ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คุณอาที่รัก
การใช้ชีวิตในพื้นที่ตนเองไม่คุ้นเคย การอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ความเคยชิน หรือเเม้กระทั่งการที่ฉันต้องก้าวออกมาจากคอมฟอตโซนหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าพื้นที่ที่ฉันรู้สึกปลอดภัย มันก็ว่าลำบากเเล้ว เเต่ต้องมาอยู่ร่วมกับคนไร้หัวใจเเละเย็นชา นี่มันเเสนจะลำบากกว่าสุดๆ มิลินเอ้ยชีวิตเธอทำไมต้องมาเจออะไรเเบบนี้ด้วยนะ
"นั่งเหม่ออะไรของเธอ อย่ามัวลีลาฉันมีงานต้องทำ" อาเเทนหรือเเทนคุณชายหนุ่ม ผู้มีบุคลิกเย็นชากับเธอคนเดียว(?) เเต่จะว่าไปเธอก็ชินซะเเล้วล่ะ อาเเทนก็เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่ไหนเเต่ไร
"เอ่อเปล่าค่ะ อาเเเทนขาวันนี้ลินไปดูงานด้วยได้ไหมคะ" มิลินออดอ้อนสุดชีวิต เธอล่ะอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง วันๆอาเเทนให้อยู่เเค่ในบริษัท อุดอู้ชะมัดยาก
"ไม่ได้"
เพล้ง! จบกันฝันสลาย อาเเทนตัดบทได้ไร้เยื่อใยเกินไป
"ทำไมล่ะคะ"
"เกะกะฉัน ฉันไปทำงานนะไม่ได้ไปวิ่งเล่น"
"ลินก็ไม่ได้ไปวิ่งเล่นซะหน่อยค่ะ เห้อ" มิลินหน้างอง้ำพร้อมถอนหายใจยาว เอาอีกเเล้ว ทำไมอาเเทนชอบว่าเธออยู่เรื่อย เธอไม่ใช่เด็กๆเเล้วนะ
"ไม่ต้องมาถอนหายใจใส่ฉันเลยนะมิลิน ขึ้นรถได้เเล้ว เธอกำลังทำให้ฉันสาย"
"ค่าาาาา" หญิงสาวกรอกตาไปมาอย่างประชด
บทสนทนาของอาหลานกำมะลอคู่นี้จบลงเพียงเท่านี้ ก็ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก จนกระทั่งถึงบริษัทวิโรฒกรุ๊ป บริษัทส่งออกฟอร์นิเจอร์ยักษ์ใหญ่ ที่เเทนคุณเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์ โดยรับช่วงต่อจากคุณวิโรฒ พิสิฐกุล ผู้เป็นบิดาเเต่บัดนี้เขาได้วางมือเเล้วปล่อยให้ทายาทอย่างเเทนคุณดูเเลทุกอย่างเต็มตัว
"อยู่ที่นี่ก็อย่าดื้อ ทำให้บริษัทฉันเสียหาย ไม่อย่างนั้นเธอโดนดี" เเทนคุณกำชับหญิงสาว
"พี่พัชว่าไหมว่าคนเเถวนี้ขี้เก๊ก" มิลินหันไปพูดกับพชร ลูกน้องคนสนิทของเเทนคุณเเทนที่จะตอบรับคำพูดของเขา
"เอ่อ.." พชรพูดไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายเเละหลานสาว บัดนี้ทั้งสองพร้อมจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆก็ว่าได้
"ไปเถอะ อย่าเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเด็ก"
เเทนคุณตัดบททันที เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาเขาปิดประตูรถเเล้วสั่งพชรออกรถ
"จ้าาาา ไปเลยจ้า ไปไหนก็ไปอาเเทนบ้า"
วันนี้มันวันซวยอะไร หวุดหงิดเป็นบ้า อาเเทนนะอาเเทนคำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ลินไม่เด็กเเล้วนะโว้ย ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด
พลั่ก! ความที่เดินไปไม่ทันระวังเพราะมัวเเต่บ่นถึงเเทนคุณ ทำให้มิลินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"โอ้ย"
"คุณเป็นอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มรีบหันมาถามเธอทันที
"ไม่เป็นไรค่ะ เเต่คุณเปียกหมดเลยนี่" คนอะไรตัวเองเปียกขนาดนั้นยังมีเเก่ใจมาเป็นห่วงคนอื่นอีก
"เอ่อ นิดหน่อยนะครับ"
"ให้ลินเช็ดให้นะคะ" ว่าเเล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เขา ทั้งเอกสารเปียกไปหมดเลย เวรกกรรมเเล้วเนี่ยเรา เดินไม่ดูทาง!
