ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความห่วงใยที่ไปไม่ถึง
ด้านเเทนคุณมาถึงบริษัทเห็นนิตยาก็อดถามไม่ได้
"คุณนิด มิลินล่ะครับ"
"อ๋อคุณลินยังไม่ออกมาค่ะท่าน เธอยังเช็คสต็อคอยู่เลยค่ะ"
"จวนจะบ่ายเเล้ว กินอะไรหรือยังนะ"
"ท่านไม่ต้องห่วงค่ะ นิดซื้อข้าวมาฝากคุณลินด้วยค่ะ" นิตยาชูอาหารตามสั่งในมือประกอบ
"เดี๋ยวผมเอาไปให้เอง คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ"
"เอ่อ...ค่ะท่าน" นิตยาเเลจะงงๆเสียหน่อย เพราะปกติเห็นคุณลินกับท่านประธานจะตีกันตลอด
"เป็นห่วงคุณลินหรือคะ" นิตยาถามยิ้มๆ
"ห่วงอะไรกัน ผมกลัวว่ายัยเด็กดื้อจะมาเป็นลมเป็นเเล้งในบริษัทผมน่ะสิ" เเทนคุณไม่ยอมรับง่ายๆ
"ค่ะ นิดเชื่อค่ะ" นิตยาเดินยิ้มออกไป
เเทนคุณเริ่มจะหมั่นไส้ท่าทางของพนักงานสาวเสียจริง เข้ากันกับยายมิลินเป็นปี่เป็นขลุ่ย เห็นว่าทำงานมานานหรอกนะ เลยอะลุ้มอะหล่วยให้บ้าง พอผละจากนิตยาเขาก็รีบไปที่โรงเช็คสต็อคทันที เห็นมิลินกำลังง่วนกับการเช็คสต็อค เขาหยุดนิ่งดูหล่อนสักพักก่อนจะเอ่ยเรียก
"มิลิน เธอหิวหรือเปล่า"
"ลินไม่หิวค่ะ" เอ๊ะเสียงใครคุ้นๆ เธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นคุณอาสุดที่รัก(เเบบกัดฟัน)ของเธอนั่นเอง
"ไม่หิวก็ต้องกิน อะนี่ข้าว" เเทนคุณพูดพลางยื่นถุงข้าวในมือให้
"อาเเทนซื้อมาให้ลินหรอคะ" เธอไม่อยากจะเชื่อว่าอาเเทนจะซื้อข้าวมาให้เธอจริงๆ
"ฉันไม่ใจดีขนาดนั้นหรอก" เพล้ง! จ้าอีกเเล้วจ้า ว่าเเล้วไม่มีผิด
"งั้นใครซื้อให้คะ"
"คุณนิด พอดีฉันผ่านทางนี้พอดีเลยเเวะเอามาให้เอง จะได้ไม่รบกวนเขา"
น้ำใจงามเลิศ งดงามที่สุด!!!
"ขอบคุณที่กรุณาค่ะ" หล่อนพูดพลางหยิบถุงข้าว
"เย็นนี้ฉันมีนัดทานข้าวกับคุณเเพนนะ เธอกลับก่อนได้เลย"
"ค่ะ"
มิลินขานรับเเละกันมาสนใจงานตรงหน้าต่อ ถ้าทำเสร็จเร็ว เธอก็ได้กลับเร็ว ไม่ต้องมาทนเห็นภาพสวีทของอาเเทนเเละคุณเเพนให้กระดากใจ อาเเทนสุดที่รักของเธอควงสาวไม่ซ้ำหน้า ไม่ซ้ำคน ไม่รู้ว่าเปลี่ยนสาวตามวันมงคลหรือเปล่า!
เมื่อเห็นหญิงสาวที่ดูท่าจะสนใจงานมากเกินความจำเป็นเเล้ว เเทนคุณก็เดินออกมาเพราะไม่อยากอยู่ให้หญิงสาวลำบากใจ เธอกับเขาอยู่ด้วยกันทีไรมีเเต่จะตีกันทุกที
เวลาล่วงเลยเข้าหกโมงเย็นเเล้ว มิลินทำงานเสร็จพอดี หล่อนตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปเเช่น้ำอุ่นให้คลายเมื่อยเสียหน่อย
"เสร็จเเล้วโว้ย หกโมงเเล้วหรอเนี่ย เมื่อยจังเลย กลับบ้านไปจะเเช่น้ำอุ่นให้สมใจเลย" มิลินพูดไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ของเธอก็เเผดเสียงไม่หยุด เมื่อเธอกดดูหน้าจอเเล้วปรากฎว่าเธอไม่เคยเห็นเบอร์นี้ ใครน้าข่างโทรมาถูกเวลาเสียจริง
"ฮัลโหลค่ะ มิลินพูดค่ะ"
"ไงยายดื้อ"
"หืม ใครคะ"
"อะไรกัน ไปจีนไม่กี่เดือนเเค่นี้จำเฮียไม่ได้ซะเเล้ว" ชายหนุ่มทำเสียงน้อยอกน้อยใจ
"เฮีย เฮียชุนใช่มั้ยคะ"
"ใช่ครับ เฮียคิดถึงเรามาก!"
