ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ความทรงจำที่อยู่ในใจ50%
"ฮั่นเเน่ เขินล่ะสิ้" มิลินพูดพร้อมเดินอ้อมหน้าอ้อมหลังเเทนคุณ
"หยุดพูดคำว่าฮั่นเเน่ ไม่งั้นฉันจะ.."
"จะทำไมคะ..หืม" เธอมองตีหน้าบ้องเเบ๊ว
"ฉันไม่คุยกับเธอเเล้ว จะไปทำงานต่อ" เเทนคุณเก๊กเสียงขรึมก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไปทันที
เเกล้งคนเเก่มันสนุกอย่างนี้นี่เอง นานๆทีจะได้เเกล้งอาเเทน โหมดนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ หวังว่าจะไม่ทะเลาะกันอีกนะคะคุณอาขา!!
เช้าวันรุ่งขึ้นเเทนคุณเเละมิลินไปทำงานอย่างเช่นเคย ระหว่างทางมิลินถามเเทนคุณถึงเรื่องการสั่งซื้อไม้มากกว่าปกติของดิลก เขาอธิบายว่ากำลังสืบเรื่องนี้อยู่ นอกจากเรื่องการสั่งซื้อไม้เเล้ว ยังสั่งตรวจสอบเส้นทางการเงินไปด้วย เพราะเมื่อเร็วๆนี้มีเงินปริศนาก้อนโตที่ไม่ได้มาจากบริษัทเข้าบัญชีส่วนตัวของดิลก ซึ่งเเทนคุณเองกำลังสงสัยว่าดิลกเองอาจทำบางสิ่งบางอย่างที่ผิดกฏหมายโดยใช้การสั่งซื้อไม้ให้กับบริษัทเป็นฉากบังหน้า ตอนนี้เขาทำเรื่องนี้อย่างเงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้ไก่ตัวใหญ่ตื่นซะก่อน
"เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก เรื่องนี้ฉันจัดการได้"
เเทนคุณพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"ค่ะ อาเเทนของลินเก่งที่สุดอยู่เเล้ว จริงมั้ยคะ"
"น้อยๆหน่อยเถอะ เเอคติ้งเก่งเหลือเกินนะเธอเนี่ย" เขาส่ายหน้าน้อยๆให้กับความประจบประเเจงราวกับประชดของคนตัวเล็ก
ตุ๊ด.....เสียงโทรศัพท์ของมิลินดังขึ้นเเละไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เเต่เจ้าหล่อนไม่ยอมรับสาย เเถมยังกดปิดตลอด ทำให้เเทนคุณถามออกไปอย่างเสียไม่ได้
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ"
"เอ่อ... ไม่ใช่สายสำคัญอะไรค่ะ ไว้เดี๋ยวค่อยโทรกลับก็ได้"
"ตามใจเธอเเล้วกัน" เมื่อเธอบอกอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดจะเซ้าซี้อะไรต่อ
คนปลายสายยังคงโทรมาเรื่อยไป เเม้ว่าเธอจะกดปิดเสียงไม่ตอบรับเเล้วเเท้ๆ เบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เธอไม่ได้บันทึกรายชื่อไว้เพราะเธอเพิ่งเปลี่ยนเบอร์ใหม่ เเต่เธอจำเจ้าของเบอร์ได้อย่างไม่มีวันลืม เขาผู้เป็นรักเเรกของเธอ เเละเขาผู้ทำลายหัวใจของเธออย่างยับเยิน....
เมื่อถึงบริษัทเเล้วเเทนคุณเข้าไปทำงานต่อ ส่วนเธอได้เเต่มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความประหม่า จะโทรไปก็ยังไงอยู่ เเต่ฟ้าเข้าข้างเธอ เมื่อคนปลายสายโทรกลับมาอีกครั้ง เธอชั่งใจอยู่นาน จึงตัดสินใจกดรับสาย...
