ซีซันส์ แฟนตาซี

ลำดับตอนที่ #3 : ลาก่อน..

10 ปีผ่านไป

“เสร็จหรือยังเอลิน”  ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง  ผิวสีแทนรับกลับใบหน้าคมเข้ม รวมทั้งผมสีน้ำตาลเข้ม   ร้องเรียกขึ้น

“ใกล้แล้วค่ะ  พี่โอแมน”  เด็กสาวผมสีม่วง  ที่เข้ากลับใบหน้าสีขาวอมชมพูได้เป็นอย่างดี  และสิ่งที่น่าจะทำให้ทั้งสองคนนี้ดูเหมือนเป็นพี่น้องกันคงมีอย่างเดียว  คือ  ดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเลนั่นเอง  เธอตอบกลับไป  พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างทาบไปบนแผลของกระต่าย  แล้วก็เกิดแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นทันใดนั้นแผลของเจ้ากระต่ายน้อยก็หายไปทันที

“ทำอะไรกันนะ” เสียงของหญิงคนหนึ่งที่อายุน่าจะประมาณ40กว่าๆ  แต่ใบหน้าที่เศร้าซึมทำให้เธอดูแก่ขึ้นสัก10ปีได้  อาจเป็นเพราะสุขภาพร่างกายที่ไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างถูกวิธีก็เป็นได้

“แม่!”  เอลินกับโอแมนพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“เอาอีกแล้วหรอเอลิน   แม่สั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ให้เราใช้ไอ้พลังบ้าๆนั้นอีก!” ดีน่า(อดีตองค์ราชินี)พูดขึ้นอย่างหัวเสีย

“ทำไมแม่ถึงเรียกมันว่าพลังบ้าๆละค่ะ  ยังไงพลังเนี่ยแม่ก็มีเหมือนกันไม่ใช่หรอค่ะ”

เอลีนพูดขึ้นพร้อมกับนำตาที่เริ่มไหลริน

“ทำไมแม่จะเรียกมันว่าพลังบ้าๆไม่ไดล่ะ  มันไม่เห็นจะช่วยพ่อของลูกๆได้เลย”

ดีน่าพูขึ้น พร้อมกับระลึกถึงวันที่พระสวามีของพระองค์ต้องตายไปต่อหน้าต่อตาทั้งที่พระองค์เองช่วยอะไรไม่ได้เลย

“แต่มันก็ยังดีกว่าพลังของผมไม่ใช่หรือครับ”  โอแมนพูดขึ้นบ้าง  และคิดไปถึงวันที่ตนเกือบจะเผาหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านไปแล้ว  แต่ยังดีที่เอลินช่วยไว้ได้ทัน

“ถึงยังไงแม่ก็ห้ามไม่ให้เราใช้พลังนั่นอีก”

“เอลิน  มานี้  แล้วไปหยิบไม้มาด้วย” ดีน่าสั่ง

“แต่แม่ครั..”

“เจ้าไม่ต้องยุ้งโอแมน  เจ้าก็ต้องโดนเหมือนกันโทษฐานที่ไม่ยอมห้ามน้องและยังเห็นดีเห็นงามไปกับน้องอีก ”  ดีน่าพูดขัดตั้งแต่โอแมนยังพูดไม่ทันจบ

“ได้แล้วค่ะ”  

“หันหลังมา”  เพี้ย!.

“โอ้ย!”   เพี้ย!. 

“โอ้ย!”    เพี้ยย... 

“แม่!” 

“แม่ แม่เป็นอะไรไปค่ะ”

“เอลินไปตามหมอมานะ”

“เดี๋ยวพี่พาแม่เข้าบ้านเอง”

“ค่ะ”

“คุณหมอค่ะ!  คุณหมอค่ะ!  อยู่ไหมค่ะ”

“มีอะไรจ๊ะเอลิน”  สาวผมบลอนยาวตรงเอยถามด้วยน้ำเสียงที่เสียงจะอ่อนหวาน

“แย่แล้วค่ะ  แย่แล้วค่ะ  แม่ แม่ แย่แล้ว”เอลินพูดไปพลางหอบไป

“คุณน้าเป็นอะไรไปจ๊ะ...  แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” ซาร่าถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจยิ่งนัก

“ที่บ้านค่ะ...  ไปเถอะค่ะ”

“มาแล้วค่ะ  มาแล้ว”

“เออ..  เดี๋ยวพวกเราไปรอข้างนอกก่อนนะ” ซาร่าบอกพวกเด็กๆ

“เด็กๆจ๊ะ...  เข้ามาได้แล้ว”ซาร่าพูดมาจากข้างในบ้าน

“แม่เป็นยังไงบ้างค่ะ”  เอลินถามซาร่าด้วยความเป็นห่วง

“เออ... คุณน้า ”  ฮือ ฮือ ยังพูดไม่ทันจบประโยคซาร่าก็ร้องไห้ออกมาซะก่อน

“แม่เป็นอะไรครับ”  โอแมนที่เงียบอยู่นานก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั้นเครือ

“ฮือ ฮือ คุณแม่ไมหายใจแล้วพี่โอแมน” เอลินที่วิ่งไปดูคุณแม่ก่อนใครเพื่อนร้องขึ้น

“ไหน” โอแมนที่ตอนนี้ก็ช๊อคไม่แพ้กันรีบวิ่งไปดูดีน่า

“แม่!” โอแมนร้องเรียกหาร่างที่ไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่  พลางเข้ากอดน้องสาวที่ต้องนี้ร้องไห้ไม่ยอมหยุด

