เสน่ห์รักคุณอาขา

ลำดับตอนที่ #9 : หม่าม๊าของดินดิน

"โอเคค่ะเชฟพี่ธิม"

"ครับลูกมือน้องลิน"

"ฮ่าๆ" ทั้งคู่หันมาหัวเราะให้สรรพนามใหม่ที่เขาเเละเธอเรียกกัน

"คนเรื่อยๆอย่างนั้นเลยครับ เเล้วที่เราจะใส่น้ำตาลกับเกลือเพิ่มไปอีกนิดหน่อย"

    ทั้งคู่ใส่ส่วนผสมจนเสร็จเหลือเพียงขั้นตอนใส่เตาอบเท่านั้น ธิมธรณ์บอกให้มิลินไปนั่งรอได้ เธอจึงขอตัวไปเล่นกับดินดินเเทน

"คุณลินไปนั่งรอก็ได้นะครับเหลือแค่อบเท่านั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง"

"งั้นลินขอไปเล่นกับน้องดินดินได้ไหมคะ"

"ตามสบายครับ"

เมื่อได้ยินดังนั้นมิลินเดินดุ่มๆไปหาเจ้าตัวเล็กอย่างร่าเริง เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้มาก ดินดินเป็นเด็กน่ารัก สุภาพเหมือนกับธิมธรณ์ไม่มีผิด เมื่อเดินมาถึงโซฟาที่เจ้าตัวเล็กนั่งอยู่ ดูเหมือนว่าเด็กชายตัวน้อยกำลังดูอะไรบ้างอย่างบนโทรศัพท์มือถือท่าทางสนุก มิลินไม่รอช้าที่จะเข้าไปคุยกับเด็กน่าเอ็นดูคนนี้

"ไงครับดินดิน ดูอะไรอยู่ครับ" เธอถามน้ำเสียงสดใส

"ดูหมีเเพนด้าฮับ น่ารักมากเลยฮับ" ดินดินตอบด้วยรอยยิ้ม

"ดินดินชอบเจ้าเเพนด้าเหรอครับ หืม"

"ใช่ฮับ อันนี้ตัวเเม่ อันนี้ลูกมันที่กำลังกลิ้งๆ เป็นตัวกลมฮับ" เด็กชายชี้ให้เธอดู

"เเล้วตัวพ่ออยู่ไหนล่ะครับ พี่ลินเห็นเเต่เเม่กับลูก"

"ตัวพ่อหลบข้างนี้ฮับ นี่ๆ" เด็กน้อยรีบชี้เจ้าเพนด้าตัวกลมอ้วนที่หลบอยู่ข้างไม้ไผ่ สายตาสอดส่องไปมาราวกับคอยอารักขาเเพนด้าสองเเม่ลูก

"ว้าว เจ้าเเพนด้าครอบครัวนี้น่ารักจังเลยดินดินว่าไหมครับ"

"ฮับ ตัวเเม่มันรักลูกมันมากเลยฮับ มันกอดลูกมันด้วย กลมอ้วนเท่านี้เลยฮับ" เด็กชายพยายามวาดมือให้ใหญ่เท่ากับความอวบอ้วนของเจ้าเเพนด้า

เมื่อเจ้าตัวเล็กพูดมาแบบนั้นเธอเองก็รู้สึกสะดุดอยู่ไม่น้อย แม้ว่าดินดินเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่เธอเชื่อว่าในใจลึกๆของเขาก็ต้องการความรักจากเเม่ ไม่ต่างจากเด็กทั่วไป
ความจริงเธอก็สงสัยอยู่บ้างว่าทำไมธิมธรณ์ถึงรับดินดินมาเป็นลูกบุญธรรมทั้งที่ตัวเขาก็ไม่มีภรรยาหรือแฟนเลย เเต่หล่อนเชื่อว่าลึกๆเขาคงมีเหตุผลมากกว่าเรื่องถูกชะตากับดินดินเเน่นอน

"เอ่อ..ดินดินครับ เรามาเล่นพ่อเเม่ลูกกันไหมครับ"

"ได้หรอฮับ ดินดินไปโรงเรียนเพื่อนที่โรงเรียนบอกดินดินเล่นไม่ได้เพราะดินดินไม่มีเเม่ฮับ" เด็กน้อยพูดเเววตาเศร้า

ให้ตายสิ เด็กคนไหนบัญญัติไว้ว่าไม่มีเเม่เเล้วจะเล่นพ่อเเม่ลูกไม่ได้ พูดจาทำร้ายดินดินน้อยได้ยังไง มันน่านัก เธออยากจะด่าเป็นภาษาโปรตุเกสจริงๆ!!

