Don't follow เลิกตามพวกฉันได้ไหมพวกน้องชายสุดหล่อ[EXO YAOI]

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER2: 010ชั้น7

2

Xiumin Part
ผมกำลังวิ่งอยู่ครับ พี่ลู่นะพี่ลู่ทำกับผมได้!! ถามว่าทำไมผมถึงวิ่งหรอครับ ตอนนี้ฝนมันตกครับ ตกหนักมากด้วยแหละ ผมกำลังวิ่งไปที่หอพักชายครับ

ที่มาของเรื่องที่ผมวิ่งครับ มันมีอยู่ว่า...
 ผมเลิกเรียนแล้วก็ออกมารอพี่ลู่ที่หน้าโรงเรียนอยู่เหมือนทุกครั้ง แต่วันนี้มันน่าแปลกพี่ลู่ยังไม่มารับผมซักที ปกติรอไม่ถึง10นาทีก็มาแล้ว แต่นี่...เกือบ6โมงเย็นแล้วแต่ยังไม่มารับนี่มันหมายความว่าไง!!! ผมก็นั่งรออย่างนั้นแหละครับ จนกระทั่ง...

Rrrrrr Rrrrrr
ผมเปิดโทรศัพ์ก็พบว่าเป็นใบหน้าหวานๆอยู่จึงไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าใครนะครับ
"พี่ลู่!!!พี่อยู่ไหนเนี่ย มารับผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"ผมตวาดใส่พี่ลู่ในโทรศัพท์ ก็มันน่ามั๊ยล่ะครับ
'โทดทีว่ะ..ไปรับไม่ได้อะ....จะเที่ยวกับยุนอา"ยุนอา คำก็ยุนอา สองคำก็ยุนอา เห็นผู้หญิงสำคัญกว่าน้องอะ..ฮือ...


กลับมาที่ปัจจุบันกันดีกว่าครับ....
 ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาข้างในหอพักชาย เจอรุ่นพี่คนนึงนั่งกดแป้นคอมพิวเตอร์อยู่ ใส่แว่นด้วย...
"เอ่อ..พี่ครับ"ผมเอ่ยเรียกพี่เค้า แต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรออกไปมาก รอแค่ให้พี่เค้าขานรับเท่านั้น
"ครับ น้องมาหาห้องหรอครับ"ตรงประเด็นมากเลยพี่แว่น...ใช่ พี่นี่ฉลาดกว่าหน้าตาอีกนะเนี่ย..
"ใช่ครับ มีห้องว่างรึป่าวครับ"ผมถามพี่เค้าออกไป ลุ้นครับ มีไหม มี มี ต้องมีสิ
"มีครับ แต่น้องต้องเป็นรูมเมทให้เค้านะครับ เหลืออยู่ห้องเดียวแล้ว.."รูมเมทหรอ..เอาก็เอา ที่บ้านคงไม่ว่าหรอก มันเป็นความผิกพี่ลู่นี่นา...
"ครับ..ห้องไหนหรอครับ"หวังว่าคงไม่ไกลมากหรอกนะ ลิฟต์ที่หอนี้น่ากลัวจะตายไป พอดีผมเคยมาทำงานที่ห้องของเพื่อนผมน่ะครับ แต่ตอนนี้ันออกไปแล้วครับ
"ห้อง010ชั้น7ครับ..อ่ะนี่ กุญแจครับ"พี่เค้าพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้ผม โทดทีพี่เวลพี่ยิ้มหน้าพี่มันแก่เกินไวไปอีก10ปีอะ(-_-:;)
"...ครับ"ต้องรีบ ต้องรีบ เพราะตอนนี้มันเกือบจะสามทุ่มแล้ว คนเดินมีน้อยต้องรีบ