"เฮ้ย คิดถึงมากเหมือนกันเฮีย เเล้วมีเบอร์ลินได้ไงคะเนี่ย"
"สั้นๆเลยนะลิน"
"หืม"
"เฮียเก่ง" ชายหนุ่มพูดจบก็ปล่อยเสียงหัวเราะมาตามสายไว้ให้คนปลายสายเจ็บใจเล่นๆ
"เฮียชุนอ่า ไม่คุยด้วยเเล้ว" มิลินเเกล้งทำเสียงงอน
"โอ๋ๆ เฮียล้อเล่น คิดถึงอะ มาเจอกันหน่อยไหม"
"เฮียกลับจากจีนเเล้วหรอ"
"กลับมาได้สองสามวันเเล้วล่ะ อยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวเฮียไปรับ"
"ลินยังไม่ตกลงเลยนะคะ"
"เเต่เฮียรู้ว่าเราจะมาเเน่นอน ใช่ไหมครับ" ชุนส่งเสียงอ้อนน้องสาวที่เค้าทั้งรักเเละคิดถึงเจ้าหล่อน
"อ้อนขนาดนี้ไม่ไปได้ไงเล่า เเต่ลินเพิ่งเลิกงานอะ ยังอยู่บริษัทอยู่เลย"
"ที่เดิมใช่ไหม เฮียไปรับนะ"
"ก็ได้ค่ะ ต้องรับลินไปส่งบ้านก่อนนะ ขออาบน้ำก่อนนะคะ"
"ครับ รอเฮียห้านาที"
"ขับรถดีๆนะคะเฮียชุน ลินรอได้"
"คร้าบ เฮียจะรีบไป"
"ค่ะ"
หลังจากวางสาย มิลินเดินมาหน้าบริษัท ก็พบหน้าคุณอาสุดที่รักก่อนเลย ไหนเขาบอกจะไปกินข้าวตอนเย็น นี่ก็ปาไปหกโมงกว่าเเล้วยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย
"อาเเทนขา เย็นนี้ลินไปข้างนอกนะคะ" ไปไหนมาไหนบอกคุณอาขาซะหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่บอกไม่กล่าว
"ไปไหน" เเทนคุณถามเสียงนิ่ง
"ก็..ไปทั่วอะค่ะอาเเทน ยังไม่รู้ค่ะ" เธอไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทคนถาม เเต่เธอไม่รู้จริงๆว่าเฮียชุนจะพาเธอไปไหน
"ไม่รู้ก็ไม่ต้องไป" เขาตอบโดยไม่มองหน้าหญิงสาว
"ไม่ได้นะคะ ลินนัดไว้เเล้ว"
"นัดเเล้วก็ยกเลิกนัดได้"
"ไม่ค่ะ ลินไม่ได้ขออนุญาตอาเเทน ลินบอกเฉยๆ"
"เธอหัดดื้อกับฉันตั้งเเต่เมื่อไหร่" เเทนคุณถามพลางสบตาหญิงสาวตรงหน้า
อาเเทนจะถามเธอทำไมกัน เธอก็ดื้อของเธอเเบบนี้มาตั้งนานเเล้ว วันนี้นึกครึ้มอะไรมาถาม เเล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ใช่เด็กๆ อายุอานามก็ปาไปยี่สิบห้าจวนจะยี่สิบหกอยู่เเล้ว จะซักอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย คนสวยลำบากใจ!