"งั้นเอาอย่างนี้นะครับดินดิน พี่ลินจะเป็นเเม่ให้ดินดินเองครับ ทีนี้เวลาไปโรงเรียนดินดินไปบอกเพื่อนเลยนะว่ามีคุณเเม่เเล้ว"

"จริงเหรอฮับ พี่คนจ๋วยจะเป็นหม่าม๊าให้ดินดินเหรอฮับ"

"จริงสิครับ เราจะเล่นพ่อเเม่ลูกกัน ปะป๊าเป็นปะป๊า พี่ลินเป็นหม่าม๊า ส่วนดินดินเป็นลูก โอเคมั้ยครับ"

"เย่ ดินดินเล่นพ่อเเม่ลูกได้เเล้วฮับ" เด็กน้อยกระโดดอย่างดีใจ

"ดีใจใหญ่เชียว ทีนี้ดินดินต้องเรียกพี่ลินว่าอะไรนะครับ"

"หม่าม๊าฮับ"

"เก่งมากครับ งั้นดินดินครับหม่าม๊าว่าเราไปดูปะป๊าอบเค้กกันดีไหม น่าจะใกล้เสร็จเเล้ว"

"ครับ หม่าม๊าฮับ อุ้มดินดินได้ไหมฮับ" คนตัวเล็กเกาะขามิลินอย่างออดอ้อน

"ไม่ต้องอ้อนก็อุ้มครับ พร้อมหรือยังเครื่องบินจะออกเเล้วนะ ไปเลย~~~" หญิงสาวอุ้มเด็กชายตัวเล็กพร้อมกับทำท่าเครื่องบินที่พร้อมบินลอยเข้าไปในครัว

"เล่นอะไรครับสองคนนี้ท่าทางสนุกเชียว"

"ปะป๊าฮับหม่าม๊าให้มาดูว่าปะป๊าอบเค้กเสร็จหรือยังครับ"

"หม่าม๊า? หม่าม๊าไหนครับลูก" ธิมธรณ์งงเล็กน้อย

"ก็พี่คนจ๋วยเป็นหม่าม๊าฮับ" เขาชี้ไปทางมิลิน

"อ๋อ..เราเล่นพ่อเเม่ลูกอยู่น่ะค่ะคุณธิม"

"อ๋อ อย่างนั้นเองเหรอครับ ผมงงเลยว่าดินดินเรียกหม่าม๊าที่ไหน"

"หม่าม๊าไม่เรียกปะป๊าว่าที่รักเหรอฮับ เพื่อนดินดินเรียกว่าที่รักฮับ" ดินดินพูดด้วยท่าทางใสซื่อ นี่เเหละหนาเด็กน้อย

"ไม่ต้องก็ได้ครับดินดิน ปะป๊าว่าดินดินมานั่งรอเค้กตรงนี้ดีกว่า"

"เรียกได้สิครับลูก หม่าม๊าจะเรียกปะป๊าว่าที่รักโอเคไหมครับ"

"คุณลินครับไม่ต้องก็ได้นะครับผมเกรงใจ"

"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวมันไม่สมจริงใช่มะดินดิน" หญิงสาวพูดพร้อมหันไปขอความคิดเห็นจากเด็กชายตัวเล็ก เมื่อคนตัวเล็กได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าให้ยิ้มยิ้ม

"ที่รักคะ เค้กใกล้เสร็จหรือยังคะเนี่ย ลินกับลูกหิวจะแย่อยู่แล้วค่ะ" มิลินพูดไปลูบท้องไป

"อะ...อ๋อ ใกล้เสร็จเเล้วครับคุณละ..ที่รัก" เขาเกือบจะใช้สรรพนามเดิมตามความเคยชินถ้าไม่เห็นสายตาที่ส่งซิกมาจากหญิงสาว ต้องเรียกว่าที่รักสินะ..

"ถ้าอย่างนั้นดินดินครับหม่าม๊าว่าเราไปวาดรูปรอปะป๊าดีไหมครับ"

"ได้เลยฮับ ดินดินอยากวาดรูปหม่าม๊าฮับ"

"ว้าว โอเคฮับ เเล้วอยากเล่นเครื่องบินร่อนอีกทีไหมครับดินดิน"

"อยากฮับ เย่ บินไปวาดรูปๆ"

ทั้งดินดินเเละมิลินก็ออกไปวาดรูปรอพ่อครัวคนเก่งข้างนอก ที่ตอนนี้ยังคงงงๆไม่หาย

ไม่กี่นาทีต่อมาธิมธรณ์ก็ยกเค้กช็อกโกแลตก้อนโตมาวางไว้ที่หน้าสองแม่ลูก กลิ่นหอมของช็อกโกแลตทำให้ทั้งคู่ผละออกจากการวาดรูปมาสนใจเค้กน่ากินตรงหน้าแทน

"เค้กช็อกโกแลตน่ากินมากๆเลยค่ะ"

"อร่อยมากเลยครับ ดินดินป้อนหม่าม๊านะฮับ" พูดเสร็จได้ก็ป้อนเค้กให้หญิงสาวอย่างน่าเอ็นดู

"อร่อยไหมฮับ"

"ที่สุดเลยครับดินดิน"

"หม่าม๊าป้อนปะป๊าบ้างสิครับ"

"ดินดินครับลูก" ธิมธรณ์ส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงห้ามปราม

"ดุลูกทำไมล่ะคะที่รัก มาให้หม่าม๊าป้อนให้นะคะ" เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงก้มหน้าเธอเลยพูดเร่งอีกหน่อย

"อ้าม..เร็วๆสิคะหม่าม้าต้องป้อนดินดินด้วยนะ"

"ก็ได้ค้าบ.."

"ปะป๊าอร่อยไหมฮับ"

"อร่อยมากเลยครับลูก"


หายหัวไปนาน มาอัพเเล้วนะคะ อิอิ