ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความทรงจำที่อยู่ในใจ100%
ถึงเขาจะชอบตีหน้ายักษ์ เเถมขี้งอน หงุดหงิดใส่เธอ เเต่เขาก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเธอมาตลอด คิดๆไปแล้วรู้สึกซึ้งชะมัด!!!
วันนี้เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน อีกไม่กี่สิบนาทีก็จวนจะห้าโมงเเล้ว ใกล้ถึงเวลาที่เธอต้องไปพบคนบางคนตามที่นัดกันไว้
สำหรับเย็นนี้เเทนคุณเป็นทั้งเพื่อนเเละสารถีให้กับเธอ สถานที่นัดพบคือร้านประจำที่ตอนยังคบกันก็มักจะมาบ่อยๆ เเล้วก็เป็นร้านที่เธอเเละพี่ไวน์มาเดทกันครั้งเเรก ความทรงจำครั้งเเรกเริ่มขึ้นที่ไหน เธอก็ขอให้ความทรงจำครั้งสุดท้ายจบลงที่นั่นด้วย....
พอหมดเวลางานจากบริษัทเเล้ว เธอเเละอาเเทนก็ดิ่งตรงไปยังสถานที่นัดพบทันที ใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีเศษ ทั้งคู่ก็มาถึงร้านเเอบรัก เป็นร้านบรรยากาศอบอุ่น สไตล์คันทรี มีต้นไม้เล็กใหญ่ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกสดชื่น เมื่อเธอมองเข้าไปในร้านพบว่าใครบางคนนั่งรออยู่เเล้ว
อาเเทนรอเธออยู่ข้างนอกเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับเธอ เเต่ก็ไม่ลืมกำชับว่าหากมีปัญหาอะไร ให้รีบโทรหาเขาทันที
"อย่าลืมที่บอกล่ะ" เเทนคุณมิวายกำชับอีกรอบ
"ค่ะอาเเทน" มิลินตอบรับก่อนจะเดินเข้าร้านไป
เมื่อเดินเข้าไปในร้าน เธอเห็นอดีตคนรักกำลังนั่งรอ พร้อมกับอาหารเต็มโต๊ะ ทุกอย่างเหมือนภาพสโลโมชั่นในละคร เขาดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ดูภูมิฐานขึ้น อาจจะด้วยวัยของเขาด้วย....
"พี่ไวน์" มิลินเรียกชายหนุ่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ลิน หิวไหม พี่สั่งของโปรดไว้ให้ด้วยนะครับ" ชายหนุ่มกูลีกุจอถามด้วยอาการดีใจอย่างปิดไม่มิด
"ไม่ล่ะค่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า ลินไม่อยากเสียเวลา" เธอไม่เขาใจเขาจริงๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปสี่ปีเขายังคงจำของโปรดเธอได้ทุกอย่าง เมื่อเธอบอกไปอย่างนั้น เขาก็หงอยลงอย่างเห็นได้ชัด
"ก็ได้ครับ คือ...พี่อยากขอโทษเรา" เขาสบตาเธอราวกับต้องการเผยความรู้สึกทั้งหมด
"...."
เมื่อเห็นหญิงสาวมองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย เเละไม่ได้ตอบอะไรเขาจึงพูดต่อ
"วันนั้นพี่รู้ตัวว่าพี่เลวมาก พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ พี่ไม่อยากเเก้ตัวอะไรนะครับ เเต่พี่อยากให้เรารู้ว่าความรู้สึกที่พี่เคยมีให้เรามันคือเรื่องจริง พี่รักเราจริงๆ"
"หึ..รักงั้นเหรอคะ พี่เห็นลินโง่มากใช่ไหม" มิลินยิ้มหยันให้กับคำพูดนั้น
"ไม่ใช่เเบบนั้นนะครับ ตอนนั้นพี่สับสนมาก พี่กับเเนทเรารู้จักกันมาตั้งเเต่เด็ก เราสองคนเป็นคู่หมั้นกัน พี่ปฏิเสธครอบครัวพี่ไม่ได้ พี่ก็เลย..."