"เอกสารของคุณเปียกหมดเลย เดี๋ยวลินเอาไปเป่าให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ นี่ไม่ใช่เอกสารสำคัญอะไรมากเเค่กระดาษวาดเขียนของลูกชายผมน่ะครับ"
"ลูกชายหรอคะ" อะไรกัน หล่อมาก ยังหนุ่มยังเเน่นมีลูกซะเเล้วหรอเนี่ย
"ครับ" เขาตอบยิ้มๆ
อบอุ่นจังเลยผู้ชายอะไรเนี่ย ตอนพูดถึงลูกนี่คือตาเป็นประกายเลย น่าอิจฉาชะมัด
"เอ่องั้นลินซื้อกระดาษให้ใหม่นะคะ คือว่ามันเปียกหมดเลย เเล้วลูกชายคุณคงจะวาดรูปไม่ได้เเน่ๆ"
"ไม่หรอกครับ เดี๋ยวก็คงเเห้งเเล้วล่ะ ผมต้องไปแล้ว ขอตัวนะครับ"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"
"ครับ?"
"คุณชื่ออะไรหรอคะ"
"ธิมครับ ยินดีที่รู้จักนะครับคุณ.."
"มิลินค่ะ เรียกลินเฉยๆก็ได้ค่ะ"
"ครับคุณลิน"
"ขอโทษอีกครั้งนะคะคุณธิม"
"ไม่เป็นไรครับ ขอตัวนะครับเดี๋ยวจะไม่ทันงานโรงเรียนลูกน่ะครับ"
"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"
"ขอบคุณครับ" เขายิ้มรับก่อนจะรีบไปขึ้นรถ มิลินได้เเต่มองตาละห้อย ผู้ชายอะไรสุภาพบุรุษสุดๆ โถพ่อคุณรีบไปงานโรงเรียนลูกอีก เสียดายมีเมียเเล้ว เลิกคิดค่ะนังมิลิน หล่อนสะบัดหัวสองสามครั้งก่อนกลับมาอยู่กับความเป็นจริงที่หล่อนต้องรีบเข้าไปตรวจงานได้เเล้ว
ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในบริษัท เธอก็ต้อเปลี่ยนบุคลิกทันที อาเเทนพูดฝังหัวเธอมานานว่าอยู่บริษัทต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือ ดูมีหลักการอยู่เสมอ เเต่เอาเข้าจริง เธอเองก็ต้องเก๊กหน้าสุดๆ หลังนี่ตรงเปรี๊ยะ ทำตัวเป็นเสือยิ้มยากตลอด เเต่มีหรือคนอย่างมิลินจะทำได้นาน เธอไม่ใช่อาเเทนซะหน่อย หลังๆนี่เริ่มหลุดเล่นกับพนักงานจนโดนดุตลอด
"คุณลินคะ สินค้าล็อตใหม่เข้าเเล้วนะคะ"
"ให้ลินไปตรวจได้เลยไหมคะ"
"ได้เลยค่ะ ช่วงนี้ท่านดิลกเร่งทำเรื่องซื้อไม้เพิ่มด้วยค่ะ"
"เร่งซื้อไม้เพิ่มทำไมคะ ไม้เก่าในสต็อคเท่าที่ลินเช็คยังเหลือมากพอที่จะผลิตได้อีกสองล็อตใหญ่เลยนะคะ"
"อันนี้ไม่ทราบจริงๆค่ะคุณลิน หากคุณลินสงสัยต้องคุยกับท่านดิลกเเล้วล่ะค่ะ"
"ค่ะ เดี๋ยวลินจัดการเอง ยังไงคุณนิดไปเช็คของกับลินด้วยนะคะ"
"ค่ะ เดี๋ยวนิดจัดการเอกสารนี้อีกสักครู่นะคะ ครู่เดียวเท่านั้นค่ะคุณลิน"
"ทำให้เรียบร้อยนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนยักษ์กินหัวค่ะ" มิลินพูดยิ้มๆกับลูกน้องเป็นอันว่ารู้กัน
"เร็วเเต่เนี๊ยบ ไม่โดนยักษ์กินหัวเเน่นอนค่ะ"