"ขอโทษค่ะ ลินก็ดื้อของลินมานานเเล้วค่ะ"
"เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่เเล้วนะมิลิน"
"ลินล้อเล่นนิดเดียว ทำไมอาเเทนต้องโกรธขนาดนั้นด้วยเล่า"
"ไม่ได้โกรธ เเต่ฉันไม่ชอบให้เธอมาดื้อกับฉัน"
"เป็นลินก็ได้เเค่นี้เเหละค่ะ ทำดีให้ตายอาเเทนก็ไม่ชอบอยู่ดี"
"อย่ามาชวนทะเลาะ"
"ลินไม่ได้ชวนทะเลาะสักหน่อยค่ะ ลินพูดความจริง ลินทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจอาเเทนเลย คงเป็นเพราะลินไม่ใช่ระ.." หญิงสาวเกือบหลุดพูดชื่อต้องห้ามที่เธอเเละเเทนคุณตกลงกันเเล้วว่าจะไม่พูดชื่อคนคนนั้นอีก
"มิลิน!" เเทนคุณกดเสียงต่ำ ทำไมวันนี้ยายเด็กนี่ถึงได้ดื้อกับเขานักนะ
"ขอโทษค่ะ" อาเเทนโกรธจริงๆ น่าน้อยใจจัง ต่อให้นานเเค่ไหนอาเเทนก็ไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นได้เลย
ตุ๊ดๆๆ..... เสียงโทรศัพท์ของมิลินดังขึ้น ปรากฎหน้าจอขึ้นเป็นเบอร์อรชุน เฮียน่าจะมาเเล้ว ดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับอาเเทนอีก
"ฮัลโหลค่ะ เฮียถึงเเล้วหรอ"
"ครับ เราอยู่ตรงไหน"
"ลินอยู่หน้าบริษัทค่ะ เฮียชุนขับมาเลยค่ะ"
ไม่ถึงเสี้ยวนาทีรถของอรชุนก็มาจอดเทียบทีหน้าบริษัทโดยมีมิลินเเละเเทนคุณยืนอยู่ เขาลดกระจกลงเพื่อให้มิลินมองเห็นได้ชัด เเต่เจ้าหล่อนไม่ได้ยืนคนเดียว เธอยืนอยู่กับประธานวิโรฒกรุ๊ป ดูท่าเเล้วประธานหนุ่มไม่ค่อยชอบใจเขาสักเท่าไหร่นัก เรียกได้ว่าท่านประธานไม่ชอบใจผู้ชายคนไหนสักคนที่เข้าใกล้มิลินจะถูกกว่า ว่าเเล้วชายหนุ่มเดินลงมาเพื่อทักทายตามมารยาท
"สวัสดีครับคุณเเทน ยินดีที่เจออีกครั้งนะครับ"
"สวัสดีครับ" เเทนคุณตอบเสียงนิ่งตามมารยาท
"เอ่อ..ไปกันเลยดีกว่าค่ะเฮียชุน" มิลินดึงเเขนชายหนุ่มเเล้วขึ้นรถทันที เพราะเธอเกรงว่าถ้าอยู่นานกว่าจะต้องได้ทะเลาะกับอาเเทนอีกเเน่ๆ
"ขออนุญาตยืมตัวมิลินหนึ่งคืนนะครับ" ชายหนุ่มจงใจทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ประธานหนุ่มเเก้เล่นๆ
เเทนคุณไม่ได้ตอบอะไร เพียงเเต่เขายืนนิ่งๆ มองตามยายเด็กดื้อไปก็เท่านั้น เพราะอย่างนี้สินะ เดี๋ยวนี้มิลินถึงได้กล้าเถียงกับเขาเเบบคำไม่ตกฟาก
หลังจากรถของอรชุนออกไปเเล้ว เขาเองก็เเยกไปตามนัดเช่นเดียวกัน วันนี้เขามีนัดกับนักธุรกิจคนสวย หล่อนชวนเขาไปดินเนอร์ที่คอนโด ไม่ใช่ว่าคนอย่างเเทนคุณไม่รู้ว่าหล่อนมีจุดประสงค์อะไร เเต่อย่างว่าในวงการธุรกิจ เรื่องอะไรเขาจะยอมเสียผลประโยชน์ งานนี้เขามีเเต่ได้กับได้ทั้งนั้น อะไรที่ทำเพื่อบริษัทเเทนคุณคนนี้ก็จะทำ ส่วนเรื่องความรักมันเป็นเรื่องไร้สาระ ละเมอเพ้อฝันทั้งเพ!