"ฮัลโหลค่ะ" มิลินพูดเสียงเรียบ
"ลิน" ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเอ่ยอีกครั้ง
"ลิน พี่เองนะ จำได้ไหมครับ"
"ใครคะ" เธอจงใจถามออกไป ทั้งไปที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร ตั้งเเต่คำเเรกที่เขาเรียกชื่อเธอด้วยซ้ำ
"พี่เองครับ พี่ไวน์" ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า
"โทรมาทำไมคะ" เธอยังคงน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม
"พี่.... พี่อยากเจอเราได้ไหมครับ"
"เจอทำไมคะ"
เเม้ว่าทำใจเเข็งเเค่ไหน ก็ไม่อาจปิดบังความรู้สึกภายในได้ ถึงเสียงเธอจะฟังดูไม่บ่งบอกอารมณ์ก็ตามเถอะ เเต่ตอนนี้น้ำตาของเธอกำลังไหล เธอกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตาขี้เเพ้พวกนั้น
"พี่อยากเคลียบางอย่างกับเรา พี่ไม่อยากให้ความรู้สึกค้างคามันทำร้ายทั้งพี่เเล้วก็เรา"
"ความรู้สึกค้างคา... มันก็ผ่านมาสี่ปีเเล้วนะคะ คงไม่มีอะไรติดค้างกันอีกเเล้ว"
"พี่รู้ว่าเราเจ็บ พี่เองก็ไม่ต่างกัน พี่ขอเจอเราครั้งสุดท้าย..ก็ได้ครับ"
"หึ...น่าขำนะคะ พี่ไวน์ใจร้ายกับลินมากๆ เเล้วยังมีสิทธิ์พูดว่าเจ็บด้วยเหรอคะ ลินไม่เข้าใจพี่ไวน์เลยสักนิด"
"เพราะอย่างนี้พี่ถึงอยากเคลียกับเราไงครับ พี่ขอร้องนะครับลิน"
"ก็ได้ค่ะ เมื่อไหร่คะ" มิลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตอบออกไป
"ถ้าวันนี้เราสะดวก เจอกันที่ประจำของเราตอนห้าโมงเย็นก็ได้ครับ ให้พี่ไปรับเราไหมครับ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ลินไปเองดีกว่า"
"ครับ พี่จะรอเรานะ"
มิลินไม่ตอบอะไร เธอกดวางสายเเล้วนั่งลงร้องไห้เงียบๆ ความรู้สึกที่หายไปสี่ปี เเต่ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้นมันย้อนกลับมาทั้งหมด เธอคิดว่าตัวเองเข้มเเข็งเเล้วเเท้ๆ เเต่เเค่ได้ยินเสียงเขาเเค่เเป๊ปเดียว กำเเพงในใจของเธอพังลงทันที เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนเเอได้ขนาดนี้ ทำไมกัน ทำไมคนที่เจ็บต้องเป็นเธอด้วย.....
เธอคบกับเขาตั้งเเต่มัธยมปลายจนจบมหาวิทยาลัย เเต่วันหนึ่งเขาควงผู้หญิงหน้าตาดี มาหาเธอ เเล้วบอกเธอว่าเธอคนนั้นคือคู่หมั้นของเขา ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเยาะเธอเเล้วสั่งให้เธอเลิกกับเขา เพราะคนที่พี่ไวน์รอมาตลอดคือผู้หญิงคนนั้น ส่วนเธอเป็นเพียงเเค่คนคั่นเวลาเท่านั้น หากใครไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนี้ ก็คงไม่เข้าใจว่ามันเจ็บปวดเเค่ไหน อยู่ดีๆเธอกลายเป็นมือที่สาม หรืออยู่ดีๆเธอกลายเป็นคนโดนสวมเขา ซะอย่างนั้น น่าตลกดีว่าไหม...