"ให้ผู้หญิงคนนั้นมายิ้มเยาะลิน เเล้วก็ทำให้ลินตาสว่างงั้นหรอคะ"
"เเนทเค้าไม่ผิดหรอก พี่ผิดเอง พี่ขอให้เค้าทำเเบบนั้นเองเเหละ ถ้าลินจะโทษเค้า ลินโทษพี่เถอะนะ"
เธอจุกจนพูดไม่ออก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว น้ำหยดใสๆค่อยๆหยดลง เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมสุดท้ายคนที่เขาเลือกปกป้องก็ยังคงเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี...
"สุดท้ายคนที่พี่เลือกปกป้องก็เป็นเค้าอยู่ดี สุดท้ายเเล้วพี่ก็เลือกที่จะทำร้ายลินเหมือนเดิม"
"...."
"วันนั้นพี่ทำร้ายด้วยการกระทำ วันนี้พี่ทำร้ายลินด้วยคำพูด พี่จะมาคุยกับลินเพื่ออะไรอีก"
"พี่ขอโทษ"
"พี่รู้ตัวไหมว่าพี่รักผู้หญิงคนนั้นมากเเค่ไหน รักเค้ามากจนทำเหมือนกับว่าเรื่องของเราสองคนที่ผ่านมามันไม่ใช่เรื่องจริง พี่ไม่เคยรักลินจริงๆ"
"ลิน.."
ชายหนุ่มเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้าที่บัดนี้ใบหน้าสวยของเจ้าตัว เต็มไปด้วยรอยน้ำตาเเละความรู้สึกเจ็บปวด นั่นยิ่งทำให้เขาด่าตัวเองซ้ำเเล้วซ้ำเล่า เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอเลยสักนิด เขายอมเป็นคนเห็นเเก่ตัวดีกว่าที่จะลากเธอเข้ามาอยู่ในวงจรอุบาทว์นี้ด้วยกัน เขารู้จักครอบครัวของเขาดี เเล้วเขาก็รู้จักผู้หญิงตรงหน้าดีเช่นเดียวกัน เธออ่อนโยนเกินกว่าจะมารับรู้เรื่องเน่าเฟะในครอบครัวของเขา
ที่เขาต้องเเต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเพราะพ่อเเม่ต้องการเงินมาหมุนธุรกิจที่กำลังล้มละลาย เเถมครอบครัวฝ่ายหญิงเป็นผู้อุปถัมภ์ธุรกิจภายในครอบครัวของเขามากพอสมควร อีกอย่างครอบครัวของเขาก็เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายฝ่านนั้นอยู่หลายด้านเช่นกัน เห็นอย่างนี้เเล้วก็ไม่ต่างอะไรกับขายลูกกิน เขาไม่อยากให้เธอเจ็บปวดกับครอบครัวของเขา ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกว่าบ้านที่ไม่เคยเป็นที่พักใจมันทรมานเเค่ไหน บ้านที่ร้อนเป็นไฟตลอดเวลา สู้ยอมให้เธอตราหน้าเขาว่าเลวตอนนั้น ดีกว่าต้องมาเห็นน้ำตาเธอทุกวันดีกว่าเป็นไหนๆ......
"ลิน..."
"ลินเกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุดเลย ฮือ.." หญิงสาวเอามือปิดหน้า ปิดบังความรู้สึกพ่ายเเพ้ น้ำตาเเห่งความเสียใจพรั่งพรูออกมาไม่หยุด เธอเเพ้เเล้วจริงๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี เขาก็ไม่เคยรักเธอเลย เขายังคงเลือกเเละปกป้องเธอคนนั้นอยู่ดี
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ"
"ปล่อยลิน!" เธอผลักคนตรงหน้าออกจากอ้อมกอด ในเมื่อเขาไม่รักเธอเเล้วทำไมต้องมาทำให้เธอรัก..
"ลิน" ชายหนุ่มเรียกหล่อนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ขออย่าเจอกันอีกเลยนะคะพี่ไวน์ ลินเหนื่อย ไม่อยากเจ็บอีกเเล้ว"
.
บางครั้งเราคิดว่าเรารู้จักคนๆนึงดี เเต่อยากให้คิดดูดีดีว่ารู้จักเขาจริงๆ หรือรู้จักในด้านที่เค้านำเสนอให้เรารู้จัก.....