หลังจากนิตยาไปจัดการเอกสารเเล้ว เธอก็โทรหาเเทนคุณทันที เพื่อไขข้อสงสัย
"ว่าไง"
"อาเเทนคะ อาดิลกทำเรื่องเร่งเรื่องซื้อไม้เพิ่มอีกเเล้วหรอคะ สต๊อกเก่ายังเหลืออีกมากนะคะ"
"อย่างนั้นหรอ เหลือมากเเค่ไหน"
"สามารถผลิตล็อตใหญ่ได้อีกสองล็อตค่ะ"
"อืม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันตรวจสอบเอง อย่าเพิ่งคุยอะไรกับอาดิลกล่ะ"
"ค่ะอาเเทน"
"เเล้วนี่เธอทำอะไรอยู่"
"กำลังจะไปตรวจสินค้ากับคุณนิดค่ะ"
"อ่อ งั้นเเค่นี้นะ"
"ค่ะ" ก่อนมิลินจะกดวางสายเธอเหมือนได้ยินเเทนคุณเเว๊บๆ
"เมื่อกี๊อาเเทนว่าไงนะคะ"
"ฉันบอกว่าอีกไม่นานฉันคงกลับเเล้ว"
"อ๋อค่ะ งั้นเเค่นี้นะคะ"
"คุณลินคะ นิดเรียบร้อยเเล้วค่ะ"
"จ้ะ งั้นเราไปกันเลย"
มิลินเเละนิตยาก็ใช้เวลาทั้งเช้ากับการเช็คสินค้า รวมไปถึงเช็คไม้ในบริษัทส่วนที่เหลือด้วย เงยหน้ามาอีกทีก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว
"เที่ยงเเล้ว คุณนิดไปพักได้เลยนะคะ ลินต้องขอโทษที่ล่วงเวลามาค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณลิน เเต่ว่าคุณพักหน่อยไหมล่ะคะ อยากทานอะไรไหม เดี๋ยวนิดจัดการให้ค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณนิด ขอบคุณมากค่ะ ลินว่าลินดูทางนี้อีกหน่อยดีกว่าค่ะ"
"งั้นนิดขอตัวนะคะ"
"ค่ะ"
"นั่งเหม่ออะไรของเธอ อย่ามัวลีลาฉันมีงานต้องทำ" อาเเทนหรือเเทนคุณชายหนุ่ม ผู้มีบุคลิกเย็นชากับเธอคนเดียว(?) เเต่จะว่าไปเธอก็ชินซะเเล้วล่ะ อาเเทนก็เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่ไหนเเต่ไร
"เอ่อเปล่าค่ะ อาเเเทนขาวันนี้ลินไปดูงานด้วยได้ไหมคะ" มิลินออดอ้อนสุดชีวิต เธอล่ะอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง วันๆอาเเทนให้อยู่เเค่ในบริษัท อุดอู้ชะมัดยาก
"ไม่ได้"
เพล้ง! จบกันฝันสลาย อาเเทนตัดบทได้ไร้เยื่อใยเกินไป
"ทำไมล่ะคะ"
"เกะกะฉัน ฉันไปทำงานนะไม่ได้ไปวิ่งเล่น"
"ลินก็ไม่ได้ไปวิ่งเล่นซะหน่อยค่ะ เห้อ" มิลินหน้างอง้ำพร้อมถอนหายใจยาว เอาอีกเเล้ว ทำไมอาเเทนชอบว่าเธออยู่เรื่อย เธอไม่ใช่เด็กๆเเล้วนะ
"ไม่ต้องมาถอนหายใจใส่ฉันเลยนะมิลิน ขึ้นรถได้เเล้ว เธอกำลังทำให้ฉันสาย"
"ค่าาาาา" หญิงสาวกรอกตาไปมาอย่างประชด