มิลินร้องไห้อยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จนเธอเริ่มตั้งสติได้ จึงค่อยๆลุกขึ้น เเต่เธอเห็นอาเเทนกำลังเดินผ่านตรงที่เธออยู่ อาเเทนรับรู้เรื่องนี้มาตลอด เเม้ว่าเขาจะทำเป็นไม่ค่อยสนใจเธอ เเต่ลึกๆเเล้วเขาห่วงเธอยู่ไม่น้อย
"อาเเทนคะ"
เเทนคุณหันตามเสียงเรียก เขาเห็นคนตัวเล็กที่ สภาพดูไม่จืด ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เดินช้าๆเหมือนคนไม่มีเเรง เด็กดื้อของเขาค่อยๆเดินมากอดเขาอย่างช้าๆ เธอกอดเขาราวกับว่ากลัวเขาจะไปจากเธอ พร้อมสะอื้นเบาๆ เขากอดตอบเเละไม่ได้ถามอะไรจนเธอค่อยๆผละออก
"เป็นอะไร ใครทำอะไรเธอ"
"พี่ไวน์...."
เเทนคุณขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น คนที่ทำให้ยัยตัวเล็กมีสภาพไม่ต่างจากคนบ้าเมื่อหลายปีก่อน
"มันทำไม" เขาถามเสียงเข้ม
"พี่ไวน์โทรหาลิน เขาอยากให้ลินไปเคลียกับเขาวันนี้ค่ะ"
"เคลียอะไรกับมันอีก จบกันเเล้วไม่ใช่หรือไง"
"ลินก็ไม่รู้ค่ะ อาเเทนไปเป็นเพื่อนลินได้ไหมคะ"
"เมื่อไหร่"
"ห้าโมงค่ะ"
"อืม ฉันจะไปด้วย เเต่ตอนนี้เธอไปล้างหน้าล้างตาให้มันดีๆก่อน สภาพเธอตอนนี้ดูไม่โอเคมากๆ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะอาเเทน" เธอไม่ลืมไหว้ขอบคุณคนตัวโตก่อนจะไปจัดการตัวเอง
ถึงเขาจะชอบตีหน้ายักษ์ เเถมขี้งอน หงุดหงิดใส่เธอ เเต่เขาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเธอมาตลอด คิดๆไปแล้วรู้สึกซึ้งชะมัด!!!
"หยุดพูดคำว่าฮั่นเเน่ ไม่งั้นฉันจะ.."
"จะทำไมคะ..หืม" เธอมองตีหน้าบ้องเเบ๊ว
"ฉันไม่คุยกับเธอเเล้ว จะไปทำงานต่อ" เเทนคุณเก๊กเสียงขรึมก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไปทันที
เเกล้งคนเเก่มันสนุกอย่างนี้นี่เอง นานๆทีจะได้เเกล้งอาเเทน โหมดนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ หวังว่าจะไม่ทะเลาะกันอีกนะคะคุณอาขา!!
เช้าวันรุ่งขึ้นเเทนคุณเเละมิลินไปทำงานอย่างเช่นเคย ระหว่างทางมิลินถามเเทนคุณถึงเรื่องการสั่งซื้อไม้มากกว่าปกติของดิลก เขาอธิบายว่ากำลังสืบเรื่องนี้อยู่ นอกจากเรื่องการสั่งซื้อไม้เเล้ว ยังสั่งตรวจสอบเส้นทางการเงินไปด้วย เพราะเมื่อเร็วๆนี้มีเงินปริศนาก้อนโตที่ไม่ได้มาจากบริษัทเข้าบัญชีส่วนตัวของดิลก ซึ่งเเทนคุณเองกำลังสงสัยว่าดิลกเองอาจทำบางสิ่งบางอย่างที่ผิดกฏหมายโดยใช้การสั่งซื้อไม้ให้กับบริษัทเป็นฉากบังหน้า ตอนนี้เขาทำเรื่องนี้อย่างเงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้ไก่ตัวใหญ่ตื่นซะก่อน
"เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก เรื่องนี้ฉันจัดการได้"
เเทนคุณพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"ค่ะ อาเเทนของลินเก่งที่สุดอยู่เเล้ว จริงมั้ยคะ"
"น้อยๆหน่อยเถอะ เเอคติ้งเก่งเหลือเกินนะเธอเนี่ย" เขาส่ายหน้าน้อยๆให้กับความประจบประเเจงราวกับประชดของคนตัวเล็ก
ตุ๊ด.....เสียงโทรศัพท์ของมิลินดังขึ้นเเละไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เเต่เจ้าหล่อนไม่ยอมรับสาย เเถมยังกดปิดตลอด ทำให้เเทนคุณถามออกไปอย่างเสียไม่ได้