วันนี้เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน อีกไม่กี่สิบนาทีก็จวนจะห้าโมงเเล้ว ใกล้ถึงเวลาที่เธอต้องไปพบคนบางคนตามที่นัดกันไว้
สำหรับเย็นนี้เเทนคุณเป็นทั้งเพื่อนเเละสารถีให้กับเธอ สถานที่นัดพบคือร้านประจำที่ตอนยังคบกันก็มักจะมาบ่อยๆ เเล้วก็เป็นร้านที่เธอเเละพี่ไวน์มาเดทกันครั้งเเรก ความทรงจำครั้งเเรกเริ่มขึ้นที่ไหน เธอก็ขอให้ความทรงจำครั้งสุดท้ายจบลงที่นั่นด้วย....
พอหมดเวลางานจากบริษัทเเล้ว เธอเเละอาเเทนก็ดิ่งตรงไปยังสถานที่นัดพบทันที ใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีเศษ ทั้งคู่ก็มาถึงร้านเเอบรัก เป็นร้านบรรยากาศอบอุ่น สไตล์คันทรี มีต้นไม้เล็กใหญ่ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกสดชื่น เมื่อเธอมองเข้าไปในร้านพบว่าใครบางคนนั่งรออยู่เเล้ว
อาเเทนรอเธออยู่ข้างนอกเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับเธอ เเต่ก็ไม่ลืมกำชับว่าหากมีปัญหาอะไร ให้รีบโทรหาเขาทันที
"อย่าลืมที่บอกล่ะ" เเทนคุณมิวายกำชับอีกรอบ
"ค่ะอาเเทน" มิลินตอบรับก่อนจะเดินเข้าร้านไป
เมื่อเดินเข้าไปในร้าน เธอเห็นอดีตคนรักกำลังนั่งรอ พร้อมกับอาหารเต็มโต๊ะ ทุกอย่างเหมือนภาพสโลโมชั่นในละคร เขาดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ดูภูมิฐานขึ้น อาจจะด้วยวัยของเขาด้วย....
"พี่ไวน์" มิลินเรียกชายหนุ่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ลิน หิวไหม พี่สั่งของโปรดไว้ให้ด้วยนะครับ" ชายหนุ่มกูลีกุจอถามด้วยอาการดีใจอย่างปิดไม่มิด
"ไม่ล่ะค่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า ลินไม่อยากเสียเวลา" เธอไม่เขาใจเขาจริงๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปสี่ปีเขายังคงจำของโปรดเธอได้ทุกอย่าง เมื่อเธอบอกไปอย่างนั้น เขาก็หงอยลงอย่างเห็นได้ชัด
"ก็ได้ครับ คือ...พี่อยากขอโทษเรา" เขาสบตาเธอราวกับต้องการเผยความรู้สึกทั้งหมด
"...."
เมื่อเห็นหญิงสาวมองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย เเละไม่ได้ตอบอะไรเขาจึงพูดต่อ
"วันนั้นพี่รู้ตัวว่าพี่เลวมาก พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ พี่ไม่อยากเเก้ตัวอะไรนะครับ เเต่พี่อยากให้เรารู้ว่าความรู้สึกที่พี่เคยมีให้เรามันคือเรื่องจริง พี่รักเราจริงๆ"
"หึ..รักงั้นเหรอคะ พี่เห็นลินโง่มากใช่ไหม" มิลินยิ้มหยันให้กับคำพูดนั้น
"ไม่ใช่เเบบนั้นนะครับ ตอนนั้นพี่สับสนมาก พี่กับเเนทเรารู้จักกันมาตั้งเเต่เด็ก เราสองคนเป็นคู่หมั้นกัน พี่ปฏิเสธครอบครัวพี่ไม่ได้ พี่ก็เลย..."
"ให้ผู้หญิงคนนั้นมายิ้มเยาะลิน เเล้วก็ทำให้ลินตาสว่างงั้นหรอคะ"
"เเนทเค้าไม่ผิดหรอก พี่ผิดเอง พี่ขอให้เค้าทำเเบบนั้นเองเเหละ ถ้าลินจะโทษเค้า ลินโทษพี่เถอะนะ"
เธอจุกจนพูดไม่ออก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว น้ำหยดใสๆค่อยๆหยดลง เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมสุดท้ายคนที่เขาเลือกปกป้องก็ยังคงเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี...