Chanyeol Part
คุณเคยมีความรู้สึก เห็นหน้าคนคนนึงแล้วปิ๊งเลยมั๊ยครับ..นั่นแหละครับ ความรู้สึกผมในตอนนี้
 ผมเห็นพี่ที่อยู่มหาลัยนั่งกินกาแฟกับเค้กกันอยู่ครับ เมื่อเที่ยงนี้เองครับ พี่เค้านั่งกันอยู่ประมาณสี่ห้าคนครับ แต่คนที่ดึงดูดสายตาของผู้ชายที่เดินผ่านร้านไปมาน่าจะเป็นพี่คนที่ผมปิ๊งนี่แหละครับ  คนอะไรไม่รู้ ทั้งขาว ทั้งตัวเล็ก ทั้งน่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิงแน่ะ..ฮู๊ย...เขินอะ(บิดตัวไปมา)


Rrrrr Rrrrr

เสียงโทรศัพท์ไอโฟนปลุกผมให้หลุดออกจากภวังค์ หน้าจอโชว์รูปคนที่เป็นผู้ให้กำเนิดผมขึ้นมา
ออมม่านั่นเองครับ
"ครับออมม่า...."ผมตองออกไปประมาณว่าฮัลโหลครับออมม่า สบายดีครับอะไรประมาณนี้อะครับ
'นี่...ลืมบ้านใหญ่แล้วหรอ....'ลากเสียงยาวมาแต่ต้นเสียง าบางคนถามว่าผมนอนที่ไหน ผมนอนที่คอนโดเครือข่ายของบ้านผมครับ ที่นี่เรียกว่าบ้านของผมเลยก็ว่าได้ครับ
"ยังหรอกครับออมม่า แค่กำลังหาโอกาสไปอยู่ครับ ช่วงนี้งานที่โรงเรียนมีเยอะหน่อยน่ะครับ"โกหกหน้าด้านๆออกไปถึงจะหน้าด้าน โกหกไม่ค่อยจะเนียนแต่ก็ไม่เคยมีใครจับได้นะครับ
หึหึหึ
'งั้นแม่ไม่กวนด่กว่า..พักผ่อนเยอๆนะลูก..แล้วอย่าดื่มมากล่ะ เป็นเด็กอยู่"ออมม่าอ่า ผมโตแล้วนะ ยังหาว่าผมเป็นเด็กอยู่ได้อ่า..
"คร้าบ..งั้น บายครับออมม่า"
  ติ๊ด
กดวางสายแล้วถอนหายใจยาวพรืดอย่างโล่งอก เฮ้อ....แต่มันก็จริงอย่างที่ออมม่าพูด ผมควรจะพักผ่อนเยอะๆแต่ก็ไม่ควรเยอะซะจนตื่นขึ้นมาเจอหน้าใครไม่ได้อีกเลย พูดแล้วก็ขอสลบซักหน่อยดีกว่า

2ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนตัดต่อ

"อื้อ..."ผมพลิกตัวนอนหงายก่อนจะค่อยๆลืมตา ปรับโฟกัสให้เหมาะสม เฮ้ย!!ลืมไปเลย ยังไม่ได้อาบน้ำ แล้ววันนี้ต้องพาพวกไอ้แสบทั้งหลาย(เซฮุน ไค เฉิน เทา)ไปงานเปิดตัวบรษัทพ่ออีก ออมม่าก็ไม่เตือนเราเลยอะ หรือออมม่าจะไม่รู้...


