เสน่ห์รักคุณอาขา

ลำดับตอนที่ #10 : ฮั่นเเน่!!!

"อ้าม..เร็วๆสิคะหม่าม้าต้องป้อนดินดินด้วยนะ"

"ก็ได้ค้าบ.."

"ปะป๊าอร่อยไหมฮับ"

"อร่อยมากเลยครับลูก" 

         ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังเอร็ดอร่อย ผลัดกันป้อนไปมาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กชายตัวเล็ก เสียงโทรศัพท์ของมิลินดังก็ขึ้น ปรากฏชื่อบนหน้าจอไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคุณอาขาของเธอนั่นเอง

"ฮัลโหลค่ะอาเเทน"

"จะกลับหรือยัง นี่เย็นมากเเล้วนะ"

"ค่า เดี๋ยวกลับเเล้วค่ะ ขออีกเเป๊ปเดียวนะคะ"

"กับข้าวทำไว้เยอะเเยะ ฉันกินไม่หมด" เเทนคุณพูดเสียงอ้อมเเอ้ม

    หืม? นี่คุณอาขากำลังรอให้เธอกลับไปกินข้าวด้วยใช่ไหมเนี่ย เเหมทำมาเป็นพูด

"อาเเทนก็ให้เเม่บ้านเก็บไว้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวลิน
กลับไปทาน"

"มันจะชืดหมดนะ ไม่อร่อยเเล้ว ยังไงก็เเล้วเเต่เธอเเล้วกัน"

"อะ.. (ตุ๊ด...)" อะไรกันเธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ตัดสายทิ้งซะเเล้ว ชักสงสัยว่าอาเเทนใกล้จะเข้าวัยทองก่อนวัยอันควร นิดหน่อยก็งอน นิดหน่อยก็หงุดหงิด เเล้วที่น่าเศร้าคือเป็นกับเธอเเค่คนเดียวนี่เเหละ ทีคนอื่นนะเป็นเหตุเป็นผลดีนักเชียว ชิ!

    เห็นทีคงต้องรีบกลับเเล้ว เดี๋ยวคนเเก่ที่บ้านจะงอนหนักกว่านี้ เฮ้อ นี่เธอเป็นเด็กในปกครองหรือเป็นลูกน้อยของเขาเนี่ย คิดเเล้วก็ปวดเฮด

"เอ่อ..คุณธิมคะ ลินคงต้องกลับเเล้วค่ะ อาเเทนโทรตามยิกๆ เเหะๆ"

"ได้สิครับคุณลิน" ธิมธรณ์ตอบรับเธอเสร็จก็หันไปบอกลูกชายตัวเล็กของเขาว่าเธอกำลังจะไปแล้ว

"ดินดินครับ พี่ลินจะกลับเเล้ว ต้องทำยังไงครับ"

"สวัสดีฮับหม่าม๊า มาหาดินดินอีกนะฮับ" เด็กชายตัวน้อยไหว้ลา ก่อนจะหันมาเกาะขาเธออย่างออดอ้อน

      เธอยิ่งเป็นพวกใจอ่อนอยู่ด้วย ต่อให้ดินดินไม่อ้อนเธอ เธอก็พร้อมจะเปย์ทุกอย่างให้ โถพ่อคุณ หน้าตาจิ้มลิ้มเเถมยังขี้อ้อนไปอีก หม่าม๊าลินใจบางเป็นกระดาษเเล้วลูก

"ต้องมาสิครับดินดิน ไหนมาให้หม่าม๊ากอดซิครับ"

    เด็กน้อยโผกอดเธออย่างเร็วไว ก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะคิกคักจนผู้เป็นพ่อมองด้วยความฉงน

"หัวเราะอะไรกันครับสองคนนี้"

หญิงสาวอมยิ้มให้เขานิดๆก่อนจะตอบอย่างอารมณ์ดี

"ความลับค่ะ"

     ในเมื่อหล่อนบอกว่าเป็นความลับเขาก็ไม่เซ้าซี้อะไรมาก เเค่งงนิดหน่อยเท่านั้น เอาเป็นว่าจะทำเป็นไม่ได้ยินก็เเล้วกัน