"สุดท้ายคนที่พี่เลือกปกป้องก็เป็นเค้าอยู่ดี สุดท้ายเเล้วพี่ก็เลือกที่จะทำร้ายลินเหมือนเดิม"
"...."
"วันนั้นพี่ทำร้ายด้วยการกระทำ วันนี้พี่ทำร้ายลินด้วยคำพูด พี่จะมาคุยกับลินเพื่ออะไรอีก"
"พี่ขอโทษ"
"พี่รู้ตัวไหมว่าพี่รักผู้หญิงคนนั้นมากเเค่ไหน รักเค้ามากจนทำเหมือนกับว่าเรื่องของเราสองคนที่ผ่านมามันไม่ใช่เรื่องจริง พี่ไม่เคยรักลินจริงๆ"
"ลิน.."
ชายหนุ่มเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้าที่บัดนี้ใบหน้าสวยของเจ้าตัว เต็มไปด้วยรอยน้ำตาเเละความรู้สึกเจ็บปวด นั่นยิ่งทำให้เขาด่าตัวเองซ้ำเเล้วซ้ำเล่า เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอเลยสักนิด เขายอมเป็นคนเห็นเเก่ตัวดีกว่าที่จะลากเธอเข้ามาอยู่ในวงจรอุบาทว์นี้ด้วยกัน เขารู้จักครอบครัวของเขาดี เเล้วเขาก็รู้จักผู้หญิงตรงหน้าดีเช่นเดียวกัน เธออ่อนโยนเกินกว่าจะมารับรู้เรื่องเน่าเฟะในครอบครัวของเขา
ที่เขาต้องเเต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเพราะพ่อเเม่ต้องการเงินมาหมุนธุรกิจที่กำลังล้มละลาย เเถมครอบครัวฝ่ายหญิงเป็นผู้อุปถัมภ์ธุรกิจภายในครอบครัวของเขามากพอสมควร อีกอย่างครอบครัวของเขาก็เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายฝ่านนั้นอยู่หลายด้านเช่นกัน เห็นอย่างนี้เเล้วก็ไม่ต่างอะไรกับขายลูกกิน เขาไม่อยากให้เธอเจ็บปวดกับครอบครัวของเขา ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกว่าบ้านที่ไม่เคยเป็นที่พักใจมันทรมานเเค่ไหน บ้านที่ร้อนเป็นไฟตลอดเวลา สู้ยอมให้เธอตราหน้าเขาว่าเลวตอนนั้น ดีกว่าต้องมาเห็นน้ำตาเธอทุกวันดีกว่าเป็นไหนๆ......
"ลิน..."
"ลินเกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุดเลย ฮือ.." หญิงสาวเอามือปิดหน้า ปิดบังความรู้สึกพ่ายเเพ้ น้ำตาเเห่งความเสียใจพรั่งพรูออกมาไม่หยุด เธอเเพ้เเล้วจริงๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปี เขาก็ไม่เคยรักเธอเลย เขายังคงเลือกเเละปกป้องเธอคนนั้นอยู่ดี
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ"
ชายหนุ่มน้ำตาคลอพร้อมกับกอดปลอบหญิงสาว
อย่างคิดถึง เขาไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นเเบบนี้จริงๆ เขาคิดว่าอยากมาลาจากเธอด้วยดี เเต่ทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
"ปล่อยลิน!" เธอผลักคนตรงหน้าออกจากอ้อมกอด ในเมื่อเขาไม่รักเธอเเล้วทำไมต้องมาทำให้เธอรัก..
"ลิน" ชายหนุ่มเรียกหล่อนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ขออย่าเจอกันอีกเลยนะคะพี่ไวน์ ลินเหนื่อย ไม่อยากเจ็บอีกเเล้ว"
เมื่อพูดจบมิลินหมุนตัวกลับทันทีโดยไม่รอคำตอบ ส่วนเขาได้เเต่มองร่างของคนตัวเล็กเดินห่างออกไปไกลเรื่อยๆ...
.
..
บางครั้งเราคิดว่าเรารู้จักคนๆนึงดี เเต่อยากให้คิดดูดีดีว่ารู้จักเขาจริงๆ หรือรู้จักในด้านที่เค้านำเสนอให้เรารู้จัก.....
มาคุยกันมั่งนะคะ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น