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ"
"เอ่อ... ไม่ใช่สายสำคัญอะไรค่ะ ไว้เดี๋ยวค่อยโทรกลับก็ได้"
"ตามใจเธอเเล้วกัน" เมื่อเธอบอกอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดจะเซ้าซี้อะไรต่อ
คนปลายสายยังคงโทรมาเรื่อยไป เเม้ว่าเธอจะกดปิดเสียงไม่ตอบรับเเล้วเเท้ๆ เบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เธอไม่ได้บันทึกรายชื่อไว้เพราะเธอเพิ่งเปลี่ยนเบอร์ใหม่ เเต่เธอจำเจ้าของเบอร์ได้อย่างไม่มีวันลืม เขาผู้เป็นรักเเรกของเธอ เเละเขาผู้ทำลายหัวใจของเธออย่างยับเยิน....
เมื่อถึงบริษัทเเล้วเเทนคุณเข้าไปทำงานต่อ ส่วนเธอได้เเต่มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความประหม่า จะโทรไปก็ยังไงอยู่ เเต่ฟ้าเข้าข้างเธอ เมื่อคนปลายสายโทรกลับมาอีกครั้ง เธอชั่งใจอยู่นาน จึงตัดสินใจกดรับสาย...
"ฮัลโหลค่ะ" มิลินพูดเสียงเรียบ
"ลิน" ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเอ่ยอีกครั้ง
"ลิน พี่เองนะ จำได้ไหมครับ"
"ใครคะ" เธอจงใจถามออกไป ทั้งไปที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร ตั้งเเต่คำเเรกที่เขาเรียกชื่อเธอด้วยซ้ำ
"พี่เองครับ พี่ไวน์" ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า
"โทรมาทำไมคะ" เธอยังคงน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม
"พี่.... พี่อยากเจอเราได้ไหมครับ"
"เจอทำไมคะ"
เเม้ว่าทำใจเเข็งเเค่ไหน ก็ไม่อาจปิดบังความรู้สึกภายในได้ ถึงเสียงเธอจะฟังดูไม่บ่งบอกอารมณ์ก็ตามเถอะ เเต่ตอนนี้น้ำตาของเธอกำลังไหล เธอกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตาขี้เเพ้พวกนั้น
"พี่อยากเคลียบางอย่างกับเรา พี่ไม่อยากให้ความรู้สึกค้างคามันทำร้ายทั้งพี่เเล้วก็เรา"
"ความรู้สึกค้างคา... มันก็ผ่านมาสี่ปีเเล้วนะคะ คงไม่มีอะไรติดค้างกันอีกเเล้ว"
"พี่รู้ว่าเราเจ็บ พี่เองก็ไม่ต่างกัน พี่ขอเจอเราครั้งสุดท้าย..ก็ได้ครับ"
"หึ...น่าขำนะคะ พี่ไวน์ใจร้ายกับลินมากๆ เเล้วยังมีสิทธิ์พูดว่าเจ็บด้วยเหรอคะ ลินไม่เข้าใจพี่ไวน์เลยสักนิด"
"เพราะอย่างนี้พี่ถึงอยากเคลียกับเราไงครับ พี่ขอร้องนะครับลิน"
"ก็ได้ค่ะ เมื่อไหร่คะ" มิลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตอบออกไป
"ถ้าวันนี้เราสะดวก เจอกันที่ประจำของเราตอนห้าโมงเย็นก็ได้ครับ ให้พี่ไปรับเราไหมครับ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ลินไปเองดีกว่า"
"ครับ พี่จะรอเรานะ"
มิลินไม่ตอบอะไร เธอกดวางสายเเล้วนั่งลงร้องไห้เงียบๆ ความรู้สึกที่หายไปสี่ปี เเต่ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้นมันย้อนกลับมาทั้งหมด เธอคิดว่าตัวเองเข้มเเข็งเเล้วเเท้ๆ เเต่เเค่ได้ยินเสียงเขาเเค่เเป๊ปเดียว กำเเพงในใจของเธอพังลงทันที เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนเเอได้ขนาดนี้ ทำไมกัน ทำไมคนที่เจ็บต้องเป็นเธอด้วย.....