"ความลับก็ความลับครับ งั้นเรากลับเลยดีกว่า ส่วนดินดิน อาบน้ำเเล้วนอนรอปะป๊าเลยนะครับ"

"ฮับ" ดินดินตะเบ๊ะให้อย่างขันเเข็งก่อนจะรีบวิ่งปรุ๊ดปร๊าดเพื่อไปจัดการตัวเอง

"ลูกชายคุณธิมเนี่ย น่ารักจริงๆเลยนะคะ ลิน
ขอมาเล่นด้วยบ่อยๆได้ไหมคะ"

"ยินดีมากๆครับ"


     ไม่นานนักธิมธรณ์ก็มาส่งเธอถึงบ้าน เขาเเละเธอใช้เวลาร่ำลากันไม่นาน ธิมธรณ์ก็ขอตัวกลับไปดูลูกชายของเขา ส่วนเธอก้มมองนาฬิกาดูเเล้ว ถ้านับจากตอนที่อาเเทนโทรหาเธอจนถึงตอนนี้ก็ชั่วโมงครึ่งปลายๆ เพราะกว่าเธอจะลาดินดิน บวกกับรถที่ติดยาวเป็นขบวนอีก หวังว่าตอนนี้อาเเทนจะกินข้าวเสร็จเเละขึ้นห้องไปเเล้วนะ

     ไวกว่าความคิด เธอรีบสาวเท้าเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว เมื่อมองในบ้านอย่างถี่ถ้วนเเล้วไม่เห็นอาเเทนก็โล่งใจไปอีกเปราะ ป่านนี้เขาคงจะทำอะไรบางอย่างอยู่ เข้าทางล่ะเธอจะได้ไม่ต้องโดนคนเเก่มองเเรงใส่

"คุณลินกลับมาเเล้วเหรอคะ" ป้าน้อยถามพร้อมกับกำลังจัดกับข้าว

"ค่ะ ว่าเเต่เหลือลินคนเดียวป้าน้อยไม่ต้องจัดโต๊ะหรอกค่ะ เดี๋ยวลินตักทานในครัวก็ได้ค่ะ"

"ใครบอกล่ะคะคุณลิน คุณเเทนยังไม่ทานข้าวเลยค่ะ"

"ฮะ? จริงเหรอคะป้าน้อย" เธอคิดว่าเขาน่ะเรียบร้อยเเล้วซะอีก

"ค่ะ นี่ป้าจัดอาหารรอบสองเเล้วค่ะ เพราะจัดรอบเเรกคุณเเทนเธอบอกว่าให้เก็บก่อนขอทำงานต่ออีกหน่อยค่ะ สงสัยรอทานพร้อมคุณลินชัวร์ๆค่ะ" ป้าน้อยพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

    เเหม เดี๋ยวนี้ป้าน้อยชักเเซวเก่งขึ้นทุกวัน เอะอะโยงเธอกับอาเเทนตลอด น้อยๆหน่อยค่ะป้า หารู้ไม่เธอกับอาเเทนจะฆ่ากันตายอยู่เเล้ว

"ไม่ใช่หรอกค่ะป้า อาเเทนเขาคงมีงานด่วน"

"ค่ะ ด่วนจี๋เลย" ยัง ยังไม่หยุดเล่นอีกป้าน้อย

"อะเเฮ่ม..ป้าน้อยนินทาอะไรผมครับ" เเทนคุณหรี่ตามองอย่างจับผิด

"อุ่ย คุณลินมาเเล้วป้าจัดอาหารเรียบร้อยเเล้วด้วย งั้นป้าขอตัวนะคะ ทานให้อร่อยนะคะ" ป้าน้อยพูดเสร็จก็รีบเเจ้นเข้าครัว ส่วนคนที่ยังอยู่ก็คงต้อง...