เเต่ก่อนจะไปเเทนคุณไม่ลืมโทรศัพท์หาใครบางคนเพื่อตามดูเด็กดื้อหรอกนะ คิดว่าจะพ้นสายตาฉันหรือไงมิลิน เร็วไปร้อยปี
"จัดการให้ฉันด้วย อย่าให้คลาดสายตาเเม้เเต่ก้าวเดียว"
"ครับนาย"
"คุณนิด มิลินล่ะครับ"
"อ๋อคุณลินยังไม่ออกมาค่ะท่าน เธอยังเช็คสต็อคอยู่เลยค่ะ"
"จวนจะบ่ายเเล้ว กินอะไรหรือยังนะ"
"ท่านไม่ต้องห่วงค่ะ นิดซื้อข้าวมาฝากคุณลินด้วยค่ะ" นิตยาชูอาหารตามสั่งในมือประกอบ
"เดี๋ยวผมเอาไปให้เอง คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ"
"เอ่อ...ค่ะท่าน" นิตยาเเลจะงงๆเสียหน่อย เพราะปกติเห็นคุณลินกับท่านประธานจะตีกันตลอด
"เป็นห่วงคุณลินหรือคะ" นิตยาถามยิ้มๆ
"ห่วงอะไรกัน ผมกลัวว่ายัยเด็กดื้อจะมาเป็นลมเป็นเเล้งในบริษัทผมน่ะสิ" เเทนคุณไม่ยอมรับง่ายๆ
"ค่ะ นิดเชื่อค่ะ" นิตยาเดินยิ้มออกไป
เเทนคุณเริ่มจะหมั่นไส้ท่าทางของพนักงานสาวเสียจริง เข้ากันกับยายมิลินเป็นปี่เป็นขลุ่ย เห็นว่าทำงานมานานหรอกนะ เลยอะลุ้มอะหล่วยให้บ้าง พอผละจากนิตยาเขาก็รีบไปที่โรงเช็คสต็อคทันที เห็นมิลินกำลังง่วนกับการเช็คสต็อค เขาหยุดนิ่งดูหล่อนสักพักก่อนจะเอ่ยเรียก
"มิลิน เธอหิวหรือเปล่า"
"ลินไม่หิวค่ะ" เอ๊ะเสียงใครคุ้นๆ เธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นคุณอาสุดที่รัก(เเบบกัดฟัน)ของเธอนั่นเอง
"ไม่หิวก็ต้องกิน อะนี่ข้าว" เเทนคุณพูดพลางยื่นถุงข้าวในมือให้
"อาเเทนซื้อมาให้ลินหรอคะ" เธอไม่อยากจะเชื่อว่าอาเเทนจะซื้อข้าวมาให้เธอจริงๆ
"ฉันไม่ใจดีขนาดนั้นหรอก" เพล้ง! จ้าอีกเเล้วจ้า ว่าเเล้วไม่มีผิด
"งั้นใครซื้อให้คะ"
"คุณนิด พอดีฉันผ่านทางนี้พอดีเลยเเวะเอามาให้เอง จะได้ไม่รบกวนเขา"
น้ำใจงามเลิศ งดงามที่สุด!!!
"ขอบคุณที่กรุณาค่ะ" หล่อนพูดพลางหยิบถุงข้าว
"เย็นนี้ฉันมีนัดทานข้าวกับคุณเเพนนะ เธอกลับก่อนได้เลย"
"ค่ะ"
มิลินขานรับเเละกันมาสนใจงานตรงหน้าต่อ ถ้าทำเสร็จเร็ว เธอก็ได้กลับเร็ว ไม่ต้องมาทนเห็นภาพสวีทของอาเเทนเเละคุณเเพนให้กระดากใจ อาเเทนสุดที่รักของเธอควงสาวไม่ซ้ำหน้า ไม่ซ้ำคน ไม่รู้ว่าเปลี่ยนสาวตามวันมงคลหรือเปล่า!
เมื่อเห็นหญิงสาวที่ดูท่าจะสนใจงานมากเกินความจำเป็นเเล้ว เเทนคุณก็เดินออกมาเพราะไม่อยากอยู่ให้หญิงสาวลำบากใจ เธอกับเขาอยู่ด้วยกันทีไรมีเเต่จะตีกันทุกที
เวลาล่วงเลยเข้าหกโมงเย็นเเล้ว มิลินทำงานเสร็จพอดี หล่อนตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปเเช่น้ำอุ่นให้คลายเมื่อยเสียหน่อย
"เสร็จเเล้วโว้ย หกโมงเเล้วหรอเนี่ย เมื่อยจังเลย กลับบ้านไปจะเเช่น้ำอุ่นให้สมใจเลย" มิลินพูดไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ของเธอก็เเผดเสียงไม่หยุด เมื่อเธอกดดูหน้าจอเเล้วปรากฎว่าเธอไม่เคยเห็นเบอร์นี้ ใครน้าข่างโทรมาถูกเวลาเสียจริง
"ฮัลโหลค่ะ มิลินพูดค่ะ"
"ไงยายดื้อ"
"หืม ใครคะ"
"อะไรกัน ไปจีนไม่กี่เดือนเเค่นี้จำเฮียไม่ได้ซะเเล้ว" ชายหนุ่มทำเสียงน้อยอกน้อยใจ
"เฮีย เฮียชุนใช่มั้ยคะ"
"ใช่ครับ เฮียคิดถึงเรามาก!"