Chen Part

ก็อก ก็อก ก็อก
 เสียงเคาะประตูจากด้านนอก ผมจึงต้องเดินออกไปเปิดประตูอย่างช่วยไม่ได้ นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"มาหาใครครับ?"ผมถามเค้าไปตามมารยาท ปกติผมไม่พูดเพราะแบบนี้หรอกนะ ปกตินี่'มาหาใคร'อะไรประมาณนี้ครับ แต่น้อง(??)คนนี้เค้าน่ารักครับ พูดเพราะหน่อย เรียกคะแนน ฮ่าๆๆ...
"ฉ...ฉันเป็นรูมเมทของนายอะ ฉันชื่อ คิม มินซอก อยู่ม.6ห้องA ยินดีที่ได้รู้จัก"ม.6หรอ ไอ้หยอย(ชานยอล)มันก็เรียนอยู่ม.6นี่หว่า มันก็พึ่งได้นะเนี่ย
"อือ..เข้ามาสิ"ผมชวนเค้าเข้ามา แต่เค้าก็เหมือนกล้าๆกลัวๆอยู่ คงจะเป็นเพราะผมนุ่งแค่ผ้าเช็ด
ตัวผืนเดียวล่ะมั้งเนี่ย...แต่ผมไม่ใช่พวกโรคจิตนะ แต่ขอเตือนไว้ก่อน ว่า..อย่ามายั่วผม
"นายจะออกไปไหนรึป่าวอะ?"คนตัวเล็กถามผม แต่ก็ไม่มองหน้าผม คงจะเขินๆอยู่หรอก น่ารักว่ะ
"อืม...ทำไมหรอ?"กลัวความมืดของหอนี้สินะ แรกๆผมก็กลัวเหมือนกันครับ แต่ตอนนี้ผมชินแล้วล่ะ ก็เล่นอยู่มาตั้ง3ปีนี่ครับ แฮ่ะๆ
"พอดีว่า..ฉันอยากกินหนมอะ แต่..ไม่กล้าออกไป"หูย..น่ารักมากอะ พุ่งไปกดเลยได้มั๊ยอะ???
"นายไปกับฉัน ฉันจะไปงานของบริษัท เดี๋ยวไปด้วยกันนี่แหละ กลัวความมืดใช่มั๊ยล่ะ?"
"อ..อืม"เค้าพยักหน้าหงึกหงัก นี่ไม่รู้ตัวเลยใช่มั๊ยว่า ตั้งแต่เคาะประตูก็ปลุก เฉินจูเนียร์ แล้วอะ
"ป่ะ"แค่นี้ผมก็จัดการปิดไฟทุกดวงในห้องให้เรียบร้อย..
"เฮ้ย!!!"เออ...ลืมไปเลย คนตัวเล็กยังอยู่ในห้อง แหม่..จเสียคะแนนมั๊ยเนี่ย...
"โทดที โทดที พอดีลืมอะ"ผมขอโทษขอโพยเค้าไปคนตัวเล็กตอนนี้ น้ำตาคลอครับ ไม่จริงน่า...แค่นี้ร้องไห้เลยหรอ ผู้หญิงไปป่ะเนี่ย...
"นาย..ฮึก..นายต้อง..ฮึก..ให้ฉัน ฮึก..เกาะแขนด้วย..ฮือ..."งอแง น่ารักได้อีกอะ คนคนเนี้ย เฉินจะเอาอะเฉินจะเอา เอาคนนี้ สาบานว่าจะเลิกเพลย์บอยเลย จริงๆนะ ยอมจำนนอ่า....

 

------TALK TALK------

  อภัยให้ผมเถอะครับ ผมขอโทษจริงๆปัญหาเยอะมาก...มากจริงๆครับช่วงนี้ ไหนจะอ่านหนังสือสอบ เตรียมตัวแข่งในวันที่ 8 กันยายน อีกอะ  chapterนี้มันยาวกว่าchapterที่ผ่านมารึป่าวไม่รู้นะ แต่ว่าแต่งสดๆอะ ความจริงเราเขียนใส่กระดาษเอาไว้นั่นแหละ แตมันไม่ได้ตรงกับที่เราพิมพ์เลยอะ ก็งงอยู่เหมือนกันว่าจะไปเปลืองกระดาษทำไม แฮ่ะๆ 
 

*อย่าลืมคอมเม้นท์กันน้า.....คอมเม้นท์สำคัญนะ ถ้าไม่มีคอมเม้นท์ก็ไม่อยากจะแต่งต่ออะ*