บทสนทนาของอาหลานกำมะลอคู่นี้จบลงเพียงเท่านี้ ก็ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก จนกระทั่งถึงบริษัทวิโรฒกรุ๊ป บริษัทส่งออกฟอร์นิเจอร์ยักษ์ใหญ่ ที่เเทนคุณเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์ โดยรับช่วงต่อจากคุณวิโรฒ พิสิฐกุล ผู้เป็นบิดาเเต่บัดนี้เขาได้วางมือเเล้วปล่อยให้ทายาทอย่างเเทนคุณดูเเลทุกอย่างเต็มตัว
"อยู่ที่นี่ก็อย่าดื้อ ทำให้บริษัทฉันเสียหาย ไม่อย่างนั้นเธอโดนดี" เเทนคุณกำชับหญิงสาว
"พี่พัชว่าไหมว่าคนเเถวนี้ขี้เก๊ก" มิลินหันไปพูดกับพชร ลูกน้องคนสนิทของเเทนคุณเเทนที่จะตอบรับคำพูดของเขา
"เอ่อ.." พชรพูดไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายเเละหลานสาว บัดนี้ทั้งสองพร้อมจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆก็ว่าได้
"ไปเถอะ อย่าเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเด็ก"
เเทนคุณตัดบททันที เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาเขาปิดประตูรถเเล้วสั่งพชรออกรถ
"จ้าาาา ไปเลยจ้า ไปไหนก็ไปอาเเทนบ้า"
วันนี้มันวันซวยอะไร หวุดหงิดเป็นบ้า อาเเทนนะอาเเทนคำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ลินไม่เด็กเเล้วนะโว้ย ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด
พลั่ก! ความที่เดินไปไม่ทันระวังเพราะมัวเเต่บ่นถึงเเทนคุณ ทำให้มิลินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"โอ้ย"
"คุณเป็นอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มรีบหันมาถามเธอทันที
"ไม่เป็นไรค่ะ เเต่คุณเปียกหมดเลยนี่" คนอะไรตัวเองเปียกขนาดนั้นยังมีเเก่ใจมาเป็นห่วงคนอื่นอีก
"เอ่อ นิดหน่อยนะครับ"
"ให้ลินเช็ดให้นะคะ" ว่าเเล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เขา ทั้งเอกสารเปียกไปหมดเลย เวรกกรรมเเล้วเนี่ยเรา เดินไม่ดูทาง!
"เอกสารของคุณเปียกหมดเลย เดี๋ยวลินเอาไปเป่าให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ นี่ไม่ใช่เอกสารสำคัญอะไรมากเเค่กระดาษวาดเขียนของลูกชายผมน่ะครับ"
"ลูกชายหรอคะ" อะไรกัน หล่อมาก ยังหนุ่มยังเเน่นมีลูกซะเเล้วหรอเนี่ย
"ครับ" เขาตอบยิ้มๆ
อบอุ่นจังเลยผู้ชายอะไรเนี่ย ตอนพูดถึงลูกนี่คือตาเป็นประกายเลย น่าอิจฉาชะมัด
"เอ่องั้นลินซื้อกระดาษให้ใหม่นะคะ คือว่ามันเปียกหมดเลย เเล้วลูกชายคุณคงจะวาดรูปไม่ได้เเน่ๆ"
"ไม่หรอกครับ เดี๋ยวก็คงเเห้งเเล้วล่ะ ผมต้องไปแล้ว ขอตัวนะครับ"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"
"ครับ?"
"คุณชื่ออะไรหรอคะ"
"ธิมครับ ยินดีที่รู้จักนะครับคุณ.."