"เฮ้ย คิดถึงมากเหมือนกันเฮีย เเล้วมีเบอร์ลินได้ไงคะเนี่ย"
"สั้นๆเลยนะลิน"
"หืม"
"เฮียเก่ง" ชายหนุ่มพูดจบก็ปล่อยเสียงหัวเราะมาตามสายไว้ให้คนปลายสายเจ็บใจเล่นๆ
"เฮียชุนอ่า ไม่คุยด้วยเเล้ว" มิลินเเกล้งทำเสียงงอน
"โอ๋ๆ เฮียล้อเล่น คิดถึงอะ มาเจอกันหน่อยไหม"
"เฮียกลับจากจีนเเล้วหรอ"
"กลับมาได้สองสามวันเเล้วล่ะ อยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวเฮียไปรับ"
"ลินยังไม่ตกลงเลยนะคะ"
"เเต่เฮียรู้ว่าเราจะมาเเน่นอน ใช่ไหมครับ" ชุนส่งเสียงอ้อนน้องสาวที่เค้าทั้งรักเเละคิดถึงเจ้าหล่อน
"อ้อนขนาดนี้ไม่ไปได้ไงเล่า เเต่ลินเพิ่งเลิกงานอะ ยังอยู่บริษัทอยู่เลย"
"ที่เดิมใช่ไหม เฮียไปรับนะ"
"ก็ได้ค่ะ ต้องรับลินไปส่งบ้านก่อนนะ ขออาบน้ำก่อนนะคะ"
"ครับ รอเฮียห้านาที"
"ขับรถดีๆนะคะเฮียชุน ลินรอได้"
"คร้าบ เฮียจะรีบไป"
"ค่ะ"
หลังจากวางสาย มิลินเดินมาหน้าบริษัท ก็พบหน้าคุณอาสุดที่รักก่อนเลย ไหนเขาบอกจะไปกินข้าวตอนเย็น นี่ก็ปาไปหกโมงกว่าเเล้วยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย
"อาเเทนขา เย็นนี้ลินไปข้างนอกนะคะ" ไปไหนมาไหนบอกคุณอาขาซะหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่บอกไม่กล่าว
"ไปไหน" เเทนคุณถามเสียงนิ่ง
"ก็..ไปทั่วอะค่ะอาเเทน ยังไม่รู้ค่ะ" เธอไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทคนถาม เเต่เธอไม่รู้จริงๆว่าเฮียชุนจะพาเธอไปไหน
"ไม่รู้ก็ไม่ต้องไป" เขาตอบโดยไม่มองหน้าหญิงสาว
"ไม่ได้นะคะ ลินนัดไว้เเล้ว"
"นัดเเล้วก็ยกเลิกนัดได้"
"ไม่ค่ะ ลินไม่ได้ขออนุญาตอาเเทน ลินบอกเฉยๆ"
"เธอหัดดื้อกับฉันตั้งเเต่เมื่อไหร่" เเทนคุณถามพลางสบตาหญิงสาวตรงหน้า
อาเเทนจะถามเธอทำไมกัน เธอก็ดื้อของเธอเเบบนี้มาตั้งนานเเล้ว วันนี้นึกครึ้มอะไรมาถาม เเล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ใช่เด็กๆ อายุอานามก็ปาไปยี่สิบห้าจวนจะยี่สิบหกอยู่เเล้ว จะซักอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย คนสวยลำบากใจ!