เธอคบกับเขาตั้งเเต่มัธยมปลายจนจบมหาวิทยาลัย เเต่วันหนึ่งเขาควงผู้หญิงหน้าตาดี มาหาเธอ เเล้วบอกเธอว่าเธอคนนั้นคือคู่หมั้นของเขา ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเยาะเธอเเล้วสั่งให้เธอเลิกกับเขา เพราะคนที่พี่ไวน์รอมาตลอดคือผู้หญิงคนนั้น ส่วนเธอเป็นเพียงเเค่คนคั่นเวลาเท่านั้น หากใครไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนี้ ก็คงไม่เข้าใจว่ามันเจ็บปวดเเค่ไหน อยู่ดีๆเธอกลายเป็นมือที่สาม หรืออยู่ดีๆเธอกลายเป็นคนโดนสวมเขา ซะอย่างนั้น น่าตลกดีว่าไหม...
มิลินร้องไห้อยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จนเธอเริ่มตั้งสติได้ จึงค่อยๆลุกขึ้น เเต่เธอเห็นอาเเทนกำลังเดินผ่านตรงที่เธออยู่ อาเเทนรับรู้เรื่องนี้มาตลอด เเม้ว่าเขาจะทำเป็นไม่ค่อยสนใจเธอ เเต่ลึกๆเเล้วเขาห่วงเธอยู่ไม่น้อย
"อาเเทนคะ"
เเทนคุณหันตามเสียงเรียก เขาเห็นคนตัวเล็กที่ สภาพดูไม่จืด ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เดินช้าๆเหมือนคนไม่มีเเรง เด็กดื้อของเขาค่อยๆเดินมากอดเขาอย่างช้าๆ เธอกอดเขาราวกับว่ากลัวเขาจะไปจากเธอ พร้อมสะอื้นเบาๆ เขากอดตอบเเละไม่ได้ถามอะไรจนเธอค่อยๆผละออก
"เป็นอะไร ใครทำอะไรเธอ"
"พี่ไวน์...."
เเทนคุณขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น คนที่ทำให้ยัยตัวเล็กมีสภาพไม่ต่างจากคนบ้าเมื่อหลายปีก่อน
"มันทำไม" เขาถามเสียงเข้ม
"พี่ไวน์โทรหาลิน เขาอยากให้ลินไปเคลียกับเขาวันนี้ค่ะ"
"เคลียอะไรกับมันอีก จบกันเเล้วไม่ใช่หรือไง"
"ลินก็ไม่รู้ค่ะ อาเเทนไปเป็นเพื่อนลินได้ไหมคะ"
"เมื่อไหร่"
"ห้าโมงค่ะ"
"อืม ฉันจะไปด้วย เเต่ตอนนี้เธอไปล้างหน้าล้างตาให้มันดีๆก่อน สภาพเธอตอนนี้ดูไม่โอเคมากๆ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะอาเเทน" เธอไม่ลืมไหว้ขอบคุณคนตัวโตก่อนจะไปจัดการตัวเอง
ถึงเขาจะชอบตีหน้ายักษ์ เเถมขี้งอน หงุดหงิดใส่เธอ เเต่เขาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเธอมาตลอด คิดๆไปแล้วรู้สึกซึ้งชะมัด!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น