ซีซันส์ แฟนตาซี

ลำดับตอนที่ #5 : สัญญา...

“ชื่อ ดีน่า” บอกแค่นี้คงไม่เป็นอะไรนะ  โอแมนคิด

“ดะ ดะดีน่าเหรอ”จีน่าทวนด้วยเสียงสั้นเครือเหมือนกับจะร้องไห้

“เจ้า เออ...ไม่ใช่สิ องค์ชายแอวแมนโซใช่ไหนเพค่ะ”จีน่าพูดไปพร้อมกับน้ำตา

“ทะท่านรู้”โอแมนตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

“แล้ว แล้วนั้นคงเป็นองค์หญิง..”

“เอลิน เออ...จริงๆเอลีน่า”โอแมนพูดขัดขึ้น  ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร และรู้เรื่องได้อย่างไรแต่ก็คงไม่มีเจตนาร้าย

“เออ..”

“หม่อมชั้นต้องขอพระราชอภัยพระองค์ด้วยนะเพค่ะ”จีน่าพูขัดขึ้น

“เออ..”

“ที่หม่อมชั้นพูดกับพระองค์ด้วยวจาเยี่ยงนั้น”

“เออ..”

“แล้วตอนนี้พระองค์การอะไรไหมเพค่ะ  หรือ..”

“เออ...ฟังเราก่อนได้ไหม”โอแมนขัดขึ้นบ้าง

“ขออภัยเพค่ะ”จีน่าพูดพลางทำหน้าจ้อย

“คือเราไม่รู้ว่าท่านรู้เรื่องได้อย่างไร”

“แล้วองค์ราชชินีไม่เคยตรัสเรื่องของหม่อมซั้นให้พระองค์ทราบบ้างหรอเพคะ”

จีน่าตอบกลับ

“เออ  คือ  แม่ไม่เคยบอกอะไรเลย  นอกจากเรื่องของเรากับน้องเรา”

“งั้นเหรอเพค่ะ  ถ้างั้นทำไมไม่ทรงถามองค์ราชินีเองเลยละเพค่ะ  เออ...แล้วตอนนี้องค์ราชินีอยู่ไหนละเพค่ะ 

“มะ แม่หรอ  ตอนนี้”โอแมนได้แต่อ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้นพอได้ยินใครถามถึงแม่ขึ้นมา

“ทำไมหรือเพค่ะ”จีน่าถามซ้ำ

“แม่ตายแล้ว”โฮแมนตัดใจพูดออกมา

“ตะตะตายแล้ว  ไม่จริงใช่ไหมเพค่ะ  ไม่จริงใช่ไหม”จีน่าถามด้วยอาการตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา  พร้อมกับน้ำตาไหลรินอีกครั้ง

“จริง”โอแมนพูดกลับไป  จนจัน่าร้องไห้มากขึ้น  พวกสัตว์เห็นแล้วตกใจวิ่งเข้ามาจะทำร้ายโอแมนเพราะเห็นเจ้านายของมันร้องไห้  แต่ดีที่จีน่าห้ามเอาไว้

“…”

“…”

“ที่ไหนนี้ที่ไหนค่ะพี่โอแมน”เอลินที่ตื่นมาได้ซักพักร้องถามขึ้น  เพราะเห็นทุคนเงียบไป

“เอลิน”โอแมนร้องขึ้น

“ฟื้นแล้วหรือเพค่ะ”จีน่าที่ตอนนี้พอจะสงบสติอารมณ์ได้เอยถามขึ้น

“เขาเป็นใครหรือพี่โอแมน”เอลินที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรถามขึ้น

“ท่านผู้นี้เป็นผู้มีบุญคุณต่อพวกเรานะเอลิน”โอแมนตอบกลับ

“อย่าเรียกหม่อมซั้นว่าท่านเลยเพค่ะ”จีน่าบอกโอแมน

“แต่ท่านเป็นผู้มีบุญคุณต่อเรามาก  และอีกอย่างท่านไม่ต้องเรียกเราว่าองค์ชายหรือแทนตัวว่าหม่อมฉันหรือใช้คำราชาศัพท์อะไรทั้งนั้น”

“แต่พระองค์เป็นองค์ชายนะเพค่ะ  ส่วนหม่อมฉันเป็นแค่สามัญชนคนธรรมดา  มิบังอาจใช้คำธรรมดาพูดกับพระองค์หรอกเพค่ะ”จีน่าเถียงบ้าง

“แต่ท่านลืมไปแล้วหรือว่าเราไม่มีบันลังให้เป็นองค์ชายอะไรนั้นแล้ว  ถึงเมื่อก่อนเราจะเคยเป็นก็เถอะ”โอแมนตอบกลับ

“แต่..”

“แต่ถ้าท่านอยากเรียกเราว่าองค์ชายละก็  ท่านก็ต้องอดใจรอไว้นิดนึง  เพราะสักวันเราจะต้องทำความฝันของแม่ให้เป็นจริงให้ได้... เราสัญญา”โอแมนเอยอย่างหนักแน้น

“พระองค์สัญญาแล้วนะเพค่ะ  ต้องทำให้ได้นะเพค่ะ”จีน่าจำใจยอมรับ

“ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ข้าจะยอมเป็นครูของเจ้าให้เองโอแมน”จีน่าเปลี่ยนน้ำเสียงทันที

“ตอบว่าครับสิ  ข้าเป็นครูของเจ้าแล้วนะ”จีน่าบอกกลับโอแมน

“ครับ”  …อะไรกันคนคนนี้เปลี่ยนแปลงได้เร็วเหลือเกิน  โอแมนคิดในใจ

“ตอนนี้ข้าให้เจ้าพักก่อน”พูดจบก็เดินออกจากกระท่อมไป

“พี่โอแมนค่ะ”เอลินที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง

“ตกลงเขาเป็นใครหรือค่ะ”

“ครูของเราไง  ชื่อจีน่า  ต่อไปนี้เจ้าต้องเคารพและเชื่อฟังเธอให้มากๆนะ  เธอจะเป็นตัวแทนแม่ของเรา”

“ค่ะ”เอลินถึงแม้จะยังงงอยู่ก็ตอบไป