"ขอโทษค่ะ ลินก็ดื้อของลินมานานเเล้วค่ะ"
"เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่เเล้วนะมิลิน"
"ลินล้อเล่นนิดเดียว ทำไมอาเเทนต้องโกรธขนาดนั้นด้วยเล่า"
"ไม่ได้โกรธ เเต่ฉันไม่ชอบให้เธอมาดื้อกับฉัน"
"เป็นลินก็ได้เเค่นี้เเหละค่ะ ทำดีให้ตายอาเเทนก็ไม่ชอบอยู่ดี"
"อย่ามาชวนทะเลาะ"
"ลินไม่ได้ชวนทะเลาะสักหน่อยค่ะ ลินพูดความจริง ลินทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจอาเเทนเลย คงเป็นเพราะลินไม่ใช่ระ.." หญิงสาวเกือบหลุดพูดชื่อต้องห้ามที่เธอเเละเเทนคุณตกลงกันเเล้วว่าจะไม่พูดชื่อคนคนนั้นอีก
"มิลิน!" เเทนคุณกดเสียงต่ำ ทำไมวันนี้ยายเด็กนี่ถึงได้ดื้อกับเขานักนะ
"ขอโทษค่ะ" อาเเทนโกรธจริงๆ น่าน้อยใจจัง ต่อให้นานเเค่ไหนอาเเทนก็ไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นได้เลย
ตุ๊ดๆๆ..... เสียงโทรศัพท์ของมิลินดังขึ้น ปรากฎหน้าจอขึ้นเป็นเบอร์อรชุน เฮียน่าจะมาเเล้ว ดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับอาเเทนอีก
"ฮัลโหลค่ะ เฮียถึงเเล้วหรอ"
"ครับ เราอยู่ตรงไหน"
"ลินอยู่หน้าบริษัทค่ะ เฮียชุนขับมาเลยค่ะ"
ไม่ถึงเสี้ยวนาทีรถของอรชุนก็มาจอดเทียบทีหน้าบริษัทโดยมีมิลินเเละเเทนคุณยืนอยู่ เขาลดกระจกลงเพื่อให้มิลินมองเห็นได้ชัด เเต่เจ้าหล่อนไม่ได้ยืนคนเดียว เธอยืนอยู่กับประธานวิโรฒกรุ๊ป ดูท่าเเล้วประธานหนุ่มไม่ค่อยชอบใจเขาสักเท่าไหร่นัก เรียกได้ว่าท่านประธานไม่ชอบใจผู้ชายคนไหนสักคนที่เข้าใกล้มิลินจะถูกกว่า ว่าเเล้วชายหนุ่มเดินลงมาเพื่อทักทายตามมารยาท
"สวัสดีครับคุณเเทน ยินดีที่เจออีกครั้งนะครับ"
"สวัสดีครับ" เเทนคุณตอบเสียงนิ่งตามมารยาท
"เอ่อ..ไปกันเลยดีกว่าค่ะเฮียชุน" มิลินดึงเเขนชายหนุ่มเเล้วขึ้นรถทันที เพราะเธอเกรงว่าถ้าอยู่นานกว่าจะต้องได้ทะเลาะกับอาเเทนอีกเเน่ๆ
"ขออนุญาตยืมตัวมิลินหนึ่งคืนนะครับ" ชายหนุ่มจงใจทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ประธานหนุ่มเเก้เล่นๆ
เเทนคุณไม่ได้ตอบอะไร เพียงเเต่เขายืนนิ่งๆ มองตามยายเด็กดื้อไปก็เท่านั้น เพราะอย่างนี้สินะ เดี๋ยวนี้มิลินถึงได้กล้าเถียงกับเขาเเบบคำไม่ตกฟาก
หลังจากรถของอรชุนออกไปเเล้ว เขาเองก็เเยกไปตามนัดเช่นเดียวกัน วันนี้เขามีนัดกับนักธุรกิจคนสวย หล่อนชวนเขาไปดินเนอร์ที่คอนโด ไม่ใช่ว่าคนอย่างเเทนคุณไม่รู้ว่าหล่อนมีจุดประสงค์อะไร เเต่อย่างว่าในวงการธุรกิจ เรื่องอะไรเขาจะยอมเสียผลประโยชน์ งานนี้เขามีเเต่ได้กับได้ทั้งนั้น อะไรที่ทำเพื่อบริษัทเเทนคุณคนนี้ก็จะทำ ส่วนเรื่องความรักมันเป็นเรื่องไร้สาระ ละเมอเพ้อฝันทั้งเพ!
เเต่ก่อนจะไปเเทนคุณไม่ลืมโทรศัพท์หาใครบางคนเพื่อตามดูเด็กดื้อหรอกนะ คิดว่าจะพ้นสายตาฉันหรือไงมิลิน เร็วไปร้อยปี
"จัดการให้ฉันด้วย อย่าให้คลาดสายตาเเม้เเต่ก้าวเดียว"
"ครับนาย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น