"กินอะไรมาหรือยัง"

"ยังค่ะ ลินก็จะกลับมาทานพร้อมอาเเทนไงคะ ก็...อาเเทนอุตสาห์รอนี่นา" เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"ใครบอกเธอ ฉันเเค่มีงานด่วนที่ต้องรีบไปสะสางเเค่นั้นเอง"

"อะเคๆ เชื่อก็ดะ" เธอพยักหน้ารัวๆให้กับความเฉไฉของอาเเทน

"ไม่ต้องพูดมาก เอานี่กินเข้าไปชอบมากนัก"

        หลังจากที่เธอกวนประสาทคุณอาขาสำเร็จ เขาก็ตักกับข้าวใส่จานเธอรัวๆเช่นกัน ตักเยอะจนพูนจาน ทำอย่างกับว่าเเก้เเค้นเธอเท่านั้นเเหละ โอ้ยจะบ้าตาย

"พอเเล้วค่ะอาเเทน ขอบคุณมากกกกกกกค่ะ"

"ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า โอเค๊?"

     จ้า ข้าวทุกจานก็มา ดีนะเขาไม่ให้เธอประณมมือเเล้วท่องตาม อารมณ์ไหนของเขาเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ลินงงเหลือเกินค่ะคุณกิตติ ตามไม่ทันเเล้วค่ะ

"เฮ้อ โอเคค่ะ"

"เเล้ว..ไปบ้านคุณธิมมาเป็นไงบ้าง"

"น่ารักดีค่ะ น่ารักมากๆ" เมื่อนึกถึงเจ้าตัวเล็กยิ่งทำให้เธอยิ้มไม่หุบ

"อะไรที่เธอว่าน่ารัก"

"ก็คุณธิมกับลูกชายไงคะ เจ้าตัวเล็กน่ารักมากๆ ยิ่งรู้ว่าคุณธิมเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ลินยิ่งชอบเค้ามากไปอีกค่ะ"

"น้อยๆหน่อยเถอะ เป็นเด็กเป็นเล็ก ชมผู้ชายออกนอกหน้าขนาดนี้ ไปขอเค้าเป็นเเฟนเลยมั้ยฮะ"

    เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงหงุดหงิด เวลายัยเด็กดื้อนี่ชื่นชมผู้ชายคนอื่นอย่างออกนอกหน้า คงเป็นเพราะหมั่นไส้ท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เเบบเกินเบอร์ของคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด

"ลินไม่เด็กเเล้วนะคะ อาเเทนชอบมองลินเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย"

"ตราบใดที่เธอยังอายุน้อยกว่าฉัน เธอก็เป็นอยู่ดีนั่นเเหละ"

"โอเค ยอม ลินไม่อยากทะเลาะกับอาเเทน กินข้าวต่อเเล้วนะคะ"

       เมื่อทั้งสองคนจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จ ก็เเยกย้ายเข้าห้องใครห้องมันตามปกติ
เเต่ที่ไม่ปกติคือตอนนี้เธอเห็นอาเเทนกำลังถืออะไรบางอย่างพุ่งตรงมายังเธอ

       เมื่ออาเเทนเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆพบว่าเขากำลังถือเเก้วที่คาดว่ามีนมอุ่นๆอยู่ในนั้น พร้อมคุ้กกี้ธัญพืชข้าวโอ็ตอีกสองชิ้น เอิ่ม..คือ

"ฉันทำกินเเล้วมันเยอะไปเลยเอามาให้เธอด้วย"

    ฮั่นเเน่...เก๊กหน้านิ่งเชียว ตั้งใจทำมาให้ก็บอก       ทำมาเป็นของเยอะเกิน

"จริงๆคำง่ายๆก็มีให้พูดนะคะ"

"อะไร" เเทนคุณขมวดคิ้ว

"ก็..ตั้งใจทำให้ไงคะ"

"เพ้อเจ้อ รับไปซะ กินเเล้วเเปรงฟันก่อนนอนด้วย ฉันไปล่ะ"

"ฮั่นเเน่ เขินล่ะสิ้" มิลินพูดพร้อมเดินอ้อมหน้าอ้อมหลังเเทนคุณ

"หยุดพูดคำว่าฮั่นเเน่ ไม่งั้นฉันจะ.."

"จะทำไมคะ..หืม" เธอมองตีหน้าบ้องเเบ๊ว


  สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะทุกคน มาอัพเเล้วนะ

                        คุยกันบ้างน้า