ชีวิต 3 ปี ของเด็กพาณิชย์

ลำดับตอนที่ #2 : สาเหตุที่ต้องเป็นเด็กพาณิชย์

สาเหตุที่ต้องเป็นเด็กพาณิชย์

สั้นๆ ง่ายๆ เพราะเด็กเวรคนนี้เกรดสูงไม่พอจะเรียนต่อ ม.ปลาย ได้น่ะซิ

โรงเรียนมัธยมต้นที่เด็กเวรอยู่ มีส่วนของมัธยมปลายก็จริงอยู่ แต่จะมีการคัดเด็กที่เกรดสวยๆ ให้เข้าต่อม.ปลายได้เลย ส่วนเด็กที่เกรดสวยไม่พอ ให้สอบใหม่ หรือไม่ก็ไปหาที่อื่นเรียนซะ

ตอนนั้น เกรดสวยที่ว่าคือ เกรด 2.5 ขี้นไป แต่เด็กเวรดันได้แค่ 2.3 เท่านั้นเอง แถมมีเกรด 0 วิชาคณิตติดมาก 2 ตัว ถึงจะสอบซ่อมแล้วก็เถอะ มันก็ยังถือเป็นราคีใบเกรดอยู่ดี เด็กเวรเลยต้องอยู่ในกลุ่มถูกคัดออก

จะว่าเสียใจก็เสียใจอยู่เหมือนกัน ตอนนั้นคิดว่า ถ้าตัวเองต่อม.ปลายไม่ได้ ก็คงสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ ถ้าสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ ก็คงหางานทำไม่ได้ ไม่มีงานดีๆ ก็ไม่มีเงิน เด็กเวรต้องกลายเป็นคนหนักแผ่นดินแน่ๆ

ชีวิตที่เดินตามถนนเส้นหลักพร้อมคนอื่นอยู่ดีๆ กลับต้องเจอทางตันอยู่ตรงหน้า ในหัวสมองตอนนั้นตื้อไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี คิดแต่จะฝ่ากำแพงไปให้ได้เท่านั้น แต่สุดท้าย... ในเมื่อทางมันสุดแค่นั้น จะฝืนตัวเองทนฝ่าไปอย่างเดียวคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา จะเอาเงินยัดให้ได้เรียนต่อเหมือนเพื่อนบางคนก็ไม่อยากทำ เพราะที่บ้านก็ไม่ได้ร่ำรวย แถมไม่รู้ว่าถ้าได้เรียนต่อจะเรียนต่อได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่

และที่สำคัญก็คือ ความจริงแล้วเด็กเวรเกลียดโรงเรียนนี้มาก ถึงโรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนชื่อดังมีประวัติมานาน ทั้งอาจารย์และเด็กนักเรียนภูมิใจนักหนา แต่... อาจารย์บางคนดูถูกเด็ก พูดต่อหน้าเด็กเลยว่า "โง่" บ้างล่ะ "ไม่พัฒนา" บ้างล่ะ

เด็กที่เรียนห้องคิง ถือว่าเป็นเด็กเรียนดี ประพฤติดี เด็กที่เรียนห้องบ๊วยเป็นเด็กมีปัญหา โง่ เด็กเวรอยากรู้นักว่า โรงเรียนอุตส่าห์แบ่งห้องเป็นคิง ควีน บ๊วย แบ่งเด็กที่มีพื้นฐาน กับการเรียนรู้ระดับเดียวกันไว้ห้องเดียวกันทำไม เด็กเวรเห็นว่าการแบ่งแบบนี้ไม่ก่อประโยชน์ใดๆ เลย เพราะอาจารย์ใช้วิธีสอนเด็กเหมือนกันหมด ดำเนินเนื้อหาในระยะเวลาเท่ากัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าเด็กห้องบ๊วยเป็นเด็กอ่อนวิชา บางคนเรียนรู้ช้า บางคนไม่สนใจการเรียน ทำไมอาจารย์ไม่แก้ไขปัญหาเหล่านี้ และเอาใจใส่เด็กเหล่านี้ให้มากขึ้น

อย่างเด็กเรียนรู้ช้า อาจารย์อาจจะสอนเนื้อหาช้าลงบ้าง เปิดโอกาสให้เด็กถามบ้าง แต่อาจารย์กลับทำไม่สนใจ เหมือนอยากจะพูดว่า "เด็กห้องนี้มันโง่ สอนไปก็ไม่รู้เรื่อง แถมยังชอบสร้างปัญหา ดังนั้นไม่ต้องไปสนใจมัน" เด็กที่มีปัญหาในการเรียนอยู่แล้ว เห็นอาจารย์เป็นแบบนั้นก็ยิ่งท้อใจ พาลมีปัญหาเข้าไปอีก สุมหัวกันโดดเรียนเป็นว่าเล่น อาจารย์ก็มัวแต่เอาใจเด็กเรียนดีที่สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน

ส่วนเด็กเรียนดีของโรงเรียนนี้ พฤติกรรมบางอย่าง เด็กเวรก็ไม่เข้าใจเอาซะเลย เช่น
วันประกาศผลสอบ มีคนร้องไห้เสียงดังมาก (กรุณาคิดถึงเด็กตัวเล็กๆ ที่ร้องไห้จนหอบ) คุณเธอยืนร้องไห้อยู่หน้าบอร์ดประกาศเพื่อนๆ แถวนั้นเข้าไปถามว่าเป็นอะไรเธอก็ไม่ตอบ แหกปากไปประมาณ 5 นาทีกว่าๆ ก็สลบกองอยู่หน้าบอร์ด
สาเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้ปานหัวใจสลายนั้นก็คือ เกรดเฉลี่ยเทอมนั้น เธอได้ 3.9
ประวัติการเรียนของเธอ 4.00 มาตลอด ดังนั้นเธอจึงทำใจไม่ได้ที่เกรดตัวเองตกลงมา "จุดหนึ่ง"
เด็กเวรฟังแล้วอยากตะโกนบอกว่า "เทอมนี้ตูมี 0 ตั้งตัวนึงนะเฟ้ย"

ก็พอเข้าใจว่า ต่างคนต่างความคิด ที่เค้าเศร้าเสียใจ เค้าก็มีเหตุผลของเค้า แต่ว่า .....
ยังไงก็รู้สึกรับกับพฤติกรรมทำนองนี้ไม่ได้ เด็กเวรเรียนม.ต้น มา 3 ปี เด็กเวรไม่มีเพื่อนที่เรียกได้ว่าเพื่อนสนิทเลยซักคนเดียว เด็กเวรรู้สึกเหมือนเข้ากับคนอื่นไม่ได้ โรงเรียนนี้ไม่มีที่ว่างให้เด็กเวรอยู่เลย

ในขณะที่เด็กเวรกำลังหาเส้นทางของอนาคตตัวเองอยู่นั้น เพื่อนร่วมห้อง (ที่โดนคัดออกเช่นเดียวกัน) ก็มาชวนให้ไปสมัครพาณิชย์แห่งหนึ่ง

ความคิดในตอนนั้นคิดว่าไม่อยากเรียนม.ปลาย แต่ก็ไม่อยากเป็นเด็กพาณิชย์ด้วยเหมือนกัน
แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่น ในเมื่อเข้าม.ปลายไม่ได้ ลองเรียนพาณิชย์ดูอาจไม่เลวนัก

ปัญหาสำคัญคือ พระบิดา กับพระมารดาที่รัก จะยอมให้ไปสมัครเข้ารึเปล่าน่ะซิ