“เด็กๆจ๊ะ” ซาร่าที่ตอนนี้เพิ่งจะตั้งสติได้ร้องเรียกขึ้น

“นี่...จดหมายที่แม่หนูฝากไว้ให้จ๊ะ”

ถึง  ลูกที่รัก

                เมื่อลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้แม่คงจะจากลูกไปแล้ว  ลูกๆที่รักแม่รู้ว่าลูกต้องเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้   แม่อยากให้ลูกร้องไปเถอะ  ร้องไปจนกว่าลูกจะพอใจ  แต่ต่อจากนี้ไปลูกจะต้องเข้มแข็ง   โอแมนดูแลน้องด้วยนะ  เอลินก็เหมือนกันเชื่อฟังพี่เขานะ  เพราะต่อจากนี้ไปลูกจะต้องใช้ชีวิตเพียงลำพังแล้ว  ไม่มีแม่คอยอยูดูแลอีกแล้ว  แต่ลูกก็ไม่ต้องกลัวว่าจะคิดแม่หรอกนะ  เพราะแม่จะอยู่ในใจลูกตลอดไป  ตอนนี้แม่คิดว่าลูกควรจะได้รู้แล้วละว่าชาติกำเนิดที่แท้จริงของตัวเองนะเป็นมายังไง  รวมถึงพลังของลูกด้วย  ลูกโอแมนความจริงแล้วนะชื่อที่แท้จริงของเจ้าก็คือแอวแมนโซ  ชื่อนี้เป็นชื่อที่พ่อของลูกตั่งให้ก่อนจะตายไป  ส่วนลูกเอลินแม้เจ้าจะไม่มีโอกาสได้เห็นพ่อ  และตัวพ่อเองก็ไม่มีโอกาสได้เห็นลูกเหมือนกัน  แต่พ่อของเจ้าก็เคยบอกแม่ไว้ว่า  ถ้าได้ลูกผู้หญิงก็ให้ตั้งชื่อว่า  เอลิน่า   เรื่องต่อไปที่พวกเจ้าควรรู้อีกก็คือ  พวกเจ้าไม่ใช่ประชาชนคนธรรมดา  แต่เจ้าคือบุตรและบุตรตรีของมหาราชาผู้ยิ่งใหญ่นามว่าไซเกอร์  และพลังของเจ้าแอวแมนโซ่ก็ได้มาจากพ่อของเจ้าเอง  ส่วนเจ้าเอลิน่าเจ้าก็คงจะรู้อยู่แล้วนะ  จำที่แม่เคยบอกได้ไหมว่าพลังของเจ้าแอวแมนโซ่ว่ามันยิ่งใหญ่แค่ไหน  ก็พ่อของเจ้ามหาราชาไซเกอร์ใช้พลังนี้สร้างนครขึ้นมาไงล่ะ  พ่อของเจ้าใช่มันทำให้แผ่นดินสงบ  ทำให้เกินนครที่มีแต่ความสงบสุขอย่างไรล่ะ  นครสตาร์อาลัม  ที่แห่งนี้ที่ที่เจ้าควรอยู่  ไม่ใช่ที่นี้  ตไอ้คนที่มันทำให้พวกเราเป็นแบบนี้ก็คือ  ลุงของพวกเจ้ายังไงล่ะ  แต่แม่คงบอกเจ้าได้แค่นี้แหละนะ   แม่ไม่ได้คิดอยากให้เจ้ากลับไปทวงบังลังคือหรอกนะ  เพราะแม่คิดว่าไม่อยากให้เกิดสึกสายเลือขึ้น  แต่แม่ก็อดห่วงประชาชนไม่ได้เหมือนกัน  และยังคนที่เสียสละกระทั่งชีวิตของตัวเองเพื่อแม่ เพื่อราชินี  และโอรสแห่งสตาร์อาลัม  เขาผู้นั้นมีความหวังว่าสักวันบันลังที่ควรเป็นของเจ้าแอวแมนโซ่  จะได้เป็นของเจ้า  มืใช่คนชั่วช้า  อย่างลุงของเจ้า  แต่เรื่องนี้เจ้าก็ต้องเป็นคนตัดสินใจเอง  แม่คงบังคับอะไรเจ้าไม่ได้  สุดท้ายนี้แม่มีของสิ่งหนึ่งที่อยากจะให้พวกเจ้า  แม้แม่จะไม่มีโอกาสได้ให้พวกเจ้ากลับมือ  แต่มันก็เหมือนตัวแทนของแม่นั้นแหละ  สิ่งแรกคือแหวนบุสราคัม  แม่ให้เจ้าแอวแมนโซ่  และอีกอย่าง  สร้อยคอจันทรา  แม่ให้เอลิน่า  ของสองอย่างนี้ก็เหมือนเป็นตัวแทนของแม่กับพ่อนั้นแหละ  เพราะมันเป็นของคู่กันยังไงล่ะ  แม่ขอจบจดหมายไว้แค่นี้นะ  และเมื่ออ่านจบให้ทำลายมันทิ้งซะ   และห้ามนำเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด   ลาก่อน...  ลูกรัก