"มิลินค่ะ เรียกลินเฉยๆก็ได้ค่ะ"
"ครับคุณลิน"
"ขอโทษอีกครั้งนะคะคุณธิม"
"ไม่เป็นไรครับ ขอตัวนะครับเดี๋ยวจะไม่ทันงานโรงเรียนลูกน่ะครับ"
"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"
"ขอบคุณครับ" เขายิ้มรับก่อนจะรีบไปขึ้นรถ มิลินได้เเต่มองตาละห้อย ผู้ชายอะไรสุภาพบุรุษสุดๆ โถพ่อคุณรีบไปงานโรงเรียนลูกอีก เสียดายมีเมียเเล้ว เลิกคิดค่ะนังมิลิน หล่อนสะบัดหัวสองสามครั้งก่อนกลับมาอยู่กับความเป็นจริงที่หล่อนต้องรีบเข้าไปตรวจงานได้เเล้ว
ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในบริษัท เธอก็ต้อเปลี่ยนบุคลิกทันที อาเเทนพูดฝังหัวเธอมานานว่าอยู่บริษัทต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือ ดูมีหลักการอยู่เสมอ เเต่เอาเข้าจริง เธอเองก็ต้องเก๊กหน้าสุดๆ หลังนี่ตรงเปรี๊ยะ ทำตัวเป็นเสือยิ้มยากตลอด เเต่มีหรือคนอย่างมิลินจะทำได้นาน เธอไม่ใช่อาเเทนซะหน่อย หลังๆนี่เริ่มหลุดเล่นกับพนักงานจนโดนดุตลอด
"คุณลินคะ สินค้าล็อตใหม่เข้าเเล้วนะคะ"
"ให้ลินไปตรวจได้เลยไหมคะ"
"ได้เลยค่ะ ช่วงนี้ท่านดิลกเร่งทำเรื่องซื้อไม้เพิ่มด้วยค่ะ"
"เร่งซื้อไม้เพิ่มทำไมคะ ไม้เก่าในสต็อคเท่าที่ลินเช็คยังเหลือมากพอที่จะผลิตได้อีกสองล็อตใหญ่เลยนะคะ"
"อันนี้ไม่ทราบจริงๆค่ะคุณลิน หากคุณลินสงสัยต้องคุยกับท่านดิลกเเล้วล่ะค่ะ"
"ค่ะ เดี๋ยวลินจัดการเอง ยังไงคุณนิดไปเช็คของกับลินด้วยนะคะ"
"ค่ะ เดี๋ยวนิดจัดการเอกสารนี้อีกสักครู่นะคะ ครู่เดียวเท่านั้นค่ะคุณลิน"
"ทำให้เรียบร้อยนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนยักษ์กินหัวค่ะ" มิลินพูดยิ้มๆกับลูกน้องเป็นอันว่ารู้กัน
"เร็วเเต่เนี๊ยบ ไม่โดนยักษ์กินหัวเเน่นอนค่ะ"
หลังจากนิตยาไปจัดการเอกสารเเล้ว เธอก็โทรหาเเทนคุณทันที เพื่อไขข้อสงสัย
"ว่าไง"
"อาเเทนคะ อาดิลกทำเรื่องเร่งเรื่องซื้อไม้เพิ่มอีกเเล้วหรอคะ สต๊อกเก่ายังเหลืออีกมากนะคะ"
"อย่างนั้นหรอ เหลือมากเเค่ไหน"
"สามารถผลิตล็อตใหญ่ได้อีกสองล็อตค่ะ"
"อืม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันตรวจสอบเอง อย่าเพิ่งคุยอะไรกับอาดิลกล่ะ"
"ค่ะอาเเทน"
"เเล้วนี่เธอทำอะไรอยู่"
"กำลังจะไปตรวจสินค้ากับคุณนิดค่ะ"
"อ่อ งั้นเเค่นี้นะ"
"ค่ะ" ก่อนมิลินจะกดวางสายเธอเหมือนได้ยินเเทนคุณเเว๊บๆ
"เมื่อกี๊อาเเทนว่าไงนะคะ"
"ฉันบอกว่าอีกไม่นานฉันคงกลับเเล้ว"
"อ๋อค่ะ งั้นเเค่นี้นะคะ"
"คุณลินคะ นิดเรียบร้อยเเล้วค่ะ"
"จ้ะ งั้นเราไปกันเลย"
มิลินเเละนิตยาก็ใช้เวลาทั้งเช้ากับการเช็คสินค้า รวมไปถึงเช็คไม้ในบริษัทส่วนที่เหลือด้วย เงยหน้ามาอีกทีก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว
"เที่ยงเเล้ว คุณนิดไปพักได้เลยนะคะ ลินต้องขอโทษที่ล่วงเวลามาค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณลิน เเต่ว่าคุณพักหน่อยไหมล่ะคะ อยากทานอะไรไหม เดี๋ยวนิดจัดการให้ค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณนิด ขอบคุณมากค่ะ ลินว่าลินดูทางนี้อีกหน่อยดีกว่าค่ะ"
"งั้นนิดขอตัวนะคะ"
"ค่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น