดเสียงนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
"อาเเทน เกินไปเเล้วนะคะ" เธอเองก็ชักจะมีอารมณ์เพราะคำพูดเขาเนี่ยเเหละ ทำไมต้องดูถูกเธอด้วย
"หรือไม่จริง"
"ค่ะ วันหลังจะไปเปิดโรงเเรม" หล่อนพูดประชดเขาก่อนที่จะหันหลังเดินออกมา
"คงไม่ทันเเล้ว เห็นว่าไปพบพ่อเเม่ของหมอนั่นมาเเล้วนี่ จะเเต่งเมื่อไหร่ล่ะ"
"อาเเทนแอบตามลินไปหรอคะ!"
"ทำไมฉันต้องเเอบ ก็เเค่ให้ลูกน้องตามไปดู เธอไม่สังเกตเอง ไปถึงคอนโดมันตั้งนานสองนาน คงไม่รอด" เเทนคุณยิ้มหยันให้หลานสาวกำมะลอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เเค่รู้สึกว่าตอนนี้เขาหงุดหงิดเป็นบ้า
"อาเเทนทำแบบนี้ทำไมคะ ให้คนตามดูลินทำไม เคารพพื้นที่ส่วนตัวกันบ้างสิคะ!"
"เธอเป็นเด็กในปกครองฉัน ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะบอกพ่อเธอว่ายังไง"
"มันก็ต้องมีพื้นที่ของลินบ้าง เเล้วคุณพ่อก็คงไม่ว่าอะไรอาเเทนหรอกค่ะ ส่วนเรื่องลินไปคอนโดเฮียชุน ผู้หญิงไปกับผู้ชายสองคนในห้อง คงไม่ต้องเดาค่ะ!"
"มิลิน! ก้าวร้าวมากเเล้วนะ เถียงคำไม่ตกฟาก"
"ลินเถียงตรงไหนคะ ลินอธิบาย ถ้าอาเเทนอยากรู้ "ลึก" กว่านั้นเนี่ย ถามมาค่ะ ลินจะตอบให้" มิลินตั้งใจตอบเสียงเเข็ง ตอนนี้เธอพยายามตีหน้านิ่งสุดๆ ชักโกรธอาเเทนเข้าเเล้วจริงๆ
"มิลิน!" เเทนคุณเรียกชื่อหลานสาวนอกไส้ด้วยความหงุดหงิด ให้ตายเถอะทำไมยายเด็กดื้อถึงทำตัวเหมือนผู้หญิงกร้านโลกขนาดนี้
"เรียกชื่อลินทำไมตั้งหลายครั้งคะอาเเทน ถ้าไม่มีอะไรจะพูดเเล้วเนี่ย ลินขอตัวนะคะ"
"อย่าทำตัวกร้านโลกมากนะมิลิน เธอยังไม่รู้อะไรอีกเยอะ"
"หึ" มิลินเหยียดยิ้มหยัน "ก็เห็นอาเเทนชอบนักชอบหนาไม่ใช่เหรอคะ พวกผู้หญิงที่เค้าผ่านอะไรมาเยอะๆเนี่ย"
"อย่ามาย้อนฉันนะมิลิน!"
"ขอตัวนะคะ" เธอไม่รอให้เขาตอบ รีบเดินออกมาก่อนที่อะไรๆจะเเย่ไปกว่านี้ อาเเทนก็ร้อน ส่วนเธอก็เเรง เธอไม่ชอบทั้งตัวเองเเละอาเเทนในตอนนี้เลย เดี๋ยวรอให้อารมณ์เย็นเเล้วค่อยมาคุยกันดีกว่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น